All Chapters of กักขังสายลม: Chapter 31 - Chapter 40

“จิลลา” เสียงราบเรียบแต่เย็นเยือกดังขึ้นจากทางด้านหลังเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่เจ้าของชื่อเหลียวตัวกลับไปมอง ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีสุภาพยืนประชิดพนักเก้าอี้เธอ แต่ที่ชวนประหลาดใจที่สุดคือไม่คิดว่านายแพทย์ธาดาจะมาร่วมงานแต่งงานของดีเทลยาคนหนึ่งจริงๆกวาดตามองหาญาติเจ้าภาพ ไม่มีใครว่างพอมารับหน้าพาเขาไปนั่งที่ จิลลาถอนหายใจลุกขึ้นมายืนข้างๆ หมอหนุ่ม เมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่สามารถรับแขกได้ด้วยตัวเอง ก็เป็นเธอนั่นแหละที่ต้องช่วยจัดการดูแล งานแต่งเล็กๆ เชื้อเชิญแค่คนกันเอง จะขาดตกบกพร่องไปบ้างก็ไม่มีใครถือสา เพียงแต่นายแพทย์ธาดาอาจไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น เขาเป็นพวกคาดหวังความสมบูรณ์แบบนี่นะ ไฮโซตระกูลใหญ่ยอมมาร่วมงานทั้งที เธอไม่ยอมทำให้คู่บ่าวสาวต้องเสียหน้าเด็ดขาด“ขอบคุณที่มานะคะหมอ”“…” ชายหนุ่มไม่ตอบรับ แถมยังถลึงตาใส่หญิงสาวจิลลาตามอารมณ์เขาไม่ทันก็จริง แต่เธอคุ้นเคยกับการโอนอ่อนเอาใจ “ได้ของชำร่วยหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวจิลพาไปตรงซุ้มโน้น”“ยังไม่ได้ครับ” แม้จะมีหางเสียงต่อท้ายแต่ก็ฟังออกว่าขุ่นหนัก อีกอย่างเขาไม่ได้อยากได้ของชำร่วยใดๆ ทั้งสิ้น สิ่งที่อยากได้ตอนนี้คือลากเด็กจอมดื้อออกมาให้พ

อุณหภูมิช่วงบ่ายแสบร้อนจนผิวแทบไหม้ แต่มีหมอบางคนกระแดะอยากออกมากินข้าวนอกโรงอาหาร กันต์ธีนึกไม่ถึงว่าคุณหมอธาดาผู้แสนเย่อหยิ่งจะพารถคันงามขับเวียนมาหลังโรงพยาบาล เปิดประตูเดินนำเขาไปยังร้านอาหารธรรมดาที่ตั้งเรียงรายเป็นซุ้ม แทนที่จะตรงไปร้านดังแอร์เย็นฉ่ำอย่างที่เคยเป็นมากำลังจะอ้าปากถามว่าเหตุอันใดมันถึงถ่อมากินข้าวท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวสองคนผู้เป็นคำตอบเดินผ่านหน้าไป หมอศัลย์ก็ยกมุมปาก เข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาทันที“ไม่เห็นหน้าเจ้ากินข้าวไม่ลง”ธาดาถลึงตาใส่เพื่อน เค้นเสียงลอดไรฟัน “มึงเงียบเถอะ”เงียบก็เงียบ กันต์ธีไหวไหล่ ก้าวขาตามไปนั่งยังเพิงหลังเล็กๆ ซึ่งมีรั้วกั้นบังสายตาเป็นการแยกสัดส่วนของแต่ละซุ้ม ทว่าอีกฝั่งของรั้วระแนงกลับมีเสียงสนทนาระหว่างสองดีเทลสาวเล็ดลอดมาให้ได้ยิน เท่านี้กันต์ธีก็รู้ว่าไอ้หมอหน้าด้านนี่ต้องการจะแอบฟังลายมือหมอหวัดๆ เขียนลงบนกระดาษจดเมนูก๋วยเตี๋ยวส่งให้พ่อค้าจากนั้นกันต์ธีก็ดึงสมุดฉีกมาเขียนข้อความว่า ‘โรคจิต ถ้ำมองผู้หญิง’ ส่งให้เพื่อนที่ทำหน้านิ่งแต่เงี่ยหูฟังเรื่องราวของชาวบ้านสองคนด้านหลังกำแพงพ่อค้าก๋วยเตี๋ยวยกชามตรา

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าแก” มนภาถามขึ้นเมื่อเพื่อนวางสายจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร เอาจริงๆ เมื่อก่อนเธอเคยหวังลึกๆ ให้นายแพทย์ไฮโซคนนั้นได้ลงเอยกับจิลลา แต่เมื่อสถานการณ์มันบานปลาย และฝ่ายชายก็ดูไม่ได้มีวี่แววจะปรับเปลี่ยนสถานะ นอกจากไอ้การตามวอแวแบบหมาหวงก้าง ซึ่งมันก็ไม่ได้แปลว่าหมอธาดาเกิดมีความรักใคร่ใยดีเพื่อนเธอขึ้นมาเสียหน่อย มันก็แค่อาการเสียดายของ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ยอมให้จิลลาได้เป็นตัวจริง นี่มันสูตรสำเร็จของผู้ชายเห็นแก่ตัวมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์“หมอธาดามีเรื่องให้ทำนิดหน่อย ไหว้วานให้ซื้อของอะ”“มีสิทธิ์อะไรวะ”“สิทธิ์ของหมอที่ถือยอดหลักของฉันไว้ไงแก”“เฮ้ย” มนภาอยากจะเอ่ยแย้งแต่ก็พูดไม่ออก ด้วยความที่เธอก็มีแพทย์ที่ต้องดูแลและเอาแต่ใจ แต่ถึงอย่างไรก็เป็นลูกค้าอยู่ดี ถือว่าละเรื่องนี้ไว้อย่างหนึ่ง เธอจะไม่ด่าหมอธาดาในมุมที่เขาเป็นลูกค้าของบริษัท เก็บปากเอาไว้ด่าในเรื่องส่วนตัว ซึ่งมีอีกมากมายมหาศาลแน่นอน “ปกติหมอธาเขาใช้งานดีเทลด้วยเหรอ”“ตอนนี้เขาคงไม่ปกติมั้ง ฉันต้องไปก่อนนะ”“อ้าว นึกว่าจะอยู่กินข้าวด้วยกันก่อน หนุ่มๆ อุตส่าห์เข้าครัวทำกับแกล้ม”“หมอธาเขาต้องการของด่วนน่ะ”“ตาห

ความเลวร้ายที่เจออันดับแรกในอีกสามสี่วันต่อมา คือดีเทลยาสาวได้รับการแจ้งว่าปริมาณยาในสต็อกยังเหลือเยอะ เดือนนี้จึงยังไม่มีการสั่งซื้อเพิ่มจิลลามองหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง เขาเลิกคิ้วสูง ทำหน้าตาย ส่วนเธอได้แต่กำมือแน่นไว้บนหน้าตัก ห้องตรวจของหมอหนุ่มแอร์เย็นเฉียบ แต่จิลลากลับร้อนใจ ฝ่ามือชุ่มไปด้วยเหงื่อ คาดไม่ถึงว่าอาจารย์หมอธาดาจะใช้วิธีนี้กดดันกัน มันต่ำช้าและระยำเกินบรรยายเป็นคำพูด เขากล้าใช้อำนาจเหนือกว่ามาบีบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอผิดหวังจนจุก ที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตกับใครมาตลอดสองปีหญิงสาวเค้นเสียงคล้ายเยาะออกมา “นี่หมอแกล้งจิลสินะคะ”“อาจารย์หมอธาดา” นายแพทย์หนุ่มแก้สรรพนามแทนตัวเองให้หญิงสาวฟัง มองคนตรงหน้าด้วยแววตาเรียบนิ่ง ที่จริงเขาไม่เคยคิดรังแกจิลลาเลยสักครั้ง เพียงแต่วันนี้เธอควรโดนทำโทษ คนอื่นบีบคั้นเธอสารพัด เขาทั้งนั้นที่ยืนอยู่เคียงข้าง ในวันที่ไม่พอใจเธอมองแค่สิ่งที่เขาให้ไม่ได้ ไม่มองเลยว่าที่ผ่านมาเขาให้อะไรเธอไปบ้าง อย่าว่าแต่ยอดขายน้อยนิดนั่นเลย ถ้าเขาไม่ได้พิศวาสเธอเมื่อสองปีก่อน แค่นามบัตรใบเล็กๆ ก็อาจถูกทิ้งถังขยะไปก่อนจะถึงตัวเขาด้วยซ้ำ“ค่ะ อาจารย์หมอธาดา” จิลลาเรีย

หลังนำรถไปจอดคืนที่บริษัท เจนภพก็กระโดดมานั่งอยู่บนรถเก๋งขนาดเล็กคันหนึ่งโดยมีน้องสาวเป็นสารถีขับรถให้ จิลลาชวนเขาไปเที่ยวระยองด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนของเธอที่ล่วงหน้าไปก่อน ในคราแรกชายหนุ่มจะปฏิเสธแต่พอฟังน้องสาวเล่าถึงบ้านเพื่อนคนหนึ่งของเธอที่มีธุรกิจรีสอร์ตและทำสวนทุเรียนด้วย เขาก็เกิดตื่นเต้นอยากไปดูขึ้นมาซะงั้น“แล้วรถเราไปไหนซะล่ะจิล” เจนภพถามน้องสาวเมื่อพ้นเขตกรุงเทพมหานครมาแล้ว“เข้าศูนย์ค่ะ” เธอหันมาบอกยิ้มๆ ยังไม่พร้อมให้เจนภพเป็นห่วงและวิตกกังวล พี่ชายเพิ่งปลดหนี้สินทั้งหมดให้พ้นตัวไปได้ ตลอดหนึ่งปีมานี้เขาสู้ทนประหยัด ทำงานหนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็พอมองออกว่าเจนภพรู้สึกเบาใจเรื่องเธอจนใช้ชีวิตได้ผ่อนคลายลง ไม่เคร่งครัดกับตัวเองเช่นแต่ก่อน เขาทำงานหนักอย่างที่ตัวเองทนไหว ไม่ใช่โหมวิ่งรอกขับรถ ทำรอบจนต้องใช้ยาเสพติด และเธอคงทนไม่ได้อีก หากต้องเห็นพี่ชายกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นเพียงเพราะเธอกำลังจะมีชีวิตร่อแร่น่าเป็นห่วง เรื่องราวของเธอกับหมอธาดาจึงถูกเก็บงำไว้ รวมถึงกำชับกับมนภาไม่ให้หลุดปากด้วยเจนภพพยักหน้าก่อนจะปรับเบาะเอนตัวลงนอน “ของีบหน่อยนะ พี่ง่วงมาก ขับจากใต้มาทั้งคืนเลย”