บทที่ 44

พอเหยียบเท้าเข้ากรุงเทพฯ ทั้งรมิดาและกนกนารีต่างพากันไปเยี่ยมคิรินที่ก่อนหน้านี้ได้ถูกนำตัวขึ้นเฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งเพื่อเข้ามาพักรักษาตัวและติดตามอาการอย่างใกล้ชิด

“เพิ่งรู้ว่าคีย์รวยขนาดนี้นะเนี่ย” รมิดากระเซ้าเพื่อนชายที่นอนหน้าบวมเป่งอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยวีไอพี

“คีย์รวย” ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำถึงกับหัวเราะตาพราว มองเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่เขาเห็นวิ่งวุ่นช่วยทำเรื่องที่ภูเก็ต น่าจะชื่อรมิดา “พอผวนแล้วเป็นคำชมที่ซู่ซ่าดีนะ”

สิ่งที่คชาทักขึ้น ทำคนทั้งหมดหัวเราะร่วนไม่เว้นแม้กระทั่งคิรินที่เอามือกุมท้องไปหัวเราะไปด้วยความเจ็บระบม ส่วนคนพูดอย่างรมิดาก็หน้าแดงซ่าน ต้องเป็นคนที่มีความคิดอยู่ใต้สะดือตลอดเวลาไหม ถึงจะหัวไวกับอะไรเทือกนี้

“สวัสดีค่ะคุณอา” รมิดากัดฟันยกมือยกไม้

“อา?” คชาเลิกคิ้วขึ้น เหลือบมองน้องชายบนเตียงที่กลั้นยิ้มจนปากบิดปากเบี้ยวแต่ก็ไม่ยอมช่วยกันแก้ไข

“คุณลุงเลยเหรอคะ” รมิดาถึงกับตาโต “หนุ่มกว่าวัยมากเลยค่ะ”

“มิ” กนกนารีอยากจะดึงแก้มป่องเหมือนซาลาเปาของเพื่อนให้หยุดพูด เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คุณน้าคุณอาของคิริน แต่เป็นพี่ชายของเขา ตั