All Chapters of สวามีของข้าได้โปรดเขียนใบหย่าให้ชายาเถิดนะ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10จ้าวหลิวหย่งตบโต๊ะจนขุนนางทั้งหลายสะดุ้ง ทุกคนจึงค่อยสงบปากสงบคำพร้อมกับเหลียวมองหน้าสบสายตากันอย่างรอดูท่าทางของฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง หานซางจื่อเองก็มองเห็นทุกสิ่ง เชื่อว่าฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ด้านบนเองมีหรือจะมองไม่เห็น“เอาละ เอาละ เงียบเสียงลงก่อน เจิ้นฟังความไม่กระจ่างแล้ว นี่ท้องพระโรงหาใช่ลานประลองงิ้ว!”จ้าวหลิวหย่งเสแสร้งทำเป็นโมโหจนหน้าดำเพื่อให้ขุนนางได้เห็นว่าตนเองขณะนี้นั้นหมดปัญญาจะปกป้องบุตรชายคนเล็กแล้วจริงๆ หรืออันที่จริงแล้ว ขณะนี้เขาคงต้องเลือกปกป้องได้เพียงแต่สนมรัก ส่วนบุตรชายเขาคงมีเพียงได้แต่ส่งจ้าวเหลียงอี้ไปเติบโต จะได้กล้าแกร่งปกป้องตนเองและมารดากับครอบครัวของตนเองได้ในวันที่ไม่มีเขาอยู่แล้วเท่านั้น ซึ่งก็แสดงได้ดีสมกับเป็นฮ่องเต้ที่จำต้องสวมหน้ากากมานาน“ฝ่าบาทเรื่องนี้เช่นไรก็ต้องลงโทษออกไปให้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ หาไม่จะส่งผลกระทบถึงบารมีของฝ่าบาทโดยตรง ขณะนี้ราชทูตจากต่างแดนยังไม่ได้เดินทางกลับ การที่ซู่จิ้งอ๋องนิ่งดูดายปล่อยให้เฝิงกุ้ยเฟยทำร้ายพระชายาหานที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ เช่นไรก็เป็นการไม่สมควร”เป็นอัครมหาเสนาบดีเว่ยที่ออกหน้า คราวนี้ทำเอาคิ้วเรียว

บทที่ 12“อยากฆ่าเปิ่นหวางหรือ?”เมื่อขึ้นมาบนรถม้าแล้วจ้าวเหลียงอี้จึงเอ่ยถามออกมาอย่างอารมณ์ดี ไม่อาจทราบได้ว่า เหตุใดพอเห็นนางหลุดสีหน้าราวกับอยากฆ่าคนได้ออกมาเพียงเสี้ยวลมหายใจแล้วเขานั้นมองเห็นได้ทันเข้าพอดีนี้กลับทำให้จ้าวเหลียงอี้รู้สึกพึงใจราวกับตนเองเอาชนะหมากล้อมบิดาได้เช่นนี้ด้วย“มิกล้า มิกล้า!”ฟังอย่างไรเสียงคำตอบนี้จ้าวเหลียงอี้ก็คาดว่า นางพูดมันออกมาผ่านไรฟันเป็นแน่ ความสะใจนี้ช่างหอมหวานเสียจริง การที่เขาทำให้นางโกรธได้มิใช่ว่า เขาสามารถกระชากหน้ากากของนางปีศาจแมงมุมดำซ่งเพ่ยหนี่ว์ที่ชอบรังแกมารดาของเขาได้หรอกหรือ“คนฉลาดต้องรู้จักประมาณกำลังของตน ถอยเพื่อรุกฆาต มิทราบว่าซู่จิ้งอ๋องเคยได้ยินหรือไม่? สิ่งใดหากคล้อยตามแล้วเราไม่ขาดทุนก็สมควรคล้อยตาม ต้นหลิวยิ่งใหญ่เป็นเพราะไม่รู้จักหนักรู้จักเบาจึงหักหรือโค่นล้มได้โดยง่าย ทว่าต้นหญ้าบนพื้นดินพวกมันกลับอายุยืนกว่าต้นไม้ใหญ่มากนักเพราะพวกมันรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา”หานซางจื่อกล่าวเนิบช้า หากแต่หนักแน่นในทุกคำที่เอ่ยออกมา บางครั้งนางก็รู้สึกว่ามังกรเฒ่ารักใคร่บุตรชายได้ผิดไปมากจริงๆ หาไม่จ้าวเหลียงอี้อายุห่างจากนางนับแล้วหกห

บทที่ 14หานซางจื่อหันไปเอ่ยกับหวังเฉาชุ่นด้วยใบหน้าสงบเยือกเย็น ทำเอาขันทีวัยยี่สิบเก้าหนาวรู้สึกยำเกรงเด็กสาววัยเพียงสิบเจ็ดหนาวได้อย่างน่าตกใจ ดวงตาหงส์ของพระชายาหานผู้นี้ดูมีอำนาจอย่างยิ่ง แถมในยามที่นางวางสีหน้าเรียบเฉยเช่นนี้กลับมีกลิ่นอายอำมหิตราวกับนักฆ่าขั้นสูงข้างกายองค์ฮ่องเต้ขึ้นมาอยู่หลายส่วน หวังเฉาชุ่นเห็นเช่นนั้นจึงยิ่งรู้สึกกดดัน“พ่ะย่ะค่ะพระชายาหาน”ดังนั้นจึงไม่ต้องรอให้นางกล่าวย้ำเป็นครั้งที่สองก็รีบออกไปคอยสังเกตการณ์ ระวังไม่ให้คนนอกได้มาพบเห็นภาพที่ซู่จิ้งอ๋องและไท่จื่อเฟยถานพบกันเพียงลำพังในอุทยานหลวงแห่งนี้โดยเด็ดขาดนั่นเอง“เฮ้อ! บุรุษผู้นี้ขยันก่อเรื่องให้ข้าเสียจริง”หานซางจื่อพึมพำออกมาด้วยอารมณ์เบื่อหน่ายอย่างยิ่ง สตรีทั่วเทียนสุ่ยใช่มีหญิงงามเพียงถานจีเซียง เหตุใดจ้าวเหลียงอี้เขาจึงคิดไม่ตกตัดใจไม่ลงกันเล่า สตรีมากมายจึงไม่ใฝ่ฝัน แต่กลับไปใฝ่ปองคนของพี่ชาย ผลไม้เลิศรสทั่วใต้หล้ากลับไม่ใส่ใจอยากชิม แต่ดันมาลักกินขโมยกินผลไม้ต้องห้ามมีพิษร้ายแรง“สมควรตายยิ่งนักนะจ้าวเหลียงอี้”สองแขนเรียวกอดอกเอาไว้หลวมๆ หันหลังให้กับหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีในศาลาแปดเหลี่ยมแห

บทที่ 16ตลอดเส้นทางจนถึงรถม้าคราวนี้หานซางจื่อเดินได้เนิบช้ายิ่งนัก จนจ้าวเหลียงอี้ต้องรั้งฝีเท้ารอนางอยู่หลายครั้งพอขึ้นรถม้าได้สาวน้อยก็ปิดตาหลับทันที ใบหน้างดงามกลับเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อแต่ผิวกายของนางกลับซีดเซียวจนมีสีเริ่มออกม่วงใกล้ดำคล้ำทว่าพอนางไม่ปริปากบอกว่าตนเองเป็นอันใดออกไป ชายหนุ่มก็ไม่ติดใจสอบถามเช่นกัน เพราะคิดว่านางเย่อหยิ่งนักก็ปล่อยนางป่วยไปก็แล้วกัน คนเช่นเขามีสตรีเอาอกเอาใจมาทั้งชีวิต จะให้ลดตัวไปเอาใจสตรีก่อนสังหารเขาเสียยังจะง่ายกว่า ฝ่ายหานซางจื่อนั้นกระจ่างแล้วว่าพิษที่ซ่งฮองเฮาตั้งใจมอบให้กับจ้าวเหลียงอี้คือพิษกระเรียนแดงก็เมื่อเดินทางออกจากวังหลวงได้ครึ่งทางแล้วซึ่งพิษนี้จะไม่กำเริบเร็วและหนักถึงเพียงนี้ หากว่านางไม่เคยถูกพิษน้ำค้างเหมันต์มาก่อน พิษเย็นและพิษร้อนมารวมอยู่ในร่างของคนผู้เดียว หากว่าพอเหมาะก็ไม่เกิดอันใด แต่นางรับมามากทั้งสองที่ควบคุมจนไปถึงตำหนักซู่จิ้งอ๋องนางไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่า ตนเองจะสามารถควบคุมพิษนี้ไม่ให้แสดงให้จ้าวเหลียงอี้รู้แจ้งได้หรือไม่วรยุทธ์ขั้นเก้านี้มิอาจสะกดพิษทั้งสองไม่ให้ปะทะกันได้นานนัก“เจ้ากำลังไม่สบายหรือไม่ซางซาง”สุดท้

บทที่ 18หานซางจื่อถึงกับเผลอใจสบถอยู่ในหัวอก แต่พอได้สติก็รู้สึกผิดจนแทบอย่างจะกัดลิ้นตนเองเสียนัก เกิดมาถึงป่านนี้นางไม่เคยหยาบคายได้ถึงเพียงนี้ แม้แต่ภายในใจนางก็ไม่เคยด่าทอไปถึงบิดามารดรของผู้อื่นมาก่อน อาจมีบ้างที่เผลออุทานสบถในใจยามตกใจ แต่ไม่เคยสบถเพราะควบคุมอารมณ์โกรธมิได้เช่นนี้“ลำบากอี้เกอจริงๆ ต่อไปขอหม่อมฉันเรียกท่านว่า ‘พี่อี้’ เถิดนะเพคะ คำว่าท่านพี่นั้นหม่อมฉันรู้สึกว่ามัน...ประหลาดยิ่งนัก ไม่อาจเรียกได้อย่างราบรื่นเพคะ”‘ช่างบัดซบยิ่งนัก วันนี้ชีวิตน้อยๆ ของข้าเกรงว่าจะต้องถูกบุรุษนามเหลียงอี้ผู้นี้พรากไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่?’ หานซางจื่อรู้สึกว่าตนเองอยากหลับสักตื่น แต่มิอาจทำได้ต้องมาถูกจ้าวเหลียงอี้ทรมานไม่สิ้นสุด บุรุษผู้นี้ช่างเป็นดาวมรณะ เป็นตัวเภทภัยของนางจริงๆ“เอาอย่างนั้นหรือ?”“เพคะ”จ้าวเหลียงอี้ไม่ได้มีปัญหากับเรื่องเหล่านี้ เพราะที่เขามาก็เพียงต้องการจะมาดูอาการป่วยของนางให้กระจ่างเท่านั้น เพราะมีบางสิ่งผิดปกติไปนับตั้งแต่นางดื่มน้ำชาถ้วยนั้นแทนเขาได้ไม่นาน อาการของหานซางจื่อก็เปลี่ยนไปในเวลาราวหนึ่งก้านธูป หากน้ำชาถ้วยนั้นไม่มีปัญหาเหตุใดอาการของนางจึงทร