คนดีที่เจ็บ (75%)

“ไหนคุณบอกว่าไม่มีตรวจคนไข้แล้วไงครับ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนสิ”

“มันจะดีเหรอคะ”

แพทย์หญิงคณิสรา เครือวัลย์ เอ่ยด้วยท่าทางไม่แน่ใจ ขณะมองหน้าปานระพีด้วยสายตาชนิดหนึ่ง “คุณมีแขกมาเยี่ยม แล้วจะให้ควีนอยู่ด้วยคงไม่เหมาะมั้งคะ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ใช่ไหมปานระพี”

“เอ่อ…ค่ะ ฉันแค่แวะมาเยี่ยมคุณหวง เสร็จแล้วก็จะกลับค่ะ”

ที่จริงเธออยากจะอยู่กับเขานานกว่านั้น อยากมีช่วงเวลาดีๆ ร่วมกันอีกสักหน่อย แต่ในเมื่อสามีที่ไม่รักผู้กำลังจะกลายเป็นอดีตใช้สายตาบีบบังคับขับไล่ ปานระพีจึงไม่รู้ว่าจะหน้าด้านอยู่ต่อได้ยังไงไหว แต่ก่อนจะไปก็ขอให้ได้ถามไถ่อาการของเขาหน่อยเถอะ อย่างน้อยมันคงทำให้เธอคลายใจได้บ้าง

“คุณหวงเป็นยังไงบ้างคะ ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม”

“ทำไมไม่มาถามตอนฉันออกจากโรง’บาลเลยล่ะ”

น้ำเสียงเย็นชาประชดทำให้คนฟังหน้าเจื่อน พูดไม่ออก

“ว่าไง…ต้องรอให้ฉันตายก่อนใช่ไหม ถึงจะโผล่หัวมาได้”

แว่บหนึ่งปานระพีเผลอคิดไปว่าคำพูดนั้นมันสื่อได้สองทาง คือรำคาญและน้อยใจ แต่น้อยใจเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้หรอก เขาจะมาน้อยใจเธอได้ยังไง ในเมื่อมหรรณพไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอด้วยซ้ำ อีกอย่างทั้งคู่ก็ไม่ได้สนิทกัน หากไม่มีทะเ