All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 101 - Chapter 110

“อ่อยผัวต่อหน้าลูกแบบนี้ไม่ดีนะคะ”“ฉันเปล่าซะหน่อย ก็เสื้อคลุมของคุณมันตัวใหญ่ ฉันใส่ไม่พอดี”เสียงหวานอุบอิบ แก้มนวลแดงซ่าน“อย่างอื่นของฉันก็ใหญ่ แต่เธอก็ใส่ได้พอดีนี่เบบี๋” น้ำคำเย้าแหย่สองแง่สามง่าม บวกกับลมหายใจผ่าวร้อนที่ราดรดบริเวณต้นคอ ทำให้ขนกายเธอลุกเกรียว ใบหน้าที่แดงอยู่ก่อนแล้วแทบไหม้ จากนั้นบูรณิมาก็ตะล่อมให้หนูน้อยฟ้าใสลงไปกินข้าวรอกับพ่อของแก ส่วนเธอก็รีบไปแต่งตัว ไม่นานก็ลงไปสมทบกับสองพ่อลูก ช่วงนี้นายบุญลือมาที่บ้านของจักรพรรดิแทบทุกวัน เขามาส่งลูกชายที่ร่ำร้องมาเล่นกับฟ้าใสในช่วงปิดเทอม ซึ่งจักรพรรดิก็อนุญาต เพราะหากไม่เห็นหน้าเด็กชายต้นน้ำหนูน้อยฟ้าใสก็จะเอาแต่ถามหา การมาของบุญลือนานวันเข้าก็ทำให้บูรณิมาเริ่มเคยชิน ความหมางใจเล็กๆ เมื่อคราแรกที่เธอมาเหยียบที่นี่เริ่มเลือนหายไป เหลือทิ้งเอาไว้แค่ความประดักประเดิดเมื่อต้องเผชิญหน้ากันตรงๆ “ผมฝากไอ้ต้นน้ำมันด้วยนะครับ”ตั้งแต่มีเรื่องคราวนั้นทำให้นายบุญลือมองหน้าบูรณิมาไม่สนิท ลึกๆ มีความละอายใจในสิ่งที่ตัวเองแสดงออกถึงความเป็นปรปักษ์กับเธอตั้งแต่คราแรก “อืม”บูรณิมาพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ถึงจะไม่ถือสาหาความ

“ใช่แล้วค่ะ สีแดงมันเฝ้ารอให้ฟ้าใสหยิบมันขึ้นมาใช้เหมือนเพื่อนของมัน”“ถ้าฟ้าใจ๋ม่ายใช้มันจะย้องห้ายไหมอะแม่จ๋า”“ไม่ร้องค่ะ แต่มันจะโดดเดี่ยวในขณะที่เพื่อนของมันทุกอันค่อยๆ หดลง หายไป แล้วไปเกิดในสีกล่องใหม่” บูรณิมาอธิบายแฝงไปด้วยการตะล่อมได้อย่างแยบยล จนชบาแอบยกนิ้วโป้งให้ “น่าฉงฉาน”“งั้นฟ้าใสลองใช้มันดูไหมคะ ลองจับดูก่อนก็ได้ค่ะ สีแดงน่ารักจะตาย”บูรณิมาพยายามโน้มน้าวอย่างใจเย็น ไม่กดดัน ไม่บีบบังคับ หรือยัดเยียดให้ทำในสิ่งที่เด็กไม่ต้องการ เพราะรู้ดีว่าปมในใจของฟ้าใสนั้นยากที่จะเยียวยา “เอาไว้วันหลังได้ไหมแม่จ๋า” เสียงสั่นๆ เอ่ยต่อรอง “นะ…แม่จ๋า”“ได้ค่ะ”เจ้าของอกอุ่นที่เด็กน้อยหันหน้ามาซุกพร้อมอู้อี้อย่างอ้อนๆ พยักหน้าตอบตกลง เพราะเชื่อว่าเวลาจะช่วยให้ฟ้าใสกล้าที่จะลองเปิดใจ และเยียวยาแผลใจ ซึ่งบางทีเรื่องนี้เธอควรจะหาโอกาสเหมาะๆ ลองพูดกับจักรพรรดิ ถึงแม้จะอยากเพิกเฉย ทำเป็นไม่ใส่ใจ และไม่ก้าวก่ายเกินหน้าที่พี่เลี้ยงที่เขามอบหมายให้ แต่ท่าทางน่าเวทนาของฟ้าใสก็ทำให้ทนนิ่งดูดายไม่ได้ น้ำตาของเด็กน้อยทำให้เธอรู้สึกปวดแปลบที่อกได้อย่างน่าประหลาด จากนั้นบูรณิมาและชบาต่างก

ปัง! ปัง! ปัง!“มีใครอยู่ข้างนอกไหม! เปิดประตูให้ฉันหน่อย ได้โปรดเถอะ…”ทันใดนั้นเธอก็ทำตาโต เมื่อได้ยินเสียงไขประตูจากอีกฝั่ง อึดใจต่อมาประตูเจ้ากรรมก็เปิดผ่างออก ปรากฏว่าเป็นบุญลือที่ไขประตูให้เธอ แวบหนึ่งบูรณิมานึกตงิดใจ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายตามจักรพรรดิกับคนของเขาไปแล้ว แต่ก็ต้องพับความสงสัยเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวเอาไว้ เมื่อบุญลือเอ่ยขึ้น “มีคนโทรมาบอกผมว่า…ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้อยู่ทางท้ายเกาะ” “งั้นเรารีบไปดูกันเถอะ”บูรณิมาตัดสินใจโดยไม่ลังเลจากนั้นทั้งคู่ก็วิ่งออกจากคฤหาสน์หลังงาม แล้วมุ่งหน้าไปขึ้นรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ของบุญลือที่สตาร์ตเครื่องทิ้งเอาไว้ จากนั้นบุญลือก็เหยียบคันเร่งไปยังจุดที่คนโทรมาแจ้งเบาะแส “น้าบุญลือโทรบอกคุณจักรพรรดิหรือยัง?”“โทรบอกแล้ว แต่นายหัวคงไปถึงที่นั่นช้ากว่าเรา เพราะตอนนี้นายหัวพาคนไปถึงหน้าเกาะ ซึ่งอยู่คนละฟากกับท้ายเกาะ ต้องใช้เวลาในการวกกลับมาพอสมควร” ยิ่งฟ้ามืดสนิทบูรณิมายิ่งใจคอไม่ดี เพราะการตามหาเด็กสองคนที่หายตัวไปจะมีอุปสรรคอย่างยิ่ง ก่อนที่เธอจะฉุกคิดขึ้นได้ จึงเอ่ยถามคนที่ทำหน้าที่สารถี “น้าบุญลือมีไฟฉายติดรถมาไหม” “

ยามดึกของวันเดียวกัน จักรพรรดิกลับมาที่เกาะมุกฟ้า หลังจากหมอเจ้าของไข้แจ้งว่าฟ้าใสพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไม่ฟื้นคืนสติ ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อ และงดเข้าเยี่ยม ทันทีที่กลับถึงบ้าน เขาก็สั่งให้ชายชาญลากตัวบูรณิมาออกมาจากห้องคุมขังใต้ดิน บอกให้สินโทรเรียกบุญลือมาที่นี่ และให้ไปเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยทุกคนที่ปฏิบัติหน้าที่ในช่วงเวลาเกิดเหตุมารวมตัวกันที่ห้องโถง “มีใครพอจะบอกได้บ้าง ว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น”หลังจากไล่สายตามองเหล่าชายฉกรรจ์ที่ถูกฝึกมาเยี่ยงบอดี้การ์ดทีละคนอย่างช้าๆ จักรพรรดิก็เค้นเสียงเย็นเยียบลอดไรฟันออกมาคาดคั้นเอาคำตอบ“พวกผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ครับนายหัว ตื่นมาอีกทีถึงรู้ว่าถูกวางยา และนายน้อยกับไอ้ต้นน้ำก็หายไปแล้ว” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเป็นคนเอ่ยรายงานไปตามความเป็นจริง ก่อนที่จักรพรรดิจะทันได้ซักไซ้อะไรมากไปกว่านั้น บูรณิมาก็ถูกพาตัวมายืนลงทางด้านขวามือของเขา ห่างออกไปประมาณสามก้าว โดยมีชายชาญยืนประกบอยู่ไม่ห่าง “งั้นก็คงเป็นเธอสินะ ที่รู้เรื่องระยำนี่ดีที่สุด”จักรพรรดิตวัดตาดุวับจ้องหน้าบูรณิมาเขม็ง “ก็อย่างที่บอก…ฉัน

เธอยังจำเหตุการณ์ฝังใจในช่วงหลังจากที่ฟื้นคืนสติจากอุบัติเหตุ และเริ่มต้นเส้นทางชีวิตใหม่โดยการเป็นนักเขียนนิยายเต็มตัวได้ไม่เคยลืมเลือน ตอนนั้นเธอกับพ่อและแม่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เพื่อฉลองที่นิยายของเธอผ่านการพิจารณาต้นฉบับได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ใหญ่ยักษ์ระดับประเทศ ด้วยความที่ไม่เคยเล่นน้ำทะเลทำให้เธอเอาแต่แช่ในน้ำทะเลเกือบทั้งวัน จนกระทั่งพลบค่ำ กำลังจะขึ้นจากทะเลไปอาบน้ำ กลับแว่วได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ ด้วยความที่เป็นคนคิดบวก และเอื้ออาทรต่อเพื่อนมนุษย์จึงไม่อาจเพิกเฉย บูรณิมาก้าวขาไปตามเสียงร้องนั้น กระทั่งไปถึงโขดหินเสียงที่ว่ากลับเงียบไป ทันใดนั้นเธอก็ถูกใครบางคนที่แอบอยู่ทางด้านหลัง ผลักให้ตกลงไปในทะเล แล้วคนที่ว่าก็ตามมาจับกดหัวกับน้ำ บูรณิมาดิ้นรนต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดอย่างสุดความสามารถ หากแต่สู้แรงของคนร้ายไม่ไหว วินาทีที่คิดว่าตัวเองจะขาดใจตาย เสียงตะโกนเรียกของพ่อและแม่ก็ดังไปทั่วทั้งบริเวณ ทำให้มือที่จับกดหัวเธออยู่ผ่อนแรงลง ก่อนจะละห่างพร้อมเสียงหัวเราะน่าสะอิดสะเอียน แล้วเธอก็จมลงไปในทะเลในสภาพเกือบหมดสติ เดชะบุญที่พ่อและแม่มาช่วยไว้ได้ทันท่วงที ตั้งแต่นั้นมาเ