เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 10
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-06 17:00:19Chapter 10
คริสเตียนเปิดน้ำใส่อ่างจนเต็มแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก
“ถอดเสื้อผ้าของเธอสิ” เขาพูดเสียงเรียบ
“ไม่...ฉันไม่อาบ” โมนาเอ่ยอย่างดื้อดึง เขารู้ว่าเธออ่อนลงแล้ว แต่ยังดื้อไม่ฟังสิ่งที่เขาพูด
“ฉันบอกให้มา” เขาพูดเสียงห้วน โมนาเม้มปากแน่นแล้วเดินไปยืนข้างๆอ่าง
“ถอดเสื้อผ้าแล้วลงมา”
“...”
“อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ” โมนาจ้องใบหน้าคมเข้มแล้วถอดเสื้อผ้าออก คริสเตียนรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นท่าทีของผู้หญิงที่เคยเเสดงท่าทีเกลียดชังเขาเปลี่ยนไป
ร่างระหงเนื้อตัวเเดงเถือก ดอกบัวตูมคู่งามยอดประทุมบวมเบ่ง ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาเคยกระทำ เธอขึ้นมานั่งบนอ่างตรงข้ามกับคริสเตียน เขายกยิ้มแล้วตามไปทาบทับคนร่างบาง
“ฉันยอมอ่อนลง ก็ไม่ได้แปลว่าฉันต้องยอมให้นายมาทำเรื่องระยำกับฉันอีกนะ” โมนาข่มน้ำเสียงที่เริ่มสั่นของตัวเองเอาไว้ “ที่ฉันอ่อนลงเพราะนายขู่ทำร้ายครอบครัวของฉัน แต่ฉันไม่ได้จะยอมให้นายมาล่วงเกิน...อื้อ” โมนาพูดยังไม่จบริมฝีปากก็บดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง ปากที่เคยบวมเจ่อยิ่งบวมมากขึ้น เขาจูบเธออย่างรุนแรงเร่าร้อน มือหนาจับท้ายทอยบดเน้นกว่าเดิม
“อื้อ!” มือเล็กกระหน่ำทุบตีที่แผ่นหลังกว้าง แต่คริสเตียนไม่สนเขาบดจูบริมฝีปากของเธอสอดแทรกลิ้นกวาดต้อนความหอมหวานในโพรงปากนุ่ม
“ในเมื่อยอมอ่อนลงแล้วยอมที่จะอยู่กับฉันจนกว่าจะรู้ความจริง เธอก็ต้องยอมฉันเรื่องแบบนี้ด้วย แต่ถึงเธอจะไม่ยอมฉันก็ไม่จำเป็นต้องแคร์ ถ้าไม่ยอมก็เจ็บมาก ถ้ายอมก็เจ็บน้อยเท่านั้นแหละ” เขาเอ่ยอย่างไม่ยี่หระแก่นกายขยายใหญ่ถูไถดอกไม้งาม ริมฝีปากจูบไล่ตั้งแต่แก้มคางเลื่อนลงมาที่คอระหง
“ฉันขอกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม”
“แบบไหนที่ว่าแบบเดิม” คริสเตียนเลื่อนหน้าลงมาที่หน้าอกได้รูปสวยของโมนา
“ฉันตั้งใจมาเป็นหมอที่โรงพยาบาลพีพิว” โมนาเอ่ยทำให้คริสเตียนชะงัก โรงพยาบาลพีพิวโรงพยาบาลที่มารดาของเขารักษาตัวอยู่ ความรู้สึกโมโหเข้ามาแทนที่เมื่อคิดว่าผู้เป็นมารดาโดนใครกระทำมา
“ว้าย!” โมนาแผดเสียงร้องดังลั่น เมื่อคริสเตียนลุกขึ้นเขาลากเธอออกมาจากอ่างแล้วลากเธอออกมาจากห้องน้ำเหวี่ยงเธอลงบนเตียงอย่างแรง
“นายจะทำอะไร?” โมนาตะเบ็งเสียงดังลั่น จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
“ก็จะเอาเธอไง” คริสเตียนว่าจบก็ก้มลงงับที่ยอดถันบวมเป่งของเธออย่างแรง ยิ่งเห็นใบหน้าที่แสดงความเจ็บอารมณ์กระสันของเขาก็ยิ่งกระพือขึ้น
“นายควรจะรีบหาความจริงเรื่องนี้ เราจะได้จบๆกันไปสักที ถ้านายไม่ไปหาความจริงฉันจะไปหาเอง”
“หึ! ฉันให้ลูกน้องจัดการแล้ว วันนี้ไอ้ประวิทย์ไอ้ประยุทธ์และเอกภพมันหนีไปได้ แต่อีกไม่นานลูกน้องของฉันจะเจอพวกมันแล้วลากคอมันมาเค้นความจริง” คริสเตียนแทรกร่างไปที่กลางหว่างขาของโมนา ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาเคลื่อนมือลูบไล้สลับบีบคลึงผิวขาวเนียนละเอียดคริสเตียนใช้มืออีกข้าง จับเรียวขาของหญิงสาวให้แยกออก ปลายนิ้วร้อนผ่าวกรีดตามร่องปริ่มน้ำ แล้วสอดแก่นกายเข้าไปในดอกกุหลาบบวมช้ำ เพียงแค่สอดแทรกเข้าไปคริสเตียนก็รู้สึกถึงความแน่นตอดรัดรุนแรง
“โอ้ย อย่าทำเลยนะ”
“อ๊า...ไม่ทำไม่ได้ ฉันจะเอาเธอ” เขาเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
ปึก! ปึก! ปึก! เขาขยับสะโพกเคลื่อนไหว เขาเสือกเสยความแข็งขึง กับดอกไม้งามอย่างย่ามใจ มือเล็กจิกเล็บลงที่ท่อนแขนของชายหนุ่มเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ยิ่งเขาจ้วงแทงแก่นกายเธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ
“อย่าทำหน้าเหมือนกำลังจะตาย เพราะยิ่งเธอทำฉันก็ยิ่งมีอารมณ์ และชอบเห็นเธอแสดงความเจ็บปวด”
“พะ... พอแล้ว ฉันเจ็บ” โมนาพยายามผลักอกแกร่งให้พ้นไป แต่ชายหนุ่มกลับซุกไซร้ใบหน้าคมคายลงซอกคอหอมกรุ่นของหญิงสาว แล้วเลื่อนใบหน้าลงต่ำ จูบไล่ลงเรื่อย ๆจนกระทั่งมาถึงปทุมถันคู่งาม เขาใช้ลิ้นตวัดดูดดุนจนเกิดเสียงดัง เอวสอบตอกอัดถี่รัว
“พะ... พอก่อน” เสียงหวานแหบแห้งร้องท้วงขึ้น ทุกท่วงท่าทุกจังหวะที่ได้ถูกกระแทกกระทั้นมันเจ็บจุกไปหมด
“ก็บอกว่าพอไม่ได้” คริสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าแล้วผละจากประทุมถัน
“แต่ฉันเจ็บ ฮึก! จะ... เจ็บ”
“พอดีฉันชอบเห็นเธอเจ็บ” โมนาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อเขารัวแก่นกายเข้าไปในร่องคับแคบของเธอ เธอกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้ ความเจ็บปวดเริ่มถูกกลั่นกรองออกมาเป็นน้ำตาเม็ดใส
“เลว ฉันเจ็บเลิกทำสักที”
ปึก!ปึก!
“อ๊า!” คริสเตียนคำรามออกมาอย่างเสียวซ่านพร้อมกับปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในตัวหญิงสาวทุกหยดหยาด บทเพลงรักเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า หญิงสาวร่างเล็กกลับทำให้เขาเกิดอารมณ์พิศวาสได้อย่างไม่น่าเชื่อ
วันต่อมาคริสเตียนลุกขึ้นจากเตียงเมื่อคนที่นอนอยู่ข้างๆ อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น ใบหน้าแดงก่ำริมฝีปากเเห้งผากเผยอขึ้นเล็กน้อย เขาจ้องมองแล้วเดินลงไปข้างล่าง
“คุณคริสเตียนจะรับอะไรไหมครับ”
“กูจะไปบ้านใหญ่ มึงก็เฝ้าบ้านให้ดีล่ะ”
“ครับนาย” คริสเตียนเดินไปที่บ้านใหญ่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ไอ้คริสเตียนพ่อกับแม่ไปไหน” อลิสวิ่งลงมาจากบันไดเอ่ยถามน้องชายด้วยสงสัย
“พ่อกับแม่ไปธุระยังไม่กลับ น่าจะไปสักสองสามอาทิตย์นั่นแหละ ว่าแต่มีเรื่องอะไร”
“ก็บ้านแสงสุริยะน่ะสิไม่รู้ว่าใครเป็นคนไปถล่ม ตอนนี้อลิสเป็นห่วงเพื่อนมาก ไม่รู้ว่าโมนาจะเป็นยังไงบ้าง” อลิสเอ่ยอย่างร้อนใจ พอรู้ข่าวคราวของครอบครัวของโมนาเธอก็โทรวุ่นวายไปหมด แต่ก็ไม่สามารถโทรติดต่อเพื่อนได้เลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
“มัวแต่ห่วงคนอื่นห่วงครอบครัวของตัวเองก่อนเถอะ” คริสเตียนว่าแล้วเดินเข้าไปในครัว
บทล่าสุด
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 35 ️จบบริบูรณ์️
Chapter 35ตอนแรกฉันกับสามีเราจะไปพักที่บ้านพักตากอากาศของคุณแดเนียล แต่พ่อฉันกับพ่อวิคเตอร์ไม่ยอม จนฉันต้องนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาที่กรุงเทพ คนที่ทะเลาะกันมาตลอดทางเห็นจะเป็นพ่อเอกพงศ์กับพ่อวิคเตอร์ ฉันเเทบจะกรอกตามองเป็นพันรอบ“ผมกับโมนาจะย้ายไปอยู่บ้านเล็กนะครับ”“ไม่เอา โมนาต้องไปอยู่บ้านแสงสุริยะ” พ่อโพล่งขึ้น“บ้านมึงพังหมดแล้วนะไอ้เอกพงศ์ มึงจะให้ลูกกับหลานไปอยู่ยังไง?”“ลูกกูมีธุรกิจที่สระบุรี”“แต่กูไม่ให้โมนาไป เธอต้องอยู่เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานของกูอยู่ที่นี่”“คาเตอร์ก็เป็นหลานของกูเหมือนกัน ไปเลี้ยงอยู่ที่โน่นอากาศก็ดีชีวิตก็ดีเหมือนกัน”“มึงกับกูใครรวยกว่ากัน ใครจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้หลานได้มากกว่ากัน”“กูกับลูกก็รวยเหมือนกันนั่นแหละ”“เลิกทะเลาะกันได้แล้วค่ะ ให้ลูกเขาตัดสินใจเองเราเป็นปู่เป็นย่าเป็นตาเป็นยาย เราไม่มีสิทธิ์ไปบีบบังคับลูกเข้าใจไหมคะ ลองใช้สติลองใช้สมองอันน้อยนิดของพวกคุณคิดดูนะคะว่าสิ่งไหนที่ลูกกับหลานจะมีความสุข เราก็ควรทำตาม เราไม่ควรบังคับพวกเขา ให้เขาตัดสินใจเอง” แม่เซลีนรีบเอ่ยแทรก“แต่โมนาอยากอยู่ที่นี่ โมนาอยากอยู่กับคริสเตียน โมนาอยากอยู่ใกล้ ๆ เพื่อ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 34
Chapter 34“ทำไมบ้านอยู่ในสภาพนี้วะ” วิคเตอร์มองสภาพบ้านที่เละเทะเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมา ปลอกกระสุนเกลื่อนเลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ชายฉกรรจ์นับสิบช่วยกันขนศพที่ถูกยิงขึ้นเรือ“แล้วโมนาล่ะ” เอกพงศ์รีบเดินเข้าไปสำรวจ พลางกวาดสายตามองหาบุตรสาว“หรือว่าโดนยิงตายกันหมดแล้ว” โนอาห์เอ่ยยิ่งทำให้ชายทั้งสองใบหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นอย่างไม่อาจปรามได้“ถ้าโมนาตายนะ เป็นความผิดของพ่อเป็นความผิดของคุณแล้วก็คุณ” อลิสชี้ไปที่ทุกคนพร้อมกับทำใบหน้าเรียบนิ่งเธออยากจะรู้อากัปกิริยาของทั้งสามว่าเป็นอย่างไร เอกพงศ์วิคเตอร์และโนอาห์ถึงกับหน้าซีดเผือดมากกว่าเดิม เมื่อได้ฟังและคิดตามคำพูดของอลิส“ถ้าโมนากับพี่ชายของลูกเสียไปจริง ๆ นั่นเท่ากับว่าเราเสียหลานของเราไปด้วย”“ใช่ค่ะ!”“ทุกอย่างมันเป็นความผิดของพ่อเอง ถ้าพ่อไม่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง พ่นคำพูดร้าย ๆ ใส่คริสเตียน พ่นคำพูดแย่ ๆ พูดถึงโมนาในทางที่ไม่ดี คริสเตียนก็คงจะไม่หนีมาพร้อมกับโมนา”“ใช่ค่ะ มันเป็นความผิดของพ่อด้วย”“พ่อรู้ พ่อผิดเองพอรู้ตัวดี ทิฐิในหัวใจของพ่อที่มันมีมากล้นจนไม่อาจมองโมนากับลูกเป็นคนในครอบครัวของเราได้ พอมาถึงตอนนี้พ่อกล
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 33
Chapter 33คริสเตียนสาดกระสุนใส่ผู้มาใหม่อย่างไม่ได้เกรงกลัว เป็นจังหวะเดียวที่ลูกน้องคนสนิททั้งสองวิ่งเข้ามาแล้วสาดกระสุนใส่ไม่ยั้งเพราะความชะล่าใจหลาย ๆ อย่าง มันทำให้ทั้งสองไม่ได้ระวัง พอมารู้ตัวอีกทีผู้เป็นนายก็ถูกจู่โจมแล้วปัง!ปัง!ปัง!“อ้าก!” ร่างชายฉกรรจ์ล้มลงราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิว เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล คริสเตียนยิงสวนในขณะที่โมนาตะเกียกตะกายเพื่อไปหลังบ้านเฮือก! ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลออกมาจากหว่างขา“คะ...คริสเตียน” โมนาเอ่ยเสียงเบา จ้องมองสามีที่กำลังสาดกระสุนใส่ฝ่ายตรงข้าม“หลบเข้าไปในห้องเล็ก!” คริสเตียนหันมาสั่งโมนา“ค่ะ” โมนารู้สึกเจ็บหน่วงพยายามตะเกียกตะกายพาร่างของตัวเองเข้าไปในห้องเล็กใต้บันได เธอกัดฟันกรอดกำมือตัวเองแน่นเมื่อความเจ็บปวดเริ่มแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว น้ำสีใสที่ไหลออกมาเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอกำลังจะคลอดแล้วปัง!ปัง!“มึงกล้ามาก ไอ้พวกระยำ!” พีระสาดกระสุนใส่ร่างลูกน้องอีริคอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนของเขาจะน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมเขาจะไม่มีวันยอมให้ผู้เป็นเจ้านายทั้งสองเป็นอะไรไป ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยอม“คนมีเพี
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 32
Chapter 32“พ่อถูกยิง ผมว่าพ่อกับ...เอ่อ...คนพวกนั้นไปหาหมอดีกว่า” คริสเอ่ย“พ่อว่าพ่อไปช่วยด้วยดีกว่า พ่ออยากรู้ความจริงด้วยว่ามันส่งลูกของมันไปตามล่าโมนาที่ไหน” วิคเตอร์กุมต้นแขนข่มความเจ็บปวดเอาไว้“ผมรู้ครับว่ามันไปที่ไหนกันเดี๋ยวผมแชทไปบอกคริสเตียนเอง อ๋อ! ผมลืมไป เดี๋ยวส่งไปในไลน์กลุ่มดีกว่า อลิสกับคริสโตเฟอร์ต้องรู้เรื่องนี้ด้วย ถ้าบอกช้าผมได้หูขาดเป็นแน่”“พวกลูกรู้หมดหรอว่าสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหน”“รู้สิครับรู้หมดทุกคน แม่ก็รู้ด้วยนะว่าสองคนนั่นอยู่ที่ไหน”“เชี่ย” วิคเตอร์ถึงกับสบถออกมา ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาถูกแหกตามาตลอดหรือเนี่ย“พ่อกับพวกนั้นรีบไปโรงบาลเถอะ เดี๋ยวเขาจะตายห่าก่อน ผมจะส่งโลเคชั่นที่พวกไอ้คริสเตียนอยู่ให้ทีหลัง”“ส่งมาก่อนจะได้รีบไปช่วย”“ไปรักษาตัวก่อนจะส่งให้”“ชักช้าเกินไปจะไม่ทันการณ์ อีกคนโดนยิงอีกคนโดนเหล็กเสียบคา ต่อให้ไปถึงก็ไม่รอดหรอก เลือดหมดตัวตายก่อนพอดี เอาเป็นว่ารีบไปรักษาตัว ให้หมอผ่าตัดหรือให้หมอเย็บแผลให้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยไป”“แต่...”“เชื่อผม ไปรักษาก็ไม่เกินสองชั่วโมงหลังจากนั้นก็นั่งเครื่องไปที่ภูเก็ต ไอ้เวรนั่นมันคงจะยังไม่ท
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 31
Chapter 31“วันนี้มีของไปส่งให้เสี่ยเอเดน ผมจะไปเองนะพ่อ” คริสเอ่ย ตั้งแต่พี่ชายจากไป เขาก็เป็นคนที่สานต่อทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานที่เกาะไข่มุก หรืองานอยู่ที่กรุงเทพฯเขาก็รับต่อหมดถึงแม้ว่าอายุจะยังไม่มาก แต่เขาก็จัดการทุกอย่างได้ดีและเรียบร้อยเสมอ“พ่อไปด้วย!”“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะจัดการเอง”“ไม่ ๆ พ่อไม่ยอมให้ลูกไปเสี่ยงคนเดียวหรอก”“แต่มันเสี่ยงนะครับ”“พ่อไม่เคยกลัว” วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น ส่วนบุตรสาวบุตรชายฝาแฝดไม่สนผู้เป็นบิดาแม้แต่น้อย แม้แต่ภรรยาที่นั่งอ่านหนังสือก็เฉยเมยไม่สนใจ“จะดีเหรอครับ”“ดีสิ...” วิคเตอร์พูดเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากภรรยา แต่ทว่าเซลีนกลับไม่สนใจมองเขาเลยแม้แต่น้อย ให้ตายสิ! เขาต้องมาเรียกร้องความสนใจผู้เป็นภรรยาราวกับหนุ่มสาวแรกรุ่นหรือเนี่ย วิคเตอร์คิดอย่างหงุดหงิด เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาของเซลีนที่จะหันมาสนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเขารู้สึกเฟลมากพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมกับพลที่หัวเราะคิกคักชอบใจ มันยิ่งสร้างความโกรธให้กับเขาเป็นอย่างมาก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังมาหัวเราะชอบใจ เขาอยากจะตะบันหน้าลูกน้องคนสนิทเสียจริง“ไอ้เชี่ยสองตัวเนี่ยมึงเป็นเ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 30
Chapter 30เพล๊ง!ปึง!โคร้ม!“ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว ทำไมถึงยังไม่เจออีก” เอกพงศ์สบถออกมาอย่างโมโห พร้อมกับปาข้าวของลงพื้น“หรือว่าโมนาจะหนีอยู่กับคริสเตียนคะ” รตีเอ่ยยิ่งทำให้เอกพงศ์โมโหมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะส่งคนออกไปตามหาหรือสืบข่าวบุตรสาว ก็ไม่มีวี่แววเลย“ไอ้ตระกูลเส็งเคร็งมึงเจอกูแน่” เอกพงศ์เอ่ยอย่างอาฆาตแค้น“อย่าเพิ่งไปอะไรพวกเขาเลยนะคะ ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ”“คุณรตี!!” เขาเสียงห้วนใส่ภรรยาอย่างไม่พอใจ“ใจเย็นบ้างเถอะค่ะ อย่าให้ความแค้นมาบังตาบังใจจนมืดบอดเลย”“หึ! ลูกเราเจ็บเพราะใคร ลูกน้องมากมายตายเพราะใคร?”“เพราะทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ถ้าทุกคนยอมถอยทุกอย่างมันจะดีเอง แต่ยิ่งแรงใส่กันทั้งสองฝ่าย เรื่องราวมันก็จะมีแต่ลุกลามใหญ่โตขึ้นมามากกว่าเดิม” รตีเอ่ยอย่างท้อในหัวใจ บางครั้งก็นึกเบื่อหน่ายในคำว่าสองตระกูลไม่ถูกกัน ถ้ามันไม่มีสิ่งนี้ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่าเดิม“ฉันจะไปหาโนอาห์”“รตีไปด้วยค่ะ” รตีเอ่ยแล้วเดินไปพร้อมสามี@โรงพยาบาลโนอาห์นั่งอยู่บนเตียงพลางทอดสายตามองวิวที่หน้าต่าง อาการของเขาดีมากแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ เขากำลังคิดถึงคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ คนพวกนั้นเป็นใครกัน....หญิง
บางทีคุณอาจจะชอบ
