Semua Bab ทิ้งผัวปลอม แต่งใหม่กับทายาทพันล้าน: Bab 11 - Bab 20

ดังนั้น ตาเฒ่าจินจึงอยากให้เธอมีลูกชายหรือลูกสาวให้ตระกูลจิน เพราะแม้จะมอบจินหยวนให้เธอไปแล้ว สุดท้ายมันก็จะตกทอดไปถึงลูกของเธออยู่ดี แบบนี้จินหยวนก็ยังคงอยู่ในตระกูลจิน แถมเขายังจะได้เธอเป็นกำลังสำคัญอีกด้วยคิดแผนได้ดีจริง ๆ เลยนะแต่สำหรับหลินชิงเหยียนแล้ว ผลประโยชน์ที่ได้ก็มหาศาลเช่นกันเมื่อออกมาจากห้องทำงานของตาเฒ่าจิน ผู้จัดการสวีจิ่นเฉิงซึ่งเป็นคนที่รับผิดชอบโครงการห้างนี้มาก่อน ก็กำลังรอเธออยู่ด้านนอกสวีจิ่นเฉิงอายุราวสามสิบต้น ๆ สวมแว่นกรอบทอง ดูมีบุคลิกแบบคนมีความรู้ ทั้งคู่เคยเจรจาเรื่องโปนเจกต์นี้กันมานานกว่าสามเดือนแล้ว จึงค่อนข้างคุ้นเคยกันดี“คุณหลิน ยินดีต้อนรับเข้าสู่จินหยวนนะครับ” สวีจิ่นเฉิงยื่นมือออกมาเพื่อทักทายหลินชิงเหยียนจับมือเขาแล้วพูดว่า “ผู้จัดการสวี เห็นมีรอยคล้ำใต้ตานี่ ช่วงสองสามวันนี้นอนไม่ค่อยหลับเหรอ?”สวีจิ่นเฉิงถอนหายใจยาว “ก็จริงครับ นอนไม่ค่อยหลับเลย พอหลับตาทีไรก็จะนึกถึงตอนที่เคยทำให้คุณหลินลำบาก แล้วพอนึกได้ว่าคุณหลินกำลังจะกลายเป็นหัวหน้าโดยตรงของผม ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลย จนนอนไม่หลับเลย”หลินชิงเหยียนตบมือเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า “เลิกแส

พอถึงเวลาเลิกงาน เวินรั่วอันรีบเดินตามหลินชิงเหยียนไป แล้วสวมแขนกอดเธอจากด้านหลัง“เมื่อกี้คุณป้าโทรมาชวนฉันไปกินข้าวที่บ้าน”‘คุณป้า’ที่เวินรั่วอันพูดถึงก็คือแม่ซ่ง ทั้งคู่มักจะแสดงละครเป็น “แม่ลูกที่รักกันมาก” ให้เธอดูอยู่บ่อย ๆ“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้เจออันอัน ฉันก็รู้สึกถูกชะตาเธอมากเป็นพิเศษเลย”“ถ้าฉันมีลูกสาวที่น่ารักและเข้าใจอะไรง่ายเหมือนอันอันก็คงเป็นวาสนาที่สั่งสมมาหลายชาติเลยล่ะ”“อันอันน่ะคือเสื้อกันหนาวตัวเล็กที่อบอุ่นหัวใจของฉันเลยนะ ถ้าเหยียนจินได้เจอเธอก่อนล่ะก็ ไม่แน่อันอันอาจจะได้เป็นลูกสะใภ้ของฉันไปแล้วก็ได้ อ๊ะ ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวมีใครบางคนฟังแล้วจะคิดมากอีก”ประโยคพวกนี้แทบจะเป็นคำพูดติดปากของแม่ซ่งเลยก็ว่าได้ ปากบอกว่ากลัวเธอจะคิดมาก แต่ก็พูดแบบนี้ให้ได้ยินทุกครั้ง“ได้สิ” หลินชิงเหยียนเลิกคิ้วแล้วยิ้มออกมาเมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลซ่ง หลินชิงเหยียนกำลังจะเปิดประตู แต่ประตูกลับถูกเปิดออกจากด้านในก่อนแม่ซ่งคงได้ยินเสียงรถ จึงเดินออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี“อันอัน มาแล้วเหรอ ป้าคิดถึงเธอแทบแย่เลยนะ!”“คุณป้า ฉันก็คิดถึงคุณป้าเหมือนกัน

“ที่รัก ฉันอยากกินซุป”หลินชิงเหยียนหันไปมองซ่งเหยียนจิน ทำท่าหยอกอ้อนพร้อมเม้มปากเล็กน้อย แล้วส่งทัพพีให้เขาซ่งเหยียนจินรู้ดีว่าหลินชิงเหยียนกำลังมีเรื่องขัดแย้งกับแม่ของเขาอีกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังรู้สึกพอใจที่เห็นเธอต้องการและอ้อนเขาแบบนั้น“ได้สิ”เขารับทัพพีมาจากเธอ แล้วหยิบชามของเธอขึ้น เดินอ้อมไปโดยไม่สนใจสีหน้าที่มืดครึ้มของแม่ ตักซุปใส่ชามให้หลินชิงเหยียนถ้วยหนึ่ง“กินช้า ๆ หน่อยนะ”หลินชิงเหยียนจิบซุปไปหนึ่งคำ แล้วแกล้งพูดเกินจริงว่า “ว้าว อร่อยมากเลย~ แต่ที่อร่อยก็เพราะคุณเป็นคนตักให้ฉันเองนี่แหละ ซุปถ้วยนี้ถึงได้เต็มไปด้วยความรักของคุณไงล่ะ.”“พอกินหมดแล้ว เดี๋ยวฉันตักให้เธออีกนะ”“ฉันอยากกินหอยเป๋าฮื้อ”หอยเป๋าฮื้อแดงตุ๋นถูกแม่ซ่งตั้งใจวางไว้ตรงหน้าของเวินรั่วอัน ดังนั้นซ่งเหยียนจินจึงต้องลุกขึ้นถึงจะคีบมาได้พอเห็นภาพตรงหน้า เวินรั่วอันก็ได้แต่รู้สึกหมั่นไส้อยู่ในใจ พร้อมกับเลื่อนจานหอยเป๋าฮื้อไปวางตรงหน้าพวกเขาหลินชิงเหยียนกัดไปคำหนึ่งแล้วรู้สึกว่าไม่อร่อย เลยคีบไปใส่ในชามของซ่งเหยียนจินซ่งเหยียนจินก็คีบขึ้นมากินต่อ แถมยังทำหน้าท่าทางดูมีความสุขและพ

หลินชิงเหยียนพยายามดึงสายตาตัวเองออกจากความงามของผู้ชายคนนั้นได้อย่างยากลำบาก แล้วมองไปรอบ ๆ อีกครั้งก็พบว่า นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครอยู่เลยแน่นอน เขาคงไม่ใช่แพทย์แผนจีนอาวุโสแน่ ๆ งั้นก็เหลืออย่างเดียวคือ... คนไข้เหรอ?เมื่อเธอเห็นอักษรสีแดงตัวใหญ่ที่ติดอยู่ด้านหลังผู้ชายคนนั้นเขียนว่า “เชี่ยวชาญรักษาผู้มีบุตรยาก” ก็เข้าใจทุกอย่างทันที"คุณก็มาหาหมอเหมือนกันใช่ไหม?"“……”“คุณรู้ไหมว่าคุณหมออยู่ที่ไหน?”“……”“คุณรอมานานแค่ไหนแล้ว?”“……”หลินชิงเหยียนถามไปสามคำถามติดต่อกัน แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ตอบอะไร ยังจดจ่ออยู่กับการเปิดดูเอกสารในมือของเขาอยู่เช่นเดิม“โอ้ ที่แท้ก็หูหนวกนี่เอง”หลินชิงเหยียนพูดพร้อมกับเม้มปากนิด ๆ ใจคิดว่า หน้าตาดีแล้วไง ถ้าไม่มีมารยาทก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกแต่ถึงจะโดนหลินชิงเหยียนเหน็บอย่างชัดเจน ฝ่ายตรงข้ามก็ยังไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย กระทั่งไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ออกมาด้วยซ้ำช่างเถอะหลินชิงเหยียนถอนหายใจออกมา คิดว่าอย่างไรเสียคน ๆ นี้ก็มารอหาหมอเหมือนกัน งั้นเธอก็รออย่างใจเย็นก็แล้วกันตอนที่เธอกำลังรู้สึกเบื่ออยู่พอดี เหวินหยวนก็ส่งรูปภาพมาให้ รูปนั้น

พอขึ้นมานั่งในรถ หลินชิงเหยียนก็วางถุงยาสมุนไพรนั้นไว้บนเบาะข้างคนขับอย่างลวก ๆกำลังจะขับกลับอยู่พอดี ตอนนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น“เหยียนเหยียน ยังจำได้ไหมว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร?”คนที่โทรมา คือเวินรั่วอัน น้ำเสียงสดใสและร่าเริง ราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีเรื่องไม่พอใจระหว่างพวกเธอสองคนเกิดขึ้นเลยพรุ่งนี้วันอะไรเหรอ?หลินชิงเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วแววตาก็ค่อย ๆ หม่นลง“ก็วันครบรอบแต่งงานสามปีของเธอกับเหยียนจินไงล่ะ!”“อ๋า ฉันลืมไปจริง ๆ ด้วยสิ” เธอพูดพลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย“ฉันก็รู้ว่าเธอต้องลืมแน่ ๆ เลยจำแทนเธอตลอดเลยไง”“อันอัน เธอนี่ดีจริง ๆ เลย”“ก็เพราะพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดกันไงล่ะ”“แต่พักหลังมานี้มีเรื่องเกิดขึ้นตั้งเยอะ ฉันเลยไม่ค่อยมีอารมณ์จะฉลองวันครบรอบแล้วล่ะ”“ถ้าเธอไม่มีอารมณ์ ฉันจะเตรียมให้แทนเองก็แล้วกัน”หลินชิงเหยียนหรี่ตาเล็กน้อย “งั้นก็ลำบากเธอแย่เลยสิ”“เพื่อเธอน่ะ ถึงจะลำบากหน่อยฉันก็ยินดี”“งั้น...ก็ได้”“พรุ่งนี้รอฟังข่าวจากฉัน!”“อืม”วางสายโทรศัพท์แล้ว หลินชิงเหยียนก็อดกลั้นความโกรธไว้ไม่อยู่ กำหมัดทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรงทั้งที่เธ