Lahat ng Kabanata ng นางบำเรอ [5P]: Kabanata 21 - Kabanata 30

“หึ ได้สิ งั้น...”“เอาทีละคนก่อนแล้วค่อยพร้อมกัน” “..!!”“คะ...คุณวายุ” ฉันที่กำลังนอนอยู่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจทันที นี่เขาไม่ได้ให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งหรอกเหรอ“มาเริ่มกันเลยเถอะ” คุณวายุพูดขึ้นพร้อมกับเดินขึ้นมาบนเตียงแล้วจับขาของฉันอ้าออกจากกันอย่างรวดเร็ว เขาชักรูดแก่นกายใหญ่สองสามครั้งแล้วเอาหัวเห็ดแดงก่ำมาถูขึ้นลงตรงร่องสวาทก่อนจะ...สวบ!!“อื้อออ~” แก่นกายขนาดใหญ่ถูกดันเข้ามาจนสุดความยาวของมัน วายุกดแช่ค้างไว้อย่างนั้นพักหนึ่ง แล้วค่อยๆ ขยับสะโพกเข้าอย่างเนิบนาบเพื่อให้น้ำหวานปรับตัวได้ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นจังหวะหนักหน่วงในเวลาต่อมาตับ ตับ ตับ ตับ ตับ “อ อื้อ เบาๆ หน่อยค่ะ”“อ อ๊าาา คุณเทวา” น้ำหวานร้องเสียงครางกระเส่าเมื่อเทวาก้มลงมาดูดเลียตรงยอดปทุมถันอย่างมูมมาม ในขณะที่มือของเขาอีกข้างก็ไม่อยู่นิ่ง นิ้วเรียวยาวเอื้อมลงไปกดขยี้ตรงปุ่มกระสันจนน้ำหวานบิดเร่าไปมา เธอพยายามเอื้อมมือจะไปจับข้อมือของเขาไว้ แต่ก็โดนวายุรวบแขนทั้งสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียว เขาแสยะยิ้มมองหญิงสาวใต้ร่างอย่างร้ายกาจแล้วเริ่มกระแทกเข้าออกแรงขึ้น“ยะ...อย่าขยี้ อ๊า~” เสียงครางกระเส่าดังออกมาจากปา

“ได้เวลารุมแล้วใช่มั้ย” “ฉันอยากเอาแล้ว” วายุที่เดินเข้ามาใหม่แสยะยิ้มมองคนที่นอนอยู่อย่างร้ายกาจ ชายหนุ่มไม่รอช้ามือหนารีบปลดผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบออกทันที ทำให้น้ำหวานมองเห็นความใหญ่โตที่ผงาดแข็งชันขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอเม้มปากเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อรู้ว่าไม่มีทางหนีบทรักที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีเทวาที่นั่งอยู่กลางหว่างขาก็ผละตัวออก แล้วเป็นวายุที่แทรกตัวเข้ามาแทน“อ๊ะ!” มือหนาอุ้มร่างเล็กขึ้นมาอย่างง่ายดาย จนน้ำหวานที่นอนอยู่เผลอตวัดโอบรัดลำคอหนาของชายหนุ่มไว้แน่นเพราะกลัวจะตกลงมา สองขาเรียวกอดรัดเอวสอบอย่างอัตโนมัติตามสัญชาตญาณ จนในตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในท่าที่ล่อแหลมพอสมควร วายุเองก็ไม่รอช้าเขารีบสอดแก่นกายขนาดใหญ่ที่แข็งชันเข้ามาในร่องสวาทของหญิงสาวทันทีเมื่อตั้งตัวได้“อื้อออ~” เสียงครางดังออกมาจากลำคอของหญิงสาวเมื่อแก่นกายใหญ่ถูกสอดเข้ามาอีกครั้ง ร่องสวาทตอดรัดแก่นกายใหญ่ถี่ๆ ทุกครั้งที่มันเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆ“อย่าเกร็ง ฉันเข้าไม่ได้ ซี้ดดด” วายุครางออกมาอย่างเสียวซ่านกับความรัดแน่นภายในของหญิงสาว เขาตัดสินใจกระแทกความใหญ่ยาวเข้าไปในค

@ตอนเย็น"อื้อออ~" ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเกือบๆ สี่โมงเย็น ซึ่งหลังจากที่คุณวายุให้ฉันกินข้าวในตอนเช้าแล้วเขาก็เอายาแก้อักเสบมาให้กินต่อและให้เข้ามานอนพักทันที ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานแค่ไหนแล้ว รู้เพียงแค่ว่าอาการของฉันดีขึ้นมากจากการดูแลของคุณวายุ"ถ้าเราทำหน้าที่ให้แค่คุณเทวาและคุณวายุแค่สองคนก็ดีน่ะสิ""หรือถ้าคุณเมธากับคุณธัญ...""เฮ้อ คิดอะไรเนี่ยน้ำหวาน สองคนนั้นไม่มีทางอ่อนโยนกับเธอหรอก" ฉันพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อนึกถึงสองคนนั้นที่ใจร้ายกับฉัน เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่พวกเขาสนใจคงจะมีแค่ร่างกายที่คอยบำเรอตอนพวกเขาอยากเท่านั้นแหละ แต่จะว่าไปหลังจากที่ออกมาจากคอนโดของคุณเมธาแล้วเขาก็ไม่ติดต่อมาเลย ทั้งๆที่ทะเลาะกันขนาดนั้นแล้ว"คงไม่ได้มีแผนอะไรหรอกนะ..." น้ำหวานพูดกับตัวเองเบาๆแกร๊ก~"คุณวายุ""ตื่นนานแล้วเหรอ ฉันว่าจะมาปลุกเธออยู่พอดี แล้วนี่ดีขึ้นรึยัง" คุณวายุลูบหัวของฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน"ดีขึ้นแล้วค่ะ" ฉันฉีกยิ้มหวานตอบกลับไป ทั้งคุณวายุและคุณเทวาพวกเขาดีกับฉันมากจริงๆ จนฉันคิดว่าตอบแทนพวกเขาเท่าไหร่ก็ไม่หมด หน้าที่ของฉันคือทำให้พวกเ

"ฉันชอบความตื่นเต้น...เธอลืมไปแล้วเหรอ""คุณธัญ!" นี่เขาคิดจะทำเรื่องน่าอายอย่างนั้นจริง ๆเหรอ!"ยังพอมีเวลาเหลือสำหรับการมาเข้าห้องน้ำใช่ไหม""ทำให้ฉัน...ถ้าฉันแตกเธอก็ไปได้" คุณธัญก้มลงไปมองยังเป้ากางเกงที่เริ่มนูนออกมาเพื่อเป็นการสื่อให้ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไร"นี่มันจะมากไปแล้วนะคะ!""จะใช้ปากหรือใช้ตัวเธอก็เลือกเอาแล้วกัน ถ้าไม่อยากให้ใครสงสัยก็รีบทำซะ""คุณธัญ!" เขานี่มันไร้ยางอายจริงๆ"ถ้าเธอยังพูดต่ออีกคำเดียวฉันจะจับเธอเอาตรงนี้ แต่ไม่รับประกันนะว่าจะเสร็จก่อนที่คนจะมารึเปล่า" ไม่พูดเปล่าแต่เขายังเอามือมาบีบขย้ำตรงบั้นท้ายของฉันอีกต่างหาก"ทำ" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมย่อตัวลงไปอย่างเลือกไม่ได้ เพราะกลัวเขาจะทำอะไรบ้าๆ แบบที่พูดจริงๆ คุณธัญน่ะเขากล้าทำอยู่แล้ว เรื่องนี้ฉันรู้ดีมือเล็กของน้ำหวานค่อยๆ ถอดเข็มขัดของชายหนุ่มตรงหน้าออกช้าๆ แล้วดึงกางเกงของเขาลง เพียงเท่านั้นแก่นกายขนาดใหญ่ก็ดีดผึงออกมาตรงหน้า เธอเม้มปากอย่างชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะครอบริมฝีปากไปที่หัวเห็ดแดงก่ำที่เริ่มมีน้ำใสๆ ออกมา"อืมมม~" เพียงแค่เรียวลิ้นเล็กเริ่มแตะเข้ากับปลายหัวบานแดงก่ำธัญก็ส่งเสียงครางกระเส่าออกมา ม

หลังจากที่ทำเรื่องอย่างว่าเสร็จ คุณธัญก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้านในระหว่างนั้นเราก็ไม่ได้มีการพูดอะไรกัน จะมีก็เพียงมือของเขาเท่านั้นที่มาลูบที่ต้นขาของฉันตลอดทาง ซึ่งฉันก็ทำใจแล้วล่ะว่านิสัยของเขาคงแก้ไม่หายจริงๆ"จะไม่ขอบคุณกันหน่อยเหรอ" คุณธัญพูดขึ้นเมื่อมาส่งฉันที่บ้านและฉันกำลังจะเปิดประตูลง"คุณอย่างคุณธัญไม่จำเป็นหรอกค่ะ""หึ เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำนะ" เขาเค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ ให้กับคำพูดที่อวดดีของฉัน แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเพราะวันนี้ที่เขาทำมันก็ไม่สมควรได้รับคำขอบคุณจริงๆและเราสองคนก็แยกย้ายกันที่หน้าบ้าน ส่วนฉันก็ลงมาจากรถของคุณธัญโดยที่ไม่ได้เอ่ยขอบคุณแบบที่เขาต้องการ ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจอะไร ก็อย่างว่าแหละเขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการไปแล้วจะมาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ทำไม"ปวดเอวชะมัด ทำไมต้องชอบทำบนรถด้วยเนี่ย" น้ำหวานบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบาเมื่อเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ เท้าเล็กเดินเข้ามาในห้องครัวที่เปิดไฟไว้เพื่อจะดื่มน้ำดับกระหาย แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดตู้เย็นน้ำเสียงที่เยือกเย็นก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อนจนน้ำหวานต้องหันไปมองต้นทางของเสียงอย่างอัตโนมัติ