All Chapters of เสน่ห์รักกับดักมาเฟีย: Chapter 81 - Chapter 90

“ปากบอกให้ปล่อยแต่ร่างกายสั่นขนาดนี้ เอาดีๆ นะไอ ฉันรู้ว่าเธอของขาด” ตลอดระยะเวลาหลายวันที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเขามันก็มีบ้างที่จะคิดถึงเรื่องนี้แต่ไม่ถึงขั้นโหยหาจนแทบทนไม่ได้“ไม่...ไอไม่ได้คิดแบบนั้น”“จริงเหรอ” เสียงทุ้มถามอย่างแหบพร่าก่อนที่ปลายนิ้วพยายามแยกชั้นในที่ปกปิดกลีบสาวออก แล้วค่อยๆ จรดปลายนิ้วเข้ามาในร่องรักอย่างแผ่วเบา“เฮือก!” ไอลดาร่างสั่นไหวเมื่อนิ้วร้อนค่อยๆ กดปลายเข้ามาในร่องรักช้าๆ จนสุดนิ้วกลาง “อ๊า...อย่าทำแบบนั้น” ร่างเล็กดิ้นเร่าเมื่อปลายนิ้วหนาค่อยๆ ขยับเข้าออกเป็นจังหวะอย่างแผ่วเบา “อืม” เสียงของวิคเตอร์ครางออกมาเมื่อคนตัวโตรับรู้ว่าร่างกายสาวเริ่มปล่อยน้ำหวานไหลออกมาอาบนิ้วหนามากขึ้น จึงทำให้เขาตัดสินใจเพิ่มนิ้วเข้าในโพรงสาวจากหนึ่งเป็นสอง “อ๊ะ...อย่าทำอย่างนั้นนะ” ไอลดาร้องแทบขาดใจเมื่อนิ้วร้อนเข้ามาอยู่ในกลีบสาวมากขึ้น มันทั้งแน่นและอึดอัดแต่กลับเต็มไปด้วยความเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก “Shit!! แน่นฉิบหาย” ยามที่กลีบบางโอบรัดนิ้วหนาแก่นกายเบื้องล่างของเขาก็ชูชันขึ้นมา มันแข็งขึงและปวดร้าวมากกว่าเดิม แจ๊ะ!!!

“ก็คุณบอกคุณไม่อยากมีลูก” ไอลดานึกถึงความสัมพันธ์แรกๆ ที่มีกับวิคเตอร์เพราะชายหนุ่มประกาศกร้าวว่าไม่อยากมีลูก“กินยาซะ...แล้วอย่าปล่อยให้ตัวเองท้อง เพราะถ้าเธอท้องฉันจะไม่รับมันเป็นลูกเด็ดขาด เด็กที่ฉันไม่ได้เต็มใจให้เกิดมา”“อย่ามาน้อยใจไอลดา นั่นมันอดีตไหมวะ” วิคเตอร์ยอมรับว่าตัวเองปากไวที่พูดแบบนั้นกับไอลดา ก็ตอนนั้นไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเซ็กซ์ แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันเลยไปไกลแล้ว ถึงแม้ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรก็ตาม แต่เขาทั้งหวง ทั้งหึงและอยากเอาเธอเพียงคนเดียว“ก็คุณบอก...อ๊ะ...” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อวิคเตอร์ก็พลิกให้ร่างกายสาวนอนหันข้าง จากนั้นชายหนุ่มก็ล้มตัวไปซ้อนทับอยู่ข้างหลัง โดยยกขาอีกข้างของไอลดาขึ้นเพื่อที่เขาจะได้สอดใส่ตัวตนได้ถนัดมากขึ้น“อื้อ...” ไอลดาเสียวซ่านจนแทบขาดใจยิ่งยามที่มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอิ่มจากทางด้านหลังมันทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว“อย่าบีบแบบนั้นสิ” เสียงหวานร้องออกมาเมื่อวิคเตอร์เล่นขยำไปมาอย่างแรงจนอกสวยแดงเต็มไปด้วยรอยปลายนิ้วหน้าอกอิ่มนุ่มหยุ่นเหมาะกับมือหนาราวกับเกิดมาเพื่อเป็นของเขาจนวิคเตอร์อดที่จะบีบแรงๆ ไม่ได้ ยิ่งยามที่ปลายลิ้นชื

บทที่ 12ตัวจริง ไอลดาขยับตัวอย่างยากลำบากเมื่อต้นแขนใหญ่พาดที่หน้าท้องของเธอ ลมหายใจสม่ำเสมอที่บ่งบอกว่าชายหนุ่มเข้าสู่ห้วงนิทราแบบหลับสนิท เขานอนหลับเหมือนคนไม่ได้นอนมานาน ไอลดาชอบที่สุดคือการได้มองใบหน้าหล่อเหลาในยามที่ชายหนุ่มนอนแบบนี้ “ถ้าคุณเป็นแบบนี้ตลอดก็ดีสิคะ” มือเล็กกำลังยกขึ้นลูบแก้มสากที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นแต่ก็ต้องยั้งมือของตัวเองเอาไว้เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ ถ้าเกิดเขาตื่นขึ้นมาไม่พอใจใส่อีกคนที่จะแย่ก็คือเธอเอง ไอลดามองใบหน้าคมสันสักพักจากนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทุกจังหวะการเดินนั้นยากลำบากเนื่องจากเจ็บที่กึ่งกลางความเป็นหญิงที่ถูกใช้งานอย่างหนักเมื่อคืนนี้ ขาเล็กรู้สึกอ่อนแรงแต่ก็ต้องฝืนเดินต่อไปเพราะวันนี้เธอมีธุระที่ต้องทำคือการไปหาแม่ครูที่โรงพยาบาล เมื่อเข้ามาในห้องน้ำไอลดาก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ยังดีที่ป้ายวนพอจะเตรียมเสื้อผ้าให้เธอไว้บ้างไม่เช่นนั้นคงต้องใส่ชุดเดิมออกไป ก่อนออกจากห้องดวงตากลมโตก็มองร่างใหญ่ที่นอนขี้เซาบนเตียง ยามหลับเขาไม่มีพิษมีภัยแต่ย

“ไปสิครับ เดี๋ยวฉันไปด้วย” ว่าจบมือหนาก็เลื่อนมาโอบเอวบางของไอลดาเอาไว้ เธอที่เดินไปด้วยและพยายามแกะมือหนาออกจากเอวไปด้วยแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อมือเขาเหนียวกว่ากาวเสียอีก “ไม่เห็นต้องโอบกันเลย ปล่อยนะ” ใบหน้าหวานเอี้ยวมองคนตัวโตที่ไม่สะทกสะท้านกับปลายเล็บที่เธอพยายามจิกลงไปที่หลังมือของเขา “ต่อให้เอาค้อนมาทุบฉันก็ไม่ปล่อยมือจากเธอจำเอาไว้ด้วย” เสียงทุ้มบอกแค่นั้นเขาก็หันไปมองทางข้างหน้าแทน ส่วนไอลดากำลังใจเต้นแรงกับคำพูดของเขาที่มันเหมือนมีนัยบางอย่าง แต่เธอไม่อยากคิดไปไกลเพราะกลัวคิดไปเอง ไอลดาและวิคเตอร์เดินทางมายังห้องปลอดเชื้อที่มีร่างของแม่ครูนอนอาการโคม่าอยู่ภายใน น้ำตาสาวไหลออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะถ้าชีวิตนี้เธอไม่มีแม่ครูก็ไม่รู้จะอยู่ได้ยังไง วิคเตอร์หันไปมองสาวร่างเล็กที่กำลังร้องไห้น้ำตาซึมจนอดไม่ได้ที่จะใช้มือหนาของตัวเองดันศีรษะทุยสวยของเธอมาแนบกับอกแกร่งเอาไว้อย่างเป็นห่วง ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ไม่เคยรู้ว่าความรักความอ่อนโยนคืออะไรเนื่องจากมารดาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเป็นเด็กทารก การได้รับความอบอุ่นจากแม่คือ

“หึหึ” วิคเตอร์มองคนตัวเล็กที่ทำท่าเหนื่อยหอบจนเขาอดขำไม่ได้ เธอดูอายมาก แต่เขาไม่อายหรอกเพราะชอบที่มีคนทักแบบนี้ “หัวเราะอะไรคะ” เสียงหวานถามพร้อมกับเงยหน้ามองคนตัวโตที่ทำเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรเลย “เปล่า” “คุณไม่อายบ้างเหรอ คนทักแบบนั้น” “อายทำไมเรื่องจริงทั้งนั้น” “เอ่อ...” ใจสาวเต้นแรงอีกครั้งเมื่อเขากำลังจะบอกว่าสิ่งที่พวกตายาย ป้าๆ ลุงๆ พูดกันคือความจริงอย่างนั้นเหรอ “เออไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้ว” วิคเตอร์เกาหัวแก้เขินเพราะจังหวะที่สบตากับไอลดาเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะเลย “ค่ะ” หญิงสาวตอบรับไปเพราะหิวมากแล้ว อีกทั้งไม่อยากกลับเข้าไปในโรงพยาบาลอีกด้วยความเขินอาย สองหนุ่มสาวเดินออกจากโรงพยาบาลไปแต่ไม่ได้คุยอะไรกันต่อเพราะมัวแต่เขินกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ บรรยากาศภายในรถมันเต็มไปด้วยความเงียบเชียบจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงของหัวใจ “ไปไหนครับนาย...” “ไปที่ห้างฯ เดิม เอ่อ...ไออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” วิคเตอร์ถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆ เพื่อหลบสายตาขอ