All Chapters of กักขังสายลม: Chapter 21 - Chapter 30

“อ้าว นั่นหมอธาออกไปไหนอีกล่ะ” เจนภพถามน้องสาวเมื่อเห็นธาดาพรวดพราดขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว“เขามีเคสผ่าตัดด่วนอะค่ะ” จิลลายกงานขึ้นมาอ้าง ใช้ตะเกียบคีบหมูสามชั้นวางบนกระทะ ตามด้วยกุ้งแกะเปลือกตัวโตๆ“เป็นหมอนี่ งานหนักเหมือนกันเนอะ”“ใช่ค่ะ” เรื่องนี้ไม่ได้โกหก เธอรู้ว่าธาดาเป็นหมอที่เก่งและคิวทองมาก เขาขยันและห่วงใยคนไข้ จริงๆ ก็มีทั้งด้านที่ใจดีและด้านที่ใจดำ“เฮ้อ น่าสงสารเหมือนกันนะ”น้องสาวทำหน้างงด้วยความสงสัย “สงสารอะไรอะพี่เจน”“ก็นอกจากคนขับสิบล้อ ก็มีหมอนี่แหละที่ทำงานจนอดหลับอดนอน” เจนภพหัวเราะร่า พลางคีบกุ้งเนื้อเด้งใส่จานน้องสาว นานๆ จะมีโอกาสได้เจอหน้ากันสักที แถมเมื่อเห็นชีวิตความเป็นอยู่ที่มั่นคง ชายหนุ่มก็สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาเคยนึกเสียใจที่ดูแลน้องสาวคนเดียวให้ดีเท่าที่ฝันไม่ได้ ทว่าวันนี้มีผู้ชายอีกคนเข้ามาดูแลจิลลาเหมือนเจ้าหญิง เจนภพก็นึกขอบคุณหมอธาดาอยู่ในใจเป็นครั้งที่ร้อย“ในสายตาของจิล หมอธาเขาไม่เก่งเท่าพี่เจนหรอก”“เวอร์ไปน้องรัก แต่พูดเข้าหู พี่แถมกุ้งให้อีกตัว”จิลลาหัวเราะตามผู้เป็นพี่ กุ้งวันนี้ตัวใหญ่กว่าที่เคยกินสมัยยังเยาว์วัย แต่ไม่ว่าเมื่อไร เจนภพ

กินมื้อเช้าเสร็จในตอนเที่ยง นายแพทย์หนุ่มก็เอ้อระเหยอยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่มีใครในชีวิตติดต่อมานอกจากพลอยใสเมื่อเป็นแบบนั้นธาดาเลยตัดสินใจชวนไฮโซสาวไปกินข้าวมื้อค่ำยังห้างสรรพสินค้ากลางเมือง นัดหมายกันที่ร้านอาหารปิ้งย่างพรีเมียม ใช้เวลาราวชั่วโมงครึ่ง มื้อค่ำแสนอร่อยก็จบลง แต่มันก็ค่อนข้างน่าเบื่อ แม้พลอยใสจะเป็นคนคุยสนุกและมีเรื่องเล่าในวงสังคมมาอัปเดตให้ฟังมากมาย ทว่าเขาไม่คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องรู้อะไรแบบนั้นหญิงสาวยังชวนคุยต่อระหว่างรอรับบัตรเครดิตคืน “ร้านนี้อร่อยมากเลยนะคะพี่ธา”“ครับ ของดีมากจริงๆ”“งั้นไว้มีโอกาสเราไปกินร้านต้นตำรับที่เกาหลีกันไหมคะ”“น่าสนใจครับ” ธาดาตอบรับแบบส่งๆ น่าสนใจ ไม่ได้หมายความว่าอยากไป แต่ก็ยังคงมารยาทไม่ได้ปฏิเสธไปชัดเจนพลอยใสหลุบตาลงซ่อนความรู้สึกคล้ายขัดเคืองใจบางอย่าง เธอสวยและเพียบพร้อม มั่นใจในคุณสมบัติตัวเองมาทั้งชีวิต แต่เพิ่งมาเจอนายแพทย์คนนี้แหละที่รู้สึกว่าน็อกเขาไม่ลง หญิงสาวเหลือบตามองหมอหนุ่มอีกครั้ง ความรู้สึกอยากได้แล้วไม่ได้มันเร้าใจ ยั่วยวน และยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้เขาเข้าไปอีก“กินเสร็จแล้ว พี่ธามีไปไหนต่อไหมคะ คือพลอยอยากได้เพื่อนไปช

“จิลลา” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงคล้ายเหนื่อยหน่าย ยกมือขึ้นบีบขมับ มันเต้นตุบๆ เพราะความเครียด คำถามบางอย่างไม่จำเป็นต้องตอบ คำพูดบางคำยิ่งพูดยิ่งมีแต่จะทำร้ายจิตใจ “วันนี้ผมเหนื่อย คุณไม่เหนื่อยเหรอ”“เหนื่อยค่ะ จิลเหนื่อยมาก”“งั้นก็หยุดเถอะ” ธาดาเอ่ยปากเสียงเบา เห็นความเจ็บปวดในดวงตาของจิลลา เขาก็ปลอบประโลมเธออีกครั้ง “ผมกับพลอยใส เราไม่มีอะไรเกินเลยกันหรอก”หญิงสาวไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด ชันตัวลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา อาจถึงเวลาที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเสียทีเหมือนกัน “จิลถามว่าจิลเป็นอะไรกับหมอคะ”คนโดนคาดคั้นได้แต่เบนหน้าหนี แตะลิ้นไปดันกระพุ้งแก้มแก้เครียด แต่ยังไร้วี่แววคำตอบ คล้ายจะดึงรั้งความคลุมเครือนี้ให้คงอยู่ตลอดไป“ตอบมาสิคะ” หญิงสาวเสียงดังขึ้น“…”“มันยากมากเลยเหรอ”“จิล”“ถ้าคุณไม่ตอบ หลังจากนี้จิลจะไปหาคุณที่โรงพยาบาลทุกวัน บอกครอบครัวคุณ บอกเพื่อน บอกสังคมว่าเราอยู่ด้วยกัน จิลจะไม่ยอมอยู่เงียบๆ แบบนี้อีกแล้ว”“จิลลา!” นายแพทย์หนุ่มขึ้นเสียงหนักคล้ายตวาดทว่าจิลลาไม่เหลือความเกรงใจให้เขาอีกแล้ว เธออยู่ในสภาพนี้ต่อไปไม่ไหว มันอึดอัดจนต้องลุกขึ้นมาเร

สิ้นสุดการประชุมวิชาการวันแรกที่จัดขึ้นในมหาวิทยาลัยแพทย์ทางภาคเหนือ กันต์ธีก็ชวนธาดามานั่งดื่มกาแฟใกล้โรงแรมเสพบรรยากาศสุนทรี ทว่าสีหน้าดำคล้ำเคร่งเครียดของเพื่อนดันขัดกับบรรยากาศเสียนี่นายแพทย์หน้าเครียดกำลังสาละวนอยู่กับสมาร์ตโฟนในมือ ทั้งกดโทรออกทั้งพิมพ์ยุกยิกไม่หยุดหย่อน ทว่าก็ไม่เห็นจะได้พูดคุยกับใครสักที จากช่วงเช้าที่หน้าตายังพอประดับรอยยิ้มอยู่บ้าง พอเลื่อนเข้าช่วงบ่ายก็เริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด จนเวลานี้บ่ายคล้อยมาเย็น แต่ดูเหมือนหมอกระดูกมือดีจะนิ่งเย็นต่อไปอีกไม่ไหว“แม่งเอ๊ย” สมาร์ตโฟนรุ่นล่าสุดกระแทกกับขอบโต๊ะจนกระจกบิ่น ทว่าครู่เดียวมันก็ถูกหยิบจับขึ้นมาใหม่ด้วยฝีมือเจ้าของ ทำแบบเดิมซ้ำๆ และก็จบลงที่การกระแทกโทรศัพท์อีกรอบ“มึงโมโหอะไรนักเนี่ยไอ้ธา ผีเข้าเหรอ” อดทนนั่งมองมาสักพัก กันต์ธีถึงได้ออกปากถาม เขาเริ่มรำคาญกับอาการหงุดหงิดงุ่นง่านของเพื่อนร่วมทริปคนนี้เสียแล้ว ถึงแม้จะพอเดาสาเหตุได้รางๆ เพราะคืนก่อนหน้า ไอ้คนว้าวุ่นนี่ก็มานั่งดื่มอยู่ที่ร้านเหล้าแถวบ้านเขานั่นแหละ บอกเพียงทะเลาะกับจิลลาจนไม่ยอมกลับเข้าไปนอนที่บ้าน พอรุ่งเช้าก็ต้องขึ้นเวรแล้วบินมาสัมมนาต่อที่เชียง

สำหรับนายแพทย์ธาดา หมอและดีเทลยาควรพบกันเพียงเดือนละครั้ง และใช้เวลาพูดคุยติดต่องานอีกแค่ไม่กี่นาที เพื่อจะเรียกผู้แทนยาคนต่อไปเข้าทำการสั่งซื้อ นี่คือความสัมพันธ์ของหมอกับดีเทลผู้นำเสนอ แต่ไม่ใช่สำหรับเขาและจิลลา เมื่อวันนี้เธอมาบอกว่าต้องการเดินออกไปจากชีวิตเขาง่ายๆ เหลือเพียงสายสัมพันธ์เดียวไว้ให้ยึดเกาะ คือผู้สั่งซื้อและผู้เสนอขาย เขาถึงกับปรับตัวไม่ถูก ไปไม่เป็นเอาเหมือนกัน ทั้งที่จริงๆ แล้วมันต้องเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ต้นหมอหนุ่มเคาะนิ้วลงบนโต๊ะไม้ลามิเนต…ตั้งแต่คืนที่จิลลาทำหน้าที่มารับเขาที่สนามบินจนถึงบัดป่านนี้ นอกจากการเดินสวนกันไปมาในโรงพยาบาล บ้างก็หยุดยกมือไหว้ทักทายกันเพียงสั้นๆ นอกจากนั้นหญิงสาวไม่เคยวางเขาไว้ในตารางชีวิตของเธออีกทุกสิ่งอย่างระหว่างเราสะบั้นขาดได้อย่างรวดเร็ว ไร้อาการฟูมฟายยืดเยื้อจนเขางงงันเด็กผู้หญิงที่ถลาปลิวมาตกอยู่เบื้องหน้าเขาบนเรือสำราญด้วยน้ำตานองหน้า กับผู้แทนยาสาวที่กำลังถือแฟ้มยืนรอเข้าพบหมออีกห้องตรวจราวกับมาจากคนละโลกร่างสูงใหญ่ของธาดาลุกจากห้องตรวจตัวเองเพื่อเตร่มายังจุดอื่น ก็จุดที่หญิงสาวยืนรอเข้าพบหมออีกคนหนึ่งนั่นแหละเดินมาถึงตัวข