All Chapters of กักขังสายลม: Chapter 71 - Chapter 79

“บ้านใคร” หญิงสาวขมวดคิ้วเมื่อเดินทางมายังหมุดหมายที่พี่ชายบอก เพราะต่อให้เป็นบ้านน็อกดาวน์ยกมาตั้งง่ายๆ แต่มันก็โอ่อ่าอลังการแตกต่างจากชาวบ้านแถวนี้มาก และทันทีที่เห็นป้ายทะเบียนบีเอ็มดับเบิลยูคันงามที่จอดอยู่ เธอก็รู้ทันทีว่าคือบ้านของหมอธาดา“มีอะไรหรือเปล่าจิล” อธิปร้องถามขึ้น ตัวเขาเองลอยคออยู่กลางทะเลแทบไม่ได้กลับมาเห็นบ้านช่อง แถมที่นี่ก็ห่างจากหมู่บ้านเขาอยู่พอสมควร เมื่อสองปีก่อนชายหนุ่มแนะนำที่ดินหลายผืนให้แก่สองพี่น้อง แต่เจนภพยืนยันจะเลือกที่แห่งนี้แม้ราคาสูงกว่าเล็กน้อยก็ตาม เลือกเพราะสภาพดินและลักษณะพื้นที่ที่เป็นเนินสูงสักนิด หากตั้งใจใช้เป็นพื้นที่ปลูกทุเรียน มันจะออกผลผลิตเร็วกว่าในแต่ละหนึ่งรอบปี ซึ่งนั่นก็หมายถึงมีโอกาสได้ราคาที่ดีโดยไม่ต้องใช้สารเคมีอื่นกระตุ้นเท่ากับพื้นที่ลุ่มต่ำ“ไม่มีหรอกค่ะ” กระเป๋าก็ขนลงจากรถมาแล้ว อธิปเองก็คงอยากกลับไปเจอหน้าญาติพี่น้องเช่นเดียวกัน เธอติดรถเขามาจากกรุงเทพฯ เพราะได้รับข่าวจากโรงพยาบาลว่าเจนภพป่วย ไม่อย่างนั้นคงเดินทางมาพร้อมกับเพื่อนรักอย่างมนภาในวันรุ่งขึ้น “พี่อธิปขับรถกลับดีๆ นะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยนัดกินข้าวกันอีกค่ะ”

ธาดากอดกกผู้หญิงตัวหอมไว้ทั้งคืนชายหนุ่มตื่นขึ้นมาในยามรุ่งเช้าด้วยเสียงตะหลิวที่กระทบกันค่อยๆ ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นอาหารจากครัวไทยด้านล่าง ส่วนหญิงสาวในอ้อมกอดยังงัวเงียซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นจากเขาอยู่เลยให้ตายเถอะ เขาชอบความรู้สึกแบบนี้ชะมัด แต่ก็โคตรโมโหที่เรากำลังนอนอยู่บนโถงบ้านของคนอื่น เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกัดฟันจนตัวแข็งทื่อ ทั้งที่อย่างอื่นแม่งแข็งยิ่งกว่าตัว“จิล กลับบ้านกันเถอะ” หมอหนุ่มกระซิบเสียงพร่าอยู่แถวซอกคอของหญิงสาว ใช้ลมหายใจร้อนผ่าวปลุกเธอ ริมฝีปากหนาประทับลงบนริมฝีปากสีชมพูเรื่ออย่างอดใจไม่อยู่“ฮื่อ!” เมื่อถูกรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากจิลลาก็ตื่นเต็มตา แม้เพียงชั่วอึดใจเดียวเขาก็ยอมผละออก แต่เธอก็โมโหจนต้องหยิกเข้าที่สีข้างของชายหนุ่ม เขาฉวยโอกาสกับเธออีกแล้ว“สดชื่นจังเช้านี้”เท่านั้นร่างหนาก็ถูกผลักออกเต็มแรงจนกระเด็นหลุดฟูกไป แต่ชายหนุ่มก็ยังพลิกตัวกลับมาหัวเราะจนตาพราวเกลียด!!!“กลับเถอะ เดี๋ยวครูเขาก็ต้องออกไปโรงเรียนแต่เช้าเหมือนกัน”ฟังเขาแล้วจิลลาก็พยักหน้ารับ ไม่ว่าเรื่องของเธอกับหมอธาดาจะเป็นยังไงต่อ ก็ไม่ควรเป็นภาระคนอื่นจนเกินการ หญิงสาวจึงลุกขึ้นเก

“พี่เจนจะกลับบ้านได้วันไหนคะ”“ไม่เกินวันมะรืนครับ” หมอหนุ่มตอบหญิงสาวเมื่อพาเธอกลับถึงบ้านน็อกดาวน์ด้วยกัน แต่ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อน “จิลอยากไปเที่ยวหรือแวะไปไหนไหม”“เดี๋ยวเย็นนี้พี่อธิปจะมารับไปที่บ้านค่ะ”“ทำไมต้องไปด้วย”“ก็แล้วทำไมจะไปไม่ได้คะ” จิลลาหันหน้ามาแหวกลับ เมื่อก่อนเธอศรัทธาเขา เกรงใจเขาสารพัด แต่เสียใจด้วยที่ตอนนี้สิทธิพิเศษเหล่านั้นไม่เหลือหลออยู่อีกแล้ว หากมีคำไหนที่เขาพูดไม่ดีกับเธอ เธอก็จะพูดไม่ดีกับเขาคืนไปบ้าง เอาไงก็เอากันสิ“ผมหมายถึงว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า” หมอหนุ่มทำคอย่น ไม่อยากให้จิลลาโกรธเลย เขาอยากให้เธออารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส จะได้มองเขาในแง่ดี เผื่อจะหายโกรธกันเร็วขึ้นอีกสักวันสองวัน“จริงๆ เรามีนัดเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารริมทะเลกันนิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวบอกชื่อร้านให้หมอหนุ่มฟัง เขาพยักหน้ารับว่ารู้จักร้านนี้เพราะเป็นร้านดังของอำเภอ“เดี๋ยวผมออกไปส่งคุณเองก็ได้นะ” เห็นเธอตั้งท่าจะปฏิเสธ เขาก็เลยอธิบายต่ออย่างใจเย็น “อธิปเพื่อนคุณ จะได้ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา”“เอางั้นก็ได้ค่ะ” จิลลาเบนหน้าไปซ่อนยิ้ม หมั่นไส้ชายหนุ่มเป็นกำลัง ยิ่งตอนที่เขาแกล้งเน้นเสียงคำว่า

ที่สุดช่วงเวลาที่หมอธาดารอคอยก็เวียนมาถึงในเดือนมีนาคมของปีถัดไป ในวันที่ทุเรียนของเจนภพเก็บผลผลิตได้อีกครั้งจิลลาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะในปีแรกเธอไม่ได้อยู่ดูการเก็บเกี่ยวซื้อขาย แถมในปีนี้ทุเรียนก็สมบูรณ์ขึ้นมากจากการดูแลประคบประหงมของพี่ชาย หมอนทองลูกกลมเต็มพูนับสิบตันถูกตัดลงมารอชั่งขายเพื่อส่งออก ชาวบ้านย่านนี้ล้วนแล้วแต่ประกอบอาชีพเป็นชาวสวนปลูกทุเรียนเป็นหลัก โดยเมื่อถึงเวลาเก็บผลผลิตบรรดาล้งชาวจีนจะเข้ามาทาบทามซื้อขายให้ราคาดีถึงหน้าสวน“โห พี่เจน เยอะมากเลย เก่งมากๆ อะ” น้องสาวคนสวยเดินเข้าไปจับมือพี่ชายด้วยความปลาบปลื้ม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเขาเท่านั้น ต่อไปเมื่อมีทุนรอนมากขึ้น บวกกับเป็นคนประหยัดมัธยัสถ์ เธอมั่นใจว่าเจนภพจะค่อยๆ สะสมที่ดินทำกินและต่อยอดการทำสวนเกษตรแบบที่เขาใฝ่ฝันไปได้อีกมากมาย“รวยใหญ่แล้ว น่าอิจฉาคนหนุ่มจริงๆ จะว่าไปย่ามีที่ดินนะ เจนมาหุ้นกับย่าไหมลูก”“ผมไปช่วยย่าทำสวนดีกว่าครับ ทำฟรีให้ทั้งชาติเลย”ทำฟรีให้ทั้งชาติเลย… ธาดาทำปากบิดเบี้ยวเลียนแบบความขี้ประจบประแจงของเจนภพ ดูเอาเถอะพอรู้ว่าหลานชายคนใหม่จะตัดทุเรียนล็อตใหญ่ขาย ผู้เป็นย่าก็อุตส่าห์

ผมเกิดที่บ้านย่านสุขุมวิท…เป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด พ่อของผมเป็นนายตำรวจใหญ่โต ส่วนแม่ก็เป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่โตเหมือนกัน แน่นอนว่าใหญ่ปะทะใหญ่ สุดท้ายแตกหักผมกลายเป็นเด็กที่พ่อแม่เลิกราหย่าร้าง เวลาส่วนใหญ่ของพ่อถูกใช้ในหน้าที่ราชการที่ต่างจังหวัด เวลาส่วนใหญ่ของแม่ก็ถูกใช้ที่ในต่างประเทศเมื่อต้องเดินทางไปติดต่อธุรกิจในกลุ่มงานโรงแรม แล้วเวลาของผมจึงถูกใช้ไปกับคุณย่ามากที่สุด รองจากนั้นผมใช้มันอยู่กับตัวเองเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ปีพ่อก็แต่งงานใหม่มีลูกเล็กๆ จากนั้นแม่ก็แต่งงานอีกครั้งกับเศรษฐีฝรั่ง ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ผมก็เหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่ผมเงียบ ทุกคนกลับดูเป็นเดือดเป็นร้อน คงคิดนั่นแหละว่าผมจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา แน่นอนว่าผมรู้สึกตัวเองแปลกแยกและไม่เป็นส่วนหนึ่งของใครก็จริง แต่ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร สิ่งที่เรียนรู้อีกอย่างคือผมควรจะยิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งพ่อทั้งแม่จะได้ไปใช้ชีวิตกับครอบครัวใหม่อย่างมีความสุขบางสัปดาห์ผมถูกเกณฑ์ไปนอนบ้านพ่อบางสัปดาห์ผมถูกเกณฑ์ไปนอนบ้านแม่ผมเฝ้าถามว่าที่ไหนกันแน่คือบ้านของผมเมื่อบ้านพ่อและบ้านแม่ไม่ใช่บ้านของเรา ผู้ที่เป็นบ้านของผมในวัยเด็ก