All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 11 - Chapter 20

ดีที่ช่วงเฮิร์ทหนักๆ เธอยุ่งกับการทำงานใช้ทุน ฉะนั้นจึงไม่ค่อยมีเวลาดราม่ากับความรักอันแสนเจ็บปวดของตัวเองมากนัก ไปๆ มาๆ ปานระพีกับมหรรณพก็กลายเป็นเสมือนคนแปลกหน้า หากเขามาที่บ้านเธอก็จะหาทางเลี่ยงด้วยการออกไปนอนคอนโด เพราะไตร่ตรองแล้วว่า ทุกชีวิตย่อมมีทางเดินของตัวเอง ในเมื่อเขาเลือกที่จะไม่มีเธอในชีวิต เธอก็เคารพในการตัดสินใจของเขา ถอยออกมาอยู่ในจุดของตัวเอง รอเวลาหย่าในอีกสิบปี ไม่ยุ่งเกี่ยว ไม่ก้าวก่าย และก้าวเดินไปข้างหน้า ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ทำประโยชน์สูงสุดให้แก่สังคม และทำให้คุณย่าภาคภูมิใจ ปีต่อมาก็ได้ข่าวรักๆ เลิกๆ ของมหรรณพและคณิสรา เพราะฝ่ายหญิงเพิ่งย้ายมาประจำในโรงพยาบาลที่เธอเป็นแพทย์ใช้ทุน (Intern) ฉะนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะไม่ให้เธอได้ยินข่าวคราวความรักของทั้งคู่ แต่ยากยิ่งกว่ากับการเลี่ยงพบหน้ามหรรณพ เขามารับคณิสราที่โรงพยาบาลบ่อยครั้ง มีแวะเข้ามาหาเธอ มาถามสารทุกข์สุกดิบประหนึ่งคนคุ้นเคยทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย บ้างเอาขนมถั่วตัดที่เธอชอบมาให้ โดยอ้างว่าคุณย่าฝากมาให้ บ้างชวนไปทานมื้อกลางวัน แต่ปานระพีก็ปฏิเสธเสียทุกครั้ง กร

ครบสิบปีตั้งแต่วันที่มหรรณพไปหาเธอที่มหา’ลัยเพื่อจะประกาศว่าเขาจะหย่ากับเธอ หลังจากที่เธอเรียน Fellow จบ และได้เป็น Staff มาถึงตอนนี้ ก็กินเวลาทั้งสิ้นสิบปีตามกำหนด เธออายุสามสิบสองย่างสามสิบสาม ปานระพีเรียน Fellow จบเร็วกว่ากำหนดหนึ่งปี หลังจากรอให้เขามาทำเรื่องหย่า แต่อีกฝ่ายกลับเงียบหาย เพราะคาสิโนแห่งใหม่ประสบปัญหาหนัก เธอจึงตัดสินใจสอบชิงทุน และได้ที่หนึ่งของประเทศ ได้รับทุนในการศึกษาต่อยอดสาขาศัลยศาสตร์อุบัติเหตุ หลักสูตรหนึ่งปี ฉะนั้นหลังจากจบเธอจึงกลายเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยศาสตร์ที่เรียกได้ว่าครอบคลุม เพราะเป็นทั้งหมอศัลย์กระดูกและข้อ หมอศัลย์อุบัติเหตุ และยังสามารถดูแลเคสที่เกี่ยวกับกะโหลกศีรษะ เพราะเป็นหน้าที่ของศัลยแพทย์ทั่วไป ซึ่งเธอนั้นผ่านหลักสูตรมาแล้วในขั้นต้น ก่อนจะเรียนแพทย์เฉพาะทาง ทุกวันนี้ปานระพีได้ชื่อว่าเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทาง (Staff) อย่างเต็มตัว เธอดำรงตำแหน่งทางวิชาการในมหาวิทยาลัยชั้นนำของรัฐ เป็นอาจารย์สอนนักเรียนแพทย์ จริงๆ แล้วก็เริ่มเป็นอาจารย์ตั้งแต่จบแพทย์เฉพาะทาง (Resident) นั่นแหละ และรับเคสของโรงพยาบาลเอกชนสัปดาห์ละสามวัน เร

“สบายดีค่ะ” “ทำไมกลับดึกขนาดนี้ แอบไปเที่ยวไหนมาหรือเปล่า” แล้วมันเรื่องอะไรของเขา ที่ต้องมาสอบความประพฤติเธอ“เพิ่งสอนเสร็จค่ะ” “ทำงานหนักไปไหม”ยุ่งอะไรด้วยล่ะใจอยากตอบอย่างนั้น แต่ปากกลับเอ่ยอีกอย่าง“หนักกว่านี้ก็เคยทำค่ะ” “แล้วกินข้าวยัง” “ยังค่ะ”“ให้พาไปหาอะไรกินไหม”ไอ้คนไร้หัวใจเอ๊ย!ก็พอรู้หรอกว่ามหรรณพกำลังล้อเล่นกับหัวใจเธอ แต่! ให้ตาย! เขาไม่เกรงใจผู้หญิงที่มาด้วยหรือยังไง…วะ “โตแล้ว ไปเองได้ค่ะ” จากนั้นเขาถามคำ ปานระพีก็ตอบคำ บอกเป็นนัยๆ ว่าเธอไม่อยากพูดอะไรกับเขาอีกต่อไป ดีที่เสียงของคณิสราดังแทรกขึ้นอย่างเรียกร้องความสนใจ บทสนทนาอันแสนกระอักกระอ่วนใจระหว่างเธอกับเขาจึงยุติลง ร่างอวบขยับไปพิงผนังลิฟต์ หลับตาลงด้วยความเมื่อยล้าจากการทำงาน แต่เหนื่อยใจมากกว่า จึงไม่สนที่จะปริปากเสวนากับมหรรณพมากไปกว่านั้น เพราะคิดว่าเขาเองก็คงไม่อยากจะคุยอะไรกับเธอมากไปกว่าทักทายเช่นกัน ทว่าหูยังอุตส่าห์แว่วได้ยินเสียงออดอ้อนฉอเลาะและเสียงห้าวทุ้มไม่หยุดหย่อน “หวงขา…หลังจากควีนไปหยิบของในห้องเสร็จแล้ว เราไปนั่งฟังเพลงกันต่อไหมคะ” “คืนนี้ผมไม่ว่าง ต้องไปจั

ปานระพีลอยหน้ายิ้มเยาะอย่างสะใจ กระโจนลงจากเตียง ก่อนจะซอยเท้าไปยังประตู แต่แล้วก็ต้องร้องวี้ด เมื่ออีกฝ่ายก้าวยาวๆ ตามมารวบเอวคอดเอาไว้ แล้วเหวี่ยงกลับไปที่เตียงอีกหน จากนั้นก็กระโจนขึ้นไปทาบทับ “ชอบแบบซาดิสม์ๆ ก็ไม่บอก เดี๋ยวผัวจัดให้ครับเมีย” ขาดคำคนโคตรจะเสียฟอร์มเพราะถูกเมียถีบตกเตียงก็จัดการดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างอวบอั๋น ครั้นไม่ทันใจก็เปลี่ยนมาฉีกกระชาก ท่ามกลางเสียงร้องประท้วง และปัดป้องพัลวัน แต่นอกจากไอ้คนหน้าทนจะไม่สะทกสะท้านแล้ว เขายังปล้ำถอดเสื้อผ้าเธอจนเหลือแต่กายล่อนจ้อน จากนั้นก็ใช้เสื้อมัดมือเรียวทั้งสองข้างเอาไว้ เลิกคิ้วท้าทายเมื่อเห็นปานระพีทำท่าฮึดฮัด ก่อนจะกวาดตามองร่างขาวอมชมพู พลางยกมือขึ้นลูบปลายคาง “จุ๊ๆๆ ชอบเมียผมก็ตรงนี้แหละ ซ่อนรูปฉิบหาย นมก็ใหญ่ สะโพกก็บึ้ม แถมยังแต่งตัวเคร่งขรึมปกปิดเอาไว้ให้ผัวดูคนเดียว” ชายหนุ่มว่าพลางกระชากเสื้อผ้าตัวเองออกจนมีสภาพนุ่งลมห่มฟ้าไม่ต่างกัน วาจาโจ๋งครึ่มทำให้คนฟังหน้าเห่อร้อน “ไหนคุณบอกว่าไม่ชอบคนอ้วนไง” เธอพยายามขดร่างห่อตัว แล้วเอ่ยเสียงสั่น “ไม่ชอบ แต่โคตรโปรดปรานเลยจ้ะ โดยเฉพาะเวลาที่คนอ้วนแก้ผ้าแบ

“เด็กดี”คนได้ดั่งใจเอ่ยชมอย่างยิ้มๆ ขณะเอื้อมมือมาโยกหัวน้อยเบาๆ คนตัวเล็กเงยหน้าถลึงตาใส่ ปัดมือใหญ่ออกจากหัวตัวเอง แต่กลับต้องหลุดสะดุ้ง เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนฝ่ามือกระด้างลงมาไล้ที่ลำคอระหง “ผู้ใหญ่ให้ของต้องทำยังไงครับ” คำว่า ‘ครับ’ ง่ายๆ ที่ใครๆ ก็พูดกัน แต่พอเป็นเขาพูดเธอกลับใจสั่นซะงั้น “ไม่ได้อยากได้สักหน่อย” คนหน้าตูมย่นจมูก หลุดอุทานหน้าตื่น เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็รั้งลำคอระหงเข้าหา ในจังหวะที่เขายื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้ามาใกล้ แล้วทำให้เธอตัวแข็งทื่อ แทบหยุดหายใจ ด้วยการประกบปากหยักเข้ากับปากอิ่ม ปานระพีอึกอักประท้วง แต่แทนที่จะหลุดพ้นกลับโดนล้วงชิมความหวานล้ำจนหนำใจ“คราวหน้าคราวหลังถ้าผมให้อะไร ต้องขอบคุณแบบเมื่อกี้นะลูกหมูน้อย” หลังจากถอนปากห่างอย่างอ้อยอิ่ง จอมเจ้าเล่ห์ก็เอ่ยบอกอย่างครึ้มอกครึ้มใจ พลางหลิ่วตาให้ จากนั้นคนโดนปล้นจูบจนปากเจ่อก็จัดการกับของกินตรงหน้าโดยไม่พูดไม่จา ไม่ยอมสบตากับคนที่นั่งอยู่ในฝั่งตรงข้าม ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนจนมหรรณพนึกอยากจะทำอะไรบ้าๆ ลงไป “ขอชิมหน่อยสิ”เขาว่าพลางจ้องจานสลัดของเธอนิ่งๆ “คุณไม่ชอบกินผักไม่ใช่เหรอคะ”“รู้ได้ไง”