All Chapters of พันธนาการรักมาเฟียร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 11อลิสเดินตามคริสเตียนเข้าไปในครัว นัยน์ตากลมจ้องมองน้องชายที่กำลังยืนอยู่กับแม่บ้าน“ถ้าเป็นไข้สูงเราต้องทำยังไงป้า” คริสเตียนเอ่ยถามป้าหวานที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว หญิงวัยกลางคนหันมามองชายหนุ่มรุ่นลูกยังแปลกใจ ปกติคริสเตียนจะไม่มาวุ่นวายอะไรในครัว หรือเวลาที่เจอกันคริสเตียนก็จะไม่เคยเอ่ยถาม จะไม่วุ่นวายไม่ยุ่งกับใครทั้งนั้น“คือ...”“ใครเป็นอะไร?” อลิสกอดอกยืนพิงประตูจ้องมองผู้เป็นน้องชายอย่างสงสัย“เปล่า กูแค่รู้สึกไม่สบายน่ะ”“ถึกเหมือนควายเเบบแกนี่นะไม่สบาย ฉันอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ตั้งแต่ฉันเป็นเด็กกระทั่งโตฉันเห็นแกไปโรงพยาบาลแค่ครั้งเดียวไอ้คริสเตียน ที่ไปก็ไม่ใช่เพราะป่วยนะ แกแขนหักเพราะถูกรถชน แต่เจ็บไข้ได้ป่วยจนได้เข้าโรงพยาบาลไม่เคยมี แกเป็นคนที่ถึกและทนที่สุดของบ้านแล้ว”“ที่ไม่ค่อยป่วยก็ใช่ว่าจะป่วยไม่เป็น ส่วนเรื่องที่มึงบอกว่าอยากหัวเราะให้ฟันร่วงลองหมัดกูดูไหมว่ามันจะร่วงหมดปากหรือเปล่า”“โธ่ไอ้น้องเวร!”“หึ!”“เออ...ว่าแต่แกเป็นคนมีอำนาจมีอิทธิพล แกช่วยไปตามข่าวของโมนาให้ฉันได้ไหม พ่อก็ไม่อยู่ไอ้คริสก็ไม่รู้ไปไหน ส่วนไอ้คริสโตเฟอร์ก็พึ่งไม่ได้หรอกเพราะราย

ร่างกายของฉันนอนอย่างไร้เรี่ยว หลังจากที่บทเพลงรักแสนโหดร้ายสิ้นสุดลง ฉันปล่อยน้ำตาไหลรินออกมาทางหางตา เรี่ยวแรงจะสะอื้นร่ำไห้ฉันก็แทบจะไม่มี ร่างกายของฉันมันเหนื่อยล้า เจ็บปวดและบอบช้ำจนแทบจะทนไม่ไหว ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเอง ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคาเป็นเพียงที่รองรับอารมณ์ ความโกรธความกระสันของซาตานร้ายอย่างเขา เขาเหมือนจะลืมไป ว่าฉันก็เป็นคน เจ็บเป็นทุกข์เป็นร้องไห้เป็น คนที่เสร็จกิจสุขสมอารมณ์หมายแล้วเขาก็นอนหอบหายใจรัว ๆ อยู่ข้าง ๆ ฉันฉันเข้าใจหัวอกของคนที่ทุกข์ทรมาน จนไม่อยากจะอยู่บนโลกแสนโหดร้ายนี้ว่ามันเป็นยังไง ตอนนี้ฉันกำลังทุกข์ ทุกข์จนไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี มันมองไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้เลย มันมืดมนไร้หนทางไร้แสงสว่างมือหนายื่นมาดึงร่างของฉันให้หันหน้าไปทางเขา เขาจ้องหน้าของฉัน ฉันไม่อาจห้ามปรามน้ำตาที่มันกำลังไหลรินออกมาอย่างร้าวในหัวใจได้ เขาจะรู้ไหมว่าฉันทุกข์ทรมานกับสิ่งที่เขาทำกับฉันมากเพียงใด แต่เขาก็คงจะไม่รู้หรอกเพราะหัวใจของเขามันไม่เคยเห็นใจใคร ไม่เคยรู้สึกอะไร“อย่าทำหน้าเหมือนจะตาย ถ้าเธอยังทำแบบนี้อีก ฉันก็จะทำเรื่องอย่างว่ากับเธ

Chapter 15“กูไม่ชอบพูดกูชอบฆ่ามันเลย” คริสเอ่ยเสียงเหี้ยมแสยะยิ้มร้าย จ้องมองไปที่ประยุทธกับเอกภพ“ไอ้พวกนี้ต้องมีคนรู้เรื่องนี้แน่นอน ว่าแต่มึงจับไอ้เอกพงศ์ได้ไหม?”“ถ้าจะจับก็จับได้นะแต่ยาก ลูกมันก็มาเฟียสระบุรีเลยนะมึง เตรียมพร้อมรับมือกูมาก กูถล่มมันได้แต่มันเยอะกว่า เราต้องเตรียมคนไปเพิ่ม อีกอย่างเคลียร์พวกสวะให้จบแล้วลุยพร้อมกัน”“ได้” คริสเตียนวิ่งตรงมาหาน้องชายปัง!ปัง!ปัง!กระสุนอีกหลายนัดพุ่งเข้าใส่ร่างของลูกน้องตระกูลทั้งสามล้มลงขาดใจตายราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิว แหลมยิ้มร้ายวิ่งอ้อมไปอีกฝั่งโดยมีหลอดเป็นคนยิงเปิดทางให้“กูชอบฆ่าคน อยู่กับคุณแดเนียลไม่ค่อยมีอะไรแบบนี้ให้กูทำ” แหลมหัวเราะเบาๆออกมาอย่างพอใจ“กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ รายนั้นมาเฟียมุ้งมิ้งไม่มีเรื่องให้เราทำแบบนี้ วันนี้แหละกูจะฆ่าให้สะใจเลย” หลอดว่าพลางเล็งปืนคู่ใจไปที่ลูกน้องเอกภพปัง!“อ้ากกกก!!”“แต่กูมีบ่อย บางครั้งกูก็เหนื่อย เมื่อก่อนนะกูกับไอ้พีระฆ่าคนไม่เว้นวัน บางครั้งยิงกันข้ามวันข้ามคืนเลย” ภิภพหลบเข้ามุมเสา“เงินดี มึงอย่าบ่น” พีระเอ่ย“ก็เพราะเงินดีนี่แหละ อีกอย่างเรากับนายก็โตมาด้วยกัน จะให้เราทิ้งงานนี

Chapter 17คริสเตียนมองร่างเอกภพที่กลิ้งลงไปในน้ำแล้วไม่โผล่ขึ้นมาก็ยิ้มอย่างพอใจ จุดจบของคนที่ทำร้ายครอบครัวของเขามันไม่ดีนัก ซึ่งเอกภพก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาหันหลังเดินกลับเข้าไปในป่าเดินลัดเลาะมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงรถ บิดาของเขานั่งอยู่ในรถรออยู่แล้ว“สำเร็จไหมคริสเตียน”“สำเร็จครับผมยิงมันตกน้ำไปแล้ว ถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตครับ แล้วไอ้การินล่ะครับพ่อ”“นอนเป็นผักอยู่ในป่าข้าวโพด ไม่รู้ว่าจะมีใครมาเจอมันตอนไหน ถ้าเจอก็อาจจะรอดแต่ถ้าไม่เจอก็นอนเน่าอยู่นั่นแหละ”“ทำไมพ่อไม่ฆ่ามันให้ตายเลย ปล่อยไว้วันไหนมันมีโอกาสมันก็จะมาแว้งกัดเรา”“บางทีความตายมันก็ไม่ใช่ทางออกของทุกอย่างหรอกนะ แต่การที่ต้องอยู่อย่างทรมานยิ่งกว่าตาย มันคือสิ่งที่ทรมานที่สุดแล้ว”“ครับ”“คริสโทรมาบอกว่าที่ไนท์คลับจัดการเรียบร้อยแล้ว ไอ้ประยุทธและลูกน้องของสามตระกูลโดนเก็บเรียบร้อยแล้ว” วิคเตอร์เอ่ยก่อนจะมองไปที่ต้นแขนของคริสเตียนที่เลือดอาบเต็มท่อนแขนเพราะถูกคมกระสุนของการิน “แล้วลูกเจ็บมากไหม?”“แผลเล็กน้อย เอาเป็นว่าเรารีบไปกันเถอะครับ ผมเป็นห่วงแม่แล้ว”“อืม” วิคเตอร์พยักหน้าแล้วขับรถออกไป คริสเตียนมองซากรถของเอกภพ

Chapter 19เสร็จสมอารมณ์หมายฉันก็อาบน้ำแล้วมานอนบนเตียง กดทีวีดูอะไรไปเรื่อย ส่วนเขาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงมาหาฉัน เขาขึ้นมานอนข้าง ๆ กัน ตอนนี้รู้สึกงงกับอากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของเขามาก แต่ฉันก็ไม่ปรามเขาหรอกแกรก เสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นหมอหนุ่มที่รักษาฉันเดินมาพร้อมกับพยาบาล เขาก็มาวัดไข้ตรวจแผลตรวจอะไรไปเรื่อยล่ะค่ะ“คุณคริสเตียนทำไมไม่นอนเตียงตัวเองครับ”“พอดีอยากนอนเตียงนี้ ว่าแต่จะได้กลับวันไหนเบื่อโรงบาลแล้ว”“ถ้าดีขึ้น พรุ่งนี้ก็กลับได้”“กลับวันนี้ได้ไหมล่ะ เบื่อโรงพยาบาลแล้ว”“เอ่อ...” หมอทำหน้าไม่ถูกเลย คนพูดน้อยตอนแรกๆกลับกลายเป็นคนพูดมากแล้ว“ขอกลับนะหมอ ตอนบ่ายก็ได้อย่าให้ถึงพรุ่งนี้เลย เบื่อโรงพยาบาลจะแย่แล้ว”“ก็ได้ครับ เพราะต่อให้ผมบอกคุณว่าควรพักอยู่ที่โรงพยาบาลคุณคริสเตียนก็คงจะไม่ฟังอยู่ดี เอาเป็นว่าหมอจะให้กลับตอนบ่ายแต่ต้องมาตามนัดทุกครั้งนะครับ หรือถ้าเกิดว่าปวดแผล ก็รีบพากันมาเลยนะครับ”“อืม ขอบคุณครับ เดี๋ยวให้ลูกน้องไปเอายาและเตรียมกลับบ้าน”“ครับ งั้นหมอขอตัวก่อน”“อืม ช่วยบอกลูกน้องไปจ่ายค่ารักษา กับไปเอายาให้หน่อยนะ”“ครับ” หมอเอ่ยแล้วเดินไป ส่วนคริส