All Chapters of พันธนาการรักมาเฟียร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 21“ทำไรกินดีในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย” คริสเตียนเปิดตู้เย็นมันไม่มีอะไรในตู้เลยสักอย่าง ฉันเหลือบไปมองกล่องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่บนชั้นบน แล้วพยายามเขย่งเท้าแล้วยื่นมือเอาให้ถึง“สูงจัง เขย่งเท้าแล้วก็ไม่ถึง”“เดี๋ยวเอาให้” เขายืนมือไปหยิบให้ฉัน ฉันฉีกบะหมี่ต้มอย่างคล่องแคล่วไม่นานนักบะหมี่แสนหอมอร่อย ก็เสร็จเรียบร้อย“นี่ของนาย” ฉันเลื่อนถ้วยบะหมี่ให้“ขอบคุณนะ” เขาขอบคุณฉันแล้วกินบะหมี่ เรานั่งทานกันอย่างเงียบ ๆ พอทานเสร็จฉันก็มาเดินเล่นที่สวนดอกไม้นานาพรรณ ซึ่งตอนนี้กำลังเบ่งบานออกดอกบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอม ผีเสื้อมากมายต่างมาเกาะตามดอกไม้แสนสวย ฉันก้มลงสูดดมดอกกุหลาบสีขาวแล้วยิ้มออกมาเกาะที่นี่สวยงามราวกับเทพนิยาย มีป่าไม้มีภูเขามีน้ำตกมีสวนดอกไม้พื้นทรายสีขาวสะอาด ไม่มีเศษขยะเศษพลาสติกตามพื้นทรายเลยแม้แต่น้อยส่วนทะเลก็เป็นสีครามน้ำใสจนมองเห็นปะการังข้างล่าง มันเป็นภาพที่หาดูได้ยากมาก“หอมไหม!” คริสเตียนถามฉัน“หอมค่ะ” ว่าจบก็เดินไปนั่งที่ม้านั่งทอดสายตามองทะเลสีครามแสนสวย“อ้ะ!” เขายื่นดอกกุหลาบสีขาวให้ฉัน ฉันยังมองงงๆเขาเดินมานั่งข้าง ๆ ฉันแล้วยื่นให้อีกครั้ง “ฉันให้เธอ”“

Chapter 23โมนาฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นนั่งรถมุ่งตรงไปที่จังหวัดสระบุรี ฉันกระวนกระวายอยู่ไม่สุข เป็นห่วงคริสเตียนจับใจ เขาโดนขนาดนั้นเขาจะรอดไหม จะมีคนพาไปหาหมออย่างทันท่วงทีหรือเปล่าคำถามมากมายถาโถมเข้ามา มันห่วงมันกลัวไปหมด โดนขนาดนั้นถ้ารักษาทันท่วงทีก็ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า ตอนนี้ฉันกลัวฉันกลัวมาก ๆ“ฮึก ฮื่อ ๆ พวกนายมันเป็นคนใจร้ายใจดำ พวกนายก็รู้ว่าฉันเป็นหมอ ตอนที่คริสเตียนโดนยิงถ้าฉันเข้าไปรักษาเขา เขาก็มีโอกาสที่จะรอด แต่นี่พวกนายเลือกที่จะเป็นหมารับใช้ รับฟังคำสั่งพี่ชายฉัน ไม่สนผิดชอบชั่วดีไม่สนชีวิตของคนที่กำลังล้มตาย ฮึก” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาของตนเอง ความรู้สึกเจ็บรู้สึกกลัวการสูญเสียจู่โจมหัวใจฉัน น้ำตาฉันไหลรินออกมาราวกับทำนบพัง ไม่อาจห้ามปรามน้ำตาที่ไหลรินออกมาได้เลย“พวกเราจำเป็นครับ ถ้าผมไม่ทำคนที่จะซวยก็คือพวกผม หวังว่าคุณหนูคงจะเข้าใจ” ศักดิ์ว่าพลางปล่อยมือที่ล็อคตัว แต่ลูกน้องพี่ชายฉันนั่งขนาบฉันทั่งซ้ายทั้งขวา ไม่มีทางที่จะหนีพ้นแน่ ฉันร้องไห้ได้แต่ภาวนาให้คริสเตียนรอดพ้นความตายผ่านไปอีกสองชั่วโมงกว่าๆ รถก็แล่นมาถึงที่หมาย บ้านใหญ่โตหรูห

Chapter 25โมนา...คำพูดของแม่ทำฉันชะงัก อาการที่เปลี่ยนไปบวกกับความเศร้าโศก มันจึงทำให้ฉันไม่ได้สนใจร่างกายของตนเอง ว่ามันเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน ทุก ๆ วันมันมีแต่ความเศร้า ที่กัดกินหัวใจของฉัน ได้แต่เฝ้าโทษตัวเอง ที่ไม่สามารถช่วยคริสเตียนในวันนั้นได้พอได้ยินสิ่งที่แม่พูดฉันก็มาคิดตาม จริงสิ! ตั้งแต่ฉันกับคริสเตียนมีอะไรกันในอุโมงค์ เขาไม่เคยป้องกันเลยสักครั้ง จนกระทั่งถึงวันที่เราแยกจากกันน้ำตาเม็ดใส ๆ ไหลรินอาบแก้มมันต้องใช่แน่ ๆ มันจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ตอนนี้ประจำเดือนฉันมันไม่มาสามเดือนแล้ว ฉันเป็นหมอ ฉันไม่มั่นใจว่าตอนนี้ฉันกำลังเป็นอะไร และอาการเหม็นอาหารคลื่นเหียนอาเจียน มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฉันกำลังเป็นอะไร“โมนา...” ฉันเอ่ยเสียงสั่นรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ฉันล้างปากตัวเองแล้วยืดตัวตรง“ใช่ไหม หนูท้องใช่ไหม”“ถ้าโมนาท้องจริง ๆ แม่จะว่ายังไง?” ฉันหันไปมองแม่ที่มองฉันน้ำตาคลอ พอได้ยินคำถามของฉันท่านกลับทำท่าทางกระอักกระอ่วนใจ“ลูกท้องคริสเตียนใช่ไหม?” ท่านไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่ถามฉันแทน“ถ้าโมนาท้อง ฮึก!” ฉันเว้นวรรคมองหน้าแม่ของตัวเอง ท่านมีสีหน้ากังวลมาก “เด็กที่อยู่ในท้

Chapter 27โมนา...“พาตัวโมนาไปได้แล้ว” เอกพงศ์พูดเสียงขุ่น ในขณะที่บุตรสาวไม่ได้โต้แย้งอะไร น้ำตาเธอหลั่งไหลออกมาหมดสิ้นศรัทธาในตัวของผู้เป็นบิดา“ฉันอยากให้คุณคิดใหม่ค่ะคุณเอกพงศ์ โมนากำลังท้องหลานเราอยู่นะ อย่าทำแบบนี้เลย” รตีเอ่ยพยายามห้ามปรามสามี รู้สึกไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก กับสิ่งที่ทุกคนกำลังจะทำกับโมนา“สายเลือดตระกูลนั้น ฉันไม่มีวันยอมรับ” เอกพงศ์พูดเสียงกระด้าง เขาไม่มีวันยอมรับตระกูลที่เขาเกลียดมาตลอด เกลียดตั้งแต่รุ่นพ่อจนกระทั่งรุ่นลูก“แต่หลานเราก็มีเลือดเราครึ่งหนึ่งนะ มันไม่พอลบล้างกันได้เหรอ?”“ไม่มีทางลบได้ ฉันไม่ต้องการให้เลือดชั่วมันมาแปดเปื้อนปะปนอยู่กับเรา”“คุณเอกพงศ์” รตีเอ่ยอย่างร้าวในหัวใจ แต่ไม่รู้จะช่วยบุตรสาวได้อย่างไร“สักวันหนึ่งพ่อจะต้องเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ฮึก” โมนาพูดเสียงสั่นเครือร้องไห้ออกมาอย่างปวดใจ ด้วยไม่เคยคิดเคยฝันว่าบิดาจะเป็นคนที่เลวร้ายได้ขนาดนี้“มันจะไม่มีวันนั้น โนอาห์รีบพาน้องไป”“แต่วันนี้ผมมีส่งของล็อตใหม่”“พาน้องไปก่อน เสร็จเรื่องนี้ค่อยมาส่งก็ได้”“ครับพ่อ” โมนาถูกพามานั่งบนรถตู้ที่มีลูกน้องของโนอาห์ หญิงสาวนั่งร้องไห้มองข้

Chapter 29ร่างหนาของโนอาห์ถูกนำส่งโรงพยาบาล หมอได้ทำการรักษาอย่างทันท่วงที ในขณะที่เซลีนอลิสและสมกำลังยืนรอกันอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เอกพงศ์วิ่งเข้ามา“ลูกผมเป็นไงบ้างครับ” เอกพงศ์เอ่ยถามหมอที่หน้าเคาเตอร์ พอเขาทราบข่าวจากโรงพยาบาลที่โทรไปบอกเขาก็รีบมาเลย ทั้งโกรธทั้งแค้นด้วยไม่คิดว่าจะมีคนกล้ามายิงลูกชายเขา ส่วนบุตรสาวก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ลูกน้องที่ไปกับโนอาห์ก็ติดต่อไม่ได้สักคน“กลับกันเถอะอลิส”“แต่เรายังไม่รู้อาการของผู้ชายคนนั้นเลยนะคะ” อลิสมองมารดาที่กำลังกำมือแน่น“เราไม่จำเป็นต้องรู้แล้ว เรารีบไปกันเถอะก่อนเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ เดี๋ยวคนอันธพาลจะมาก่อกวนมาหาเรื่องเรา เรื่องก็จะไม่จบไม่สิ้นกันอีก”“ค่ะแม่”“ไปกันเถอะสม”“ครับนายหญิง” สมเอ่ยแล้วเดินออกไปเป็นจังหวะเดียวกันที่เอกพงศ์หันมามองทั้งสาม“คนที่เราช่วยคือลูกศัตรูคู่อริพ่อเรา เรารีบไปก่อนที่พวกเขาจะทำร้ายเรา”“ค่ะแม่” อลิสพยักหน้าแล้วเดินไปที่รถ“เราช่วยได้แค่นี้แหละ ถ้าเขาไม่เห็นความดีของพวกเราก็ช่างเขา” เซลีนเอ่ยเสียงราบเรียบแล้วเดินไปขึ้นรถ เธอทำดีกับตระกูลนั้นได้แค่นี้แหละ ถ้าเขาจะไม่เห็นควา