กังหันเสน่หา のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

แม้สติเริ่มเลือนหายไปจนควบคุมธารอารมณ์ในกายไว้ไม่ได้ แต่เธอก็ยังอายต้องรีบก้มหน้าที่แดงปลั่งราวกับลูกพีชสุขมองพื้น ทว่าความร้อนทำให้มือไม่หยุดนิ่งแกะตะขอและรูปซิปกระโปรงปล่อยให้ร่วงหล่นลงไปกองแทบเท้าบอบบาง แล้วรีบยกสองแขนขึ้นปิดบังสัดส่วนที่แม้มีชุดชั้นในแต่ก็บางเบาเสียจนปิดเรือนร่างโฉมสะอางไม่ได้เลยสักนิดอยากบอกเขาว่าอย่ามอง...แต่สติที่รับรู้ สายตาเข้มไล่มองอย่างชื่นชมถึงเรือนร่างอันงดงามของเธออยู่ ฉับพลันจากความอายจนกายหนาวสั่นสะท้าน กลับกลายเป็นความอิ่มเอิบและภาคภูมิใจ จนกล้าเงยหน้ามองสบสายตากับชายหนุ่ม คลี่ปากอิ่มบวมแดงยิ้มอย่างเอียงอาย ค่อยๆ ไพล่แขนไปด้านหลังให้เจสันได้สำรวจตรวจกายอรชรด้วยสายตาอีกครั้ง“สวย...งดงามมากเลยหนูเอม!”เขาไม่รู้จะเอ่ยชมเรือนกายอรชรอ้อนแอ้นอย่างไรดี ไม่ได้เสียมารยาทหรอกนะกับการมองเธอจากปลายเท้าบอบบางไล่ขึ้นไปทีละน้อย กลืนน้ำลายลงคออย่างติดขัดฝืดเคือง เรียวลิ้นยื่นออกมาไล้ลากปากหนาหยัก สะโพกกลมกลึงรับกับขายาวเรียวกลมกลึง เอวเล็กคอดกิ่วแบนราบเรียบด้วยไร้ไขมันส่วนเกิน สะดือบุ๋มรับกับทรวงอกกลมกลึงเต่งตึงผลิดันเสื้อชันในมาราวกับยั่วยุให้เขารีบจัดการเพียงยื่

“คุณเจสันนี่นะ หนูเอมบอกแล้วไงคะ อย่างชักช้า” เมื่อความปรารถนาถูกปลุกเร้า ส่วนหนึ่งจากเจสันและอีกส่วนก็มาจากบางสิ่งบางอย่างที่ไหลวนไปทั่วร่าง “แล้วหนูเอมจะทำไงล่ะคะ” คนที่ถูกเปลี่ยนตำแหน่งเอ่ยถาม ตวัดฝ่ามือลูบไล้บนลาดไหล่กว้าง เฌอเอมยิ้มกว้าง บางอย่างไม่จำเป็นที่คนเราต้องมีประสบการณ์ เพียงแค่เจอะเจอไม่นานสัญชาตญาณก็จะบอกเอง กุหลาบดอกงามเปิดแย้มกลืนกินภมรตัวใหญ่ กลีบปากอิ่มขบกัดเมื่อความเจ็บแผ่ซ่านจากกึ่งกลางกายลามไปทั่วร่างอย่างเร็ว“เจ็บ...เจ็บจังเลยค่ะคุณเจสัน” ร่างกายบอกให้หยุด ใจก็บอกให้หยุด ทว่ามีบางอย่างอยู่เหนือการควบคุม ทำให้เธอหยุดไม่ได้ แม้ต้องพานพบกับความเจ็บปวดคล้ายถูกกรีดและบาดเฉือนก็ตาม สองมือเล็กทาบจิกบนอกกว้าง น้ำตาหยดไหลออกจากสองตาอย่างหักห้ามเอาไว้ไม่ได้ เมื่อทุกอย่างยังต้องเดินดำเนินต่อไป กายสาวหยัดยกขึ้นรับภมรใหญ่อย่างไร้แง่งอนคำพูดของเธอทำให้เขาใจเต้นแรงเร็ว น่าสงสารแต่ก็น่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน มือใหญ่ยื่นไปกดซับน้ำตาบนแก้มนุ่มแผ่วเบา “ให้ฉันช่วยนะหนูเอม” “ยัง...ยังไงละคะ” เฌอเอมเอ่ยถามเสียงเปล่งปร่า สั่นไปทั่วทั้งร่างด้วยสยิวซ่านเสียวระคนปวดร้าวในเวลาเดียวกัน

“คุณภาสพูดเรื่องอะไรคะนี่ อรไม่รู้อะไรเลยจริงๆ นะคะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็งเอาไว้ก่อน ก็จริงนี่น่า เธอไม่ได้รู้อะไรเลยสักนิด แค่ไปรับข่าวมาแล้วนำมาบอกกล่าวให้รู้กัน เพราะไม่อยากเห็นลูกผู้หญิงด้วยกันถูกผู้ชายหลอกลวงเอาเปรียบเรื่องที่เกิดขึ้นปล่อยเอาไว้นานไม่ได้ ต้องรีบกำจัดพวกไม่ดีออกไปจากชีวิตตัวเองและคนรอบข้างให้เร็วที่สุด ร่างหนาแกร่งถึงได้ผุดลุกจากที่นั่งและรีบเดินลิ่วๆ ไปในห้องทำงานซึ่งอยู่มุมซ้ายของบ้าน กางกั้นด้วยกระจกใส เพื่อให้คนทำงานได้มองเห็นสนามหญ้ากว้างๆ และสวนไม้ดอกไม้ประดับ รวมไปถึงต้นไม้น้อยใหญ่ให้ความร่มรื่นสวยงาม ทำให้รู้สึกสบายตาและสบายใจยามเคร่งเครียดจากงาน ชายหนุ่มควานหากุญแจโต๊ะทำงานในกระเป๋ามาไข ก่อนดึงโต๊ะลิ้นชักหยิบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลมาแล้วเดินลิ่วๆ ย้อนกลับไปยื่นซองส่งให้กับผู้เป็นป้าที่ยังนั่งน่าเศร้าด้วยความงวยงงและครุ่นคิดเชื่องช้าตามประสาคนแก่และไม่เก่ง ตามใครไม่ค่อยทัน จึงมักถูกหลอกอยู่บ่อยครั้ง “ผมไม่ได้ปรักปรำ แต่อยากให้ป้าดูโดยไม่มีอคติ ไม่มีใครคอยเป่าหู” เขาเองก็พลาดมิใช่น้อยที่ฟังความข้างเดียว โดยไม่สืบหาความจริงให้แน่ชัด ไปปรักปรำคนบางคน และลงมื

“คุณ...คุณร่วมมือกับยายวิลาวัลย์นั่นใช่ไหม” หญิงเอ่ยด้วยขอบตาที่ร้อนผ่าว ขบกัดฟันบนกลีบปากด้วยรังเกียจและขยะแขยงเป็นที่สุด อยากได้เธอจนถึงกับต้องวางแผนทำเรื่องชั่วๆ อย่างนี้เลยเหรอ“วางแผน!” เจสันเอ่ยถามอย่างงงๆ เล็กน้อย “วางแผนเรื่องอะไรล่ะหนูเอม” “เพราะฉันไม่ยอมคุณง่ายๆ คุณถึงได้ร่วมมือกับยายนั่นเอายาอะไรก็ไม่รู้ใส่น้ำให้ฉันกินใช่ไหม” หญิงสาวสะบัดร่างให้หลุดจากการถูกกอด แต่กลับทำให้สองร่างล้มหงายหลังไปบนเตียงนอน สันรีบขยับเคลื่อนกายขึ้นไปนอนทาบทับด้านบน บดเบียดเรือนกายแข็งแกร่งราวกับแกล้งให้เธอรับรู้ถึงการตื่นตัวของเขา เจสันมองสบสายตาที่มีแต่ความจงเกลียดจงชังแล้วเจสันถึงกับพยักหน้ารับ “อ๋อ...เข้าใจละ” ชายหนุ่มร้องครางเสียงเข้มในลำคอ “คิดว่าฉันร่วมมือกับใครนะ...วิลาวัลย์ใช่ไหม ทำอะไรก็ไม่รู้ ให้เธอกลายเป็นนางยั่วสวาท ยั่วยวน ข่มเหงและ...” โน้มหน้าลงไปจนปากอุ่นร้อนแนบชิดใบหูเล็ก “ปล้ำ!” นิ้วยาวเลื่อนไล้ลูบคลึงปทุมถันกลมกลึง ฤทธิ์ของยาที่เฌอเอมได้รับคงยังไม่หมดสิ้นดี เธอถึงได้ยังมีอาการกระหายอยากหลงเหลืออยู่ “เป็นเธอนะหนูเอม...ทั้งยั่วยวน ทำตัวเป็นนางแมวยั่วสวาท ข่มขู่และบังคับทุกอ

“แต่ฉันเกรงใจนะคะ ไปเองดีกว่า” เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สถานที่ตั้งบ้านของเธอด้วย ทว่า...เหลียวมองกลับไปด้านหลังด้วยอาการเสียววูบที่แผ่นหลัง แม้รู้ว่าคิดไปเอง เพราะอีกฝ่ายคงยังนั่งคุยสีหน้าเคร่งเครียดกับผู้หญิงซึ่งเป็นคู่ควงในวันงาน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี ตั้งมั่นไว้ในความไม่ประมาทไว้เป็นการดีที่สุด “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ช่วยได้ก็ช่วยกันไป” ประพันธ์ยังคงคะยั้นคะยอด้วยความสงสัยอยู่มากโข ด้วยเส้นทางที่สายน้ำผึ้งเดินมานั้นเป็นเส้นทางไปบ้านภาสวร หญิงสาวมาทำอะไรที่นี่ด้วยสภาพ...ดูไม่จืดเอาเสียเลย เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่และกางเกงวอมที่บ่งบอกว่าไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอ เพราะมันใหญ่โตเกินไป สีหน้าที่มองมายุ่งเหยิง เหลียวมองไปด้านหลังอยู่บ่อยครั้ง อย่างกับกลัวใครตามมาทันอย่างงั้นแหละ คงไม่ใช่ว่า...ลองคิดทบทวน...ในวันงานเลี้ยง ตอนที่เขาคุยกับหญิงสาว เมื่อเหลียวมองไปก็พบสายตาของภาสวรมองมายังกับเขากับสายน้ำผึ้งอย่างไม่พอใจอย่างหนัก คงไม่ใช่ว่า... ชักนึกสนุกซะแล้วสิ ประพันธ์ยิ้มกระจ่างใบหน้า นัยน์ตาวาวใสเต็มไปด้วยเลศนัย“เอ่อ...” ไม่รู้คิดหาเหตุผลอะไรไปปฏิเสธอีกฝ่าย ถอยหลังหนีก็ไม่ได้ แล้วปร