All Chapters of นางบำเรอ [5P]: Chapter 11 - Chapter 20

@เช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาในช่วงสายๆ ของวันใหม่พร้อมกับอาการปวดระบมไปทั่วร่างกายและใจกลางความเป็นสาว เมื่อคืนฉันสลบไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ภาพสุดท้ายที่เห็นคือคุณเมธากำลังกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงอยู่กลางหว่างขา"อ๊ะ!" เพิ่งแค่ขยับร่างกายก็รู้สึกเจ็บระบมไปหมด ตอนนี้ฉันนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงเพียงคนเดียว กลางหว่างขา และตรงท้องมีแต่คราบน้ำคาวของปีศาจร้าย ในห้องไร้วี่แววของคุณเมธา เขาคงออกไปแล้วสินะ..."นี่ฉันหวังอะไรอยู่นะ..." ฉันหวังให้เขานอนกอดฉันทั้งคืนเลยรึไง พอตื่นมาก็คิดว่าเขาคงจะอยู่ดูแลงั้นสิ เหอะ คนไม่มีหัวใจอย่างเขาไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ"อึก!" ฉันพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกจุกหน่วงตรงท้องน้อยอยู่ แถมขาก็ยังหุบเข้าหากันไม่ได้อีก เมื่อคืนคุณเมธารุนแรงกับฉันมากจริงๆ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าโดนไปกี่น้ำแล้วเขาสนุกกับร่างกายของฉันไปมากแค่ไหน คุณเมธาเขาใช้ร่างกายนางบำเรอคนนี้อย่างคุ้มค่าแล้วจริงๆเมื่อฉันพยายามจะลุกขึ้นหลายรอบแต่ก็ไม่สำเร็จ ผลบวกกับความเพลียจากบทรักเมื่อคืน ฉันจึงตัดสินใจหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าไว้แล้วหลับตาลงช้าๆ และหวังว่าถ้าตื่นมาอาการของฉันจะดีขึ้น@ช

(พี่ธัญนอนรึยังคะ) (พรุ่งนี้จีนไม่มีเรียนเราไปทานข้าวกันมั้ยคะ) ธัญมองข้อความที่ถูกส่งมาเพียงนิดก่อนจะกดปิดหน้าจอแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ใส่ใจ@ครึ่งชั่วโมงต่อมาธัญใช้เวลาจัดการตัวเองอยู่ในห้องน้ำประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะเดินออกมาด้วยร่างกายเปลือยเปล่า มือหนาหยิบเสื้อผ้าชุดเดิมขึ้นมาสวมใส่ตามเดิม ก่อนจะไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ให้หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง เขาอุ้มน้ำหวานขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอไปที่ห้องของตัวเองธัญวางน้ำหวานลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วเดินเข้าไปหยิบผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดร่างกายให้เธอ ที่เขาต้องพาน้ำหวานมานอนที่ห้องของเขาก็เพราะบนเตียงของเมธามันเต็มไปด้วยคราบน้ำรักเปรอะเปื้อนไปหมด เขาจึงตัดสินใจพาน้ำหวานมานอนที่ห้องด้วยกัน เมื่อเขาเช็ดตัวและเช็ดคราบน้ำคาวออกจนหมดแล้วจึงลุกไปถอดเสื้อผ้าแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ หญิงสาว มือหนารั้งตัวของน้ำหวานเข้ามาสวมกอดไว้แน่นแล้วไม่นานก็ผล็อยหลับไปในที่สุด@เวลาหกโมงเช้า“อื้ออ...” เสียงร้องในลำคอของคนด้านข้างปลุกธัญให้รู้สึกตัวขึ้นในเวลาหกโมงกว่าๆ เขาปรือตามองคนในอ้อมกอดเพียงนิดก่อนจะสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่เปลี่ยนไปของเธ

@ตอนเย็นเมื่อเช้าหลังจากที่คุณธัญทำเรื่องอย่างว่าเสร็จเขาก็มาส่งฉันที่หน้าตึกคณะตามปกติ ส่วนฉันก็ต้องแบกร่างกายที่ระบมทั้งตัวเพื่อไปนั่งเรียนต่อ ถึงมันจะดีขึ้นกว่าเมื่อสามวันก่อนแต่มันก็ยังปวดเมื่อยตามตัวอยู่บ้าง แล้วไหนจะมาเจอเรื่องเมื่อเช้าอีก โชคดีที่เขาทำแค่รอบเดียวไม่งั้นฉันคงต้องคลานไปเรียนแน่ๆ“ยังปวดเอวอยู่เลย...” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อเดินออกมารอหน้าตึกคณะหลังจากเรียนเสร็จแล้ว ก่อนเสียงเรียกของรุ่นพี่ที่ฉันรู้จักจะดังขึ้นจากทางด้านหลัง“น้ำหวาน”“พี่ทัต” ฉันรีบหันกลับไปทันทีเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร พี่ทัตเป็นรุ่นพี่ที่ฉันคุยด้วยอยู่บ่อยครั้งคนหนึ่ง เขาทั้งเป็นคนที่ใจดี อบอุ่น แล้วก็น่ารักมากๆ พี่ทัตมักจะคอยเอาใจใส่ฉันอยู่ตลอด พอเขารู้ว่าฉันกำลังทำงานพิเศษอยู่ พี่ทัตก็ชอบซื้อนู่นซื้อนี่มาให้ฉันที่ทำงานจนฉันเกรงใจ แถมบางครั้งยังอาสาให้ฉันยืมเงินในเวลาที่ฉันเดือดร้อนอีกต่างหาก ถือว่าเป็นโชคดีของฉันจริงๆ ที่ได้รู้จักคนดีๆ อย่างเขา“พี่ทัต มีอะไรรึเปล่าคะ”“พี่เอาหนังสือมาให้น่ะ คิดว่าเราต้องการใช้” พี่ทัตยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้ฉัน ซึ่งมันเป็นหนังสือที่มีสรุปอยู่เยอะม

@ห้องทำงานของเมธาเมธาเข้ามานั่งในห้องทำงานคนเดียว ในมือของเขากำลังถือเอกสารไว้ฉบับหนึ่ง ซึ่งในนั้นมีข้อมูลเกี่ยวกับผู้ชายที่เขาเจอวันนี้อยู่ และเหตุผลที่เขาพูดกับน้ำหวานไปแบบนั้นเป็นเพราะเขาเคยให้ลูกน้องไปสืบเกี่ยวกับผู้ชายที่เคยมายุ่งกับน้ำหวาน และทัตก็เป็นหนึ่งในนั้น ในเอกสารมีข้อมูลเกี่ยวกับทัตอยู่จำนวนสามหน้ากระดาษ ทั้งรูปร่างหน้าตา ประวัติของครอบครัว การศึกษา หรือแม้แต่เรื่องความรัก...ลูกน้องของเขาให้ข้อมูลมาว่าทัตกับน้ำหวานรู้จักกันตั้งแต่ตอนน้ำหวานขึ้นปีหนึ่ง และทัตเองก็มีความรู้สึกดีๆ ให้น้ำหวานตั้งแต่ตอนนั้น ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ทุกคนต่างก็รู้กันหมดว่าทัตคิดยังไงกับน้ำหวาน เนื่องจากน้ำหวานเป็นคนที่มักจะหางานพาร์ทไทม์ทำอยู่ตลอด และทัตมักจะคอยแวะซื้อของกินไปให้เธอเสมอ ทัตดูแลน้ำหวานเป็นอย่างดีทั้งซื้อของกินของใช้ไปให้ คอยไปรับส่งอยู่ตลอด จนน้ำหวานก็เริ่มใจอ่อนที่จะยอมให้ชายหนุ่มเข้าใกล้มากกว่าเดิม แต่เพราะปัญหาส่วนตัวของน้ำหวานในขณะนั้น จึงทำให้น้ำหวานปิดกั้นตัวเอง และความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงไม่ได้สานต่อ ทั้งคู่จึงกลับมาเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเท่านั้น แต่นั่นเป็นเพียงแค่ความคิ

"ให้ฉันเล่นด้วยสิ" เสียงทุ้มของผู้ชายดังขึ้นบริเวณตรงประตูห้องทำงานทำให้ฉันและคุณเทวาต้องหันหน้าไปมอง"คะ...คุณวายุ" ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นคุณวายุที่กำลังยืนมองอยู่ นี่เขายืนมองตั้งแต่ตอนไหนนะ แค่คิดว่าเขาเห็นทุกอย่างใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว"ใช่ ฉันเอง~""มึงมาได้ยังไง" คุณเทวาที่นั่งอยู่เอ่ยถามพร้อมกับรูดซิปกางเกงขึ้น"กูแค่จะเอาเอกสารมาให้ แต่ไม่คิดว่าจะเห็นอะไรดีๆ"“ว่ายังไง ให้ฉันเล่นด้วยคนได้รึเปล่า” คุณวายุเดินเข้ามาหาฉันแล้วโน้มไปหน้าเข้ามาใกล้ๆ มือหนาเลื่อนมาขย้ำหน้าอกของฉันอย่างแรง โดยมีสายตาของคุณเทวาจ้องมองอยู่“อ๊ะ! คุณวายุ...”“ไม่อยากลองดูเหรอ บทรักครั้งใหม่...”“...ฉันจะสอนเธอเอง”“ว๊าย!” พอพูดจบคุณวายุก็อุ้มฉันขึ้นจนตัวลอย แล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณเทวาทันที แต่ยังไม่วายหันกลับไปพูดกับพี่ชายของเขา“ขอยืมเตียงหน่อยนะเฮีย หรือว่า...จะมาร่วมวงด้วยก็ได้นะ กูไม่ขัด”พรึ่บ~“คุณวายุ อื้ออ!” เขาวางฉันลงบนเตียงแล้วก้มลงมาประจบจูบอย่างเร่าร้อนทันที มือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั่วลำตัวก่อนจะสอดเข้ามาตรงใจกลางความเป็นสาว นิ้วเรียวแหวกกลีบกุหลาบออกจากกันแล้วเริ่มสัมผัส