All Chapters of เสน่ห์รักกับดักมาเฟีย: Chapter 61 - Chapter 70

“งั้นก็ช่วยจำคำพูดของตัวเองด้วยนะคะว่าพูดอะไรไว้บ้าง” ในหัวใจของไอลดามันช้ำเลือดช้ำหนองแต่เธอก็พยายามทำใจสู้กับความรู้สึกเสียใจของตัวเอง “ไม่ต้องมาย้ำ เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ได้อยากได้เธอมากไปกว่าเอาแก้ขัดเท่านั้นแหละ” ว่าจบใบหน้าคมคายของวิคเตอร์ก็ซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นกายสาวมันทำให้อารมณ์หนุ่มพลุ่งพล่านมากกว่าเดิม บวกกับความโมโหที่มีอยู่จึงเพิ่มระดับความรุนแรงมากกว่าเดิม “อื้อ...เจ็บ” เสียงเล็กร้องออกมาเมื่อหนวดเคราที่เพิ่งขึ้นมันครูดไปตามผิวเนื้ออ่อนที่ต้นคอสวยอย่างแรงและน่าจะเกิดรอยแดงไปทั่วแล้ว “หุบปากของเธอไปซะ อยากจะไปนักไม่ใช่เหรอ ฉันจะให้อิสระเธอแต่ต้องผ่านคืนนี้ไปให้ได้ก่อนนะ แต่ฉันอาจจะไม่รับประกันห...เธอนะว่าจะเอาไปใช้กับใครที่ไหนได้อีกหรือไม่” เสียงเข้มบอกอย่างเหี้ยมเกรียมพร้อมกับดวงตาคมกริบที่จ้องมายังสาวน้อยใต้ร่าง แววตาของเขามันเต็มไปด้วยเพลิงแห่งความโกรธ ขณะที่ใจสาวกำลังรู้สึกอ่อนแรง “งั้นก็เชิญตามสบายเลยค่ะ เพราะไออยากออกไปจากที่นี่จะแย่แล้ว” ไอลดายังคงประชดประชันเพราะเธอกำลังเจ็บเจียนตายจากคำพูดของคนตรงหน้า ลึกๆ แล

“ไม่เอาไอทำไม่เป็น” ร่างบอบบางแดงก่ำเมื่อรู้สึกเขินอายที่ต้องขึ้นมาทับอยู่บนหน้าขาแกร่งโดยที่เขาจับที่เอวบางเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เธอลุกหนีไป “แค่ขย่มลงมาไอลดามันไม่ยากอย่างที่เธอคิด ใบหน้าหล่อเหลาผงกหัวขึ้นพร้อมกับจ้องมองดวงตากลมโตที่ทำท่าทางตื่นกลัวตลอดเวลา “ไม่” เมื่อเสียงหวานพูดจบเธอก็รู้สึกร่างกายสั่นไหวเมื่อคนใต้ร่างสวนกายขึ้นมากระแทกกับร่างของเธอที่นั่งทับเขาอยู่ พลั่บ!! พลั่บ!! พลั่บ!! วิคเตอร์กระดกสะโพกของตัวเองขึ้นมาเพื่อกระแทกใส่ร่างบอบบางที่กำลังนั่งทับตัวตนแกร่ง ตอนนี้เขาทนไม่ไหวเลยต้องกระแทกเองก่อนเพราะถ้ารอเธอมีหวังเขาได้ลงแดงตายก่อนแน่ “อ๊ะ...อย่าทำแบบนั้น ไอเสียว” ไอลดารู้สึกไม่มีแรง ร่างเล็กเลยล้มลงมาทับร่างหนาเอาไว้ ขณะที่เบื้องล่างยังคงโดนคนใต้ร่างกระดกสะโพกกระแทกกระทั้นขึ้นมาแทบขาดใจ “อ๊า...” ใบหน้าหวานของไอลดาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างหลงใหล เขาหล่อมาก หล่อแบบคิดว่าเกิดมาในชีวิตคงไม่เจอใครที่หล่อเท่าเขาแบบนี้อีกแล้ว เมื่อเห็นว่าไอลดาจ้องมองไม่เลิกวิคเตอร์เลยจัดการจับต้นค

“ฮ่าๆ พี่วิคเตอร์...เล่นอะไรแบบนี้ไลลาตลกนะคะ” เสียงหัวเราะของผู้หญิงที่แทนตัวเองว่าไลลา ผู้หญิงที่เธอจำชื่อได้ดีว่าคือว่าที่คู่หมั้นของเขา หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บปวดเมื่อต้องเผชิญหน้าเขาด้วยสภาพแบบนี้ ทำไมนะทำไมถึงไม่รอให้เธอออกไปจากที่นี่ก่อนที่จะพาคู่หมั้นกลับมา ไอลดาแทรกตัวเดินออกมาจากลิฟต์และไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองสองหนุ่มสาวที่ตระกองกอดกันเข้าไปในลิฟต์โดยไม่ต้องเดาเลยว่าถ้าเขาพาคู่หมั้นขึ้นไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ร่างเล็กพยายามเดินออกมาให้ถึงหน้าประตูทางเข้าคอนโดฯ อย่างรวดเร็ว แม้จะยิ่งเดินยิ่งช้าก็ตามเพราะขาทั้งสองข้างมันแข็งทื่อและอ่อนแรง แต่ไอลดาก็พยายามกัดฟันเดินต่อไปไม่หันหลังกลับไปอีกแล้ว แค่นี้เธอก็เจ็บมากพอแล้วจริงๆ ภาพที่วิคเตอร์หันไปยิ้มกับผู้หญิงที่ชื่อไลลามันยังคงติดตา รอยยิ้มแบบที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักซึ่งเป็นสิ่งที่ไอลดาโหยหาจากวิคเตอร์มากที่สุด เธอผิดเองที่ไปเผลอตัวเผลอใจให้กับผู้ชายอย่างวิคเตอร์ ทั้งๆ ที่ชายหนุ่มเตือนเธอแล้วว่าอย่าไปรู้สึกกับเขาเกินเลยกว่าหน้าที่

“ค่ะป้า...” ไอลดาพยายามครุ่นคิดก่อนจะเปิดปากถามป้าลานนาที่อยู่ดูแลที่นี่มาเกือบยี่สิบปี “ป้าคะ” “ว่ายังไงจ๊ะไอ” “ป้ารู้จักผู้หญิงที่ชื่อม่านฟ้าหรือเปล่าคะ” พอพูดชื่อนี้ออกมาป้าลานนาก็ชะงักจนเธอขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยว่าทำไมต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้นด้วย “ทำไมไอถึงถามป้าล่ะ” “ไอแค่อยากรู้ค่ะว่าผู้หญิงที่ชื่อม่านฟ้าเขาใช่แม่ของไอหรือเปล่า” เมื่อพูดจบป้าลานนาก็ทำตาโตเหมือนไม่เชื่อหูของตัวเองว่าไอลดาจะถามอะไรแบบนี้ออกมา “ไอ” “ป้าบอกไอมาได้ไหมคะว่าผู้หญิงที่ชื่อม่านฟ้าเป็นแม่ของไอจริงๆ หรือเปล่า แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ ทำไมเขาทิ้งไอไว้ที่นี่” ไอลดาถามเสียงสั่น ตลอดชีวิตแม้เธอจะรักและเทิดทูนแม่ครูเหมือนแม่คนหนึ่ง แต่ความรู้สึกลึกๆ ก็โหยหาอ้อมกอดจากแม่แท้ๆ ของตัวเอง แม่ผู้ให้กำเนิด “ป้าว่าเรื่องนี้ไอถามแม่ครูจิตตราเองดีกว่า” ว่าจบป้าลานนาก็หมุนตัวกลับเหมือนไม่อยากเล่าอะไรให้ไอลดาได้รับรู้จนไอลดารู้สึกเสียใจเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องปกปิดเรื่องนี้มาเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา มันมีเรื่องอะไรขนาดที่บอกไม่ได้เลยเหรอว่

ร่างสูงใหญ่ของวิคเตอร์เดินเข้ามาในห้องประชุมโดยมีร่างสูงของกองทัพนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับคุณลุงอัครพลพ่อของกองทัพนั่นเอง “สวัสดีครับคุณลุง” มือหนาของวิคเตอร์ยกขึ้นไหว้ผู้ใหญ่เมื่อเดินเข้ามา แม้จะเป็นคนดิบเถื่อนมากแค่ไหน แต่เพราะครอบครัวสั่งสอนเรื่องมารยาทเขาเลยติดนิสัยนี้มาด้วย “อืม...ไม่เจอกันนานเลยวิค...เป็นยังไงบ้างสบายดีนะ” น้ำเสียงของอัครพลทุ้มนุ่มตามแบบผู้ใหญ่ใจดีจนตกทอดมาถึงรุ่นลูกอย่างกองทัพ แต่ถึงกระนั้นเขายังไม่หายเคืองเพื่อนที่ทำเหมือนอยากจะแย่งไอลดาไปใจจะขาด “สบายดีครับ” “เดี๋ยวนี้กิจการไปไกลแล้วนะ แบบนี้ลุงค่อยสบายใจหน่อยถ้าต้องฝากลูกสาวไว้กับวิค” เสียงของคุณลุงอัครพลเอ่ยบอกพร้อมกับมองลูกสาวคนเล็กที่นั่งเขินตัวม้วนข้างพ่อของตัวเอง “ครับ” “ว่าแต่พ่อเราเขาจะนั่งเครื่องมาถึงไทยหรือยังเนี่ย ลุงอยากจะเจอแล้วเนี่ย” “คุณพ่อกำลังเดินทางมาที่นี่ครับ อาจจะไม่เกินครึ่งชั่วโมง” พ่อของวิคเตอร์ไม่ค่อยอยู่เมืองไทยเพราะว่าต้องไปอยู่ดูแลธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์แถวฝั่งอเมริกา นานๆ ถึงจะกลับไทยทีหนึ