All Chapters of Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Chapter 41 - Chapter 50

เธอพยายามไม่คิดเลยเถิดไปไหนให้ไกลเกินควร แม้สิ่งที่เบนพูดกับลินดาในวันนี้จะทำให้เธอใจเต้นวูบวาบไปตลอดบทสนทนาระหว่างเธอกับเขา ลินดาแอบมองตามหลังเบนไปตอนที่เขากำลังจะขึ้นชั้นสอง เธอแกล้งปิดประตูตู้เก็บเครื่องครัวช้าๆ เพื่อจะได้จ้องมองดูเขาให้นานที่สุด แม้จะเป็นแค่ข้างหลังก็ตาม เธอกลับมาที่ห้องตัดต่อด้วยทางเก่าที่ต้องเดินอ้อมข้างตัวบ้านมา ไม่รู้ว่ามีใครรู้สึกเบื่อบ้างไหมที่ต้องเดินอ้อมแบบนี้ทุกครั้งที่อยากเข้าห้องน้ำ ชงกาแฟ หรือหยิบช้อนส้อนจานชาม โฟล์คกำลังยืนคุยอยู่กับใครสักคนหนึ่งที่หน้าประตูรั้ว ลินดาจึงถอดรองเท้ารออยู่ตรงหน้าประตูบ้าน สักพักผู้ชายคนนั้นก็ไป โฟล์คจึงหันกลับมาเห็นเธอพอดี “ใครเหรอ” ลินดาถาม “พี่เคนไง” “อ๋อ แมสเซนเจอร์ของเรา” “ใช่” โฟล์คพยายามตอบเธอเพียงสั้นๆ ด้วยสีหน้าเป็นปกติธรรมดา ทั้งที่ในใจเขาก็ยังนึกขำทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องแมสเซนเจอร์ เรื่องเล่าเรื่องเด็ดของลินดา “เขามาทำอะไรล่ะ” “ผมโทรให้เขามารับเทปไปส่งช่องไง” “อ้อ แปลว่าเรนเดอร์เสร็จแล้วสิ” “ใช่ครับ”

“Why do birds suddenly appear every time you are near?” เช้านี้ช่างเป็นวันเสาร์ที่แสนจะสดใส ลินดาร้องเพลง They long to be close to you ของคณะเดอะบีทเทิลส์ไปพลางระหว่างที่นั่งตรงขอบหน้าต่างชมท้องฟ้ายามเช้า ในมือของเธอมีแก้วช็อคโกแล็ตร้อนที่เธอชงดื่มเองจากดาร์กช็อคโกแล็ตเอามาละลายด้วยไมโครเวฟ ผสมนมลงไปนิด ผสมน้ำลงไปหน่อย แล้วเติมน้ำตาลตามสัดส่วนที่พอใจ เท่านี้ก็ได้เป็นช็อคโกแล็ตร้อนแก้วละหลายสิบที่ตามห้างเขาขายกันแล้ว เธอกุมก้นแก้วเอาไว้ด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาจับหูแก้วเพื่อยกแก้วขึ้นดื่มอย่างสราญใจ ลินดาลุกขึ้นจากขอบหน้าต่างที่นั่งลงไปอย่างไม่เต็มบั้นท้ายตั้งแต่ในทีแรก มันเป็นแค่ขอบหน้าต่างแข็งๆ เธอทำได้แค่ลงนั่งเพื่อจะได้ไม่ต้องยืนก็เท่านั้น ลินดาวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ เปิดหน้าต่างและประตูระเบียงตากผ้าด้านหลังโต๊ะเขียนหนังสือออกให้ครบ อากาศดีๆ อย่างนี้ เรื่องอะไรเธอจะยอมพลาดเช้าวันหยุดแรกหลังจากเริ่มงานใหม่ไปได้หนึ่งสัปดาห์โดยไม่สูดอากาศธรรมชาติ อากาศเย็นๆ แห้งๆ ที่ทำให้เธอสบายตัวสบายใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนได้ไปอยู่ในที่อีกแห่งโดยไม่ต้องเดินทางไกล

ลินดาพยายามจะไม่วิ่งลงมาจากชั้นสาม เธอพยายามบอกตัวเองเสมอว่าเรื่องที่ยังไม่เกิด อย่าได้ไปวิตกกับมันล่วงหน้า เดี๋ยวจะเสียเวลาเปล่า แต่ก็ทำไม่เคยได้ เธอพลิกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเรื่อยๆ แม้จะเป็นช่วงเวลาและระยะทางสั้นๆ จากชั้นสาม ลงมาที่ชั้นหนึ่งเท่านั้นเอง แล้วเสียงสวรรค์ก็พลันดังขึ้น เจสซีโทรมาจนได้ “ฮัลโหล เจสซี ฉันเป็นห่วงแทบแย่ ทำไมเงียบไปเลยล่ะ” ลินดาโพล่งออกไปทันทีที่กดรับสายแล้ว “โทษทีๆ พอดีรถมันติด คนเขาคงเริ่มออกมาหาอะไรกินกัน กับพวกที่ยังต้องทำงานวันเสาร์แล้วเลิกครึ่งวันน่ะ รถเยอะมาก” เจสซีรีบอธิบาย “โอเค แล้วไม่บอกกันบ้างเลย ฉันส่งข้อความไปก็เงียบ” “ก็พ่อฉันน่ะสิ โทรมาบ่นอะไรก็ไม่รู้ยาวเหยียด ฉันก็เลยเสียบสมอลทอล์คคุย ก็พยายามทนจนรำคาญ จะตัดสายก็ไม่กล้า เดี๋ยวไม่ได้เงินเดือน ฉันเลยเอาสมอลทอล์คออกจากหูแล้ววางไว้บนเบาะข้าง พอเธอส่งข้อความมาเสียงมันเลยไปเข้าที่หูฟังมั้ง ฉันก็เลยไม่ได้ยิน ตอนนี้มาจอดรถหน้าร้านแล้ว เธอลงมาเลยก็ได้” “ใกล้ถึงร้านแล้วเนี่ย อีกไม่กี่ก้าว เดี๋ยวรอเข้าไปพร้อมกันก็ได้” “โอเค

“ลินดา ทุกอย่างพร้อมนะ” “พร้อมค่ะ” ลินดาตอบไปด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ เธอหันหลังกลับมามองดูต้นเสียงทั้งที่ก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เสียงคุณเบล “พาสปอร์ตไม่ต้องเอากลับบ้านนะ เอาไว้ที่นี่ล่ะ ของสำคัญ เดี๋ยวไปทำตกหายที่ไหน เดี๋ยวจะไม่มีใช้เดินทาง” “ค่ะ คุณเบน” ลินดาตอบรับเขาอย่างว่าง่าย ตั้งแต่ที่พาสปอร์ตมาถึง เธอก็เก็บมันใส่ลิ้นชักโต๊ะทำงานตัวที่อยู่นอกห้องตัดต่อเพราะไม่อยากเอาของส่วนตัวไปวางให้เกะกะในห้องที่โฟล์คต้องใช้ทำงาน เป็นเขาเองเสียอีกที่บอกกับเธอว่าให้เอาวางไว้บนโต๊ะหน้าคอมพิวเตอร์จอแฝดจะดีกว่า วางไว้ให้แผ่หลา ให้เห็นชัดๆ กันไปเลย ขืนเอาไปซุกในลิ้นชักโต๊ะที่ไม่มีใครนั่ง เกิดคุณยายไม่รู้เรื่องแล้วจ้างใครมายกโต๊ะไปทิ้งหรือเอาไปขายตอนที่ไม่มีใครอยู่แล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ คนแก่น่ะบางทีก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ โฟล์คบอกกับเธออย่างนั้น “แล้วของที่ต้องเอาไปล่ะ เตรียมพร้อมดีแล้วรึยัง” คุณเบนยังถามลินดาต่อ เธอเข้าใจว่าคำถามแรกของเขา ก็คือสิ่งที่เขากำลังถามอยู่ตอนนี้ไม่ใช่หรือยังไง ซึ่งเธอก็ตอบไปแล้วว่าพร้อม หรือว่าตอนแรกเขาจะหมายถึงการประสานงานกับทางแบ

วันอังคาร ก่อนวันเดินทางหนึ่งวัน คุณเบลบอกให้ลินดาเข้ามาทำงานสายหน่อยได้ เขาไม่อยากให้เธอเครียดก่อนวันขึ้นเครื่อง ทุกอย่างจะได้เรียบง่ายและพร้อมสรรพดี ลินดาก็ทำตามที่เขาบอก โดยเธอนำกระเป๋าเดินทางมาด้วยวันนี้ เพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องหอบอะไรมาให้มากมายนอกจากกระเป๋าเป้ที่เบนให้ยืมมา ตั้งแต่วันเสาร์ที่เจสซีมากินข้าวด้วยและผลุนผลันกลับบ้านไปทั้งที่ตั้งใจว่าจะไปนั่งเล่นที่ห้องด้วยกัน จนวันนี้เธอก็ยังไม่ได้คุยกับเจสซีอีก ลินดาพอจะรู้ว่าเพื่อนสนิทของเธอเป็นอะไรไป แต่ในเมื่อเจสซีไม่อยากจะพูดถึง ลินดาก็เลือกจะข้ามมันไปเช่นกัน เธอเข้าใจว่ามันเจ็บแค่ไหนกับการที่พ่อแม่ไม่เคยเห็นคุณค่าของความดีที่ลูกคนหนึ่งพยายามสร้างขึ้น ทั้งยังใช้คำพูดเสียดแทงโดยมีความเข้าใจแบบผิดๆ ว่าการทำแบบนี้จะทำให้ลูกมีแรงฮึดสู้ เพียงเพื่อจะได้รับแค่คำชมจากพ่อแม่ ลินดานั่งเล่นที่โซฟาในห้องตัดต่อโดยที่โฟล์คก็ทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆ จนถึงราวสิบโมง คุณเบลก็เดินเข้าบ้านมาโดยมีกระเป๋าเดินทางมาหนึ่งใบ เป็นใบที่เธอเห็นตั้งแต่วันก่อนตอนเขาให้เธอขึ้นไปเลือกเอามาใช้ได้ใบหนึ่งจากสามสี่ใบที่เขามี เขาคงย