Lahat ng Kabanata ng Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

เธอเลือกเรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งตามที่อยู่ของบริษัทที่กำลังจะไปสัมภาษณ์งานวันนี้ วันดีๆ ที่ต้องสวย ต้องสดใหม่ ให้ทุกคนเห็นว่าเธอพร้อมและเหมาะสมขนาดไหนในตำแหน่งที่จะมอบให้ เอาไว้ถ้าได้งานแล้วค่อยนั่งรถประจำทางมาก็ได้ ลินดาจ่ายเงินให้โชเฟอร์เสร็จเรียบร้อยเมื่อถึงที่หมาย เธอลงจากรถมายืนหน้าบ้านเลขที่ตามที่อยู่ที่ฝ่ายบุคคลให้ไว้ เธอพยายามมองหาป้ายชื่อบริษัท ซึ่งตรงไหนก็ไม่เห็นมี ใช่แน่เรอะ เธอถามตัวเองในใจเพราะดูยังไงนี่มันก็บ้านคนชัดๆ ลินดาลองกดกริ่งดู สักพักประตูเล็กกลางรั้วเหล็กทาสีเหลืองมัสตาร์ดจึงเปิดออก “สวัสดีครับ” ผู้ชายคนหนึ่งโผล่หน้าออกจากประตูมา เขายังหนุ่มมาก ลินดาประเมินจากหน้าตาแล้วเขาก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ “สวัสดีค่ะ ฉันมาสัมภาษณ์งาน ไม่รู้มาผิดที่รึเปล่า ไม่ทราบนี่ใช่บริษัทอาย โอเพนนิง มีเดียรึเปล่าคะ” เธอถามเขาอย่างไม่แน่ใจ “อ้อ ใช่ครับ เชิญข้างในก่อนนะ” เขาเปิดประตูอ้าออก แล้วผายมือเชื้อเชิญลินดาเข้าไปในบ้านอย่างยินดีต้อนรับ “ขอบคุณค่ะ” “งงใช่ไหม ตอนมาถึง” เขาถอดรองเท้าไว้หน้าประตูอีก

ลินดาและเจสซีเดินขึ้นบันไดมาด้วยกัน อพาร์ทเมนต์ที่ลินดาเช่าอยู่ตั้งแต่สมัยเรียนนั้นเป็นตึกสี่ชั้น มีชั้นล่างสุดเป็นร้านหนังสือตกแต่งภายในร้านด้วยไม้สังเคราะห์ มีดวงไฟแบบฝังเข้าไปในฝ้าสีวอร์มไวท์ พอเริ่มค่ำแสงไฟในร้านจะเริ่มโดดเด่นชัดเจนขึ้นเมื่อไม่มีแสงแดดมาแย่งความสว่างไป ทางเข้าอพาร์ทเมนต์เป็นทางเข้าคนละทางกันกับที่ใช้เข้าร้านหนังสือ เจ้าของทำทางเดินแคบๆ พอเดินสวนกันได้สำหรับผู้เช่าอาศัยให้เดินผ่านขึ้นตึกไปโดยไม่ต้องทะลุเข้าไปในตัวร้าน มีกล้องวงจรปิดเพื่อความปลอดภัยคอยจับภาพทุกมุมไว้โดยไม่มีมุมอับสายตา เจสซีหัวเราะหึๆ เบาๆ ในลำคอขณะกำลังเดินขึ้นมา “ขำอะไรเหรอ” ลินดาถาม “ไม่เหงากันหรือไงนะ” “เหงายังไง” “อ้าว ก็ดูสิ อพาร์ทเมนต์ให้เช่า มีสี่ชั้น ชั้นล่างเป็นร้านหนังสือ ชั้นสองถึงชั้นสี่เป็นห้องพัก ชั้นละห้อง! มีผู้เช่าทั้งตึกเบ็ดเสร็จสามคน! ฉันจะบ้าตาย” ลินดาหัวเราะตามในลำคอ เมื่อถึงชั้นสามเธอจึงไขเปิดประตูห้อง “ไม่ต้องเคาะเหรอ” “ไม่ต้อง เมื่อเช้าเคาะไปแล้ว ไม่เห็นจะเฮงเลย” เจสซีมองดูสีหน้าที่ผิดหวังของเพื่

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง” ลินดากล่าวทักทายหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่เดินตรงเข้ามาที่เคาน์เตอร์ลงทะเบียน “มาหาหมอ” ผู้หญิงคนนั้นตอบลินดาสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ลินดาพยักหน้าตอบรับด้วยท่าทีนอบน้อมเช่นทุกวัน “ค่ะ ไม่ทราบเคยมารักษาที่นี่ไหมคะ” “ไม่เคย” “งั้นรบกวนคุณผู้หญิงช่วยกรอกเอกสารก่อนนะคะ และขอบัตรประจำตัวด้วยค่ะ” ลินดาหยิบแบบฟอร์มมาหนีบเข้ากับคลิปบอร์ดแล้วส่งให้เธอ เธอรับไปดู “มีภาษาอังกฤษไหม” เธอถามลินดากลับมา “อ้อ มีค่ะ สักครู่นะคะ” ลินดารีบหยิบแบบฟอร์มภาษาอังกฤษมาสลับเปลี่ยนให้เธอใช้กรอก เธอส่งใบขับขี่กลับมาให้ลินดา “คุณผู้หญิงสามารถนั่งกรอกเอกสารสบายๆ ที่โซฟาได้นะคะ” “กรอกตรงนี้ล่ะ นั่งไหนก็ไม่สบายหรอก เพราะฉันไม่สบาย” เธอเริ่มกรอกรายละเอียด ลินดารับใบขับขี่จากเธอมาถ่ายเอกสาร เธอแอบเหลือบไปเห็นว่าพี่แอน รุ่นพี่ในแผนกกำลังมองเธออยู่ ลินดาอมยิ้มให้พี่แอนเล็กน้อยแล้วหันกลับมารีบถ่ายเอกสารให้เสร็จ “คนไข้เป็นอะไรมา” พี่แอนเดินเข้ามาถามเธอเงียบๆ “หนูยังไม่ได้ถามเลยค่ะ” “เอ

ฟ้ายังคงมืดสนิทแม้ใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว ตามธรรมดาของฤดูหนาวที่ช่วงเวลากลางคืนจะยาวนานกว่าเวลากลางวัน พระอาทิตย์วันนี้คงจะโผล่พ้นขอบฟ้าในอีกไม่ช้า ผิดกับลินดาที่ตื่นขึ้นพร้อมรับวันใหม่ตั้งแต่ตีห้าเศษๆ เพื่อจะเริ่มงานวันแรกในที่ทำงานใหม่ซึ่งเธอดีใจเหลือเกิน ลินดาเปิดตู้เย็นเพื่อจะหาอะไรเบาๆ กินรองท้องก่อนออกจากบ้าน ถุงบะหมี่ที่ซื้อมาเมื่อวานซืนยังอยู่ดีไม่มีทีท่าว่าจะเน่าบูด แต่ลินดาก็เลือกที่จะทิ้งมันไป แล้วหยิบถ้วยโยเกิร์ตมาเปิดกินแทน เมื่อฟ้าข้างนอกเริ่มสว่างได้ที่ ลินดาจึงปิดไฟในห้องเมื่อเห็นว่าแสงเทียมๆ จากหลอดไฟนั้นไม่จำเป็นอีกต่อไป เธอเดินไปที่ริมหน้าต่างพร้อมถ้วยโยเกิร์ตในมือแล้วนั่งลงที่ขอบหน้าต่าง มองลงมาที่ถนนในซอยห้องพักแล้วกินโยเกิร์ตต่อจนหมดถ้วยอย่างสบายใจ ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ชอบที่นี่นัก มันเงียบสงบแบบไม่รู้จักเหงา ผู้คนบางตาแต่ก็มากพอให้รู้สึกถึงความเป็นชุมชน เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่สมัยเรียน รู้จักคุณเชอร์รีเจ้าของที่พักมาได้ก็หลายปีตั้งแต่เริ่มเข้ามาอยู่ แต่ก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอมากไปกว่าชื่อและหน้าตาของเธอ ส่วนคุณเชอร์รีก็ไม่เคยถามอะไรซอกแซกเกี่

ลินดานิ่งไปเล็กน้อยเมื่อเบลอธิบายถึงเนื้องานที่เธอต้องรับผิดชอบ ทำเอกสารอะไรน่ะไม่มีปัญหา แต่ต้องไปต่างประเทศเนี่ยสิ ไปประสานงานกองเชียวเหรอ มันฟังดูสลักสำคัญเกินไปไหมสำหรับเด็กใหม่อย่างเธอ “ได้ค่ะ” เธอตอบไปอย่างมั่นใจแม้ข้างในจะเป็นตรงกันข้าม “ไม่ทราบมีพาสปอร์ตรึยังครับ” เบลถามต่อ “ยังเลยค่ะ” “งั้นวันสองวันนี้ไปทำไว้เลยนะ” ลินดาพยักหน้า เธอเริ่มหวั่นๆ อยู่ในใจ แม้จะเชื่อมั่นว่าตัวเธอมีศักยภาพเพียงพอ แต่ดูอะไรๆ มันดำเนินไปไวเหลือเกินสำหรับวันแรกในที่ทำงาน นี่ก็ต้องไปทำพาสปอร์ตรอไว้แล้ว “ได้ค่ะ ไปในเวลางานเลยเหรอคะ” ลินดาถามเบล “ใช่ครับ ไปได้ ไม่มีปัญหา ผมเป็นคนอนุญาต” “ค่ะ” “วันนั้นตอนเห็นหน้าผม คุณดูชะงักไป มีอะไรรึเปล่า” เบลถามเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เปล่าหรอกค่ะ พอดีวันนั้นโฟล์คบอกว่าคุณเบลจะเป็นคนสัมภาษณ์ เห็นว่าชื่อเบลฉันก็นึกว่าคุณจะเป็นผู้หญิง พอเจอตัวจริงก็เลยแปลกใจนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ ค่ะ” ลินดากางนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ให้อยู่ห่างกันให้น้อยที่สุดเพื่อประกอบการอธิบาย “ชื่