All Chapters of Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Chapter 51 - Chapter 60

ลินดามาถึงสนามบินพร้อมกับทุกคน คุณเบนและคุณเบลไปยืนดูหน้าจอตารางการบินขาออก แล้วเดินนำทุกคนไปที่เคาน์เตอร์สายการบิน ลินดาตื่นเต้นมาก “เคยนั่งเครื่องบินไหม” เบลถาม “โตแล้วไม่เคยค่ะ แต่ตอนเด็กๆ พ่อเล่าว่าฉันเคยนั่งเครื่องไปหาดใหญ่ แต่ก็จำไม่เห็นได้ ไม่มีภาพอะไรในหัวเลย” เบลยิ้ม เขายังไม่กล้าถามลินดาถึงเรื่องที่บ้านของเธอนอกเหนือไปจากสิ่งที่เธอยินดีจะเล่าออกมาด้วยตัวเอง “อ้าว นั่นพี่อาร์ท เอ้ยคุณอาร์ท” อาร์ทเดินลากกระเป๋าเดินทางแบบผ้าตรงเข้ามา บนกระเป๋ามีกล่องพร้อมหูหิ้วใบหนึ่งวางทับอยู่โดยมีสายรัดเข้ากับกระเป๋าเอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่น เขาแบกถุงขาตั้งกล้องเดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาทุกคน “เรียกพี่น่ะดีแล้วครับ อย่านึกว่าพี่นิสัยเหมือนไอ้สองคนนี้สิ ไอ้เจ้ายศเจ้าอย่าง ไอ้เจ้านายจอมเก๊ก” อาร์ทหยอกเบลและเบนระหว่างอยู่ในแถวรอเช็คอิน เขายังเอาถุงขาตั้งกล้องพาดไหล่เหมือนพ่อค้าหาบเร่ไว้อย่างเดิม “ฉันก็ไม่เคยบังคับซะหน่อย ไอ้โฟล์คก็เหมือนกัน บอกไม่รู้กี่ที ให้เรียกพี่ๆ พอมันเรียกคุณเบน คุณเบล แล้วจะให้เราทำไง ก็ต้องผมๆ คุณๆ ไปกับมันด้วยเนี่ย แล้วชา

“อีก 20 นาทีเจอกันที่ล็อบบีนะคะทุกคน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราจะไปเก็บภาพกว้างๆ ของอัมมานกันก่อน ตรงนี้คุณอาร์ทพอจำคอนเซ็ปต์ได้ใช่ไหมคะ” ลินดาถามอาร์ทหลังจากเช็คอินเสร็จแล้วทุกคนมานั่งรวมกันที่ล็อบบีโรงแรม “จำได้ครับ ไวท์ซิตี้ เมืองสีขาว” อาร์ทตอบ “เยี่ยมมากเลยค่ะ เออคุณเบล เดี๋ยวฉันจะขอปรึกษาหน่อย เรื่องฉายาของกรุงอัมมานน่ะค่ะ เราจะเรียกเมืองสีขาว หรือเมืองแห่งหินขาวดี แบบไหนเพราะกว่ากัน คือมันเป็นคำแปลมาจากฉายาภาษาอังกฤษที่เขาเรียกกัน” ทั้งสามคนยิ้ม พลางเหลือบมองตากันโดยพยายามไม่ให้ออกนอกหน้า “ตรงนี้มันอยู่ในส่วนของบทใช่ไหม” เบลถามเธอ “ใช่ค่ะ” “ถ้างั้นก็แปลว่าไม่ต้องรีบ เอาไว้ได้ฟุตเทจแล้วค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านนะ ตอนนี้เอาของขึ้นห้องกันก่อน ห้องคุณอยู่ข้างพวกผมนี่เอง เดินไปด้วยกันนี่ล่ะ ถ้าพร้อมแล้วจะลงมานั่งเล่นล็อบบีก่อนก็ได้ จะเอาแบบไหนก็มาเคาะห้องบอกกันหน่อยนึง” “แล้วทำไมเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันล่ะคะ เอ้ยไม่ได้สิ!” ทั้งสามคนหัวเราะก๊าก “ลินดา ใจเย็นๆ นะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ห้องเดียวกันไม่ได้ มันไม่งาม

“ทำแบบฉันว่าดีไหมคะ ถ้างานวันนี้เสร็จเร็ว เราก็จะได้พักผ่อนเร็วจากที่นั่งเครื่องบินกันมาตั้งนาน ขืนมารอฉันสัมภาษณ์ เดี๋ยวแสงหมดภาพจะไม่สวยเอา ถ้าแยกทีมกันไป ก็เท่ากับวันนี้ได้สองงานเลย ได้ภาพรวมอัมมานด้วย และได้บทสัมภาษณ์อีกหนึ่ง” เบนหันไปมองหน้าอาร์ทเป็นเชิงคำถาม รอดูว่าอาร์ทจะเห็นด้วยไหม “งั้นต้องมีคนมากับฉันด้วยคนนึงนะ เผื่อฉันจะบอกให้เขาหามุมแบบไหน หรืออยากเปลี่ยนที่ถ่ายภาพยังไง ฉันพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยออก” เบนหันมามองหน้าลินดา ส่วนเบลนั้นถือกล้องแฮนดิแคมรอสัมภาษณ์แล้ว “เอาไงดี ยังไงลินดาก็ต้องเป็นคนสัมภาษณ์ งั้นลินดาอยู่กับเบลที่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปเก็บภาพอัมมานกับอาร์ทเอง” อาร์ทพยักหน้า ทุกคนตกลงตามนี้ ลินดาบอกแผนงานที่เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วนให้โอซามาและอาเมียร์ได้ทราบ พวกเขาหันไปพูดคุยกันเองเป็นภาษาอารบิค “คุณผู้ชายคนที่จะไปเก็บภาพพูดอังกฤษได้ใช่ไหมครับ” โอซามาถามกับลินดา “ได้ค่ะ เดี๋ยวคุณเบนจะช่วยสื่อสารให้” “โอเคครับ งั้นก็ไม่มีปัญหา เราไปกันเลยไหม” “ได้ค่ะ เอ้อเดี๋ยวก่อน อีกนิดเดียวค่ะ คุณช

ที่ร้านอาหารจีน ลินดานั่งดูเทปสัมภาษณ์อยู่ข้างกันกับเบลในบริเวณสวนหินที่อยู่รอบๆ ส่วนที่เป็นร้านอาหารจริง เบลนั่งไขว่ห้างแล้วมองไปรอบๆ สวน เขาดื่มด่ำชื่นชมในสุนทรียะของสถาปนิกผู้ออกแบบด้านนอกตัวร้าน ขณะที่ลินดากรอเทปกลับไปมาแล้วฟังบทสัมภาษณ์ซ้ำๆ ซินอี๋โผล่หน้าออกมาจากประตูร้านแล้วมองดูทั้งสองคนอย่างมีอัธยาศัย เมื่อลินดาเห็นเข้า เธอจึงชูมือขึ้นแล้วโบกเบาๆ ให้ซินอี๋ได้เห็น คล้ายเป็นการทักกลับไปด้วยภาษากาย หลังจากซินอี๋ส่งภาษาสายตามาก่อนพร้อมด้วยรอยยิ้ม หลายบ้านเข้ามารับประทานอาหารได้สักพักจนสมาชิกบางคนเริ่มอิ่มกันแล้ว พวกเขาพาเด็กๆ ออกมาเดินเล่นในสวนหินตรงที่ลินดานั่งอยู่ ลินดามองดูภาพนั้นแล้วจดบันทึกลงในสมุดโน้ตเล่มเดิมที่เธอพกเอาไว้ทุกวันตั้งแต่เข้ามาทำงานวันแรก “เดี๋ยวต้องหาเล่มใหม่แล้วล่ะมั้ง เล่มนี้เดี๋ยวก็เต็มแล้ว” เบลหันมาบอกกับเธอ ขาทั้งสองข้างของเขายังไขว้กันอยู่ในท่าไขว่ห้าง เขานั่งเอนตัวไปด้านหลังโดยใช้ฝ่ามือยันโขดหินสลักก้อนเดียวกันกับที่นั่งอยู่เอาไว้ ลินดาเห็นท่าทางของเบลอย่างนั้นแล้วเธอก็พอจะอนุมานได้ว่าเบลน่าจะพอใจกับการออกทริปวันแรกของเธออย

...เจอราช หรือในสมญานามว่าเมืองพันเสา บ้างก็เรียกกันว่าปอมเปอีแห่งตะวันออก ตั้งอยู่ห่างจากกรุงอัมมานซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศจอร์แดนไปราว 50 กิโลเมตร... “จดอะไรอยู่เอ่ย” เสียงของเบลดังมาจากด้านหลังของลินดาที่นั่งอยู่บนโซฟาในล็อบบีโรงแรม “อ้าวคุณเบล ลงมาแล้วเหรอคะ พี่ๆ คนอื่นล่ะ” ลินดาทักทายเขา “เดี๋ยวก็ลงมาแล้วครับ พอดีอาร์ทปวดท้องกะทันหัน” แล้วคุณเบนล่ะคะ ลินดาถามเบลในใจ เธอไม่กล้าเอ่ยปากออกไปเพราะกลัวว่าเบลจะรู้ว่าเธอหลงรักพี่ชายของเขาไปเกินครึ่งใจแล้ว “ไม่อยากถามถึงพี่เบนเหรอ” เบลแกล้งลองหยั่งเชิงเมื่อเห็นว่าลินดาไม่ถามอะไรต่อ เธอนั่งนิ่ง แต่สีหน้าท่าทางนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเธออยากรู้มากทีเดียว “ค่ะ กำลังสงสัยอยู่” ลินดาใจเต้น แต่ในเมื่อเบลเกริ่นขึ้นมาอย่างนี้ หากเธอบอกไปว่าไม่อยากถามถึง มันจะยิ่งมีพิรุธ เขาจะต้องรู้แน่ๆ “พี่อาร์ทกลัวผี เลยให้พี่เบนรอลงมาพร้อมกัน” ลินดาหัวเราะ “แต่นี่มันสว่างโร่แล้วนะคะ” “ก็นั่นสิครับ เราไปกินมื้อเช้ารอเลยดีไหม ไม่เป็นไรหรอก” ลินดาทำท่าคิดเล็กน้อย “ก็