All Chapters of Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Chapter 61 - Chapter 70

ถนนที่พวกเขาใช้เดินทางจากกรุงอัมมานไปยังเจอราชนั้นเป็นถนนที่ตัดผ่านเนินเขาโล่งๆ มีหมู่บ้านเล็กๆ ตั้งอยู่เรียงรายให้เห็นเป็นระยะ เพียงชั่วโมงเศษๆ จากบรรยากาศที่ยังพลุกพล่านของกรุงอัมมาน ก็กลายเป็นสงบเงียบทว่าอลังการและโอ่อ่าเมื่อเข้าเขตเมืองโบราณที่สังเกตเห็นได้ง่ายๆ ด้วยซุ้มประตูโค้งเฮเดรียน “คุณดูเครียดมากเลย เป็นอะไรไปรึเปล่า” โอซามาถามลินดาขณะที่ทีมงานทุกคนกำลังเดินเข้าไปเพื่อเริ่มต้นถ่ายทำสารคดี “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันทำงานผิดพลาดนิดหน่อย ก็โดนนายดุนิดนึง แต่โอเคแหละ” “อ๋อ มันก็ผิดพลาดกันได้นี่นะ” โอซามาคงไม่กล้าถามถึงรายละเอียดในเมื่อลินดาตอบมาเพียงแค่นั้น ลินดาได้แต่พยายามยิ้มให้กับน้ำใจที่เขาอุตส่าห์สังเกตเห็นและไถ่ถามกับเธอ “ถ้าโอเคแล้วทำไมยังหน้าบูดล่ะ เดี๋ยวออกกล้องไม่สวยนะครับ” โอซามายังพยายามชวนคุยต่อ “รายการเราไม่มีพิธีกรไงคะ ฉันไม่ต้องออกกล้อง” “แต่ก็ต้องถ่ายรูปบ้างอยู่ดี เอาไว้ดูตอนกลับไปแล้ว จะได้เห็นหน้าตัวเองสวยๆ” ลินดาเริ่มหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของเธอเริ่มแลดูเบิกบานมากขึ้น ไม่ใช่แค่ยิ้มไปตามมารยาท

“สามคนนั้นเป็นไงบ้างไม่รู้นะ” เบนถามขึ้นลอยๆ “ไม่ต้องห่วงหรอก เบลก็อยู่ แกห่วงฉันเถอะ แบกขากล้องเดินไปถ่ายตรงโน้นตรงนี้โคตรจะไกล” “ส่งมานี่มา ก็บอกแล้วว่าจะช่วยถือช่วยแบก นี่ก็อีโก้อะไรไม่รู้” เบนรับขาตั้งกล้องจากอาร์ทไป “ไม่ต้องถอดกล้องได้ไหม ขี้เกียจประกอบใหม่” “ได้ แบกไปอย่างนี้ล่ะ ฉันแบกไหว” เบนเทินขาตั้งพร้อมกล้องขึ้นบ่าในท่าทางแบบเดียวกับที่อาร์ททำ อาร์ทงอแขนดันศอกทั้งสองข้างไปด้านหลังในแนวขนานกับพื้นเพื่อคลายเส้นสายให้สบายตัวขึ้น “เบน” อาร์ทเรียกเขา “หือ” เบนขาน “ทำไมแกยังไม่มีแฟนอีก” “รู้ได้ไงว่าไม่มี” “แน่ะ นั่นไง ฉันก็นึกแล้วว่าต้องมี” “แล้วนึกงั้นได้ไง รู้ได้ไงว่าต้องมี” เบนย้อนถามเขาอย่างวกวน “อ้าว ตกลงมีไม่มี” “แล้วทำไมฉันจะต้องบอก” “ก็ไม่ต้องบอกก็ได้ ถ้าไม่อยากบอก แต่ฉันแค่อยากถาม” “ก็ฉันไม่อยากตอบ” “งั้นก็ไม่ต้องตอบ ฉันไม่อยากรู้แล้วก็ได้” “แล้วจริงๆ อยากรู้ไหม” “อยาก” “แล้วทำไมอยู่ด

ลินดามองจานหลักที่ลงเสิร์ฟให้แต่ละคน ทุกจานหน้าตาเหมือนกันหมด ทุกคนมองหน้ากัน “คุณบอกเขาว่าอะไรเหรอลินดา” เบนถาม ลินดาใจสั่นขึ้นมาอีกหน “บอกว่าให้ช่วยแนะนำอาหารให้สักสามสี่อย่าง แล้วให้สั่งมาให้เราเลยก็ได้ค่ะ ฉันพูดนะคะว่าเอามาสักสามสี่อย่าง” ลินดาพยายามปกป้องตัวเองด้วยความจริง ทุกคนหยิบช้อนส้อมเริ่มลองชิมกันแล้ว “อันนี้เรียกว่ามานซาฟครับ อาหารประจำชาติจอร์แดน เป็นเนื้อแกะเอาไปปรุงด้วยซอสโยเกิร์ตหมักเรียกว่าจามีด เสิร์ฟกับข้าวและพวกสมุนไพร” ลินดาแปลให้ทุกคนฟังตามที่โอซามาอธิบาย “ผมว่าที่คุณบอกสามสี่อย่างน่ะ เขาคงเข้าใจว่าเอามาเลยสามสี่จานในเมนูเดียวกันแน่ๆ ดูสิ พอดีคนเลย” อาร์ทยังพูดต่ออีก ลินดาเริ่มกลัวว่าจะทำอะไรผิดขึ้นมาอีกแล้ว เบนแอบมองดูสีหน้าของลินดา ในขณะเดียวกันกับที่เบลก็แอบสังเกตสีหน้าของเบนอยู่เช่นกัน “ถ้าเอาน้ำพริกออกมากินตอนนี้มันจะเป็นการเสียมารยาทไหมคะทุกคน” ลินดาถามหลังจากที่ตักมานซาฟเข้าปากไปได้คำเดียวเท่านั้น “อย่าเพิ่งเลย ฝืนๆ กินก่อน ไว้สักพรุ่งนี้มะรืนนี้ค่อยกินน้ำพริก เพราะตอนนั้นเราจะอ้างได้ว่

ลินดานอนหลับไปด้วยหัวใจที่พองฟู เมื่อคืนเธอกลับขึ้นมาเก็บข้าวของทุกอย่างลงกระเป๋าเดินทาง วางกระเป๋าเป้สำหรับใส่ของส่วนตัวไว้ข้างกันพร้อมทั้งเหน็บหมวกกันแดดใบเดียวที่นำมาด้วยไว้ที่ช่องตาข่ายด้านหน้าเมื่อคืนเธอไม่ได้ทำบันทึกการเดินทางประจำวันแต่ก็คงไม่เป็นไร ความประทับใจในสถานที่ที่ไปมานั้นยังตราตรึง เธอเดินทางมาไกลมาก ทั้งในความเป็นจริงและเชิงอุปมาด้วย เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะได้ทำงานในกองสารคดี เป็นผู้ประสานงานฝ่ายต่างประเทศให้การดำเนินงานเป็นไปได้อย่างลื่นไหล ก่อนนี้เคยมีคนบอกว่าตำแหน่งประสานงานนั้นมันไม่ต่างอะไรจากคนรับใช้หรือที่วัยรุ่นเรียกกันติดตลกว่าเจเนอรัลเบ๊ แต่วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่ามากๆ อีกทั้งทุกคนรอบๆ ตัวต่างก็สนับสนุนให้เธอได้เรียนรู้ โดยพร้อมช่วยเหลือและให้กำลังใจเสมอ จะเหลือก็แต่เพื่อนสนิทที่วันนี้ก็ยังคงเงียบ ไม่ได้ติดต่อทักทายอะไรมาเลย เจสซีคงจะยุ่งกับงานของคุณพ่อ ลูกเจ้าของบริษัทที่ต้องพยายามเทียบชั้นให้ได้กับรุ่นก่อนที่ทำเอาไว้ และยังต้องสู้รบปรบมือกับพนักงานบางคนที่ไม่ได้ให้เกียรติเธอแม้แต่น้อย น่าสงสารเจสซีออก เธอจะพยายามลืมไปแล้วกันว่าเจสซีเ

เธอมาถึงแล้ว เดอะเทรเชอรีแห่งเพตรา ลินดาหยุดยืนมองวิหารอันโด่งดังที่สุดของประเทศจอร์แดน ด้วยแสงตกกระทบทวีความงาม เธอไม่อาจละสายตาไปจากมันได้อีกแล้วในตอนนี้ ลินดานั่งลงกับพื้น ชันสองขาขึ้นมากอดเอาไว้ที่เข่า เธอนั่งมองมันอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ราวกับต้องมนตร์สะกด ไม่นานเบลและโอซามาก็เดินมาถึง เธอเห็นโอซามารีบจูงเบลเข้าไปยืนใกล้ๆ อย่างกุลีกุจอ แต่ลินดาไม่สนใจ เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แล้วพยายามเก็บจำภาพตรงหน้าเอาไว้ในความทรงจำให้ได้มากที่สุด ในมือของเธอไม่ได้มีกล้องมาเก็บภาพเหมือนนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เธอมีเพียงสมุดและปากกาแต่ก็ไม่สามารถจะบันทึกความรู้สึกในตอนนี้ออกมาเป็นตัวอักษรได้ จากหุบเขาอัลซิคที่เพิ่งเดินเท้าผ่านมา จนมาถึงไฮไลท์สำคัญที่ทุกคนรวมทั้งตัวเธอนั้นรอคอย มันเหมือนว่าเธอถูกร่ายคาถาใส่ให้ล่องลอยลืมวันลืมคืนซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่อย่างนั้น เธอมองดูโอซามาบอกข้อมูลให้กับคุณเบลพร้อมกับกล้องที่เขาถืออยู่เพื่อเก็บทั้งภาพและเสียงของพิธีกรจำเป็น แต่ทว่าสุดแสนจะเต็มใจอย่างโอซามา ลินดาปล่อยให้พวกเขาทำงานกันไป เธอขอเวลาสักครู่หนึ่งตรงนี้ แล้วจะตำหนิติเตียนเธอยังไงก็เอาเลย เธอยอมทุกอ