Lahat ng Kabanata ng Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Kabanata 21 - Kabanata 30

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น “เข้ามาได้ครับ” เบนตะโกนบอกกับคนที่หน้าประตู “ผมเองพี่” เบลเดินเข้าห้องมาอย่างสุภาพ “ว่าไง” เบนถาม “พี่เรียกลินดาเข้ามาคุยแล้วเหรอครับ” เบลถาม “ใช่ ทำไมเหรอ” “ไม่เห็นบอกผมเลย ผมก็เรียกเธอเข้าไปคุยซ้ำอีก” “แล้วเธอว่าไงล่ะ” “เธอก็บอกว่าพี่เรียกเข้ามาคุยแล้วน่ะสิ ผมจะดูไม่เป็นมืออาชีพนะครับ ดูไม่รู้เรื่องเลยว่างานเดินไปถึงไหนกันบ้างแล้ว ใครคุยอะไรกับใครไปบ้าง” เบลพูดเป็นเชิงตัดพ้อ อย่างไรแล้วเขาก็เป็นหุ้นส่วนบริษัท เป็นเจ้านายของพนักงานเหมือนกัน เบนพับโน้ตบุคของตัวเองลงเพื่อบอกให้น้องชายได้ทราบด้วยท่าทางว่าจะตั้งใจคุยด้วย “ฉันขอโทษทีนะ แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นเลย” “ก็ผมบอกแล้วว่าจะให้เธอรายงานสรุปเรื่องจอร์แดนกับผม แล้วผมจะเสนอพี่อีกที แต่พี่มาเรียกเธอคุยตัดหน้าแบบนี้ ผมอาจจะคิดมากไปแต่มันเหมือนการข้ามหัวกันไหมครับ” “เฮ้ย คิดอะไรมากมายขนาดนั้น ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเด็กใหม่พูดจาเป็นยังไง เวลาต้องพรีเซนต์อะไรมันเข้าท่าเข้าทางไหม น่าสนใ

ลินดาขยับโคมไฟรูปต้นปาล์มในห้องพักให้เข้าที่ขึ้นอีกหน่อย บนโต๊ะเขียนหนังสือจะได้มีที่ว่างเพิ่ม ให้เธอได้วางโน้ตบุคตัวใหม่เพื่อใช้งานได้อย่างถนัดถนี่ อันที่จริงแล้วขนาดของมันก็ไม่ต่างจากเครื่องเก่าเครื่องเดิมที่เธอมีอยู่ชนิดที่ไม่ต้องปรับเปลี่ยนตำแหน่งที่ตั้งของสิ่งอื่นเลยก็ได้ แต่ก็คงจะเป็นเรื่องธรรมชาติ เมื่อได้ของใหม่มา มันก็ต้องปรับต้องแต่ง ต้องแจกแจงให้อะไรๆ ที่มีอยู่แต่เดิมมันพร้อมรับ พร้อมปรับให้เข้าที่เข้าทางกัน ลินดาเปิดเครื่องดู แล้วลองเล่นไปทีละอย่าง ลองเรียกใช้ไปทีละเมนู งานที่ต้องทำของวันนี้ก็เสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เธอเซฟเอาไว้ในคอมจอแฝดเครื่องที่ทำงาน ถ้าจู่ๆ มันจะเป็นอะไรขึ้นมาจนงานหายไปก็ช่วยไม่ได้ คงต้องโทษโฟล์คที่ทำงานจนเครื่องร้อน นึกถึงคำนั้นแล้วเธอก็อดขำตัวเองไม่ได้ จะว่าไปเธอก็ยังอายไม่หาย โฟล์คจะว่าเธอโง่ไหมนะ ที่เรื่องแค่นี้ดันเข้าใจไปเป็นอย่างอื่น แล้วเขาดันมาเรียกเธอว่าครีเอทีฟ บอกว่าเธอเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ แต่กลับคิดไม่ทันถึงอีกความหมายโดยนัยของคำว่าเครื่องร้อน เธอเปิดโปรแกรมไมโครซอฟต์เวิร์ดขึ้นมา แล้วทดลองพิมพ์ข้อความดูว่าคีย์บอ

ทั้งโฟล์คและลินดารับประทานอาหารทั้งหมดที่มาเสิร์ฟอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งคู่แทบไม่ได้พูดคุยเรื่องอื่นกันเลยนอกจากเรื่องอาหารที่อยู่บนโต๊ะ “ตกลงขนมถ้วยนี่มันไม่ใช่ของหวานสินะ” โฟล์คพูดขึ้นเมื่อเขาตักคำสุดท้ายในจานขนมถ้วยจนหมด “นั่นสิ ฉันสังเกตเห็นตั้งแต่บนเมนูแล้วว่าหน้าตามันเหมือนของคาวมากกว่า” เธออธิบายให้โฟล์คได้ฟังถึงข้อสังเกต “คงเป็นที่การแปลล่ะมั้ง ว่างๆ คุณเรียนภาษาเวียดนามแล้วมาแปลให้ร้านเขาสิ เห็นบอกอยากช่วยอุดหนุน ก็ช่วยงานร้านไปเลย” โฟล์คดูดน้ำกระเจี๊ยบหนึ่งอึกแล้วทำหน้าเหยเก “หวานใช่ไหม” ลินดาพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเขา “แม่นแล้ว” โฟล์คยังทำตาหยีจากความหวานของน้ำกระเจี๊ยบ “ฉันว่าอร่อยดี” ลินดาดูดน้ำกระเจี๊ยบต่ออีกหลายอึกจากหลอดอย่างไม่รู้สึกระคายลิ้น “ชอบกินหวานเดี๋ยวก็อ้วนหรอก” “แล้วถ้าฉันอ้วนคุณจะทำไม” ลินดาแกล้งถาม โฟล์คนิ่งไปแล้วอมยิ้ม ลินดาถามแบบนี้เหมือนคนเป็นแฟนกันตั้งคำถามต่อกันเลย เขาคิด ถ้าฉันอ้วน คุณจะยังรักฉันอยู่ไหม รักสิ รักเหมือนเดิม เขาละเมอเพ้อพกเป็นคำถามคำตอบประสาคนรักอย

ก้อนเมฆบนฟ้าสีสดเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ จนแทบจะเหมือนกับหยุดนิ่ง ลินดาไม่อยากให้ฤดูนี้พ้นผ่านไปเลยแม้แต่น้อย ยังดีหน่อยที่ก่อนจะเข้าฤดูฝนอันแสนจะเฉอะแฉะและเหงาเศร้า ยังมีฤดูร้อนคั่นกลางเอาไว้ แม้จะร้อนยังไง เธอก็ยังชอบมากกว่าฝน ทั้งสายฝน เสียงฝน และกลิ่นดินหลังฝนซา เธอไม่เคยชอบเลย วันนี้ลินดาหยิบรองเท้าคอนเวิร์สคู่เก่าที่เคยใส่เป็นประจำสมัยเรียนออกมาสวม คอนเวิร์สเปิดส้นสีฟ้าที่เธอคุยให้โฟล์คฟังตั้งแต่ตอนมาทำงานวันแรก เธอเลือกเสื้อยืดแบบโอเวอร์ไซส์ออกมาสวมกับกางเกงยีนส์ขาตรง ปล่อยผมสยาย หยิบข้าวของทุกอย่างจากบนโต๊ะที่จะเอาไปทำงานวันนี้ใส่ลงกระเป๋าย่ามแบบสานที่ได้มาจากร้านแฮนด์เมดเมื่อสองสามปีก่อนในราคาที่เจสซีบอกว่าแพง แต่ลินดาก็ยินดีจ่ายให้กับความเป็นแฮนด์เมด เธอรู้สึกเหมือนได้ใช้ของที่คนทำเขาทำอย่างทุ่มเท ลงแรง และใช้เวลา เธอรู้สึกมันมีค่ามากกว่าของที่ทำออกมาได้คราวละมากๆ แม้จะเป็นของมียี่ห้อ แต่มันก็มีมูลค่าแค่จากยี่ห้อที่เจ้าของจงใจปั้นแต่งขึ้นมาเท่านั้นเอง แม้วัสดุอาจจะคงทนและการตัดเย็บอาจจะประณีตกว่า แต่หากมองในความเป็นศิลปินแล้ว ของแฮนด์เมดต่างหากคือผลงานที่แท้

“ทางแบล็คเพิร์ลว่าไงบ้างครับ ลินดา” เบลนั่งลงบนโซฟาท้ายห้องตัดต่อ ไม่ห่างกันกับโต๊ะตัวที่ลินดานั่งทำงานอยู่ ทั้งโฟล์คและลินดาลากเก้าอี้หมุนที่ต่างฝ่ายต่างใช้นั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ให้เข้ามาใกล้กับโซฟาที่เบลเพิ่งนั่งลงไป น้ำเสียงของเบลเปลี่ยนไปทันทีที่เขาเริ่มถามเรื่องงาน “แพลนเส้นทางเสร็จแล้วค่ะ ตั๋วเครื่องบินจัดการแล้ว” ลินดาตอบคุณเบล “ตั๋วครบตามจำนวนคนนะ” ลินดาเลิ่กลั่กเล็กน้อย “ก็ครบตามที่คุณแจ้งมาคราวก่อนค่ะ” “ใครบ้าง” เบลถามเสียงเนิบ ลินดาเริ่มรู้สึกหวั่นใจ “ก็จะมีพี่อาร์ทตากล้อง มีฉัน แล้วก็คุณค่ะ” “อาร์ทรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องไปด้วยน่ะ” ลินดาหันมามองหน้าโฟล์ค เธอยังไม่ได้ติดต่อพี่อาร์ทเลย โฟล์คขยิบตาให้ลินดารับๆ ไปก่อน “รู้แล้วค่ะ” ลินดาเสียวสันหลังวาบ เธอไม่แน่ใจว่าคำตอบนี้เหมาะสมแล้วหรือไม่ ในเมื่อรู้อยู่เต็มอก ว่ามันเป็นการโกหกหน้าตาเฉย เธอเหลือบมองโฟล์คตลอดเวลา โฟล์คก็พยายามกระพริบตา เม้มปาก คล้ายๆ จะอมยิ้ม “เส้นทางที่ว่าแพลนแล้วนี่รายละเอียดเป็นยังไงบ้าง” “คุณกุนบอกว่าจะส่งอีเ