All Chapters of กักขังสายลม: Chapter 61 - Chapter 70

ทะเลวันนี้ราบเรียบเงียบสงบ…หลังจากผ่านช่วงทุกข์ทรมานกับการปรับตัว เนื้องานที่หนักและต้องอาศัยความรวดเร็ว บนเรือมีพนักงานหลักร้อยคน แต่ต้องต้อนรับลูกค้าจำนวนหลายพัน แน่นอนว่าการบริการต้องเป็นเลิศพิถีพิถัน ขณะเดียวกันก็ช้าไม่ได้เลย ยิ่งในส่วนของแผนกเครื่องดื่ม ซึ่งอาจจะเป็นหัวใจหลักของความบันเทิงและสำราญพอๆ กับแผนกอาหาร เรียกว่าช่วงแรกเธอเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ต้องยืนติดต่อกันนับสิบชั่วโมง ชงเครื่องดื่มในเมนูหลากหลาย แต่พอนานวันเข้าความยากเหล่านั้นก็กลับกลายเป็นความเคยชินเธอทำมันได้และดีด้วย…อีกอย่างก็รู้สึกขอบคุณการทำงานหนัก มันวุ่นวายจนทำให้เวลาแต่ละวันที่จะมานั่งซึมเสียใจลดน้อยลงมาก แต่ก็นั่นแหละ…ยังคิดถึงใครบางคนจับขั้วหัวใจอยู่ดีหมดเวลาทำงานเธอก็เดินจากดาดฟ้าเรือเพื่อเตรียมกลับไปยังห้องพักทุกครั้งที่ผ่านราวกันตกแถวกาบเรือ เธอจะนึกถึงรอยยิ้มพราวระยับของนายแพทย์ธาดาเสมอ เพราะเหตุนี้กระมัง จิลลาถึงพอประคองตัวเองให้ผ่านพ้นความเหงาในช่วงแรกไปได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันทำให้เธอหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลยสักวันตลกดี…ตัวไม่อยู่ข้างกัน ยังส่งความทรงจำมาผูกมัดเธอไว้อีก หมอธาดาเป็นผู้ชายที่ร้า

ครั้นได้เหยียบย่างมาครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งที่สองครั้งที่สามก็ตามมาเป็นเรื่องปกติ…ธาดาพบว่าในทุกๆ เช้า ย่าเขามักจะได้รับผลหมากรากไม้เป็นพวกมะละกอสุก กล้วยหอมกล้วยไข่กล้วยน้ำว้า หรือไม่ก็เป็นผักพื้นบ้านมาทำอาหารอยู่เสมอ และช่วยไม่ได้ถึงแม้ว่าเจ้าของตัวจริงจะไม่อยากให้เขาได้กิน แต่เขาจะกินใครจะทำไม ทว่าเมื่อคุณหญิงครองเรือนเดินทางกลับไปกรุงเทพฯ แล้ว ไอ้ของกินที่เคยมาวางไว้หน้าบ้านเช่นทุกวันก็หายสาบสูญ เลือกปฏิบัติมากมึง ไอ้เจนภพธาดาส่ายหัวให้กับความอาฆาตมาดร้ายแค้นฝังหุ่นของพี่ชายเมีย แม้งานในโรงพยาบาลต่างจังหวัดจะหนักก็จริง แต่มันก็ไม่ถึงกับอดรนทนไม่ไหว อีกอย่างมันก็ทำให้เขาเข้าใจสภาพผู้คนในสังคมมากขึ้น ตั้งแต่ย้ายมาประจำอยู่ที่นี่เขาพบคนที่ดิ้นรนสู้ชีวิต ตรากตรำทุกอย่างหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน เพียงแค่ลมพายุพัดผ่านมาครั้งเดียว ความหวังทั้งปีหรือที่คาดหวังมาตลอดหลายปีก็อาจจะพังลงในพริบตาอย่างเช่นเมื่อหลายวันก่อน เกิดฝนตกหนักลมพัดแรงจนต้นทุเรียนในสวนของชาวบ้านล้มกองระเนระนาด ที่กำลังจะเก็บเกี่ยวขายผลผลิตได้ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ก็มลายหายสิ้น หลังฝนฟ้าพายุลมสงบลงเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ปาน

ปีที่สองที่จิลลาเดินจากไป ลมว่าวโชยพัดมาเร็วกว่าปกติตั้งแต่สิ้นเดือนกันยายนเขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะหนีหายไปจากชีวิตได้เหมือนตายจาก ไม่มีความเคลื่อนไหวผ่านโซเชียลมีเดีย ไม่ยอมโผล่มาให้ได้เห็นหน้า ไม่ยอมกลับมาที่บ้าน น่าแปลกที่ถึงขนาดนี้แล้ว ความรู้สึกของธาดากลับไม่เคยลดน้อยถอยลงไปเลยแม้สักนิดเดียวตรงกันข้ามกลับยิ่งมั่นใจว่าที่ผ่านมาเขารักจิลลาแล้วจริงๆก็นะ… รู้ช้า ดีกว่าไม่รู้เลยสัปดาห์ก่อนนายแพทย์หนุ่มทำงานหนักจนแทบไม่ได้พัก นี่ก็เพิ่งจะได้มีวันหยุด ระหว่างที่นั่งจิบกาแฟซองทรีอินวันจากบริษัทขายตรงที่ทุกวันนี้เขาแทบจะกลายเป็นตัวแทนระดับมงกุฎเพชรในตอนเช้าตรู่ ทอดสายตามองไปยังฝั่งตรงข้ามถนน เห็นร่างของเจนภพเดินไหวๆ อยู่ใต้ต้นทุเรียน คงกำลังตัดแต่งปลายกิ่ง หลังจากที่มันเพิ่งให้ผลผลิตหมดไปเมื่อช่วงเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาเจนภพทำได้อย่างที่พูดจริงๆ และปีแรกก็ได้ผลผลิตที่น่าพอใจคุณย่าเล่าให้ฟังอีกว่ารวมยอดขายทั้งล็อตแล้วไอ้เจ้าของสวนนั่นมีรายได้เกือบเป็นล้าน ถ้าแต่เดิมความเป็นห่วงของจิลลาเคยอยู่ที่เจนภพ เขาคิดว่าหลังจากนี้ก็คงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงอีก เด็กหนุ่มคนนั้นได้กลับมาเดินใ

เมื่อวานเย็นรู้สึกตัวรุมๆ คล้ายจะเป็นไข้ รีบเข้านอนพักผ่อนก่อน พอเช้ามืดกลับรู้สึกเมื่อยขบปวดหนึบเข้าไปถึงกระดูกเจนภพสะบัดร้อนสะบัดหนาว สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่น้อยนิดสั่งเขาให้เอื้อมมือไปหัวเตียงเพื่อหยิบน้ำขึ้นดื่ม ในหูแว่วเสียงเขย่าประตู ครู่เดียวก็มีเสียงฝีเท้าของคนเดินเข้ามา“อ้าว นี่มึงป่วยเหรอ” ผู้บุกรุกถามอย่างนั้น ก่อนจะประคองร่างของเจนภพชันตัวลุกขึ้นนั่ง ส่งขวดน้ำประเคนให้ถึงปากเจ้าของบ้านพยายามลืมตาขึ้นมอง แล้วมารู้สึกตัวอีกครั้งและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล“อ้าว คนไข้ตื่นแล้วเหรอ” ฝ่ายโภชนาการเข็นอาหารเข้ามาใกล้เตียง “กินข้าวเลยไหม”“ได้ครับ” น้ำเสียงที่คิดว่าเปล่งออกมาอย่างปกติแต่มันกลับแหบพร่า กลืนน้ำลายแต่ละทีก็คล้ายมีใบมีดแหลมเสียบแทงอยู่ในลำคอนับร้อยเล่ม“เดี๋ยวหมอคงเข้ามา ไปก่อนนะหนุ่ม” ฝ่ายเสบียงเข็นรถอาหารออกจากห้องพิเศษไปฝืนตักข้าวต้มใส่ปากได้เพียงไม่กี่คำ คนป่วยก็วางช้อน พร้อมกับที่นายแพทย์ธาดาผลักประตูเข้ามาในห้องพัก“มึงพากูมานี่เหรอ”“เออ” หมอหนุ่มตอบห้วนๆ ก่อนจะซักถามบางอย่างเกี่ยวกับอาการของเจนภพ สมาธิจดจ้องอยู่กับชาร์จผู้ป่วยในมือและถุงน้ำเกล

นายแพทย์หนุ่มกำชับพยาบาลหน้าห้องให้ช่วยเฝ้าหญิงสาวที่นั่งอยู่บริเวณโถงลิฟต์ชนิดไม่ให้คลาดสายตา เมื่อครู่ตอนที่ยอมเปิดประตูให้ จิลลาตั้งท่าจะเผ่นหนี แต่เป็นเขาที่พูดขึ้นเรียบๆ ว่าให้อยู่รอฟังอาการป่วยของพี่ชายก่อน เพราะตอนที่เธอเดินเข้ามา เขายังไม่ได้เริ่มตรวจและแน่นอนว่าคนที่รักบูชาพี่ชายเป็นชีวิตจิตใจ ยังไงก็ต้องรอหมอหนุ่มเคาะประตูห้องคนไข้พิเศษ นี่หากแอดมิตอยู่กรุงเทพฯ เขาจะอัปเกรดให้เจนภพได้นอนห้องวีวีไอพี มองไปทางไหนก็เห็นแต่วิวทิวทัศน์ เลือกเอาเลยจะวิวเมือง วิวสวน วิวสนามกอล์ฟ ตบรางวัลที่มันใจดียอมเรียกน้องสาวกลับมา“เจน ขอบคุณมากนะ”“พูดอะไรวะ” คนป่วยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะถามถึงสิ่งที่ตนเองอยากรู้มากกว่า “กูจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่เนี่ย อยากกลับแล้ว”“อดทนไปอีกซักสามวันแล้วกัน”“ไม่ได้”“ไม่ต้องห่วงงานที่สวนหรอก กูรดน้ำ ฉีดฮอร์โมน เดี๋ยวแถมใส่ปุ๋ยให้มึงด้วยเอา” หลังจากสั่งผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพมาครบทุกรสชาติ วิตามินสารพัดชนิด กาแฟ น้ำยาล้างจาน ยาสีฟัน ใช้ไม่ทันจนกองท่วมบ้าน เขาก็ค้นพบว่าแค็ตตาล็อกบริษัทขายตรงมีปุ๋ยบำรุงพันธุ์พืชด้วย ราคาแพงหูฉี่ แต่เขาก็ยินดีจะสั่งให้พี่เมีย“ก