Semua Bab Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Bab 31 - Bab 40

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ยังเหลือเวลาอีกมากโข เพียงไม่ถึง 15 นาทีเจ้าหน้าที่ก็ดำเนินการทุกอย่างให้ลินดาจนเสร็จสิ้น น่าเสียดายที่เธอลืมเรื่องนี้ไปจนสนิท วันนี้เธอจึงต้องมาถ่ายรูปด้วยสีหน้าสีตาที่เธอรู้สึกว่าไม่ค่อยพร้อม เสื้อผ้าก็ธรรมดาเหลือเกิน แต่ก็เอาเถอะ เห็นแค่ส่วนศีรษะเลยลงมาถึงช่วงไหล่แค่นิดเดียวเท่านั้น รูปที่ถ่ายออกมาหน้าตาเธอก็คงน่าเกลียดเหมือนตอนถ่ายบัตรประชาชนนั่นล่ะ ไม่เห็นจะดูดีเลยสักใบ ลินดายังไม่ขึ้นรถ เธออยากจะหยุดคิดดูสักเดี๋ยวหนึ่งก่อนว่าจะกลับบ้านไปนอนฝันหวานถึงการเดินทางที่เธอสุดแสนจะตื่นเต้น หรือว่าจะไปเดินห้างในช่วงวันธรรมดา ในเวลาก่อนเลิกงานดี สมัยเรียน เธอไปเดินห้างคนเดียวบ่อยๆ โดยเฉพาะในวันที่เลิกเรียนเร็ว มันโล่งโปร่งสบาย ไม่ใช่ไปทางไหนก็เจอแต่ผู้คนยั้วเยี้ยะ เดินหัวไหล่แทบจะชนกันทุกชั้น ลินดายังดีใจไม่หายที่ได้ทำงานที่นี่ ทั้งเลิกเร็ว ทั้งมีเวลาว่างมาก เดี๋ยวก็คงจะมีอีกหลายโอกาสที่เธอต้องออกมาทำธุระนอกออฟฟิศ แล้วเจ้านายก็คงอนุญาตให้กลับบ้านได้เลยอีกเช่นเคยนั่นล่ะ เธอจะมาเที่ยวห้างวันธรรมดาให้มันสาแก่ใจไปเลย ...จริงสิ เธอต้องเตรี

ลินดาหิ้วถุงขนมจีนหมูย่างกลับเข้าห้องพัก เธอถอดรองเท้าคอนเวิร์สสีฟ้าออกแล้วเก็บเข้าตู้รองเท้าที่วางอยู่ถัดจากบานประตูห้อง เดินเอาถุงของกินไปแช่ตู้เย็น แล้วถอยกลับมานอนลงบนเตียงในท่าตะแคงข้างโดยใช้ศอกยันเตียงไว้ข้างหนึ่ง เธอเอื้อมไปหยิบหนังสือจอร์แดนที่คุณเบลให้ไว้อ่านตั้งแต่ก่อนจะติดต่อกับทางแบล็คเพิร์ลแล้วเปิดดูทีละหน้า เธอเปลี่ยนอิริยาบถมานอนหงายแผ่หลาลงตรงกลางเตียง เปิดหนังสือดูไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าที่เป็นแผนที่ เธอใช้สองมือชูหนังสือขึ้นให้พอดีกับช่วงสายตาซึ่งก็เกือบๆ จะเป็นมุมฉากกับตัวของเธอที่นอนอยู่ ลินดาเอียงหนังสือซ้ายขวามองภาพแผนที่เหมือนเด็กๆ ที่กำลังจินตนาการ ดูจากมุมนี้ ช่วงกลางค่อนไปด้านบนของตัวแผนที่ซึ่งก็คือภาคกลางตอนเหนือของประเทศจอร์แดนนั้น ซีกขวาของมันเหมือนปากของนกวู้ดดี้ วู้ดเพคเกอร์ ตัวการ์ตูนที่เธอเคยชื่นชอบในสมัยเด็ก ลินดาอมยิ้ม เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้เวลากับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการพักผ่อน คิดอะไรเพ้อเจ้อไร้สาระ หรือกระทั่งการได้ทำการอันไม่เกิดประโยชน์อื่นใดนอกเสียจากความพึงพอใจเหมือนที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้ ลินดาวางหนัง

ลินดามาถึงที่ทำงานอย่างสดชื่นในเช้าวันนี้ เธอกดกริ่งหน้าบ้านเช่นที่ทำมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมากินเป็นมื้อเช้าอีกวัน และซื้อเพิ่มมาอีกนิดหน่อยด้วยเผื่อว่าโฟล์คจะกินด้วยกันกับเธอ แต่วันนี้มันแปลกไปจากเดิม โฟล์คเดินมาเปิดประตูให้เธอช้ามากจนเธอต้องกดกริ่งซ้ำอีกครั้ง ลินดารออยู่เกือบห้านาทีโฟล์คก็ยังไม่มา เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาต่อสายหาเขา “มาแล้วครับ อยู่ข้างหลังนี่” ลินดาหันกลับไปมอง เห็นโฟล์คถือโทรศัพท์ของเขาเอาไว้ในมือ “ขอบคุณที่ไม่ทะลึ่งรับสายให้ฉันต้องเสียตังค์ค่าโทรฟรีๆ นะ” ลินดากดยกเลิกการโทรแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าย่ามไป โฟล์คมองดูลินดาตั้งแต่หัวจรดเท้าเมื่อลินดากำลังเผลอ เธอเก็บโทรศัพท์แล้วยกถุงหมูปิ้งอวดโฟล์ค “ไม่รู้จะมีใครเบื่อรึยัง” “ยัง!” โฟล์คทำเป็นตะโกนเสียงดังใส่ลินดาแล้วรับถุงไป “ตาบ้า จะตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้ หูจะแตก แล้วแบ่งกันกินด้วยนะทำเป็นเอาไปถือไว้น่ะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเหมือนกัน” “ครับกระผม” โฟล์คทำยียวน เขามองดูลินดาแล้วยิ้มกริ่ม แค่ภายในสัปดา

ลินดาตัดสินใจชงกาแฟดื่มสักแก้วหนึ่งเพื่อไม่ให้เบลต้องเสียน้ำใจที่อุตส่าห์โปรโมทถึงสรรพคุณมากมายหลายข้อของการดื่มกาแฟ โฟล์คก็เป็นธุระให้ตามคำสั่งอีกเช่นเคย เขาต้องมาชี้เป้าว่ากาแฟและอะไรๆ นั้นมันอยู่ตรงไหนบ้าง เขากลับเข้าห้องตัดต่อไปแล้วเพราะไม่อยากอยู่เกะกะขวางทาง เดี๋ยวลินดาจะรำคาญเสียก่อน เธอหยิบแก้วกระเบื้องสีเบจทรงบิดๆ เบี้ยวๆ ใบหนึ่งออกมาจากที่วาง เธอหมุนดูซ้ายขวาให้ชัดทุกมุมว่ามันผิดรูปผิดร่างแบบนี้เพราะดีไซน์ที่ตั้งใจให้แปลกตาแน่ใช่ไหม “ทำอะไรเหรอ” ลินดาสะดุ้ง จู่ๆ เบนก็โผล่มาข้างหลังอย่างเงียบๆ “อุ้ย คุณเบน พอดีฉันจะชงกาแฟดื่มแก้วนึงน่ะค่ะ” “แล้วทำไมไม่ชงล่ะ มัวเอียงซ้ายเอียงขวาทำไม” เบนก้าวเข้ามาใกล้ๆ เธอแล้วเอื้อมมือหยิบโหลกาแฟลงมาให้ลินดา “เห็นทรงแก้วมันสวยแปลกตาดีค่ะ ก็เลยจะพลิกดูให้รอบใบ” เบนยิ้ม ลินดาหันรีหันขวาง เมื่อกี้โฟล์คบอกว่าช้อนอยู่ไหนน้า “ตู้นี้ครับ” เบนเปิดตู้แล้วหยิบช้อนให้เธออีกคัน “ใส่คอฟฟีเมทไหม” เขาถามแล้วก้าวข้ามกลับมาที่ฟากเดียวกับตู้กาแฟ “ใส่ค่ะ” เธอตอบเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตอนนี้ใจของ

“ลูกน้องใหม่เก่งอยู่นะ เมื่อวานฉันแกล้งถามเรื่องระยะเวลาที่ต้องอยู่บนเครื่อง คือก็รู้แหละว่าเรื่องแค่นี้ฉันเสิร์ชหาเองก็ได้ แต่ฉันก็แกล้งถามดู โอ้โห แม่คุณตอบมาโคตรฉลาด บอกว่าจะส่งรายละเอียดทุกอย่างมาให้ครบเลย แล้วก็ขออีเมลฉันไป มีการถามล็อคด้วยนะ ว่าสะดวกส่งเป็นข้อความเข้ามือถือหรือให้ฉันส่งเมลไปให้ แล้วเดี๋ยวตอบกลับมาตามแอดเดรสนั้น จิตวิทยาใช้ได้อยู่” เบนยิ้ม “ก็ผมเลือกมาเองกับมือ” เบลแย่งซีนขึ้นมาเฉยๆ “มีสีสันขึ้นมาเลยนะออฟฟิศพวกแก เหี่ยวเฉากันอยู่ตั้งนาน หรือว่าเลือกคนนี้เพราะเหตุผลนี้แต่แรก เห็นตอนตำแหน่งนี้ว่างอยู่ก็ทำงานกันได้นี่หว่า” “ก็ใช่” เบนรีบตอบ “แต่ตอนไม่มีฝ่ายต่างประเทศ เราก็ไปกันแค่ใกล้ๆ ไกด์ท้องถิ่นที่เข้าใจภาษาไทยก็มีอยู่ก่อนแล้ว มันเลยไม่ลำบาก พอไปนั่งดูรายการแล้วมันแห้งๆ ไงชอบกล เหมือนมันใกล้เราเกินไปจนไม่น่าสนใจแล้วน่ะ” “แล้วคนนี้เขาได้ภาษาครับ เห็นโฟล์คบอกพูดภาษาอังกฤษเหมือนฝรั่งเลย” เบลเสริม “เห็นโฟล์คบอก? แปลว่านายไม่ได้เทสต์ลินดาเลยเหรอ” เบนถาม “แหม พี่เบล ดีกรีเขาขนาดนั้นจะมาเทสต์อะไรให้วุ