กังหันเสน่หา のすべてのチャプター: チャプター 91 - チャプター 100

“ไปรักยายผู้หญิงหน้าด้านที่โทรมาบอกให้ฉันรีบไปจากคุณเร็วๆ ไง ไปกดไปกอดพลอดรักกันมาจนเหงื่อซกแล้วไม่ใช่หรือไง ถึงได้อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ หน้าตาระรื่นอย่างกับปลากระดี่ได้น้ำขนาดนี้” พูดพลางน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหักห้ามเอาไว้ไม่ได้ ได้จากเธอไม่พอหรือไง ผู้หญิงคนเดียวไม่พอหรือไง ถึงต้องไปหาเอาจากผู้หญิงคนอื่นอีกนะ“ไม่จำเป็นต้องให้ผู้หญิงคนนั้นโทรมาไล่ก็ได้ แค่คุณบอกมาตรงๆ ไม่ต้องการแล้ว ฉันก็จะไปแต่โดยดี ไม่อยู่เป็นปลิงเกาะอย่างที่คุณคิดหรอก” ปาดน้ำตาบนใบหน้าป้อยๆ เพราะอย่างนี้เองสินะเฌอเอมถึงได้สาดอารมณ์ใส่เขา แม้ไม่พอใจเพราะมาถึงเหนื่อยๆ แทนที่จะได้รับการเอาใจใส่จากสาวเจ้าพร้อมจุมพิตหวานๆ กับรับประทานสวาทรสหวานที่จัดเสิร์ฟถึงเตียง แต่พอได้รู้ถึงเหตุผลของคนตัวเล็ก...เธอหึงและหวงเขาก็ทำให้เจสันยิ้มกริ่ม “เอาอะไรมาพูดกันนี่หนูเอม ไปกันใหญ่แล้ว” เจสันทำเสียงเข้มกระด้างและชักสีหน้าดุใส่ “ฉันไปทำอย่างที่ว่าเมื่อไหร่ฮึ!” ลงเสียงถามอย่างกำลังพิโรธขุ่นเคือง “กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังมาถามคนอื่นอีก คุณนี่น่ะ...ผู้ชายมักง่าย” ดูสิ ยังมาตีหน้าเป็นไม่ยอมรับอีก มันน่าฝากฝ่ามือเล็กๆ ไว้บนแก้มสัก

“ค่า...หนูเอมขอโทษที่หมางเมินไม่ได้เอาใจใส่พี่สรและขอโทษที่ตวาดแว้ดๆ ทำอารมณ์เสียใส่ จนกว่าพี่สรจะพอใจเลยค่ะ” ถ้าความจริงในหัวใจคือใช่...เธอก็พร้อมใช้เสน่หาแบบเด็กไม่ประสา ใช้ความเป็นอิสตรีที่มีน้อยนิดมัดเขาไว้กับตัวตลอดไป เจสันยิ้มเริงร่า สอดแขนยกร่างอรชรอ้อนแอ้นพาเดินไปยังห้องน้ำให้เธอช่วยอาบน้ำพร้อมเพลิงเสน่หารสหวานล้ำที่ไม่มีวันจบสิ้น ตามติดมาบนเตียงนอนใหญ่ซึ่งรองรับเพลิงสวาทร้อนเร่าไม่คลายตลอดทั้งราตรีกาลผ่านพ้น ​ภายในห้องโถงใหญ่ของบ้านเมฆหมอกวันนี้เต็มไปด้วยผู้คน นับตั้งแต่คู่สามีภรรยาวัยกลางคนที่หน้าตาค่อนไปทางอิดโรยไม่สบายใจ นั่งอยู่ใกล้กับบุตรชายซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน ถัดไปเป็นสายน้ำผึ้งที่นั่งหน้าตาบูดเบี้ยวด้วยไม่เข้าใจ เป็นเรื่องภายในของครอบครัวภาสวรแท้ๆ ทำไมต้องบังคับให้เธอต้องมานั่งรับรู้เรื่องด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ แล้วดูสิ ผู้ร่วมห้องอีกสองคนสาดสายตานิ่งสนิทแฝงเร้นไว้ด้วยความเย็นชากราดมองมาพร้อมคำด่าว่า...ไร้มารยาท!ใครว่าเธออยากมานั่งเป็นหุ่นบื้อใบ้ให้คนอื่นเขามองอย่างนี้เล่า ใบหน้านวลผ่องงอง้ำ เหลียวสายตาเกรี้ยวกราดสาดใส่หมีควายภาสวรที่บังคับให้ต้องมานั่งเส

“คุณพี่ค่ะ หยุดเถอะค่ะ” จิดาภาร้องเรียกเตือนรุจา จึงถูกอีกฝ่ายสะบัดหน้าและสายตากราดเกรี้ยวใส่ “เธอจะให้พี่หยุดได้ยังไงยายภา ดูมันสิ มันทำผิดเห็นๆ ควงนังสายน้ำผึ้ง ยายผู้หญิงหน้าหนาหน้าด้านมาประกาศตัวเห็นๆ แต่ยังมาใส่ความลูกสาวพี่นะ ใช่ไหมยายเนตร แกไม่ได้ทำอย่างที่มันกล่าวหา แกไม่เคยมีชู้” ท้ายสุดหันมาตวาดใส่ลูกสาวที่นั่งเฉย ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน “หยุดเถอะค่ะแม่ หนูเหนื่อย จะเอายังไงก็เอา หนูจะได้ไปของหนูต่อ ไม่จบเรื่องซะที ปวดหัวจะตายชักอยู่แล้ว คุณก็เหมือนกันนะคุณประพันธ์ จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกรงอกเกรงใจเมียจดทะเบียนอย่างฉันหน่อย” ภาสวรสะบัดส่ายศีรษะ แรงด้วยกันทั้งนั้น “ผมให้คุณได้แค่บ้านหนึ่งหลังกับเงินอีกนิดหน่อย” “คุณอย่ายอมนะคะประพันธ์” “เธออย่าสอดยายผู้หญิงหน้าด้าน” รุจาหันไปตวาดแวดเสียงแข็ง “ดูมันทำสิยายภา ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ หน้าด้านจริงๆ แย่งผัวเขาแล้วยังจะมาเสนอหน้าเรียกร้องเอาสมบัติของคนอื่นเขาอีก ระวังกรรมมันตามสนองเอานะยายสายน้ำผึ้ง แย่งผัวคนอื่น เดี๋ยวก็ถูกคนอื่นแย่งไป แล้วก็มานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า” “ยายแก่ปากเสีย แก่แล้วไม่รู้จักอยู่ส่วนแก่ ยังจะมายุ่งเรื่องของคนอื่น เ

คนถูกเรียกหยุดและรีบหันมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครชายหนุ่มก็ส่งยิ้มทักทาย “สายน้ำผึ้ง! ได้ข่าวว่าไม่สบาย ตอนนี้หายดีแล้วเหรอครับ แล้วนี่ไปมายังไงถึงได้มาหาผมที่นี่” เจสันเอ่ยถามยาวพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยระคนแปลกใจ ด้วยปกติแล้วเขาเคยเจอเธอในสภาพสาวเก่งมาดมั่น ขยันทำงานตัวเป็นเกลียว ยิ้มแย้มแจ่มใสไม่ทดท้อกับเรื่องใดๆ เลย ทว่า...สาวน้อยตรงหน้าเขานี้แปลเปลี่ยนเป็นคนละคน ใบหน้าที่เคยตกแต่งอย่างสวยงามน่ามอง กลับออกเค้าซีดๆ หม่นหมอง แม้พยายามทำให้สดใสร่าเริงแล้ว ทว่าความเหงาเศร้าก็ฉายออกมาทางแววตา พานให้รู้สึกว่าอากาศที่อยู่รายรอบอึมครึมอึดอัดจนหายใจไม่สะดวกเอาเสียเลย “สบายดีแล้วค่ะ ฉันมาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากคุยกับคุณ” เพราะรู้ว่าถูกเจสันมองอยู่ สายน้ำผึ้งจึงพยายามปรับสีหน้าที่เศร้าหงอยให้สดชื่นเบิกบานขึ้นมา กลีบปากอิ่มคลี่ยิ้มเนือยๆ “งั้นไปนั่งคุยกันที่ห้องอาหารดีกว่า” เจสันเอ่ยบอกและเดินนำไปยังร้านอาหารของโรงพยาบาล แอบเหลือบสายตามองสายน้ำผึ้งที่เดินตามมาเงียบๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หัวคิ้วขมวดเข้าหากันจนหน้าผากย่น ทำไมหญิงสาวถึงได้หมองหม่นเช่นนี้กันนะ?“มีเรื่องอะไรจะคุย

“มาลองดูกันไหม” “พี่น้ำผึ้งจะทำอะไรคะ” เฌอเอมเอ่ยถามออกไปน้ำเสียงไม่มั่นคง“เอมบอกพี่ก่อน ถ้าหากเขาไม่รักอย่างที่เอมเข้าใจ ก็ไปจากเขาซะ กลับบ้านกับพี่ ตกลงไหม” เฌอเอมหยุดชะงักในสมองแตกแยกเป็นสองฝักสองฝ่าย กลัวความเจ็บช้ำก็ใช่ แต่ความอยากรู้ก็ยังมี ลมหายใจอุ่นๆ เป่าพ่นออกจากกลีบปาก อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ได้อยู่ใกล้ๆ เจอหน้ากันทุกวัน เห็นเขาสุขกายสบายใจยิ้มได้ก็มีความสุขแล้ว แต่ก็อีกเช่นกัน...คนเราไม่เคยพอใจในสิ่งที่มีอยู่ อย่างเช่นเธอที่อยากได้ความรักจากเขาทั้งหมด ไม่เหลือแบ่งให้ใคร “ตกลงค่ะ” เจสันเหลือบตามองขึ้นฟ้า ไม่น่าปากเสียเลยเขา เฌอเอมก็นะ...ความจำดีจริงๆ เลย “ฉันพูดเมื่อไหร่กัน ไม่นะ...หนูเอมหาเรื่องมากกว่า” “พี่สรพูดจริงๆ นะคะ ย้ำหลายครั้งด้วย ตอนที่ช่วยเรื่องแม่ พี่สรก็ยังย้ำอีก” “ฉันว่าไม่แปลกนะ สายน้ำผึ้งเป็นผู้หญิงสวยและมีเสน่ห์ ผู้ชายคนไหนเห็นก็ชอบ แต่ถ้ามาตีความว่าไอ้คำพูดนั้นคือความชอบ...รัก! ฉันว่าหนูเอมนะเข้าใจผิดแล้ว ไม่รักไม่ชอบผู้ชายก็สามารถมีอะไรกับผู้หญิงได้” “อย่างที่พี่สรมีกับฉันใช่ไหมคะ” เฌอเอมเอ่ยถามเสียงพร่าแหบและสั่นเครือ กลีบปากอิ่มสั่นระริ