กังหันเสน่หา의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

“ตายแล้ว” สายน้ำผึ้งร้องอุทานเสียงหลง ยกมือตบอกตัวเอง เธอลืมไปเสียสนิทเลย ไม่ได้ให้เงินอรรณพไว้ใช้เลยนี่น่า แย่จริงๆ เลย “ก็แล้วคุณน่ะ...ในเมื่อนึกได้ ทำไมถึงไม่ออกให้ไปก่อน ขี้เหนียวอีกล่ะสิ” หญิงสาวทำหน้ายักษ์ปากยู่ใส่คนตัวใหญ่ที่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มให้น่าสงสัยเป็นที่สุด “เปล่า...” ไหล่กว้างเลิกขึ้นเล็กน้อย สอดสองมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “แกล้งทำเป็นลืมเห็นๆ เลย จะได้ถือโอกาสนี้ชวนผึ้งกลับกรุงเทพ อยู่แบบนี้ถึงสนุกแต่ไม่ชอบที่ต้องอดหม่ำ...” ภาสวรกวาดสายตาหื่นกระหายมองไปทั่วร่างสาว“คุณ...คุณนี่มัน” เธอไม่รู้จะพูดอะไรดีกับอีกตาหมีควายยักษ์นี่ เลยกระทืบเท้าปังๆ สะบัดหน้าเชิดอย่างไม่กลัวคอจะเคล็ดเดินเข้าไปหามารดาในครัว โดยมีเสียงหัวเราะของพ่อตัวดีดังตามไล่หลังมา ยิ่งทำให้เธอกระฟัดกระเฟียดส่งค้อนปะหลับปะเหลือกใส่ชายหนุ่มติดๆ กันหลายครั้งนัยน์ตาเข้มดุเหลือบไปมองสาวข้างตัว ที่ทำหน้าบึ้งตั้งแต่ก้าวขึ้นนั่งบนรถแล้ว ละมือจากพวงมาลัยรถยื่นไปจะจับมือเล็ก แต่กลับถูกสายน้ำผึ้งปัดออกเสียนี่ “ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย” สายน้ำผึ้งยกสองแขนเรียวยกขึ้นกอดอก ตวัดเชิดหน้ามองออกไปด้านข้างของตัวรถ ที่แม้มองอะ

“ทำไมถึงไม่รับล่ะหนูเอม” เจสันเอ่ยถาม เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือซึ่งวางอยู่บนโต๊ะดังอยู่หลายครั้งแล้ว เหลือบมองแล้วก็เห็นคนตัวเล็กนั่งจดๆ จ้องๆ ยื่นมือไปจะรับแต่แล้วก็หดกลับ ทว่าคำถามของเขาคงไม่ผ่านเข้าไปแตะโสตประสาทหู นอกจากเฌอเอมจะไม่ตอบกลับ เธอยังทำหน้าเคร่งขรึมจนเป็นเครียด หัวคิ้วขมวดย่นเข้าหากันจนผิวส่วนตรงนั้นย่นไปเลยไม่สบายใจเลย นับตั้งแต่ที่ได้รู้เรื่องมารดา ต่อหน้าเขาเฌอเอมก็ทำเป็นยิ้มแย้มสดชื่นแจ่มใส ทว่าพอเผลอก็จะมีสีหน้าหม่นหมองเหี่ยวแห้ง แววตาหวานเศร้าอมโศกไม่สดใส จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย รอบกายคล้ายมีความกดดันจนทำให้หายใจไม่ออก ความมีชีวิตชีวาที่หายไป ทำให้หดหู่ ไม่มีความสุข เจสันพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ลง ลุกขึ้นเดินไปหาแม่ตัวเล็ก โอบแขนรัดรอบกายอรชร “มีอะไรหรือหนูเอม ทำไมถึงปล่อยให้โทรศัพท์ดังอย่างนี้ ไม่รับล่ะหือ” เฌอเอมเหลือบสายตามองคนตัวใหญ่พลางส่ายศีรษะแรงๆ จนเส้นผมกระจาย ผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างหนักอก ทำไมทุกอย่างถึงได้ประเดประดังเข้ามาหาเธอในช่วงนี้ทุกอย่างเลย ตั้งแต่เรื่องของมารดาไปกระทั่ง...กลีบปากอิ่มสั่นระริกขบเม้มเข้าหากัน ไม่กล้าบอกว่าตอนน

“เรียกแม่ดีกว่าจ้ะหนูผึ้ง” รีบผละจากลูกชายตัวที่เปิดทางให้ด้วยคำพูดแฝงความนัย สิ่งที่นางคาดหวังไว้ อาจเป็นความจริงภายในไม่ช้า รอยยิ้มน้อยนิดจึงผุดขึ้นมุมปาก ยกมือลูบไล้ลำแขนกลมกลึง “แม่ดีใจที่หนูพาพ่อตัวดีมาเยี่ยมแม่ถึงบ้าน” “เอ่อ...ขอบคุณนะคะ แต่ขอหนูเรียก...” “แม่อนุญาตแล้ว จะขัดทำไมผึ้ง ขัดใจผู้ใหญ่ไม่ดีนะ ใช่ไหมครับแม่” “ใช่จ้ะ แม่อยากมีลูกสาวมานานแล้ว” แสงไฟสว่างพอให้เห็นใบหน้าขาวค่อนไปทางซีดและเหนื่อยอ่อน เมื่อตวัดสายตาไปมองพ่อลูกชายตัวดี ที่ยืนยิ้มกวาดมองไปรอบๆ บริเวณแต่ปกปิดพิรุธเอาไว้ไม่มิดก็ยิ่งเข้าใจอะไรมากขึ้น พานให้ความรู้สึกรักและเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้ามากยิ่งกว่าเดิม “หนูมาอยู่นานๆ หน่อยนะลูก” สายน้ำผึ้งอยากปฏิเสธ ทว่าน้ำเสียงที่เหงาๆ เศร้าๆ คล้ายคนถูกทอดทิ้งก็ทำให้เอ่ยปฏิเสธไม่ลง ได้แต่ตวัดสายตาพร้อมค้อนวงโตๆ ไปให้หมีควายตัวยักษ์ที่คงมัวไปทำความเดือดร้อนวุ่นวายให้คนอื่น จนลืมหันมามองคนข้างหลัง มันน่านักเชียว!“มากันป่านนี้นะ ทานอะไรมาหรือยัง ว่าไงตาภาส” จิราภาเอ่ยถามพ่อลูกชายที่ทอดมองสายน้ำผึ้งตามันวาวเชียว “เรียบร้อยแล้วครับแม่” ก่อนมามารดาของสายน้ำผึ้งจัดให้สำรับใ

“นพหิวมากไหม” ทรุดตัวลงนั่งใกล้ ยกมือลูบผมน้อง คืนนี้จะนอนที่ไหนกันยังไม่รู้เลย หวังว่าเจสันคงช่วยเรื่องนี้ให้เธอได้นะ แต่เฌอเอมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เจสันให้กลับมานั้นทำให้เธอไม่พอใจสักเท่าไหร่หรอก แต่ก็จำใจต้องยอมรับด้วยขัดขืนไม่ได้ แต่ก็ฮึดฮัดอยู่ในใจมิใช่น้อยเชียวล่ะ“ผมทนได้ครับ” บอกเสียงอ่อย เพราะตอนนี้ก็หิวจนแสบท้องแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเดินไปไหน เพราะคุณลุงคนที่พามาก็บอกให้นั่งคอยอยู่ที่นี่ หลังจากเสร็จธุระแล้วจะซื้ออาหารกับเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน แต่นี่ก็หายไปนาน ยังไม่กลับมาเลย จำได้ว่าเมื่อกี้ตอนที่เดินมามีจุดบริการน้ำอยู่ “เอาน้ำลูบท้องไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่สรมาเมื่อไหร่ พี่จะขอให้พานพไปซื้อเสื้อผ้าและหาอะไรกินกัน” “ครับพี่เอม” อรรณพรับคำและรีบลุกตามพี่สาวที่พาเดินไปที่ห้องพักของมารดา “รอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่เข้าไปดูแม่ก่อน แล้วจะกลับมาทำให้นพกลายเป็นน้องชายคนใหม่ที่สะอาดเอี่ยมอ่อง เราสองคนจะได้เข้าไปเยี่ยมแม่กัน” จับมือน้องชายก่อนเดินเข้าไปในห้องพัก​​“อุ้ย!” เท้าบอบบางหยุดชะงัก เมื่อก้าวออกจากห้องน้ำแล้วเห็นอีตาหมีควายนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงนอน “คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงกันคุณ

ภาสวรยื่นมือไปเชยคางมนให้เงยขึ้น ไล้ปลายนิ้วบนกลีบปากนุ่ม คลี่ยิ้มหวานๆ นี่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของสายน้ำผึ้งเลยทีเดียว ทั้งที่เธอและเขานั้นเคยมีความสัมพันธ์กันมาหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่เกิดการสัมผัสร่างกายกัน เธอจะเขินอายกึ่งขลาดกลัวกึ่งกล้าตอบสนองอย่างไม่ประสาเหมือนแรกเสน่หาเสมอ“ว่าไงล่ะ...สายน้ำผึ้ง” มือใหญ่วาดไล้ไปบนผิวเนื้อนวลเนียนนุ่มอย่างช้าๆ พัดพาเอาความวาบหวามสู่กายสาวจนหัวใจดวงน้อยไหว“ไหนคุณว่าจะอาบน้ำไง” หญิงสาวเสถามเรื่องอื่น พร้อมจัดการกับเสื้อของอีกฝ่ายด้วยความเขินอายกับหน้าที่ของภรรยาจำเป็นเสียจริงๆ ยิ่งได้เจอเข้ากับอกกว้างแข็งแกร่งด้วยลอนกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ก็ทำให้รู้สึกไหววูบวาบในอก หน้ายิ่งแดงจัดราวกับผลเชอร์รี่ “ผึ้งเป็นคนอาบให้ฉันใช่ไหมล่ะ” ภาสวรกระเซ้ากลับด้วยยิ้มหวานๆ นัยน์ตาพร่างพราวระยับ ทาบฝ่ามือบนไหล่กว้าง ลูบไล้ไปตามลำคอระหงจนถึงแก้มนุ่มใสที่มีสีแดงแต้มแต่งไม่แพ้กลีบปาก “บ้าแล้ว!” เขินอายจนต้องกำหมัดทุบบนอกกว้างเบาๆ “คุณเอาเปรียบกันเห็นๆ ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณสักหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นก็แต่งงานกันเลยไหม เธอจะได้ทำหน้าที่ภรรยาให้ฉันอย่างสมบูรณ์ แถมลูกอีกสักสอง