บทที่ 36 ถูกจับกุม

@บ้านกัลยาภัค

(ถ้าอยู่ฉลองเสร็จแล้วโทรบอกฉันด้วยนะ แล้วก็ถ้าจะกลับบ้านก็ให้คนขับรถมารับ)

“ทราบแล้วค่ะ วันนี้คุณย้ำฉันตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะ”

(ฉันไม่อยากให้เธอต้องห่างฉันเลย...)

“แค่ไม่ถึงห้าวันเองค่ะ อดทนหน่อยนะ” เพียงพราวหลุดยิ้มกับน้ำเสียงของคนปลายสายซึ่งคาดว่าตอนนี้เขาถึงที่ภูเก็ตเรียบร้อยแล้ว แต่ติณณภพก็ยังคงพยายามที่จะติดต่อเธอตลอดเวลา

“ไปทำงานได้แล้วค่ะ ป่านนี้คุณพ่อคงรอแล้ว ตั้งใจทำงานนะคะ”

(ถ้าฉลองเสร็จอย่าลืมโทรบอกฉันนะ) ติณณภพย้ำอีกครั้ง

“รับทราบค่ะ” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายไป ใบหน้าเรียวส่ายหน้าเบาๆ กับนิสัยของอีกคน ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้ามาในบ้าน ซึ่งกมลทิพย์ก็ได้ยืนรอเธออยู่เช่นกัน

“ติณเขาดูห่วงพราวมากเลยนะ” ห่วงจนน่ารำคาญไม่น้อยเลย

“คุณติณก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ช่วงหลังๆ ก็ชอบทำตัวเหมือนเด็กยังไงก็ไม่รู้”

“แต่น่าเสียดายนะที่พราวยังไม่มีหลานให้แม่อุ้มสักที ไม่งั้นแม่คงจะมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ”

“พราวอยากเต็มที่กับงานก่อนค่ะ แล้วคุณติณก็ไม่ได้เร่งอะไรด้วย คิดว่าน่าจะอีกปีสองปีนู่นเลย”

“น่าเสียดายนะ”

เพียงพราวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เพียงแค่มาช่วยจัดการกับอาหา