Semua Bab แค่ของ(กิน)เล่น: Bab 11 - Bab 20

Chapter12ห้ามล้ำเส้นหลังจากดูหนังเสร็จเหมียว​ก็ไปทานข้าวกับแม่ที่บ้านพร้อมกับกวิน หลังจากไม่เจอกันนาน เขาดูหล่อขึ้นและเปลี่ยนไปมาก ที่ไม่เปลี่ยนคือเขาเอาใจใส่เธออย่างดีเสมอ"หายไปนานหล่อขึ้นเลยนะกวิน" แคทเอ่ยชมกวินขณะนั่งอยู่โต๊ะอาหาร กวินยิ้มหน้าบานเมื่อได้ฟังคำชมของนางแคทชอบกวินมาตั้งแค่ไหนแต่ไรนางรู้ดีว่าชายหนุ่ม​ตรงหน้าแสนดีมากแค่ไหน ครอบครัวนางกับครอบครัว​กวินสนิทกันมาก กวินจะไปมาหาสู่บ้านแคทประจำ"ขอบคุณนะครับ เหมียวกินเยอะๆนะ"กวินตักกุ้งให้เธอพร้อมส่งยิ้มมาให้ เขาอบอุ่นเสมอและดีกับเธอมาตลอด แคทมองการกระทำของกวินพร้อมกับอมยิ้ม"ขอบคุณนะ" เหมียว​ตักกุ้งเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ"ดูสิเลอะเลย กินเหมือนเด็กเลยนะ" เขาใช้มือปาดที่มุมปากให้หญิงสาว​ ก่อนจะหันไปกินข้าวต่อ"กวินพักที่บ้านหรือคอนโดล่ะ" แคทเอ่ยถามกวิน"คอนโดเดียวกับเหมียวครับ""ดีจัง""แม่คะเหมียวจะไปอยู่คอนโดนะคะ""ได้สิลูก ใกล้มหาวิทยาลัยด้วย ฝากเหมียวด้วยแล้วกัน" แคทพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กวิน นางไม่ห้ามปรามแม้แต่น้อยถ้ากวินจะดูแลเหมียว เพราะนางรู้ว่าชายหนุ่มนิสัยเป็นอย่างไร"ครับ" กวินคุยกับแคทไปเรื่อยๆแม่ของเหมียวเข้

Chapter14วันเกิด"ขออยู่แบบนี้ไปก่อนได้ไหม กูเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร""...""กูแค่รู้สึกเหนื่อย" วศินพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเหมียวตอนนี้มันคืออะไร จะว่ารักก็ไม่ใช่หรือเพราะเขายังไม่แน่ใจ แต่จะว่าให้ปล่อยเธอไปเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน อาจจะเพราะความเหตุแก่ตัว ถึงรั้งเธอเอาไว้"เหนื่อยก็กลับไปนอนคอนโดวศินเถอะ" เหมียวเอ่ยออกมา ไม่อยากอยู่ในสถานะแบบนี้อีกแล้ว มันไม่เคยมีความสุขเลยสักนิด อยู่แบบไม่มีตัวตนไม่มีผู้หญิงคนไหนต้องการ"ขออยู่ตรงนี้สักพัก..." เขาพูดออกมา ตอนนี้เขาอยากจะพัก และคนที่ทำให้เขาอุ่นใจคือเหมียว เพราะต่อให้เขาวิ่งตามเปลวเท่าไหร่ มันเหมือนไกลออกไปทุกที แต่เขาก็มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีกับเปลวมันคือความรัก"ไม่.." เหมียวเอ่ยเสียงเข้ม การจะตัดใจได้คือต้องรักษาระยะห่าง ถึงมันจะเจ็บสักวันมันต้องมีวันหาย เธอเชื่อแบบนั้น"นะเหมียว""..."เหมียวนิ่งไม่พูดอะไร วศินกอดเธอเอาไว้แน่นๆ พร้อมกับใช้จมูกถูที่คอของเธอเบาๆ เขาแค่อยากอยู่ใกล้ๆ เขารู้สึกว่าเหมียวเป็นของๆเขา เขาห่วงเขาไม่อยากให้ใครใกล้เธอ ใครก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเธอทั้งนั้น"เหมียวไม่ใช่

"ฮึก!ฮื่อๆ" เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นภาพของเปลวกับวศินยังติดตาตลอด จะให้ทำใจง่ายๆคงทำไม่ได้แน่นอน"กินยาแล้วนอนซะนะ" กวินยื่นยาให้พร้อมกับน้ำ อยากจะแสดงความรักออกมาให้มากกว่านี้ แต่มันทำไม่ได้เขากลัวจะเสียเพื่อน และกลายเป็นรอยร้าวระหว่างเธอกับเขา"ฮึก!เหมียวขอยานอนหลับได้ไหม?""ได้ๆ" กวินเดินไปหยิบกระปุกยาพร้อมกับหยิบออกมาใส่มือให้เธอ เขาวางกระปุกยาเอาไว้ที่หัวเตียง เหมียวหยิบเข้าปากจากนั้นก็ดื่มน้ำตาม พอกินเสร็จเธอก็ล้มตัวนอนบนเตียง แล้วนอนหันหลังให้กวินเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ มองคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้ ตัวของเธอสั่นเบาๆมันบ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ ก่อนจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยานอนหลับปึง~ปึง~ปึง~ปึงเสียงทุบประตูรัวๆ กวินมองร่างบางที่กำลังหลับสนิท พร้อมกับหายใจดังสม่ำเสมอ ขอบตาบวมช้ำเพราะการร้องไห้อย่างหนัก เขาลุกขึ้นพร้อมวางมือเล็กไว้ข้างๆตัวเธอ จากนั้นเดินไปที่ประตูปึง~ปึง~ เขาส่องไปที่ตาแมว เป็นวศินที่ยืนอยู่ เขาหันกลับมามองที่เหมียวอีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ"ขอโทษที่ทำแบบนี้นะเหมียว" กวินพึมพำพร้อมกับลูบหน้าตัวเอง เขาเดินไปที่เตียงก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่างปึง~ปึง~"เปิดสิวะ

Chapter17ดูอ้วนขึ้น~~ผ่านไปอีก1เดือน~~วศินนั่งจ้องเปลว ตั้งแต่เปลวถูกคนมารุมโทรมเธอผอมลงไปเยอะ วันนั้นถึงเขาจะช่วยได้ทัน แต่เปลวก็เสียลูกไปอยู่ดียอมรับว่าเป็นห่วงความรู้สึกเปลวเหมือนเปลวไม่เหลือใคร ในชีวิตของเปลวมีแค่แม่คะน้ากับชุมพล ยิ่งเธอมาเสียใจเพราะชุมพลแบบนี้ เขากลัวว่าเปลวจะคิดสั้น"ดาวกับเดือนคณะแอบกินกันวะ" เหมียวกัดปากตัวเองจนเจ็บ อยากจะพูดให้คนตรงหน้าทั้งสองคนเจ็บอย่างที่เธอเคยเจ็บบ้าง"สงสารพลนะที่ต้องมาเสียใจเพราะผู้หญิงแบบนี้" แพรวเอ่ยออกมา ทั้งที่ในใจแสนจะดีใจที่เปลวเลิกกับชุมพล เพราะเธอแอบรักชุมพลมานานแล้ว"แรดกับร่านมีแค่เส้นบางๆกั้นอยู่" เหมียวโพล่งออกไปทันที ใจตอนนี้ยอมรับว่าเกลียดเปลวมา เกลียดที่เธอพูดกลับกรอก เกลียดที่เธอพูดไม่มีสัจจะเกลียด​ที่เธอกับวศินมีอะไรกันเหมียว​จะอดทน อีกไม่นานก็เรียนจบแล้ว เธอจะหายไปจากที่นี่ และลืมเรื่องจำปวดให้หมด"ทำไงได้ล่ะ คนมันร่าน" แพรวพูดพร้อมเบ้ปาก ไม่คิดว่าอะไรมันจะง่ายดายขนาดนี้ ยิงปืนนัดเดียวได้นก2ตัว"เสือกมากนักนะพวกมึง เปลวเพื่อนสนิทพวกมึงไม่ใช่เหรอ" วศินเอ่ยออกไปด้วยความโมโห เขาเป็นห่วงความรู้สึกเปลวมากกว่า เสียทั้งลูก

Chapter19เจ้าอารมณ์เอี๊ยดดดดด!!! เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนน พร้อมกับร่างหนาของชายที่ลงจากรถ ถือมัจจุราชสีดำอยู่ในมือแล้วเดินเล็งมาที่เธอกับกวิน ทั้งสองมองชายคนนั้นด้วยความตกใจ"น...นายจะทำอะไร" เหมียวเอ่ยถามทันที พร้อมกับมองมัจจุราชสีดำในมือของเขาด้วยความหวาดกลัว"หึ" เขาแสยะยิ้มพร้อมกับหัวเราะผ่านลำคอออกมาเบาๆ อารมณ์ของเขาตอนนี้มันเดือดถึงขีดสุด และเขาพร้อมที่จะปลิดชีพชายชู้ที่ยืนอยู่ข้างเธอทันที แค่เพียงเขาเหนี่ยวไก"..." ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากกวิน เขาเองก็ตกใจ ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะบ้าดีเดือดได้ขนาดนี้ ผู้ชายตรงหน้าของเขารักเธอจริงๆเขาดูออก แต่ทำไมคำพูดถึงสวนกับการกระทำ เขาเองก็ไม่เข้าใจ"กูบอกให้มึงเลิกยุ่งกับมัน ทำไมมึงไม่ฟัง มึงต้องการแบบนี้ใช่ไหม?" วศินพูดผ่านไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ไม่ว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกยังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปอยู่ดี ถึงจะพ่นคำพูดร้ายกาจใส่เธอ แต่ไม่รู้ทำไมใจของเขามันปล่อยเธอไปไม่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันคืออะไร"นะ..นายเลิกบ้าสักทีได้ไหม ฮึก! นายควรกลับไปหาเปลว จำได้ไหม เมือ1ชั่วโมงที่แล้วนายเหมียวว่านายรักเ