All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากเสร็จสิ้นงานเผาศพของพ่อกับแม่ เธอก็นั่งแหมะอยู่ตรงบันไดศาลาอย่างหมดแรงเพียงลำพัง ตามองไปยังควันสีขาวที่ลอยล่องออกมาจากปล่องเมรุ ก่อนจะตัดใจหันหลังเดินจากมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย งานเผาศพของแม่และพ่อแทบไม่มีแขกมาร่วมงาน จะมีบ้างก็แต่หัวหน้าพยาบาลเพื่อนของแม่ ซึ่งพอจะคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายมาเพราะความจำใจและทำตามหน้าที่ นอกนั้นก็จะมีเพื่อนสนิทของพ่ออีกไม่กี่คน ส่วนญาติพี่น้องทั้งฝั่งพ่อและแม่พากันมาไม่ถึงสิบคนในตอนเช้าวันแรกของการสวดอภิธรรม พูดคุยกับเธอไม่กี่คำก็ขอตัวกลับ โดยอ้างว่าติดธุระด่วน อยู่ร่วมงานถึงวันเผาศพไม่ได้จริงๆ จะเหลือก็แต่ป้า ลุง และน้าสาว ซึ่งพวกท่านทั้งสามไปเช่าโรงแรมนอน เนื่องจากไม่สะดวกใจที่จะนอนร่วมบ้านกับเธอ เพราะไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น ที่มาร่วมงานศพก็แค่ทำตามหน้าที่ของญาติเท่านั้น และที่สำคัญคือบ้านที่เพิ่งมีคนตายใหม่ๆ แถมยังเป็นการฆ่าตัวตายย่อมไม่มีใครกล้ามานอน จะยกเว้นก็แต่บูรณิมา เพราะยังไงเสียมันก็คือบ้านของเธอ บูรณิมาพอจะเข้าใจว่าที่ไม่มีคนมาร่วมงานศพ เพราะการตายของพ่อกับแม่ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะรับได้ง่ายๆ พ่อกินยาฆ่าตัวตายหนีหนี้ ส่วนแม

“เฮ้ย! จริงดิ!”“อืม”“ที่โทรมาเนี่ยเพราะอยากถามกูเรื่องนลินนิภาว่างั้นเถอะ”เมื่อจับต้นช้นปลายได้จอมพลก็ตัดเข้าเรื่องทันควัน“ฉลาด”“งั้นก็ว่ามา”“กูอยากรู้ข้อมูลเชิงลึกของนลินนิภา”“เอาจริงนะ กูเองก็รู้แค่ว่าเด็กนั่นเป็นลูกสาวของนายอานนท์ อดีตรัฐมนตรีกระทรวงยุติธรรม และเป็นหลานสาวของไอ้หวง” จอมพลบอกเท่าที่รู้จริงๆ “หลานสาวไอ้หวง?”“อ่าฮะ ไอ้หวงเคยบอกกูว่าถึงแม้ลุงของมันจะถูกปลดออกจากตำแหน่งแบบสายฟ้าฟาด แต่อำนาจและบารมีก็ยังคงมีอยู่มาก เพราะเคยเกื้อหนุนคนในแวดวงเดียวกันไว้เยอะ” “งั้นถ้าเด็กนั่นทำผิด ก็คงไม่ยากที่จะปกปิดโดยใช้อิทธิพลของพ่อ”“อืม…เอาจริงนะ นลินนิภาก็เป็นหนึ่งในคนที่กูสงสัยว่าจะลอบทำร้ายลูกกูเหมือนกัน”แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก “มันจะบังเอิญเกินไปไหม”“นั่นดิ ดีไม่ดีสุดท้ายแล้วคนร้ายในคดีฆาตกรรมนีรา อาจเป็นคนคนเดียวกันกับคดีลอบทำร้ายลูกชายกูก็ได้” จอมพลสันนิษฐานทีเล่นทีจริง แล้วถามต่อ “พอเป็นงี้ มึงเลยคิดจะตัดพัดชาออกเหรอ”“กูยังไม่ตัดใครออกทั้งนั้น” “แล้วถ้าหวยดันไปออกที่พยาบาลที่กินยาฆ่าตัวตายไปแล้วล่ะ”คำว่าไม่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านไม่มีอยู่จริง“กูไม่เชื่อหรอกว่า

ในขณะที่เจ้าของบ้านกำลังกินข้าวไปร้องไห้ไปไม่ต่างอะไรจากคนเสียสติ กลุ่มคนที่ซุ่มดูอยู่ด้านนอก โดยมองภาพในบ้านผ่านทางหน้าต่างก็ยังคงปักหลักอยู่ที่เดิม “เราจะไม่เข้าไปตอนนี้เหรอครับ”เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืด“ปล่อยให้เด็กนั่นได้ลิ้มรสกับอาหารมื้อนี้ก่อนเถอะ เพราะนี่อาจเป็นการกินข้าวคลุกน้ำตาที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเธอก็ได้” น้ำเสียงกระด้างเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยัก ก่อนที่เจ้าตัวจะเหยียดยิ้มร้าย ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูที่แว่วเข้าหูทำให้คนที่เพิ่งล้างจานเสร็จขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะสงสัยว่าใครจะมาเยือนบ้านของเธอในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ นิ่งไปสักพักเพราะคิดว่าตัวเองหูฝาด ก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างที่เปิดรับลมทิ้งไว้ แล้วเตรียมจะเดินไปยังห้องนอน ทว่าเสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นอีกคราก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “ใครกันมาเวลานี้ เอ๊ะ…หรือว่าจะเป็นป้าเพ็ญ”เสียงหวานพึมพำด้วยความสงสัย ก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ จึงเดินไปฉวยไม้กล์อฟในห้องนอน แล้วเดินไปหยุดลงห่างจากประตูเล็กน้อย ก่อนจะเปล่งเสียงถามออกไป “ใครคะ ป้าเพ็ญหรือเปล่า”ที่ถามออกไปแบบนั้นเพราะป้าเพ็ญที่อยู่บ้านข้างๆ มักจะมาเคาะประตู

“เธอจะไม่ได้แจ้งความอะไรทั้งนั้น วางปืนลง แล้วไปกับฉัน” “ไม่!”บูรณิมาสวนกลับเสียงแข็งๆ ส่วนปืนก็ยังเล็งไปยังคนที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะทั้งหวาดหวั่น แตกตื่น แต่ก็ยังกัดฟันสู้ไม่ถอย เรื่องอะไรจะยอมไปกับเขาง่ายๆ “งั้นก็อย่าหาว่าฉันรังแกเด็กก็แล้วกันนังหนู” ชั่วพริบตาเขาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือกลมกลึง ทำเอาคนไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเฮือก หวีดร้องลั่นเมื่อถูกบิดข้อมืออย่างไร้ความปรานี สุดท้ายปืนก็ล่วงหล่นลงสู่พื้น “หน้าตัวเมีย! รังแกผู้หญิง…”น้ำคำบริภาษเผ็ดร้อนที่สาดใส่หน้าทำให้จักรพรรดิหลุดสบถออกมา ขณะคว้าหมับเข้าที่ลำคอระหง แล้วออกแรงบีบ โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เพราะไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนกล้าประณามเขาด้วยถ้อยคำน่ารังเกียจเช่นนี้ การกระทำเลือดเย็นไร้หัวใจทำให้หญิงสาวดิ้นพล่าน หน้าดำหน้าแดง กระเสือกกระสนไขว่คว้าอากาศ “อึก ฮึก อื้อ…”ในช่วงจังหวะที่จะหมดสิ้นลมหายใจ เขาก็ค่อยๆ ละมือจากลำคอน้อยอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมแสยะยิ้มเหี้ยมส่งมาให้คนที่เกือบจะขาดใจตายด้วยน้ำมือเขา “คราวนี้คงยอมไปดีๆ ได้แล้วสินะ”“มะ…ไม่” หลังจากโกยอากาศเข้าปอด เจ้าของใบหน้าแดงก่ำก็ค้านเสียงติดจะหอบสะ

“มีอะไรก็พูดมายายเด็กเจ้าปัญหา”คนถูกหาว่าเด็กหน้าง้ำ“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”จริงๆ แล้วไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำอะไรหรอก เธอเป็นคนอั้นฉี่ได้เลิศพอๆ กับกินของแสลงแล้วร่างกายไม่เป็นอะไรนั่นแหละ แต่ที่บอกไปงั้นเพราะจะหาทางหนี “อั้นไว้ รอไปเข้าทีเดียว”“ไปเข้าทีเดียว?”เสียงหวานสวนกลับ ใบหน้าพริ้มเพราเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม“ใช่ ถึงที่หมายค่อยเข้า”“นี่คุณจะบ้าหรือไง! ฉันปวดมากจนจะอั้นไม่ไหวอยู่แล้ว” ขนาดเธอปั้นสีหน้าท่าทางว่าปวดแบบสุดๆ คนใจดำนั่นยังทำเป็นไม่แยแส บูรณิมาคับข้องใจจนอยากจะกรี๊ดดังๆ ระบายอารมณ์ หรือไม่ก็กระโจนไปหยุมหัวไอ้คนไร้หัวใจสักที หมั่นไส้มานานแล้ว “คุณจะไม่ให้คนขับแวะปั๊มน้ำมันจริงๆ ใช่ไหม” “…”ไม่ตอบใช่ไหม?ด้ายยยยยยย…“งั้นฉันจะปล่อยมันในรถนี่แหละ เหม็นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน”ว่าแล้วเธอก็ทำท่าจะปลดเอวกางเกงเอาสิ! ถ้าเขากล้าบ้าแบบนั้น เธอเองก็กล้าเล่นเหมือนกัน“เดี๋ยว!”เสียงห้ามปรามของคนที่เงียบอยู่นานทำให้สาวเจ้าลอบอมยิ้มด้วยความสมใจ ทีนี้แหละเธอจะหาทางหนีไปให้ได้ โอกาสมาถึงไม่คว้าไว้ก็บ้าแล้ว จากนั้นเขาก็ลดที่กั้นระหว่างห้องโดยสารกับคนขับลง แล้วออกคำสั่งเ