All Chapters of กักขังสายลม: Chapter 51 - Chapter 60

“แกไม่ต้องมาพูดดี แม่ขอย้ำตรงนี้เลยนะว่าแม่ไม่เอาเด็กคนนี้เป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด”“แล้วมันยังไงกันล่ะคุณสิ” รองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติส่ายหัวให้กับภรรยาเก่าที่ท่องบทมาพูดได้คล้ายกับแม่ผัวในละครยุคดึกดำบรรพ์ “ไหนว่าอยากให้เจ้าธามันแต่งงานแต่งการมีครอบครัวไปล่ะ”“นั่นสิ” คุณหญิงครองเรือนที่เพิ่งส่งแขกเสร็จเดินตามมาสมทบด้วยอีกคน“อยากให้แต่งไปกับคนแบบหนูพลอยใสต่างหากค่ะ ไม่ใช่หนูก้อนกรวดแบบนี้”หนูก้อนกรวดทำหน้านิ่ง ไม่ได้สลดหดหู่แต่อย่างใด เข้าใจว่าคนเป็นแม่ย่อมอยากเห็นลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด อีกอย่างวันนี้เธอพยายามเตือนตัวเองทุกขณะจิต ว่ายืนอยู่เคียงข้างหมอธาดาอย่างคนที่มีความสัมพันธ์ต่างตอบแทน ไม่ใช่ความสัมพันธ์อื่นที่นำไปสู่ความรักหรือเงื่อนไขของการแต่งงานอีกต่อไป เพราะฉะนั้นใครจะว่ากระแหนะกระแหนเธออย่างไรก็แค่กัดฟันทน“แต่มันก็คนเหมือนกันนั่นแหละคุณสิ”“ไม่เหมือน และไม่มีทางเหมือนเด็ดขาด หึ” สิรินขึ้นเสียงใส่ทุกคนด้วยความเจ้าอารมณ์ “หนูพลอยเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่โต มีอนาคต แล้วเธอล่ะ”“จิลก็เป็นนักธุรกิจขายตรงเหมือนกันค่ะ”คำตอบของหญิงสาวทำเอาทั้งวงเงียบกริบ ก่อนที่เสียงระเบิดหัวเราะทั้งจา

วันเวลาผ่านไปอย่างสงบสุขและหวานชื่น อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของหมอธาดานายแพทย์หนุ่มอยู่ติดบ้านมากขึ้น ใช้ชีวิตอยู่กับจิลลาในทุกวันหยุด นอกจากดูแลเขาตามความเคยชินปกติ ช่วงหลังมานี้หญิงสาวก็มักโชว์ฝีมือชงเครื่องดื่มรสชาติแปลกๆ ทั้งค็อกเทลและม็อกเทลมาเอาใจ ส่วนชายหนุ่มเองก็ไม่ได้นิ่งเฉย เขาตอบแทนน้ำใจนี้โดยการช่วยเธอคัดแยกขยะ หยิบไปทิ้ง ดูเอาเถอะ ประโยชน์ของเขามันช่างเล็กน้อยเสียเหลือเกินเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอคอยทำให้กันเมื่อวานนี้เพื่อนดีเทลคนสนิทของจิลลาอย่างมนภาก็อุ้มท้องเดินอุ้ยอ้ายมาเข้าตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล ส่วนข้าวหวานเมียไอ้กันต์ธีก็ท้องโตขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ว่าที่คุณพ่อหน้านิ่งถึงกับอารมณ์ดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทั้งวันและเมื่อหันกลับมามองผู้หญิงคนเดิมที่กำลังง่วนอยู่ในครัว เตรียมทำกับแกล้มให้เขากินช่วงเชียร์ฟุตบอลคู่โปรด จังหวะที่หน้าจอฉายภาพนักเตะจูงมือเด็กน้อยลงมาในสนามก่อนการแข่งขัน จู่ๆ ธาดาก็เกิดนึกถึงการมีครอบครัว มีลูกชายลูกสาวที่แสบซน มีเมียอ่อนหวานน่ารักที่ทำให้เขาอยากดึงเข้ามากอดตลอดเวลา“ไหน ขอกอดหน่อยสิครับ”หมอหนุ่มเอ่ยปากขอ จิลลาก็ไม่เล่นตัวเอาเสียเลย ถลาเข้าไปกอด

ดีเทลสาวติดต่อจองโรงแรมริมชายหาดเอาไว้ แต่สารถีหนุ่มกลับพามายังวิลลาริมอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ ที่ทอดตามองไปคล้ายทะเลสาบแทน ลานด้านหน้าเป็นระเบียงไม้กว้างขวาง ที่สร้างเป็นเรือนกระจกสามารถเปิดรับอากาศ และดึงปิดให้กลับเป็นห้องสี่เหลี่ยมได้ หน้าที่ของมันมีไว้สำหรับให้นักท่องเที่ยวได้สัมผัสสายหมอกที่ลอยเรี่ยผืนน้ำในยามเช้าตรู่ ส่วนยามค่ำคืนมันก็เหมาะจะเป็นพื้นที่ให้เดินออกมานั่งอาบแสงเดือนแสงดาว นี่สินะที่เรียกว่าความโรแมนติก เรื่องแบบนี้เธอสู้รสนิยมหมอธาดาไม่ได้เลยจริงๆหลังดินเนอร์มื้อค่ำ ชายหนุ่มก็ชวนเธอมาเอนตัวเพื่อดูท้องฟ้าสีน้ำหมึก ที่สภาพอากาศเป็นใจปลอดโปร่งให้ดวงดาวได้เปล่งประกายระยิบระยับ ทุกอย่างงดงามราวกับภาพวาด เงียบสงบจนได้ยินแม้แต่เสียงของสายลมมันช่างดีเหลือเกินที่เขาเลือกวิลลาแห่งนี้แทนที่จะเป็นริมทะเล“หมอมาเจอที่นี่ได้ยังไงคะ มันสวยมากเลย” หญิงสาวขยับตัวไปให้ใกล้ชิดกับคนที่เธอรักและเขาก็ช่างรู้ใจคว้าเธอเข้ามาในอ้อมกอด ทำให้เราได้นอนข้างๆ กัน มองดูความพร่างพราวจากดาวดวงเดียวกัน“ก็ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ชอบทะเล” ธาดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง อยู่กับเขาเธอชอบพูดชอบเล่าถึงบรรยากาศของบ

บีเอ็มดับเบิลยูคันคุ้นตาเลี้ยวมาจอดเทียบยังบ้านทาวน์โฮมขนาดกะทัดรัดจิลลารูดผ้าม่านโปร่งบางออกดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่วันนี้ท้องโตขึ้นเต็มที หญิงสาวเตรียมทยอยขนข้าวของบางส่วนมาฝากไว้ที่นี่พักใหญ่แล้ว ตั้งแต่วันที่ได้จดหมายตอบรับจากบริษัทเรือสำราญให้ไปเข้าทำงานในตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ ชีวิตหลังจากนั้นคือการเตรียมตัวเพื่อไปเริ่มต้นใหม่ และค่อยๆ ตัดใจจากความรักที่ไม่อาจเอื้อมถึง“หมอธารู้จักบ้านฉันได้ไงวะ”“ถ้าเขาจะหามันไม่ยากหรอกแก” ที่นี่เธอมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวคือมนภา แล้วหญิงสาวก็เป็นพนักงานมีประวัติอยู่ในบริษัท มันไม่ใช่เรื่องอภินิหารล้านแปดหากนายแพทย์ออร์โทผู้มีอำนาจสั่งจ่ายจะต้องการข้อมูลจากดีเทล วูบหนึ่งเธอเองก็รู้สึกยินดีอยู่บ้าง ที่การมีอยู่หรือสูญหายของตัวเองพอจะมีความหมายกับความนึกคิดของหมอธาดาแต่มันก็ไม่มากเท่าไรหรอก…“แล้วแกจะเอาไง ถ้าไม่อยากเจอฉันคุยให้ก็ได้นะ”“คุยสิ ต่อไปก็จะไม่ได้คุยกันแล้วนี่” พูดเองก็ใจหายเอง เส้นทางนับจากนี้ที่เธอเลือกคือหนทางแห่งการตัดขาด ไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล แต่ถ้าไม่เลือกเส้นทางนี้ เธอกลัวเหลือเกินว่าจะตัดใจจากเขาไ

คุณนายสิรินเดินวนไปวนมาจนเริ่มเวียนหัวเอง ที่สุดก็ทรุดตัวลงบนโซฟาแบรนด์อิตาลีของบ้านเรือนไทยย่านสุขุมวิท มองค้อนลูกชายที่เป็นหมอปะหลับปะเหลือก แม่จะเป็นลมล้มคว่ำอยู่แล้ว มันยังไม่เงยหน้าขึ้นมาดูดำดูดี ยังง่วนแต่เก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าเดินทางเสียงเขียวขุ่นของมารดาเลยแหวออกมาเรียกร้องความสนใจ “นี่ใจคอแกจะย้ายไปโรงพยาบาลต่างจังหวัดนั่นจริงๆ เหรอ”“ครับ”“แกไปซะ แล้วใครจะดูแลแม่”“ผัวแม่ไงครับ” สามีชาวอเมริกันพ่อเลี้ยงของเขา รักใคร่มารดาอย่างกับอะไรดี แล้วพูดก็พูดเถอะต่อให้ลูกชายอย่างเขาจะอยู่ในกรุงเทพฯ วันๆ เขาจะได้ดูแลใครบ้างนอกจากคนไข้ในโรงพยาบาล ชีวิตคนเป็นหมอไม่ได้กลับมาตรวจตราคนในบ้านสักเท่าไรหรอก“โอ๊ย ไอ้ลูกคนนี้” เมื่อคิดว่าตัวเองไม่สามารถรั้งลูกชายให้เปลี่ยนใจได้เจ้าของเครือโรงแรมใหญ่จึงเริ่มปรายสายตามาที่อดีตแม่สามีแทน “แต่ถ้าแกไปจริงๆ คุณย่าจะอยู่ยังไง ทิ้งย่าแกไปได้จริงๆ เหรอธาดา”“อยู่ได้สิ ย่าแข็งแรงดี แกอยากไปทำอะไรก็ไปได้เลย แล้วไว้ย่าจะไปเยี่ยมนะ” คุณหญิงครองเรือนแทรกเสียงขัดขึ้นเพราะความสงสารหลานชาย ตั้งแต่เด็กสาวที่ชื่อจิลลาจากไปเมื่อสองสามเดือนก่อน ชายหนุ่มที่เคยไ