جميع فصول : الفصل -الفصل 90

อ๊อก อ๊อก อ๊อก อ๊อก ตับ! ตับ! ตับ! ตับ!ด้านล่างที่ถูกกระทำอย่างเป็นเวลานานจากบทรักเพียงแค่สองรอบตอนนี้รู้สึกชาไปทั่วทั้งเรียวขา พวกเขาระบายอารมณ์กับเธออย่างรุนแรงมากกว่าทุกครั้ง คงเป็นเพราะช่วงนี้เธอต้องเลี้ยงเมษาจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนเมื่อก่อน แถมครั้งล่าสุดที่พวกเขามาทำก็ได้เพียงคนละหนึ่งรอบเท่านั้น"อาาา เฮียจะเสร็จแล้ว" วายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่าพลางเลื่อนมือมาจับล็อคเอวคอดไว้แน่นจากนั้นจึงอัดกระแทกอย่างรุนแรงจนน้ำหวานส่งเสียงร้องในลำคอออกมา"อ๊าสสส!/อื้อ!" ทั้งคู่กระตุกตัวเกร็งแล้วปลดปล่อยความต้องการออกมาพร้อมกัน ภายในร่องสวาทของหญิงสาวกระตุกตอดรัดแก่นกายใหญ่ราวกับกำลังจะรีดน้ำคาวจากเขาออกมาให้หมด วายุกดแช่แก่นกายในโพรงนุ่มนิ่มอยู่พักใหญ่เพราะเขาชอบความกระตุกตอดรัดด้านในเป็นที่สุดก่อนที่เสียงเข้มของธัญจะทำให้เขาต้องถอนตัวตนออกมา"ดึงออกได้แล้วเฮียกูอยากเอาต่อแล้ว""เออ" วายุจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดแล้วดึงแก่นกายขนาดใหญ่ออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นธัญจึงเดินเข้ามาแทรกตัวกลางหว่างขาแล้วจับให้ร่างเล็กพลิกตัวนอนคว่ำจนแก่นกายของเมธาหลุดออกจากโพรงปากบาง"ทำไมวันนี้พวกเฮียรุนแรงก

@สัปดาห์ต่อมา"ฮึก! แงงงงง!" เสียงแหลมเล็กของเด็กน้อยร้องดังขึ้นในอ้อมกอดของคุณพ่อมือใหม่ที่กำลังอุ้มเธอลงมาเที่ยวเล่นด้านล่าง โดยตลอดวันนี้ทั้งวันเมษาก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดจากการที่ไม่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ เนื่องจาก..."น้ำหวาน" เมธาเอ่ยเรียกชื่อแม่ของลูกที่เดินลงมาจากชั้นสองด้วยท่าทางที่ยังอ่อนเพลียอยู่เล็กน้อย"ทำไมลงมาล่ะ เฮียบอกให้นอนพักไม่ใช่เหรอ" เพราะเมื่อคืนเธอต้องรองรับความใคร่ของพวกเขาทั้งสี่คนเป็นเวลานานนั่นจึงทำให้เขาอดเป็นห่วงหญิงสาวไม่ได้"ได้ยินเสียงลูกร้องค่ะ" น้ำหวานตอบกลับด้วยท่าทางอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ปรับสีหน้าเป็นปกติเหมือนเดิมเมื่อหันไปพูดกับลูกสาว"ทำไมวันนี้คนเก่งงอแงจังคะ หรือว่าหิวนมเหรอ" มือบางเลื่อนไปสัมผัสที่พวงแก้มใสและเช็ดน้ำตาให้ลูกน้อยอย่างเบามือ ซึ่งเมษาก็ยังคงร้องออกมาไม่หยุดอยู่อย่างนั้น"หืม? ปกติเห็นหม่ามี๊ก็จะเงียบแล้วนิ วันนี้เป็นอะไรไปหรือโดนปะป๊าโกงเหรอคะ" ใบหน้าหวานโน้มลงไปเอ่ยถามใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยังคงร้องไห้ออกมาไม่หยุดก่อนที่จะปรับสีหน้าเป็นนิ่งเรียบต่อมาเมื่อได้ยินคำตอบจากคนด้านบน"สงสัยลูกคงอยากได้ของเล่นใหม่" น้ำหวานหันขวับไปทางใบห

@หนึ่งเดือนต่อมา"หวานจะไม่ไปหาหมอจริงๆ เหรอ หนูหน้าซีดมาหลายวันแล้วนะ" วายุเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นใบหน้าของคนรักซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด"หวานไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ""อย่ามาโกหกเฮียเลยหวาน หน้าซีดขนาดนี้จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง""นั่นสิ หวานเป็นอย่างนี้พวกเฮียเป็นห่วงนะ" เมธาเอ่ยด้วยท่าทางที่ร้อนใจไม่ต่างกัน เพราะช่วงนี้น้ำหวานดูจะอ่อนเพลียอยู่บ่อยๆ"เดี๋ยวกูดูแลน้ำหวานเอง" ธัญที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เสนอตัวขึ้น เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าที่น้ำหวานเป็นแบบนี้เพราะอะไร"มึงจะไปดูแลอะไรหวานได้ ขนาดน้ำหวานไปนอนที่ห้องมึงทุกวัน ตื่นมาเจอหน้ากันทุกเช้า กูก็ยังไม่เห็นมึงจะทำอะไรเลย" "เฮียอย่าเพิ่งว่าเฮียธัญเลยค่ะ" น้ำหวานเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็นเมื่อเห็นว่าวายุเริ่มมีท่าทางหงุดหงิดขึ้นมา"หวานยอมรับค่ะว่าที่หวานเป็นอย่างนี้เพราะเฮียธัญจริงๆ" คำพูดของหญิงสาวทำให้ดวงตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะเขาคิดว่าน้ำหวานจะบอกทุกคนเรื่องที่เขาพยายามมีลูกกับเธอ ซึ่งสิ่งที่ธัญรู้ในตอนนี้มีเพียงแค่การที่น้ำหวานร่างกายเป็นอย่างนี้เพราะเขาจัดหนักกับเธอทุกคืน แต่เรื่องอื่นนั้นเขาไม่รู้"ไอ้ธัญมึงทำ

"ตัวแสบดูติดเฮียจังเลยนะคะ" คุณแม่สาวเอ่ยแซวสามีของตนเองเมื่อเห็นว่าเขาดูแลลูกของเธอได้ดีมากจนตอนนี้เมษาติดเขามากกว่าเมธาเสียอีก"ถ้าให้ไอ้เมธาดูแลมันคงเอาแต่ตามใจ โตมาแล้วจะสอนยาก""สามีของหวานน่ารักจังเลยค่ะ" มือเรียวบีบที่แก้มสากเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ ถึงแม้บางครั้งการกระทำของเทวาจะทำให้อีกสามคนที่เหลือไม่พอใจในบางครั้งแต่เขาก็ทำเพราะเป็นห่วงเธอกับลูก ซึ่งน้ำหวานก็เข้าใจในข้อนี้ดี"แต่เฮียเมธาคงต้องน้อยใจแน่ๆ เลย ที่ตัวเล็กติดเฮียมากกว่า""เฮียก็ไม่ได้กีดกันพ่อลูกนะ แต่มันทำให้ลูกติดมันไม่ได้เอง" ร่างสูงหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงพลางรั้งตัวหญิงสาวมานั่งบนหน้าตักแกร่งช้าๆ มือหนาคอยประคองเธออย่างแผ่วเบาด้วยความทะนุถนอมเป็นที่สุด"หึ สงสัยจะจริงค่ะ ขนาดมานอนกับลูก ลูกยังร้องหาเฮียเลย""เฮียรักหนูมากนะ รักทั้งหวานทั้งลูกของหวานเลย""หวานรู้ค่ะว่าเฮียรักหวานมากแค่ไหน" ใบหน้าเรียวซบลงที่แผงอกแกร่งแล้วหลับตาลงช้าๆ อ้อมกอดของเทวายังคงอบอุ่นสำหรับเธอเสมอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้@วันต่อมา-ห้องรับประทานอาหาร"พวกมึงออกไปก่อน" วายุเอ่ยบอกลูกน้องที่ยืนอยู่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันไปมองหน้าธัญเล็ก

@สามวันต่อมา"แม่ง ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้วะ" เมธาสบถออกมาอย่างหัวเสียในขณะที่กำลังนั่งรอวายุ เทวา และน้ำหวานลงมาจากชั้นสองด้วยกัน โดยมีเมษาในชุดสีหวานนั่งอยู่บนหน้าตักอย่างอารมณ์ดี"ที่น้ำหวานสอนไปไม่เคยเข้าหัวเลยหรือไงเฮีย ต่อหน้าลูกยังพูดคำหยาบอีก" ใบหน้าหล่อของคนด้านข้างส่ายหัวเล็กน้อยให้กับนิสัยของพี่ชายตนเอง ก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสแก้มนวลของเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเป็นเชิงหยอกล้อ ซึ่งเมษาก็หัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ"รอหน่อยนะครับ อีกไม่กี่เดือนหนูก็จะมีเพื่อนเล่นแล้ว จะมีน้องตัวน้อยมาเล่นกับหนูแล้วนะ""ย้อง~""ใช่ครับน้อง พอมีน้องเมษาก็จะเป็นพี่คนโตแล้วนะ ถ้าเป็นพี่คนโตต้องดูแลน้องดีๆ นะครับ อย่าทำตัวเหมือนป๊าล่ะ""ไอ้ธัญ!" เมธาหันมาตวาดน้องชายเสียงแข็งเมื่อเขาเอาแต่พูดกวนประสาทไม่เลิก ต่างจากเมษาที่หัวเราะคิกคักออกมาราวกับเห็นด้วยกับคำพูดของอีกคน"นี่หนูลูกใครกันแน่เนี่ยเมษา ป๊าอุตส่าห์ไปทำหนูถึงที่อังกฤษเลยนะ หนูต้องเข้าข้างป๊าสิ""งอนอะไรลูกอีกคะ" เสียงเล็กของน้ำหวานที่เดินเข้ามาพร้อมกับวายุและเทวาเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่เมธาจะได้บ่นอะไรมากกว่านั้น"ลูกไม่เคยเข้าข้างเฮียเลยหวาน สงสัยต้