All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 11 - Chapter 20

“บี๋เข้ามาคุยงานกับบก. ค่าพี่นีรา” บูรณิมาเอ่ยตอบด้วยท่าทางเป็นกันเอง นั่นก็เพราะในระยะหลังๆ เธอได้มีโอกาสถ่ายงานร่วมกับอีกฝ่ายอยู่หลายครั้ง พบหน้ากันบ่อยขึ้น และนีราก็ชอบหยอกเล่นแบบถึงเนื้อถึงตัว อย่างเช่นกอดและหอม ไม่ก็ตีหรือขยำก้นด้วยความมันเขี้ยว อีกทั้งนีราก็ไม่เคยถือเนื้อถือตัว เลยเกิดความสนิทสนมขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย แต่บูรณิมาเพิ่งเจอสามีของอีกฝ่ายเป็นหนที่สอง หากเลือกได้เธอไม่ขอเจอคนหน้าดุเย็นชานั่นไปตลอดชีวิตยังจะดีเสียกว่า “หมายถึงมะเดี่ยวเหรอ”ไม่แปลกที่อีกฝ่ายจะรู้ เพราะนีรากับสามีของหล่อนกำลังนั่งอยู่แถวๆ โซฟารับแขกตรงโถงไม่ไกลจากหน้าห้องทำงานของคนที่ถูกดึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนา “ใช่ค่า”“งั้นบู้บี้คงต้องนั่งรอแล้วล่ะ เพราะพี่ก็มาพบมะเดี่ยวเหมือนกัน แต่เขายังไม่ว่างเลย” นางแบบสาวคนดังเอ่ยอย่างยิ้มๆ พลางดึงเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ๆ มาให้บูรณิมา“นั่งด้วยกันสิ”“เอ่อ…บี๋ว่า บี๋ไปนั่งตรงโน้นดีกว่าค่ะ”ว่าพลางชี้มือไปยังโซฟาที่อยู่ไกลออกไป ก็ใครจะอยากนั่งร่วมโต๊ะกับคนที่จ้องเหมือนจับผิดอย่างสามีของอีกฝ่ายกันล่ะ อยากจะถามอีตาลุงนั่นนักว่าเป็นอะไรกับเธอมากปะ

อาทิตย์ถัดมา บูรณิมาก็มาหาแม่ที่โรงพยาบาลรักษ์ เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้แม่มีอาการเหม่อๆ บางทีก็ใจลอยถามก็ไม่ตอบ แถมยังกินข้าวได้น้อยผิดปกติ ฉะนั้นเธอจึงลงทุนไปต่อคิวร้านอาหารโปรดของแม่ตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อเอาของกินมาส่งให้อีกฝ่าย เผื่อว่าแม่ของเธอจะเจริญอาหารขึ้นมาบ้าง ก็เข้าใจว่าแม่ทุกข์ใจเรื่องหนี้สินที่พ่อก่อไว้ แต่ก็อดเป็นห่วงสุขภาพของแม่ไม่ได้ ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร เธอเองก็คิดมากไม่ต่างกัน หากแต่ชีวิตยังอยู่ก็ต้องสู้กันต่อไป ถ้าเรามัวแต่เอาใจไปผูกติดอยู่กับปัญหา พะวงอยู่แต่กับความทุกข์ ชีวิตก็จะไม่สามารถก้าวต่อไปได้ เอาอาหารส่งให้แม่แล้ว สาวน้อยก็อดที่จะกระซิบถามถึงอาการของนีราไม่ได้ เพราะนางแบบคนดังอยู่ในความดูแลของแผนกที่แม่เธอทำงานอยู่พอดี หลังจากคุยกับแม่สักพักก็มีเคสด่วนเข้ามา แม่รีบปลีกตัวไปทำงาน ส่วนเธอก็มุ่งหน้าลงลิฟต์ไปยังร้านกาแฟตรงใต้ตึก กะว่าจะไปหาอะไรอร่อยๆ กินในระหว่างรอนลินนิภา นอกจากจะมาหาแม่แล้ว วันนี้เธอยังมีนัดกับเพื่อนรักที่นี่ด้วย ขณะกำลังนั่งรอกาแฟและขนมหวานที่สั่ง มือถือก็มีเสียงแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า ครั้นก้มลงมองหน้าจอก็ปรากฏว่าคนที่ส่งข้อความมา

“ขอบใจเธอมากนะ รักเธอที่สุด”นักเขียนสาวเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะโผเข้ากอดเพื่อนรัก นลินนิภาพึมพำปลอบประโลม แล้วเอ่ยชักชวนอีกฝ่ายไปหาอะไรกินเพราะยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยง “เราจะย้ายบ้านจริงๆ เหรอคะแม่?”บูรณิมาเอ่ยถามมารดาในยามสายของสุดสัปดาห์ ด้วยไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นความจริง คนติดบ้านและรักบ้านมากอย่างแม่จะทนห่างบ้านที่อยู่มานานได้ ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายของพ่อ แม่ และเธอ อีกทั้งตัวเธอเองก็รู้สึกใจหาย เพราะไม่คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องย้ายจากบ้านไปอยู่ที่อื่น “ว่าไงคะพ่อ?”ครั้นแม่ไม่ตอบเธอก็หันไปถามพ่อแทน “อืม ก็อย่างที่แม่เขาบอกนั่นแหละลูก” “รีบเก็บของให้เสร็จ เราจะย้ายออกจากที่นี่ภายในสามวัน”คราวนี้ผู้เป็นแม่ที่นั่งกอดอกอยู่ข้างๆ พ่อเอ่ยบอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก นางไม่ได้อยากย้ายไปไหนสักนิด แต่เพราะความจำเป็นบางอย่างทำให้ต้องพาสามีและลูกหนีไปอยู่ที่อื่น หนีไปให้ไกล “สามวัน!”บูรณิมาทวนคำตาโต “ใช่” “ทำไมมันกะทันหันจัง แล้วงานของแม่ล่ะคะ” “อย่าถามมากได้ไหมยายบี๋ แม่บอกให้ทำอะไรก็ไปทำ”แม่ขึ้นเสียงเกือบเป็นตวาดใส่ จนบูรณิมาทำหน้าจ๋อย ที่จริงแม่ของเธอ

“มีผัวแล้วแต่มันก็ยังกล้ามายุ่งกับผู้ชายของหนู”“เฮอะ! ผู้ชายของหนูงั้นเรอะ พูดมาได้ไม่อายปาก จะบอกอะไรให้นะ ไอ้จอมพลมันมีเมียแล้ว แถมยังเป็นเมียที่จดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้อง เผื่อคนสมองทึบอย่างแกจะยังไม่รู้” “ก็บอกแล้วไงคะ ว่าหนูไม่ได้ทำ มีคนใส่ร้ายหนู” คนที่กอดแม่ร้องไห้กระซิกเงยหน้าขึ้นมาเถียงเสียงแข็ง แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนคนเป็นพ่อตวาดกลับ “ยังจะมาโกหกหน้าด้านๆ อีก! ให้ตายสิวะ! ฉันจะทำยังไงกับแกดี!” “หนูไม่ได้ทำจริงๆ หนูไม่ได้ทำพ่อได้ยินไหม!”“หุบปาก!” รัฐมนตรีสุชาติกัดฟันเค้นเสียงขุ่นคลั่ก ขณะชี้หน้าลูกสาวอย่างเอาเรื่อง “ฉันไม่น่าให้ท้ายนังลูกไม่รักดีอย่างแกเลย ไม่งั้นก็คงไม่เหิมเกริมแบบนี้” “อย่าบ่นนักเลยน่าคุณ ไหนๆ ก็ประกันตัวลูกออกมาแล้ว” คราวนี้คุณหญิงแขไขซึ่งนั่งเงียบอยู่นานเอ่ยเป็นเชิงปรามสามี ขณะลูบแผ่นหลังบอบบางของลูกสาวอย่างปลอบประโลม “ก็เพราะให้ท้ายกันอย่างนี้ไงล่ะ ลูกสาวคุณมันถึงได้คิดจะฆ่าคนโดยไม่กลัวความผิด”“แล้วทีคุณพ่อทำล่ะ มันต่างกันตรงไหน?” วาจายอกย้อนทำให้คนเป็นแม่ถึงกับยกมือขึ้นทาบอก ตาโต อ้าปากค้าง ส่วนรัฐมนตรีสุชาติก็ถึงกับคำรามลั่น ดวงตาวาวโร

“หมอคะ ช่วยแม่กับพ่อหนูด้วยนะคะ ช่วยพวกเขาด้วย…ได้โปรด” หมอวัยกลางคนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อทำหน้าที่ยื้อชีวิตคนไข้ ส่วนคนที่ยังคงร้องไห้น้ำตาไหลตลอดเวลาด้วยความหวาดกลัวการสูญเสียก็เดินกลับไปยืนเกาะประตูเฝ้ารออย่างร้อนใจ บ้างเดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวายใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจทราบได้ แต่ทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก คนที่นั่งกุมมือตัวเองด้วยความกดดัน ร้อนใจ ทุกข์ระทม ก็ทะลึ่งพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แล้วถลาไปหาหมอ พร้อมละล่ำละลักถามไถ่“หมอคะ พ่อกับแม่หนูเป็นยังไงคะ พ่อกับแม่หนูรอดใช่ไหม หมอช่วยชีวิตได้…ใช่ไหม”แววตามีความหวังและเฝ้ารอคำตอบทำให้หมอนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างนุ่มนวล ด้วยอดที่จะเวทนาเด็กสาวที่เอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลาไม่ได้ “หมอเสียใจด้วยนะหนู หมอทำเต็มที่แล้ว” ขาดคำหมอก็ขอตัวไปดูคนไข้ที่เพิ่งถูกเข็นเข้ามาในห้องฉุกเฉิน แต่คนที่ได้ฟังคำตอบสุดช็อกกลับเหมือนถูกตรึงไว้ตรงนั้น โลกเหมือนหยุดหมุน ลมหายใจเหมือนถูกกระชากออกไปจากร่าง ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เธอถึงได้ควานหาเสียงตัวเองเจอ “มะ…ไม่ ไม่จริง พ่อกับแม่ต้องไม่ทิ้งบี