All Chapters of กักขังสายลม: Chapter 11 - Chapter 20

เกือบตีสามแสงไฟจากรถหรูก็สาดเข้ามาก่อนจอดที่หน้าบ้านจิลลานั่งรอคนรักจนเผลอหลับไปที่โซฟา ครั้นรู้สึกตัวก็รีบเปิดประตูออกไปรับ คนที่พาหมอธาดามาส่งคือหมอกันต์ธี สภาพของคนทั้งคู่เมาเละเทะจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยออกมาจากตัวไม่ต่างกัน“ติดลมไปหน่อยครับ กลับดึกเลย” กันต์ธีเอ่ยปากกับจิลลาทั้งที่ลิ้นป้อแป้ แต่กระนั้นก็ยังเห็นความแช่มชื่นจากผู้พูดได้อย่างชัดเจน“ไปๆ กูจะนอน” เจ้าของบ้านหันมาผลักไสไล่ส่งเพื่อน“กลับยังไงคะ เดี๋ยวจิลขับรถให้ดีกว่า”มือหนาของนายแพทย์ธาดาจับแขนของเด็กสาวไว้ พร้อมพยักพเยิดบุ้ยปากไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ “เดี๋ยวคุณหวานก็ลากมันกลับไปเองแหละ”พูดไม่ทันขาดคำ ประตูของยานพาหนะคันหรูก็เปิดออก หญิงสาวหน้าตาสะสวยอ่อนหวานคนหนึ่งเดินถือกระดาษใบเล็กๆ ตรงมาที่เจ้าของบ้าน“ใบนี้ต้องสแตมป์อะไรก่อนออกไหมคะ”“อ๋อ ใช่ค่ะ เดี๋ยวจิลจัดการให้นะคะ” ในหมู่บ้านแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยจากบุคคลภายนอก โดยก่อนออกจากโครงการต้องได้รับตราประทับจากเจ้าของบ้านที่มาเยี่ยมเยียนถึงจะผ่านป้อม รปภ. ออกไปได้“ขอบคุณมากนะคะคุณจิลลา”ดีเทลยาคนสวยชะงักไปนิด ก่อนจะส่งกระดาษใบเดิมคืนให้ถึงมือ การถูกเรียกชื่อ

หยุดพักผ่อนกับจิลลาอยู่สองวัน ธาดาจึงค่อยโผล่หัวกลับไปกินข้าวกับครอบครัว อันที่จริงก็เพราะถูกโทรตามนั่นแหละบิดาของนายแพทย์ธาดาเป็นรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ ส่วนมารดาเป็นนักธุรกิจที่ดูแลกลุ่มโรงแรมหลายแห่งทั้งในกรุงเทพฯ และหัวเมืองท่องเที่ยว ทั้งคู่แยกทางกันตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อแต่งงานใหม่กับอาจารย์มหาวิทยาลัยคนหนึ่งและมีลูกด้วยกันอีกสามคน ส่วนแม่ก็แต่งงานอีกครั้งกับสามีนักธุรกิจชาวต่างชาติ แต่ไม่มีลูก ตัวเขาถูกย่าเลี้ยงดูมาในบ้านกลางกรุงหลังนี้ โดยที่พ่อกับแม่จะผลัดกันแวะเวียนมาหาในวันที่สะดวก พูดง่ายๆ ว่าย่าเปรียบเสมือนแม่อีกคนหนึ่งนั่นเองเลี้ยวรถเข้าจอดได้ หมอหนุ่มก็ย่องเข้าไปกอดเอวหญิงสูงวัยที่ง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้ไหว้พระ พลางหอมแก้มเสียฟอดใหญ่“ย่าใครครับเนี่ย แก้มหอมจริงๆ เลย”“ฮื้อ แกนี่นะ” คุณหญิงครองเรือนสะดุ้งโหยง พลั้งมือตีแขนหลานชายที่เลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออกเสียหลายที มีอย่างที่ไหน ทำงานอยู่ใกล้บ้านแค่นี้ จะเจอแต่ละทีลำบากเหลือเกิน หากไม่โทรไปเรียกตัวมา มีหวังพบอีกทีก็ปีหน้ากระมัง คิดได้แบบนี้ผู้เป็นย่าก็บิดเนื้อหลานคนโปรดพลางเค้นถาม “แกไปติดผู้หญิงอยู่ใช่ไหม ฮึ บ้านช

จากการนัดพบกินข้าวดื่มชาโดยผู้ใหญ่ มาจบลงที่รูฟท็อปหรูในโรงแรมแห่งหนึ่งของมารดาเขานั่นเองพลอยใสดื่มเก่งแล้วก็ช่างเจรจา จากที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม เขาจำไม่ได้ว่าใครย้ายฝั่งก่อน เพราะถึงตอนนี้เรากำลังอิงแอบแนบชิดกันบนโซฟาสีเขียวขี้ม้า ขาอ่อนขาวจัดแนบขนานไปกับต้นขาแข็งแกร่งของเขา เธอวางซีกหน้าไว้กับบ่ากว้าง ยามที่หญิงสาวแหงนเงยขึ้นเล็กน้อยเพื่อพูดคุยบางอย่าง ธาดาก็รู้สึกเหมือนถูกยั่วยวนด้วยจริตของจิ้งจอกสาวเจ้าเสน่ห์พลอยใสเร้าใจมาก เธอทำให้วันหยุดของเขาสีสันจัดจ้านขึ้นเป็นกอง“พลอยดื่มหนักแบบนี้ พี่ธาจะคิดว่าพลอยเป็นผู้หญิงไม่ดีหรือเปล่าคะ” จังหวะที่ถามก็ยกเรียวแขนขึ้นคล้องลำคอของชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามจากคุณหมอธาดาเป็นพี่ธาเรียบร้อย แต่พี่ธาเองก็พร้อมไหลลื่นเล่นตามน้ำ เขาเคลื่อนฝ่ามือลงไล้ตามช่วงสีข้างโค้งเว้า หยุดมือที่ช่วงเอวบางและรั้งให้ร่างขาวเนียนใกล้เข้ามาจนเกือบจะนั่งซ้อนตัก มืออีกข้างก็ถือก้านแก้วไวน์ป้อนให้ถึงริมฝีปากอวบอิ่ม พร้อมกับกระซิบเสียงพร่ากึ่งหยอกเย้า “ผู้หญิงดีเป็นแบบไหนเหรอครับ ตอนนี้ผมเห็นแต่ผู้หญิงแก้มแดงปากแดงจนน่าจูบคนหนึ่ง”พลอยใสยิ้มยั่ว จิบไวน์ที่หมอหนุ่มยกป้อ

ร่างสูงกระชากประตูรถเปิดออก สตาร์ตเครื่องยนต์และเหยียบคันเร่งออกไปด้วยความเร็วกว่าปกติ กระนั้นก็ยังโมโหจนใช้ฝ่ามืออีกข้างทุบแผงประตูระบายอารมณ์“มันอะไรขนาดนั้นเลยวะ” กับอีแค่กลับบ้านดึก กลิ่นน้ำหอม แล้วก็รอยจางๆ ที่คอ มันทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งคลุ้มคลั่งได้ขนาดนี้เลยหรือ เลี้ยงดีเอาอกเอาใจเกินไปหน่อยกระมัง จิลลาวันนี้ถึงได้ไม่เกรงอกเกรงใจกันแล้ว ดูตอนที่เธอจะคว้าโทรศัพท์ไปจากมือเขาสิ แถมยังขึ้นเสียงใส่ตวาดกันแว้ดๆ จุกจิกจู้จี้ขี้หึงนัก ก็ต้องเจอแบบนี้แหละขับเรื่อยๆ ในถนนหลักของหมู่บ้านจนเห็นป้อม รปภ.ก่อนออกสู่ภายนอก นายแพทย์ธาดาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แตะเบรกแล้วยูเทิร์นเลี้ยวรถกลับ นึกถึงคำพูดที่ตัวเองหลุดปากตวาดจิลลาก่อนออกจากห้อง เขาก็ยกมือขึ้นนวดคลึงขมับทั้งสองข้าง“ร้องไห้ขาดใจตายไปแล้วมั้งเนี่ย”ชายหนุ่มจอดรถยังตำแหน่งเดิม ตัดสินใจก้าวเข้าบ้านอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้น้ำหนักการเดินไม่ได้กระแทกกระทั้น คล้ายว่าขับรถออกไปเวียนรอบสวนหย่อมของหมู่บ้าน ให้สายลมตอนตีสามมันกัดเซาะความโกรธเกรี้ยวและงุ่นง่านของเขาลงหยุดฝีเท้าลงหน้าประตูห้องนอน ก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของคนที่อยู่ด้านในจริงๆ‘จะ

“คุณหมอคะ มีคนมาขอพบค่ะ”เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นจากแผ่นชาร์จ เขาจัดการเคสเช้าและเว้นเวลาช่วงบ่ายไว้ให้กับผู้แทนยาเล็กน้อย แต่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงต้นเดือนซึ่งไม่ใช่ช่วงสั่งซื้อ จากนั้นก็มีนัดกับตัวแทนประกันชีวิตและกองทุน และก็ดูเหมือนว่าตารางนัดหมายจะจบสิ้นแล้ว ยังไม่ทันได้คิดต่อชายหนุ่มก็ได้รับคำเฉลยเป็นใบหน้าสวยจัดอ่อนหวานที่โผล่มาพร้อมกับรอยยิ้ม“ยุ่งอยู่ไหมคะ จิลแวะเอากาแฟมาฝาก”นายแพทย์หนุ่มปิดประตูทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้ามาในห้องพัก สังเกตเห็นรอยบวมบนผิวใต้ตา แต่ร่องรอยอื่นๆ จางหายไปหมดแล้ว จิลลากลับมาสวยกริบทุกกระเบียดนิ้วเหมือนธรรมชาติของเธอ“ไม่ยุ่งแล้วครับ คิดถึงอยู่พอดี”“วันนี้หมอธาปากหวานจังเลยนะคะ”ธาดาทรุดลงที่เก้าอี้ รั้งร่างนุ่มนิ่มให้ถลาตามลงมาบนหน้าตัก เห็นหน้าเธอแล้วพาให้อยากกอดอยากหอม พวงแก้มใสนุ่มฟูเหมือนคัปเค้กไม่ก็มาร์ชแมลโลว์ กดจมูกลงไปหอมอีกฟอดใหญ่ถึงได้ถามในสิ่งที่คิด “ปกติผมปากหมาเหรอ”“เดี๋ยวนี้คุณปากร้ายค่ะ”“เอ้า!” หมอหนุ่มเลิกคิ้วสูง ก่อนจะหัวเราะเฝื่อนๆ รู้ว่าตัวเองก็ร้ายกาจไม่ใช่น้อยแบบที่หญิงสาวบอกจริงๆ นั่นแหละ “ผมจะระวังปากนะ จิลอย่าถือสาผมเลย”จิลลาไม