All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 271 - Chapter 280

“ก่อนที่ป๋าจะฟื้น ป๋าฝันเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง”คนป่วยจอมเอาแต่ใจเอ่ยเล่าให้เมียฟังในเช้าวันหนึ่ง จากนั้นก็อ้าปากรับองุ่นที่เธอป้อนให้ ที่ไม่ปริปากเล่าให้บูรณิมาฟังตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาใหม่ๆ เพราะคิดว่าตนคงแค่ฝันไป แต่พอลองไตร่ตรองดูดีๆ กลับพบว่ามีอะไรหลายอย่างสะดุดใจ โดยเฉพาะคำพูดปริศนาที่นลินนิภาทิ้งท้ายเอาไว้ เมื่อครั้งที่นังเด็กโรคจิตนั่นโทรมาเล่าเรื่องราวเลวระยำให้เขาฟัง พอหาจุดเชื่อมโยงกันก็ปรากฏว่ามีความเป็นไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว “อ่าฮะ แล้วไงอีกคะ”เจ้าของเสียงหวานตอบรับด้วยท่าทางกระตือรือร้น“หน้าตาเหมือนลูกเราเปี๊ยบเลย แต่ดูโตกว่าฟ้าใสพอสมควร” คราวนี้เธอถึงกับนิ่งอึ้ง แทบพูดไม่ออก “…เด็กคนนั้นเรียกคุณว่า ‘ปะป๊า’ ใช่ไหมคะ”อยู่ๆ บูรณิมาก็ถามเสียงเครือ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ทำเอาสามีงงเป็นไก่ตาแตก รีบดึงร่างอวบเข้ามากอด อึดใจใหญ่ถึงได้ดันเธอออกมองหน้าอย่างนุ่มนวล พร้อมกับเอ่ยตอบ “อืม และเรียกคุณว่า ‘แม่จ๋า’ ด้วย” “โธ่…ยายหนูของแม่”คุณแม่ยังสาวรำพันเสียงสะท้านด้วยความสะเทือนใจ“เมื่อกี้คุณว่าไงนะ ผมงงไปหมดแล้ว” “มีเรื่องหนึ่งที่คุณยังไม่รู้ และจำเป็นต้องรู้”บ

“การเวียนว่ายตายเกิดเป็นสัจธรรม คนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม ถึงเวลาก็ต้องไปชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อไว้กันทั้งนั้น โยมปล่อยวางเสียเถอะ โยมบูรณาเขาไปสู่อีกภพภูมิแล้ว” “ค่ะ”หญิงสาวรับคำสั้นๆ เริ่มปล่อยวางทุกอย่างมาได้สักระยะแล้ว เพียงแต่มันต้องใช้เวลา “หนูขอถามอะไรหลวงพ่อได้ไหมคะ”“ว่ามาสิโยม”“ทำไมลูกหนูที่เป็นวิญญาณ ถึงได้ดูตัวโตกว่าคนเป็นแฝดน้องจังคะ…เหมือนไม่ใช่คนวัยเดียวกัน” “ตอนที่วิญญาณของเจ้าตัวเล็กนั่นมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เขาเอาแต่ร้องไห้ เพราะโดนผีเด็กที่โตกว่ารุมรังแก หลวงพ่อก็เลยแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ ทำให้เขามีอิทธิฤทธิ์สามารถทำให้ตัวเองดูโตกว่าเด็กในวันเดียวกัน”“อ๋อ…อย่างนี้นี่เอง”สองสามีภรรยาต่างคลายข้อสงสัย“เดี๋ยวหลวงพ่อจะให้คนพาไปที่เจดีย์ใส่อัฐิของเจ้าตัวเล็ก เป็นไปได้อยากให้โยมทั้งสองคิดชื่อให้ลูกหน่อย เด็กมันเอาแต่ถามหลวงพ่อว่าหนูชื่ออะไร ทำไมหนูไม่มีชื่อเหมือนอย่างคนอื่นเขา หลวงพ่อก็ได้แต่ตอบว่ารอให้พ่อกับแม่เอ็งมาตั้งให้” เจ้าอาวาสเล่าอย่างนึกเวทนาวิญญาณเด็กน้อยที่รอคอยพ่อและแม่มาโดยตลอด “โธ่…ยายหนูลูกแม่” บูรณิมารำพันด้วยความสะเทือนใจ“ในเมื่อมาแล้ว ก

“ป๋านอนไม่หลับ”เสียงคนโทรมางอแงเหมือนเด็กน้อยวัยสามขวบจนเธอเผลอหลุดยิ้ม ทั้งหมั่นไส้ ทั้งขำคนตัวโต หากแต่ยังไม่วายปากดีสวนกลับอย่างกวนๆ “แก่แล้วก็งี้แหละ” “อีหนู…นี่ผัวเอง”คนฟังย่นจมูก หน้าแดงซ่าน “ยอมรับความจริงหน่อยสิ ว่าคุณน่ะ…แก่แล้ว” “แก่ก็มีแรงทำลูกคนที่สามให้หนูได้นะคะ” “ตาเฒ่าจอมลามก!”เสียงหวานแหวเข้าให้ แต่คนถูกเมียถลึงตาใส่กลับยิ้มร่าใส่กล้อง“กล่อมผัวนอนหน่อยคนดี” “ยื่นหัวมาสิคะ จะลูบให้สักทีสองที”“ลูบ ‘หัว’ อย่างอื่นได้ไหม”คิดดีไม่ได้เลย “ทะลึ่ง!”“เอ้า! ใครกันแน่ที่ทะลึ่ง ตัวเองหรือเปล่าทูนหัวที่คิดลึก ลึกแบบ…ลึกๆ” ยังมีหน้ามาย้ำให้เธอกระดาก พอใจแล้วถึงได้เอ่ยต่อ “ป๋าหมายถึงลูบหัวเข่าต่างหากล่ะเด็กน้อย” “บี๋ถนัดแต่ลูบหัวที่แปลว่าศีรษะ” “นี่ผัวนะ! ไม่ใช่หมา”พ่อตัวโตทำเสียงขึ้นจมูกหน้าบึ้ง ทว่าชั่วพริบตากลับปรับเข้าสู่โหมดออดอ้อนซะงั้น“บี๋จ๋า ผัวทนไม่ไหวแล้ว ให้ผัวไปหาได้ไหมคะ”อีตาบ้า! รู้ว่าเธอแพ้ทางเสียงอ้อนหวานๆ ที่เอ่ยคะขาก็เอาใหญ่เลยนะ “นะคะ…”คุณแม่ลูกสองได้แต่นั่งเม้มปาก หน้าแดงแจ๋ “คิดถึงเหลือเกินคนดี”คราวนี้คนฟังถึงกับทำหน้าไม่ถ

กว่าจะปิดต้นฉบับนิยายได้เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสองอาทิตย์ ซึ่งเป็นสองอาทิตย์ที่แสนทรหด เพราะบูรณิมาต้องทนคิดถึงลูกแทบขาดใจ แต่ก็ต้องข่มใจ เพราะถ้าอยู่ด้วยลูกจะติดแม่แจจนไม่ได้ทำอะไร ส่วนสามีนั้นโทรหาเธอแทบจะทุกชั่วโมงก็ว่าได้ในช่วงแรกๆ จนบูรณิมาต้องยื่นคำขาดว่าถ้ายังก่อกวนไม่เลิกเธอจะปิดเครื่อง นั่นล่ะพ่อคุณถึงได้ยอมโทรหาเธอทุกวันสามเวลาหลังอาหาร ตามที่ตกลงกันไว้ มีบ้างที่จะเกเรโทรมาช่วงดึกๆ หากวันไหนทนคิดถึงไม่ไหวจนนอนไม่หลับ ซึ่งบูรณิมาก็ยอมกดรับสาย เพราะที่จริงเธอก็คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของสามีเช่นกัน ทันทีที่รถตีโค้งมาจอดลงตรงหน้าคฤหาสน์หลังงาม ตากลมก็เหลือบไปเห็นจักรพรรดิอุ้มหนูน้อยฟ้าใหม่ มืออีกข้างจูงแขนยายหนูฟ้าใสมายืนรออยู่หน้าบ้าน สีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี ทำให้คนที่หนีสามีและลูกไปปั่นต้นฉบับเพราะกลัวงานจะเสร็จไม่ทันกำหนดถึงกับน้ำตาซึม รีบก้าวลงจากรถ “แม่จ๋ากลับมาแล้ว!”ยายหนูฟ้าใสร้องลั่นด้วยความยินดี สะบัดแขนจากมือพ่อ แล้ววิ่งแจ้นโผเข้าหาคนเป็นแม่ที่อ้าแขนรอรับ แขนน้อยกอดหมับเข้าที่เอวนุ่มน

สิบปีต่อมาช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของทุกปี จักรพรรดิและบูรณิมาจะพาลูกๆ มาเยี่ยมนางละไมที่เกาะวาฬใหญ่ สิ่งนี้กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของครอบครัวพวกเขาไปเสียแล้ว ด้วยสองสามีภรรยาสำนึกในบุญคุณของนางละไมที่เคยช่วยชีวิตบูรณิมาเอาไว้ หนำซ้ำยังให้การอุ้มชูดูแลรักและเอ็นดูประหนึ่งหลานในไส้ เพราะแบบนี้จึงต้องพาเด็กๆ มาหาคุณยายทวดทุกปี เพื่อเป็นการปลูกฝังไปในตัวว่าการรู้สำนึกบุญคุณถือเป็นเรื่องที่ควรปฏิบัติ ต่อให้คนคนนั้นจะไม่ใช่ญาติแท้ๆ แต่การหยิบยื่นน้ำใจไมตรีให้ก็สมควรจะได้รับการตอบแทนเฉกเช่นเดียวกัน ทันทีที่ก้าวลงจากเรือมาเหยียบบนผืนทรายนุ่ม ก็แลเห็นร่างผอมของคนแก่ที่ผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดอกเลาแต่ยังแข็งแรงโบกมือไหวๆ ทักทายเหลน เด็กน้อยพากันเฮโลไปหาคุณทวด “สวัสดีค่ะ คุณทวด”ฟ้าใสหัวโจกใหญ่ของแก๊งฟันน้ำนมที่ตอนนี้อายุย่างสิบห้าปี เริ่มขายาว ผอม และสูงขึ้นกว่าเดิมมาก ยกมือไหว้คนแก่ จากนั้นก็ยื่นหน้าไปจูบแก้มที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลา เรียกเสียงหัวเราะขลุกขลักจากยายละไม อีกฝ่ายกอดเหลนตอบ ลูบไล้แผ่นหลังน้อยเบาๆ พร้อมเอ่ยอย่างนุ่มนวล “หวัดดีลูก”วินาทีต่อมาฟ้าใสก็ต้องหลีกทางให้