All Chapters of เสน่ห์รักกับดักมาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

“อย่าไปสนใจเลยยี่หวา ฉันเริ่มทำใจได้แล้ว ไปกันเถอะ” ไอลดาจับมือของยี่หวาแล้วพาตัวเองเดินผ่านหน้าของชายตัวโตอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่หัวใจของหญิงสาวกำลังเจ็บปวด เธอไม่กล้าสบตากับเขาเพราะไม่อยากต้องเจ็บอะไรอีกแล้ว ทางด้านของวิคเตอร์ที่แวะมากินข้าวกับเพื่อนและไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอไอลดาที่นี่ เธอดูเปลี่ยนไปมาก สวยขึ้นจนเขาแทบจำไม่ได้ แต่สิ่งที่ไม่ชอบใจมากที่สุดคือชุดที่หญิงสาวใส่มันสั้นเสียจนเผยให้เห็นเรียวขาเล็กนั่น “อุ๊ย...เจอน้องไอพอดีเลย” กลายเป็นว่ากองทัพกระดี๊กระด๊าเกินไปจนเขาต้องจับแขนเพื่อนเพื่อไม่ให้มันเดินเข้าไปหาไอลดา “มึงจะมากินข้าวกับกูไม่ใช่เหรอ...” วิคเตอร์กัดฟันพร้อมกับมองเพื่อนที่ทำตัวร่าเริงเกินเหตุ “แต่กูเจอน้องไอพอดี กูแค่อยากทำคะแนน เอ๊ย...อยากทักแค่นั้นไม่ได้เหรอวะ” กองทัพยักคิ้วให้เพื่อนรักจากนั้นก็สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของวิคเตอร์แล้วหมุนตัวหันหลังเดินตามไอลดาไป จนมาเฟียหนุ่มได้แต่กัดฟันกรอดเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตนคงกระชากไอลดากลับมาแล้วพากลับคอนโดฯ แล้ว “สวัสดีครับน้องไอ จำพี่ได้หรือเปล่า” ข

ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะหยุดเดินเลยจวบจนมาถึงบริเวณลานจอดรถสำหรับวีไอพี ไม่ถึงนาทีรถหรูคันเดิมของเขาก็แล่นมาจอดรับทันที จากนั้นมือหนาก็ผลักร่างเล็กเข้าไปนั่งภายในอย่างรวดเร็ว “โอ๊ย” เมื่อร่างเล็กเข้ามานั่งภายในแล้ววิคเตอร์ก็ตามเข้ามา และเขาก็สั่งให้ลูกน้องล็อกรถทันทีเพื่อป้องกันคนตัวเล็กหนีไปอีก “จะพาไอไปไหน ไหนบอกว่าปล่อยไอไปแล้วไง” เสียงหวานแว้ดใส่ชายหนุ่มที่ยังทำตัวเหมือนเดิม ทำเหมือนปล่อยแต่จริงๆ ไม่ได้ปล่อยเธอไป “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว มาคิดดูว่าเงินตั้งสี่ล้านฉันเอาเธอไปไม่กี่ทีมันไม่คุ้มเลย” “กรี๊ด...ไอ้คนเลว คนกลับกลอก” มือน้อยยกขึ้นทุบที่อกกำยำแต่วิคเตอร์ก็ใช้มือหนาของตัวเองรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอประทุษร้ายใส่เขาอีก “พอฉันปล่อยเป็นอิสระเข้าหน่อยก็ทำตัวแรด ถามจริงแต่งตัวแบบนี้อยากเรียกแขกอีกหรือไง” วิคเตอร์จ้องมองร่างเล็กในชุดเดรสสั้นเสมอหูอย่างไม่พอใจ เพราะเรียวขาเล็กนี้ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็น เพียะ!! ฝ่ามือเล็กฟาดลงไปที่แก้มสา

ไอลดาอยากให้แม่ครูฟื้นขึ้นมาเล่าความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง ความลับที่แม่ครูปกปิดเอาไว้เกือบยี่สิบปี และเธอก็คือหนึ่งในความลับที่แม่ครูปกปิดเอาไว้ด้วย“เอาตรงๆ นะ หนูเหมือนม่านฟ้ามาก เหมือนจนฉันต้องทักเลยละ” นี่เป็นครั้งแรกที่ไอลดาได้เห็นรอยยิ้มของชายสูงวัยคนนี้ มันยากพอๆ กับการที่ได้เห็นรอยยิ้มของวิคเตอร์นั่นแหละ“หนูไม่เคยเห็นเขา หนูเกิดมาก็ไม่เคยเจอแม่อีกเลย” ไม่ใช่ไอลดาไม่อยากเรียกผู้หญิงที่ชื่อม่านฟ้าว่าแม่ แต่เธอยังไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินจากคุณลุงแท็กซี่มันจริงเท็จแค่ไหน แต่เมื่อบิดาของวิคเตอร์ทักมันเริ่มทำให้ความหวังที่จะรู้จักแม่ของตัวเองมีมากขึ้น“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันมั่นใจนะว่าหนูคือลูกของม่านฟ้า เพราะหน้าตาของหนูเหมือนกับม่านฟ้าราวกับพิมพ์เดียวกันเลย แต่จริงๆ ฉันไม่คิดมาก่อนว่าม่านฟ้าจะมีลูกสาวอีกคน”“หนูถามได้ไหมคะว่าคุณท่านเป็นอะไรกับแม่ของหนู” ไอลดาถามด้วยความสงสัย เพราะอยากจะรู้ว่าพ่อที่แท้จริงของเธอเป็นใคร ถ้าเซบาสเตียนรู้จักแม่ของเธอแสดงว่าท่านต้องรู้จักพ่อของเธอด้วย“ฉันเป็นเพื่อนกับม่านฟ้า ไม่สิ เคยแอบชอบม่านฟ้า แต่เธอกลับไปรักคนอื่น” น้

บทที่ 11ย่องเบา “คุณแม่ขา...” ร่างเล็กของไลลาเดินตรงเข้าไปหามารดาของตัวเองพร้อมกับทำเสียงออดอ้อนเมื่อเธอโดนบิดาขัดใจ “เกิดอะไรขึ้นคะลูก” เสียงของคุณหญิงพริ้งพราวภรรยาของเจ้าสัวอัครพลร้องถามลูกสาวคนเดียวอย่างเป็นห่วง “ก็คุณพ่อไปตอบตกลงให้เวลาพี่วิคเตอร์ตั้งหนึ่งปีก่อนจะมาแต่งงานกับหนู” เสียงของไลลาบอกอย่างเสียใจเมื่อบิดาไม่เข้าใจเธอเลย “มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณทำไมถึงไม่ให้เด็กสองคนแต่งงานกันไปให้มันจบๆ คุณก็รู้ว่าลูกสาวเรารักวิคเตอร์มากแค่ไหน” คุณหญิงพริ้งพราวเอ็ดสามีที่ขัดใจลูกสาวอีกแล้ว “ผมเห็นด้วยกับวิคเตอร์เพราะไลลาเองก็ยังเด็กจะรีบแต่งงานไปไหนกัน” อัครพลบอกอย่างเอือมระอา หลายครั้งเขาไม่เคยพอใจภรรยาคนนี้แต่ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนเพราะไม่อยากให้ครอบครัวแตกแยกเหมือนครั้งหนึ่งที่เขาเคยทำมันพังมาแล้ว “แต่ลูกสาวเรารักตาวิค จะรอช้าทำไมในเมื่อสุดท้ายก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี หรือเพราะคุณไม่อยากให้ลูกของเราได้ดี!”คุณหญิงพริ้งพราวขึ้นเสียงกับสามีด้วยความไม่พอใจ ตลอดระยะเวลาเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมานางต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับความเย็นชา

“ถ้าเธอเงียบฉันจะปล่อยมือออกจากปาก โอเคไหม” เสียงทุ้มกระซิบแต่ลมหายใจร้อนๆ ของเขามันทำให้ร่างเล็กร้อนวูบวาบ“อื้อ...” ใบหน้าหวานพยักหน้าเป็นการตอบรับเพราะต้องการให้เขาปล่อยเธอไปมือหนาผละออกจากปากจิ้มลิ้มแต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อเสียงหวานก็ตะโกนออกมาจนวิคเตอร์รีบคว้าร่างเล็กเอาไว้เกือบไม่ทัน“ช่วยด้วย!!”“เวรเอ๊ย!!” วิคเตอร์จัดการเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงจนหญิงสาวหงายหลัง จากนั้นชายหนุ่มก็ตามมาทาบทับร่างเล็กเอาไว้แล้วล็อกจนเธอหมดทางหนี“อื้อ” มือหนาเลื่อนมาปิดปากของไอลดาอีกครั้งด้วยความหัวเสียเมื่อหญิงสาวเจ้าเล่ห์หลอกว่าจะไม่ร้องเสียงดัง ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวมีหวังคนในบ้านแห่มาที่นี่แน่“พยศนักนะ เธอกล้าลองดีกับฉันอย่างนั้นเหรอไอลดา” ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังร่างบอบบางใต้ร่างที่เกือบทำเขาซวยแล้ว“อื้อ...อ่อยอะ” ใบหน้าหวานส่ายไปมาเพื่อสะบัดมือหนาให้ออกจากปากของเธอ แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดจึงไม่สามารถทำอย่างที่หวังได้“ถ้าเธอไม่ขัดคำสั่งฉันเมื่อกี้ฉันคงปล่อยเธอไปแล้วไอลดา” ดวงตาดุกร้าวจ้องมองสาวร่างเล็ก ตอนนี้ไอลดาไม่ได้เป็นสาวน้อยที่ตามใจเขาอีกต่อไป เธอทั้งพยศและดื้อด้านจนน่าปวดหัว“คุณปล