สวามีของข้าได้โปรดเขียนใบหย่าให้ชายาเถิดนะ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

บทนำสายลมของต้นฤดูหนาวพัดกรรโชกมาเป็นระยะ แสงเทียนมงคลในห้องหอตำหนัก ‘เฟิ่งหนิง’ ของซู่จิ้งอ๋องแห่งดินแดนเทียนสุ่ยกำลังโยกไหวโอนเอนไปมาตามแรงลมที่พัดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง จนบังเกิดแสงและเงาวูบวาบราวกับเปลวเทียนนั้นกำลังเริงระบำอยู่ก็มิปาน ยามจื่อแล้ว งานเลี้ยงด้านนอกยังคงแว่วเสียงร้องรำทำเพลง และเสียงสรวลเสเฮฮามาให้ผู้เป็นเจ้าสาวซึ่งอยู่ภายในห้องหอได้ยินอยู่เป็นระยะ ถึงอากาศจะหนาวเหน็บ แต่สุรามากมายดื่มได้ไม่จำกัดนั่นก็คงทำให้ทุกคนคลายหนาวไปได้ ดูท่างานเลี้ยงนี้คงยังอีกยาวไกล ท้องฟ้าไม่กระจ่างคงไม่เลิกราโดยง่ายเป็นแน่ภายในห้องหอขณะนี้นั้นมีสาวน้อยผู้สวมชุดเจ้าสาวอย่างเต็มพิธีการของราชวงศ์จ้าว ผู้เป็นใหญ่อยู่เหนือผู้คนทั้งเทียนสุ่ยกำลังทอดสายตามองตรงไปยังโต๊ะอาหารมงคลสำหรับคู่บ่าวสาวที่อยู่กลางห้องผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงแสบตาเจิดจ้าอย่างยิ่ง นางมองอาหารน่ากินเหล่านั้นที่ยังไม่มีผู้ใดแตะต้องมันเลยแม้เพียงครึ่งคำด้วยสายตาละห้อย เพราะ ‘เจ้าบ่าว’ นั้นจนป่านนี้แม้แต่เงาก็ยังไม่ปรากฏกายให้ได้เห็น ขณะนั้นเองสายลมด้านนอกเริ่มพัดกรรโชกรุนแรงขึ้นอีกหลายส่วน คาดว่าอีกไม่นานหิมะแรกของต้นฤดูห

บทที่ 2หานซางจื่อนั้นปล่อยใจให้นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อนที่เปลี่ยนชะตาชีวิตของนางไปอย่างสิ้นเชิง จากที่เคยคิดว่าเมื่ออายุครบสิบเก้าหนาว หากนางยังไม่แต่งงานออกเรือนไปกับคุณชายสกุลใดก็จะสามารถออกไปทำการค้าเป็นของตนเองได้แล้วไม่จำเป็นต้องอาศัยและพึ่งพาบารมีของบิดาอีก แต่ใครจะคาดวันนั้นจะทำลายความฝันของนางไปจนสิ้นยากจะหวนคืนกลับมาได้อีกต่อไป“หากเจ้ารับปากแต่งงานกับซู่จิ้งอ๋อง เปิ่นกงรับรองว่าพี่ชายคนรองของเจ้าจะได้แยกจวน และมีตำแหน่งในกองทัพมั่นคง และไม่น้อยหน้าคุณชายใหญ่หานแน่นอน” วันนั้นนางถูกซ่งฮองเฮาผู้มีศักดิ์เป็น ‘เสด็จป้า’ เรียกตัวมาเข้าเฝ้าตั้งแต่ท้องฟ้าของ ‘มหานครจิ้งหยาง’ ยังไม่กระจ่าง แต่สาวน้อยไม่คิดเลยจริงๆ ว่าการเข้าเฝ้าในวันนั้นจะเป็นการบีบคั้นให้นางแต่งงานกับบุรุษที่มีสตรีอื่นในดวงใจอยู่แล้วจนได้แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือข้อแลกเปลี่ยนอันเย้ายวนใจที่ซ่งฮองเฮาเสนอให้ขณะนั้นต่างหากที่ทำให้หานซางจื่อนั้นหนักใจ เด็กสาวอยากจะเห็นแก่ตัว อยากจะปฏิเสธออกไปใจแทบขาด แต่ความลำบากใจของผู้เป็นพี่ชายและมารดานั้นมันก็รบกวนจิตใจของสาวน้อยอยู่มากโขทีเดียว การเป็นคุณชายรองที่เก

บทที่ 4ในขณะที่หานซางจื่อเร่งฝีเท้าตรงไปยังตำหนักหนิงอู่ ซึ่งเป็นที่พักอาศัยในยามที่เฝิงกุ้ยเฟยมาอยู่ที่ตำหนักซู่จิ้งอ๋องอยู่นั้น หลินเปียวที่คอยสังเกตการณ์ตามคำสั่งของจ้าวเหลียงอี้ก็ตรงไปรายงานความคืบหน้าให้กับผู้เป็นนายของตนทราบทันที“เช่นนั้นเปิ่นหวางก็ต้องกลับไป ‘ช่วยเหลือ’ พระชายาหานสักหน่อยจึงเหมาะสมสินะ หาไม่ก็จะกลายเป็นสวามีผู้อำมหิตเกินไป ที่ปล่อยให้นางถูกเสด็จแม่รังแก”หลินเปียวและถงมู่สือต่างก็เหลือบสายตามองหน้ากัน แต่ก็ไม่ได้กล่าวอันใดออกไปแม้เพียงครึ่งคำ มีเพียงก้าวตามหลังของบุรุษวัยยี่สิบสามหนาวเช่นจ้าวเหลียงอี้ไปอย่างสงบเท่านั้น ทั้งหมดตรงไปยังตำหนักหนิงอู่โดยไม่รีบร้อนเท่าใดนัก เนื่องจากซู่จิ้งอ๋องของพวกตนไม่รีบ แล้วพวกเขาที่เป็นเพียงบ่าวรับใช้จะรีบร้อนไปไวตลอดเส้นทางที่หานซางจื่อเดินตามซูผิงไปยังตำหนักหนิงอู่ซึ่งอยู่คนละฝั่งกับตำหนักส่วนตัวของจ้าวเหลียงอี้อย่างสงบ แต่สองตาของนางก็แอบลอบสังเกตทุกคนภายในตำหนักไปด้วย หานซางจื่อเห็นทั้งเหล่านางกำนัลและขันที ที่เพียงแค่เห็นนางจากที่ไกลๆ หากหลบหลีกได้ก็รีบหลบในส่วนที่หลบไม่ทันก็ต่างก้มหน้าก้มตาเสแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นกันอ

บทที่ 6แล้วก็เป็นเช่นที่หานซางจื่อคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด เพราะยังไม่ทันขยับไปทางใด เสียงขันทีหวัง 'หวังเฉาชุ่น' ผู้ดูแลทั้งตำหนักซู่จิ้งอ๋องแห่งนี้ก็รีบร้อนวิ่งเข้ามากระซิบกระซาบกับจ้าวเหลียงอี้ว่า..."คนของซ่งฮองเฮาส่งข่าวออกไปแล้ว คนของเรามิอาจสกัดเอาไว้ได้ทันพ่ะย่ะค่ะ!"มือแกร่งของจ้าวเหลียงอี้พลันกำแน่น ฝ่ายหานซางจื่อนั้นยังคงปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ทำเป็นไม่รู้ความอันใดทั้งสิ้นใบหน้างามดูบอบช้ำราวกับดอกสาลี่ถูกน้ำฝนจนเปียกปอน ยิ่งมองยิ่งไร้เดียงสาและน่าสงสาร แต่ซู่จิ้งอ๋องกลับกัดฟันจนบังเกิดเสียง เพื่อข่มอารมณ์พ่ายแพ้ของตนเองที่กำลังปะทุเดือดราวกับลาวาของภูเขาไฟอยู่ภายในอกเต็มกำลัง“พวกเจ้าสองคนพาพระชายาหานไปพักผ่อนเถิด”ผ่านไปครู่หนึ่งจึงควบคุมอารมณ์ของตนเองลงได้ เลยรีบออกปากคลี่คลายสถานการณ์ตรงหน้าลงไปก่อน แต่ดูเหมือนเฝิงกุ้ยเฟยจะไม่ทราบถึงความหวังดีของบุตรชายจึงบังเกิดอาการดวงตาแวววาวเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแค้นคิดไปว่าจ้าวเหลียงอี้นั้นเข้าข้างหานซางจื่อ เร่งตรงเข้ามากระชากแขนเรียวของเด็กสาวออกไปเสียจากอ้อมกอดของบุตรชาย จากนั้นก็ออกแรงผลักเต็มแรง เรือนร่างบอบบางจึงปลิวไปตามแรงผลักล้

บทที่ 8แต่ภาพบนเตียงกลับทำเอาจ้าวเหลียงอี้รู้สึกละอายใจขึ้นมาไม่น้อย ใบหน้างดงามของหานซางจื่อดูชอกช้ำเช่นดอกสาลี่ถูกลมฝนสาดซัดมาอย่างหนักจนบอบช้ำชวนใจหายอย่างยิ่ง เท้าแกร่งของจ้าวเหลียงอี้พลันหยุดนิ่งคล้ายดังว่าตัดสินใจไม่ถูกเลือกไม่ได้ว่าตนจะเข้าไปหรือถอยหลังกลับดี“ซู่จิ้งอ๋อง…”ร่างบอบบางค่อยๆ ขยับเท้าก้าวลงจากเตียงลงมาโค้งกายทำความเคารพผู้เป็นพระสวามีด้วยกิริยามารยาทงดงาม จนจ้าวเหลียงอี้ถึงกับวางสีหน้าไม่ถูกไปอีกครู่ใหญ่“ซางจื่อขอบพระทัยซู่จิ้งอ๋องยิ่งนักที่ดึกดื่นถึงเพียงนี้ยังมากน้ำใจมาเยี่ยมดูอาการด้วยตนเองเช่นนี้ ขอบพระทัยเพคะ”หญิงสาวกล่าววาจาที่กินความหมายลึกซึ้งที่หากฟังให้กระจ่างย่อมรู้แจ้งว่านางกำลังแดกดันบุรุษนามจ้าวเหลียงอี้ทุกคำแล้วจึงย่อกายคารวะอีกครั้ง ทุกท่วงท่านั้นอ่อนช้อย แต่ก็ดูพอดี ไม่ดูเสแสร้งจนเกินงาม ดังนั้นต่อให้เขาไม่ชื่นชอบสตรีตัวน้อยตรงหน้ามากเพียงใด จ้าวเหลียงอี้กลับอาละวาดฟาดอารมณ์ใส่นางไม่ลง ยิ่งสภาพของผู้เป็นพระชายาของตนยังดูย่ำแย่ ใบหน้าซีดเผือด แก้มมีรอยช้ำ มุมปากยังเห็นรอยแตก ข้อมือที่มีผ้าพันเอาไว้นั้นบวมจนผิดรูป ทั้งสิ้นเป็นมารดาของเขาที่ลงมือ