Semua Bab โหด (ร้าย) รัก: Bab 81 - Bab 90

“อืม…พี่เข้าใจ”คนที่ถูกรับน้องอย่างแสบสันในวันแรกที่มาเยือนเกาะมุกฟ้าพยักหน้า เพราะเข้าใจว่าไม่มีใครจะยอมรับได้กับการมาเยือนที่นี่ของลูกสาวฆาตกร แถมคนที่เป็นเหยื่อยังเป็นนายหญิงที่ทุกคนรักและเทิดทูน จากนั้นผู้ใหญ่ทั้งคู่ก็หันไปสนใจเด็กน้อยที่กำลังนั่งเอาหัวซุกกันระบายสีในสมุดภาพระบายสี ไม่นานฟ้าใสก็เงยหน้ามาส่งยิ้มหวาน แล้วอ้อนให้บูรณิมาวาดรูปบ้านหลังโตๆ ให้ ส่วนต้นน้ำก็วาดรูปพระอาทิตย์เหนือบ้านของฟ้าใสอีกที โดยมีเอื้อมพรช่วยวาดรูปท้องฟ้าให้ ต้นน้ำบอกว่าจะคอยเป็นพระอาทิตย์ให้ความอบอุ่นแก่ฟ้าใส ท่าทางรู้ความ แถมยังรู้จักเผื่อแผ่ความอบอุ่นให้คนรอบข้างตั้งแต่ยังเด็กทำให้ผู้ใหญ่อดอมยิ้มไม่ได้ สัปดาห์ต่อมา สื่อทุกสำนักก็พร้อมใจกันตีข่าวว่าจักรพรรดิจะฟ้องผู้การสังหารฐานมีส่วนพัวพันกับคดีฆาตกรรมนีรา ซึ่งแยกออกมาจากคดีที่ผู้การสังหารอาจมีส่วนพัวพันในอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของจักรพรรดิ ซ้ำยังมีข่าวเล็ดลอดออกมาอีกว่า ผู้การสังหารอาจถูกจอมพล อาศิระ เจ้าพ่อมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ที่บ้าเลือดไม่ต่างจากจักรพรรดิ ฟ้องในข้อหาที่มีส่วนช่วยให้ฆาตกรต่อเนื่องที่ฆ่าผู้หญิงที่

“รับสิ รับสาย รับ…ได้โปรด”ระหว่างนั้นก็พร่ำวิงวอนด้วยท่าทางกระวนกระวาย จนเอื้อมพรที่นั่งอยู่ข้างๆ พลอยช่วยลุ้นจนตัวโก่ง โดยที่สองสาวไม่รู้ว่ามีใครบางคนเดินมาถึงม้านั่งที่ทั้งคู่นั่งอยู่ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็โดนแย่งไปจากมือเสียดื้อๆ บูรณิมาถึงกับหันขวับไปหาคนที่บังอาจมาก่อกวนในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าเป็นจักรพรรดิ ที่กำลังยืนจังก้ากำมือถือ สีหน้าถมึงทึง ก่อนที่เอื้อมพรจะร้องวิงวอนโหยหวน เมื่อเห็นว่าเจ้านายตั้งท่าจะขว้างมือถือของตนทิ้ง “นายหัว! อย่าโยนมือถือของหนูนะคะ ได้โปรดเถอะ หนูเก็บเงินซื้อตั้งนาน อย่าโยนมันทิ้งเลยนะคะ”สาวน้อยถึงขั้นยกมือไหว้ปลกๆ วิงวอน ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้โฮออกมา ทำเอาคนที่ขอยืมมือถือของอีกฝ่ายถึงกับรู้สึกผิดอย่างมากมายมหาศาล “คืนมือถือให้พรเถอะ ถ้าคุณจะลงโทษ ก็ลงโทษฉัน พรไม่เกี่ยว เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”บูรณิมายืดอกเชิดหน้าเอ่ยเสียงแข็งๆ ยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว“เอาไป”จักรพรรดิยื่นมือถือให้เอื้อมพร สาวน้อยลนลานรับมากอดไว้แนบอก จากนั้นก็ยกมือไหว้จักรพรรดิด้วยท่าทางตื่นกลัว ซึ่งเขาไม่สนหรอกว่าคนใต้ปกครองจะหวาดกลัวเขาหรื

จากนั้นก็เคลื่อนใบหน้าหล่อเหลามาซุกที่ซอกคอหอมกรุ่น สูดดมกลิ่นนวลนางด้วยท่าทางหลงใหลจนแทบหน้ามืดตามัว กลิ่นกายของเธอมันช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด และกลิ่นรัญจวนป่วนจิตที่ว่าก็ปลุกกำหนัดในกายหนุ่มให้ลุกโชนเกินจะควบคุมไหว “ยะ…อย่า ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย…”จักรพรรดิเลิกคิ้วยิ้มท้าทายเมื่อเธอวิงวอนทั้งน้ำตา มือกระด้างถลกเสื้อเธอขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามันเกะกะ และทนปลดกระดุมเม็ดต่อไปไม่ไหว ก็จัดการฉีกกระชากทั้งชั้นนอกชั้นใน บูรณิมาหวีดร้องพลางยกมือขึ้นกุมหน้าอกทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ แต่มือเรียวเล็กหรือจะสามารถปกปิดหน้าอกหน้าใจใหญ่ล้นทะลักจากสายตาหื่นหิวไปได้ นัยน์ตาคมปลาบจ้องความอะร้าอร่ามนิ่งนาน ก่อนจะง้างมือเธอออก แล้วรวบไปไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว เมื่อทางสะดวกฝ่ามือข้างที่ว่างก็เคลื่อนมากอบกุมหน้าอกนุ่มหยุ่นพร้อมครางกลั้วลำคอหนาด้วยความพึงพอใจ “อย่า…ได้โปรดเถอะ…”“ฉันโปรดเธอแน่เด็กน้อย”เสียงห้าวเจือแหบสวนกลับ ขณะที่มือยังคงขยำหน้าอกนุ่มหยุ่นอย่างย่ามใจ ยิ่งเธอดิ้นรนต่อต้านเขาก็ยิ่งคึกคะนอง บีบหน้าอกเธอข้างนั้น แล้วก็ย้ายมาข้างนี้ ใช้ความช่ำชองปั่นหัวจนบูร

บูรณิมาถูกปลุกมาร่วมรักเป็นหนที่สองในเวลาดึกดื่นค่อนคืน หลังจากรู้สึกตัวตื่นด้วยสภาพสะลึมสะลือ เพราะถูกเช็ดตัวให้อีกหน แต่ไม่รู้ว่าเขาเช็ดตัวให้อีท่าไหนถึงได้คำรามกระหึ่มหมดสิ้นความอดทน ลงมาคลุกเคล้าเล้าโลม จู่โจมเธอด้วยความเสียวซ่านไปทั้งสรรพางค์ “ยะ…อย่า”แรงจะขยับขากรรไกรพูดแทบไม่มี แต่จะให้เธอยอมเสียเปรียบง่ายๆ ได้อย่างไร“ขออีกครั้ง แล้วจะให้นอน”“มะ…ไม่”ปฏิเสธเสียงแผ่วหวิว ก่อนจะแทบสำลักลมหายใจ เมื่อคนที่ชะโงกง้ำอยู่เหนือกายอ่อนเปลี้ยเหมือนไร้กระดูกก้มลงมาประกบจูบอย่างเอาแต่ใจ “ไม่ ปล่อยฉัน…”บูรณิมาพยายามเบี่ยงหน้าหลบเลี่ยงปากหยักที่ตามประกบจูบไม่ลดละ แต่ก็ถูกมือใหญ่ล็อกคางเอาไว้ จักรพรรดิป้อนจูบอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน ครั้นละปากห่าง หญิงสาวก็ครางประท้วงผาดแผ่ว “ฮื้อ…”“ชู่ว์…เด็กดี” พอจะอ้าปากประท้วงอีกหน คนเอาแต่ใจก็สะกดเธอด้วยถ้อยคำที่ลึกๆ แล้วบูรณิมาชอบเอามากๆ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ กับอีแค่คำว่า ‘เด็กดี’ ยังใจสั่นได้ขนาดนี้ เรือนกายเย้ายวนสั่นสะท้านเมื่อเขายกขาข้างหนึ่งไปพาดลงตรงบ่ากว้าง แล้วพรมจูบอย่างอ้อยอิ่งไปตามเรียวขาเสลา ทุกสัมผัสทำให้เธอเกือบหยุดหายใจ ก่อนจะ

จักรพรรดิกลับมาอีกครั้งในตอนเย็น ซึ่งมันทำให้ความหวังของบูรณิมาพังทลายลงไม่เป็นท่า เพราะเธอภาวนาว่าขอให้เขาหายหน้าไปหลายๆ วัน เธอจะได้หาทางผูกมิตรกับเสือขาวให้มากกว่านี้ หรือไม่ก็หาทางหนี อีกใจหนึ่งก็ยกมือท่วมหัวสาธุให้เขาไม่กลับมาหาเธออีกเลยยิ่งดี แต่ยังไม่ทันข้ามวันคนใจทมิฬก็โผล่หัวมาซะแล้ว“หายเป็นไข้ยัง?”“…” คนตัวไม่ร้อนแล้วไม่ตอบแต่เมินหน้าหนี ตัวแข็งทื่อเมื่ออีกฝ่ายเดินมาทาบมือลงบนหน้าผากนูน เชยคางมนให้หันไปสบตา แล้วเอ่ยรวน “ทำไม…เห็นหน้าผัวทำท่าเหมือนจะร้องไห้” “คุณไม่ใช่ผัวฉัน”บูรณิมาเชิดคางสวนกลับเสียงห้วน แก้มแดงเรื่อ ต่อให้จะแค้นเคืองมากเพียงใดไอ้คำว่า ‘ผัว’ ที่หลุดออกมาจากปากสุดโอหังนั่นก็ทำให้คนฟังนึกกระดากจนแทบทำตัวไม่ถูก “แล้วใครหน้าไหน มันครางให้ฉันเอาแรงๆ”วาจาหยาบโลนทำให้คนฟังหน้าแดงหนักเข้าไปอีก กระดากก็ส่วนหนึ่ง แต่ครั้งนี้โมโหมากกว่าจึงง้างมือขึ้นกลางอากาศ แล้วฟาดลงตรงซีกหน้าคม จนคนไม่ทันตั้งตัวหน้าหัน ฉาด!!! “ตัวแสบ!”เขาคำรามลอดไรฟัน ค่อยๆ เบนสายตาวาวโรจน์มาจ้องใบหน้าเชิดๆ ที่กำลังท้าทายอย่างเอาเรื่อง แล้วย่างสามขุมไล่ต้อนจนเธอไปจนมุมที่ร