All Chapters of Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก: Chapter 71 - Chapter 80

ทันทีที่ได้ขึ้นรถ ลินดาแทบอยากจะหลับตานอนเพราะทางเดินในเพตรานั้นค่อนข้างไกล แม้อากาศจะไม่ได้ร้อนมากแต่เธอก็รู้สึกอ่อนล้าเพลียแรงจากแสงแดดที่แผดจ้าลงมา เธอถอดรองเท้าออกแล้วพับขาขึ้นมาบนเบาะที่นั่ง เอนตัวไปด้านข้างติดกับกระจกหน้าต่าง เธอหันกลับมามองเบนที่กำลังมองดูเธออยู่ “งีบได้ พักไปเถอะ” เบนบอกกับเธอ “ขอบคุณค่ะ ปลุกฉันด้วยนะคะ” เธอหันกลับไปหลับตานอนในท่านั้น “เดี๋ยวเราไปวาดิรัมแล้วกินข้าวที่นั่นเลยครับพี่” เบลพูดขึ้น “อ๋อ ขอบใจมาก ฉันรู้แล้วล่ะ” “ดูๆ แล้วพี่ตัดรายละเอียดออกไปเยอะเหมือนกันนะ ตั้งแต่ดราฟต์แรกที่ลินดาทำมาส่ง” “ใช่ ถ้ามันละเอียดเกินไปเดี๋ยวจะน่าเบื่อ แค่เมื่อวานก็ข้อมูลอื้ออึงไปหมดแล้ว มันไม่ใช่รายการวิชาการน่ะ” “ครับ” เบลตอบสั้นๆ “มีอะไรรึเปล่า” เบนถามต่อเพราะรู้สึกได้ว่าเรื่องที่เบนอยากจะพูดมันไม่ได้จบแต่เพียงเท่านั้น เบลหันไปมองดูอาร์ทที่หลับตานอนไปเป็นคนแรก ก่อนจะชะโงกไปมองดูที่ลินดาอีกคน “ผมไม่อยากจะยุ่งเรื่องส่วนตัวพี่หรอกนะ...” “งั้นก็อย่า” เบนสวนคำขึ้นมาก

เมื่อพร้อมกันดีแล้ว โอซามาจึงพาทุกคนเดินเข้าไปในเต็นท์ซึ่งมีชาวเบดูอินราว 4-5 คนที่นั่งเมียงมองลอดผ่านม่านหน้าเต็นต์ออกมา พวกเขาแต่งกายในชุดพื้นเมืองเป็นเสื้อคลุมหลวมๆ กางเกงขายาว มีผ้าคลุมศีรษะผืนใหญ่ที่รัดด้วยสายเชือกเอาไว้ที่รอบขมับไม่ให้ปลิวหลุดออกไป ลินดามองดูอาหารที่ถูกตระเตรียมเอาไว้ให้พร้อมสรรพตั้งแต่ก่อนพวกเขาจะมาถึง แต่ก็น่าจะเพิ่งปรุงสุกมาไม่ได้นานเมื่อดูจากไอร้อนที่ลอยเหนือขึ้นมาให้เห็นจากถาดเสิร์ฟใบโต “หน้าตาดูแปลกดีนะคะ” “นั่นสิ” เบลพูดแล้วหยิบกล้องแฮนดิแคมเตรียมกดบันทึกภาพ “นี่เรายังต้องถ่ายอีกเหรอ” อาร์ทถาม เขารวบขาตั้งกล้องวางนอนลงเรียบร้อยแล้ว “ของพี่อาร์ทไม่ต้องแล้วครับ ผมแค่เตรียมเอาไว้เผื่อได้เก็บรายละเอียดเพิ่มเฉยๆ น่ะ” “อันนี้เรียกว่าอะไรคะ โอซามา” ลินดาถามขึ้นทันทีที่ได้นั่งลงบนเบาะนั่งที่กลุ่มชาวเบดูอินเตรียมเอาไว้ให้ “เรียกว่า...” โอซามากำลังจะสาธยาย “Wait!... Ok, go.” เบลขัดเขาขึ้นมาแล้วเตรียมกล้องเพื่อถ่ายวิดีโอ ก่อนจะบอกให้เขาพูดต่อไป “จานนี้เรียกว่ามาคลูบาครับ เป็นกา

สามชั่วโมงจากเพตรามาถึงเดดซี เป็นการเดินทางที่ยาวนานมากหากจะมองว่ามาถ่ายทำเพื่อนำเสนอเพียงหัวข้อเดียวคือเรื่องทะเลที่ใครลงไปก็ไม่มีวันจม แต่หากคิดเสียว่านี่เป็นการเดินทางไปเที่ยวทะเลที่ต้องออกต่างจังหวัด ระยะเวลาในการเดินทางมันก็คงยาวนานไม่ต่างกันจากนี้ ลินดานั่งอยู่ริมชายหาดทะเลเดดซี หลังจากคุณอาร์ทเก็บภาพเสร็จแล้วเขาก็ลงเล่นน้ำในทันที ส่วนสองพี่น้องเบนและเบลนั้นอยู่ในน้ำรอตั้งแต่มาถึงแล้ว ลินดาเป็นคนเดียวที่ปฏิเสธที่จะลงไป เธอไม่สะดวกจะปล่อยตัวเปียกต่อหน้าทุกคนโดยให้เหตุผลว่าผิวเธอแพ้ง่าย และในทะเลเดดซีที่มีความเค็มกว่าทะเลทั่วไปเกือบสิบเท่า เธอก็มั่นใจว่ามันต้องส่งผลอะไรกับผิวพรรณบ้างอย่างแน่นอน แม้กับคนที่ผิวแพ้ยากๆ ก็ตาม ไม่ถึง 15 นาทีหนุ่มๆ ก็กลับขึ้นมากัน “ลินดา ผมฝากกล้องแป๊บนึงนะ ขอไปล้างตัวก่อน” “ได้ค่ะ คุณอาร์ท” “คุณไปรอที่รถเลยก็ได้ ให้โอซามาช่วยแบกขากล้องไป ถือกล้องเองไหวไหม” ลินดาลองหิ้วตัวกล้องจากหูหิ้วดู “โอเค ได้อยู่ค่ะ” ลินดาตอบเบลไปเมื่อดูแล้วว่าจากตรงนี้ไปที่จอดรถมันก็ไม่ได้ไกล “ดีแล้วท

ลินดาพยายามรวบรวมสติ พูดย้ำกับตัวเองในใจว่าเธอมาที่นี่เพื่อทำงานหาเงิน อยู่ที่นี่ดีออกจะตายไป ทั้งได้ทำงานที่ไม่น่าเบื่อ ไม่ต้องเข้ากะเข้าเวร ไม่ต้องเจอลูกค้าหยิ่งผยองมารยาทแย่ เพื่อนร่วมงานก็ดี ทั้งโฟล์คและทุกๆ คนแม้แต่แม่เจ้านาย แต่เธอเองต่างหาก ที่ปล่อยใจให้คิดอะไรที่ไม่ควรคิด คุณเบนก็คงเป็นของเขาอย่างนั้น เผลอๆ เขาอาจจะทำอย่างนี้กับทุกคนโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยมากไปกว่าความเป็นเจ้านายและลูกน้อง ดูสิ แฟนเขาสวยหุ่นดีอย่างกับนางแบบนางละคร เหมือนนางฟ้านางสวรรค์ที่ลอยลงมารับคุณเบนกลับจากสนามบิน ป่านนี้พวกเขาคงหยอกเย้ากันหวานชื่น เธอกล้าดียังไงไปคิดว่าคุณเบนจะมีใจด้วย เธอมันใคร ลินดา ลินดาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุค แล้วโปรแกรมเอ็มเอสเอ็นก็ลงชื่อเข้าใช้ให้เธอโดยอัตโนมัติตามที่ได้ตั้งค่าเอาไว้ มีหน้าต่างกระพริบขึ้นมา เธออมยิ้มน้อยๆ ออกมาแม้ในใจจะกำลังเหี่ยวแห้ง โฟล์คทักมาแล้ว เธอดีใจจริงๆ “กลับมาแล้วเหรอ” โฟล์คถาม “หมาดๆ เลย พอดีวางแผนผิดพลาดนิดหน่อย” “โดนดุรึเปล่า” โฟล์คถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่โดนตรงๆ แต่โดนอ้อมๆ หลายรอบอยู

“โฟล์ค” เขาหันไปมองตามเสียงเรียก “ครับพี่ เอ้ยคุณเบล” เบลส่ายหน้า เขาไม่ได้หน่ายใจเลยที่โฟล์คเผลอเรียกเขาว่าพี่ แต่มันเป็นเพราะโฟล์คไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่เสียทีนี่ล่ะที่เบลชักจะรำคาญใจ “เมื่อวานเป็นไงบ้าง” “ผมน่ะเหรอ ก็ดีนี่ครับ ก็กลับบ้านไปอยู่กับน้องตามปกติ” “คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไรนะ” โฟล์คยิ้มแห้งๆ เมื่อเบลถามจี้อย่างนั้น “พอผมพาคุณเบนไปบ้านลินดาแล้วผมก็กลับเลยครับ คงไม่ใช่ธุระกงการอะไรจะอยู่ต่อ” “ไปถึงบ้านเลยเหรอ” “ครับ ที่อะพาร์ตเมนต์เธอน่ะ” เบลนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอยู่ข้างโฟล์ค “เราคุยกันแบบพี่น้องเลยได้ไหม ยังไงผมก็มองคุณแบบนั้นมานานแล้ว” “ได้ครับพี่” โฟล์ครอฟัง “ถ้านายเป็นฉัน นายจะทำยังไง” เบลเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้คุยกับโฟล์คทันที เขาสะดวกแบบนี้อยู่แล้ว “ถ้าผมเป็นพี่น่ะเหรอ ผมก็คงทำอย่างที่พี่ทำเมื่อวานนั่นล่ะ ไปไล่ลินดาออกได้ยังไง ตลก ผมไม่เคยเจอ” “ลินดาก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังใช่ไหม” เบลถามต่อ “ยังเลยครับ” “นายอยากใ