บททั้งหมดของ กังหันเสน่หา: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ไม่นะคุณภาสวร!” สายน้ำผึ้งร้องห้ามเสียงหลง เบี่ยงสายเรือนกายหนีปากร้อนผ่าวที่จรดจุมพิตไต่ต่ำลงไปขบเม้มตีตราประทับบนหน้าท้องแบนราบเรียบไร้ไขมันส่วนเกิน ปล่อยให้มือใหญ่ครอบครองฟอนเฟ้นอกนุ่มหยุ่น มืออีกข้างก็นวดบั้นท้ายหนั่นแน่นสลับหยอกเย้าต้นขานวลเนียน ภาสวรตวัดปลายนิ้วหยอกเย้าปลายยอดอกอิ่มหดเกร็งเตือนให้สายน้ำผึ้งรู้ ‘สิ่งใดควรพูดและสิ่งใดไม่ควรพูด’ ก่อนขยับเคลื่อนปากร้อนผ่าวไล่ลงไป...สายน้ำผึ้งเปลี่ยนจากจับขอบอ่างไปตะปบบ่ากว้าง จิกปลายเล็บลงไปและลากเต็มแรง เมื่อความปวดร้าวระคนซาบซ่านแล่นพล่านไปทั่วกายา สองขาเรียวยาวสั่นระริก หายใจแทบไม่ทันเมื่อถูกโจมตีจุดอ่อนไหวอย่างรวดเร็วฉับพลันปานสายฟ้าฝาด “คุณมันบ้า!”ทั้งรู้ว่าคำที่พูดออกไปทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ หากเธอก็ยังเลือกที่จะพูดออกไป จึงถูกลงทัณฑ์ด้วยการเปลี่ยนเส้นทางของเรียวลิ้นอุ่นชื้นตวัดหยอกเย้าโจมตีจุดอ่อนไหว กวาดไล้โลมเล้าจนขนอ่อนทุกเส้นและผิวเนื้อตื่นเพริด เลือดในกายเริ่มเดือดราวกับน้ำถูกต้มจนเดือด ไม่รู้จะบิดกายหนีหรือเปิดรับสัมผัสอันตรายดี! แล้วความคิดก็เริ่มเลือนรางไปเมื่อภาสวรทุ่มเทตีตราประทับร่างจน...“ได้โปรด!”“ต้องการอะไร

เฌอเอมเดินเชิดหน้าไม่สนใจเสียงกระซิบกระซาบนินทาว่าร้ายตัวเอง พยายามคิดเพียงแค่เธอมาทำงานหาเงิน เพื่อตัวเองและครอบครัวที่รอคอยอยู่เบื้องหลัง ไม่ได้มาทำอย่างที่คนอื่นเขาคิดกัน ทว่าในหัวใจกลับร้อนรุ่มด้วยเพลิงโทสะที่คุกรุ่นอยู่ เพราะเจสันแท้เชียว ถึงได้ทำให้เธอถูกเพื่อนร่วมงานมองไปในทางไม่ดี ฟันขาวขบกัดจนแก้มนวลนูนเด่น นัยน์ตาเปล่งประกายสีแดงเพลิง ริมฝีปากขมุบขมิบถึงตัวก่อเรื่อง ‘คอยดูนะ...โผล่มาให้เห็นหน้าเมื่อไหร่ เธอจะเอาไม้ถูพื้นนี่แหละฟาดให้หัวแตกเย็บสักสิบเข็มเลย’ มือเล็กเรียวยกขึ้นปาดหยาดเหงื่อบนดวงหน้า พาสองเท้าก้าวเดินพร้อมอุปกรณ์ไปทำความสะอาดห้องพักอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกายแต่เหนื่อยใจ จนสองเท้าเริ่มล้า อยากหาทางยุติปัญญาที่เกิดขึ้นเสียที ทว่าคิดจนสมองแทบแตก ปวดเปรี๊ยะๆ ก็ยังคิดไม่ออก ทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดี “ได้ข่าวว่ายายลูกพี่ไม่สบายหรือเฌอเอม” ว่าจะไม่สนใจเสียงถามกึ่งประชดประชันนั่นแล้วเชียว แต่คล้ายมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยตามติดมา เลยทำให้ต้องรีบหันหน้าไปมอง ถึงได้เห็นคนเอ่ยถามยืนเอนตัวอิงและเท้าข้างหนึ่งทาบกับผนังห้อง สองมือยกขึ้นสอดไขว้ระหว่างอกแล้วก็เบะหน้

“อีกอย่างเป็นของฉันแล้ว...หนูเอมกล้าเอาเรื่องสัมพันธ์สวาทของเราไปบอกคนอื่นหรือไง” เพราะเมื่อครู่เธอท้าทาย เจสันถือโอกาสโอบรัดร่างนุ่มนิ่มพาเธอไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ นิ้วยาวเกี่ยวเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดออกจากกายบาง เคลื่อนไหวเข้าใกล้เนินเนื้ออวบอัด“ไม่นะ!” เฌอเอมร้องห้ามเสียงหลง รีบตะครุบมือใหญ่ให้อยู่นิ่งๆ อย่างเหนื่อยล้าราวกับไปวิ่งระยะทางไกลมา “ถ้าคุณทำอย่างนี้ ฉันบอกได้เลย พี่น้ำผึ้งไม่สนใจคุณแน่” “หือ...” เจสันคิ้วเข้มเลิกขึ้น เอ่ยถามด้วยสายตา พลิกกลับจับมือนุ่มนิ่มมาทาบบนอกกว้าง ก่อนส่งยื่นมือไปลูบไล้ผิวเนื้อนวลนุ่ม คืบคลานเข้าหาบัวตูมสล้างใต้ผ้าเนื้อบางเบาที่ปกปิดความงามอวบอัดไว้ไม่ได้ แถมยังยั่วยุให้เขาอยากจับต้องโลมไล้ ประกบปากลงไปตวัดไล้โลมเล้าดื่มด่ำกับเม็ดยอดบัวสีชมพูอ่อนจางด้วยความกระหายอยาก “กะ...ก็ผู้หญิงนะคุณ ใครบ้างล่ะที่เขาจะชอบผู้ชายเลวๆ เจ้าชู้ประตูดินจีบหญิงไม่เลือกน่ะ” หญิงสาวถือโอกาสด่าชายหนุ่มไปด้วยเล็กน้อย “อีกอย่างคุณมีชนักติดหลังเรื่องคุณวิลาวัลย์อยู่แล้วคดีหนึ่ง ถ้าหากคุณทำบ้าๆ อย่างนั้นกับฉันซึ่งเป็นคนใกล้ชิดพี่เขาอีก คุณคิดว่าพี่เขาจะรับได้หรือไง” ถามให้อีก

“ฉันรับแล้ว” หญิงสาวห้ามเสียงสั่นพร่าพอๆ กับเรือนกายที่ไหวสะท้านราวกิ่งไผ่โดนกระแสพายุโหมกระหน่ำ คนบ้า...หื่นไม่ยั้ง แม้กระทั่งเธอป่วยอยู่ ยังไม่วายเรียกร้องเอาแต่ใจ ทำให้อาการป่วยที่ควรหายแล้วยังคงมีอยู่ “หยุดก่อนนะคะคุณภาส ให้ฉันรับโทรศัพท์ก่อน...นะคะ” “อืม...” ชายหนุ่มแสร้งทำหน้าครุ่นคิด สายน้ำผึ้งผ่อนลมหายใจออกจากทรวงเบาๆ หันใบหน้าเพื่อส่งสายตาหวานๆ กลีบปากอิ่มทาบบนแก้มสาก “ยังไงฉันก็หนีไม่พ้นมือคุณอยู่ดี ถ้าคุณให้ฉันรับโทรศัพท์แต่โดยดี ฉันก็จะยอมคุณโดยไม่ขัดขืน...ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าร้อนผ่าวลงมองสองมือ บ้า! บ้ามาก...บ้าเอามากๆ เลยที่กล้าพูดอย่างนี้ออกไป “ให้ได้เท่านี้แหละ พอใจหรือเปล่าล่ะ...ค่ะ” หญิงสาวข่มกัดฟันพูดทั้งที่อยากหาอะไรตีแสกหน้าที่ยิ้มกรุ้มกริ่มและจิ้มตาวาววับให้บอดเสียมากกว่า “นิดหน่อย เพราะถึงเธอขัดขืน ฉันก็เห็นเป็นแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้นแหละ ผ่านไปนิดเดียวก็อ้อนวอนเร่งเร้าให้ฉัน...” “หยุดพูดนะคนบ้านี่! ชอบพูดให้ฉันอายอยู่เรื่อยเลย” สายน้ำผึ้งกำหมัดทุบบนกายใหญ่อย่างไม่รุนแรงนัก ก่อนเอนกายอิงกับอกกว้าง รีบกดรับโทรศัพท์ยุติการสนทนากับภาสวรที่ชอบชักใบให้เรือเสีย ชักพา

แย่แล้ว! ทำไมเธอถึงได้เป็นแบบนี้ ไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย เหมือนเธอถูกใครทำอะไรใส่อย่างนั้นแหละ! อย่างเร็วเฌอเอมตวัดใบหน้าร้อนผ่าวจนแก้มทั้งสองสั่งแดงระเรื่อไปมองขวดน้ำ ซึ่งวางอยู่ใกล้กับกระถางดอกไม้เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...น้ำในขวดนั้นมีปัญหาแน่ เพราะหลังจากที่ดื่มเข้าไป ร่างกายก็เริ่มมีอาการผิดปกติ ร้อนราวกับถูกไฟเผา พอยกฝ่ามือลูบไล้ก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่เวลายิ่งผ่านพ้นไป ราวกับเลือดในกายถูกต้มสุขจนเดือดระอุ หิวกระหายบางอย่างจนทนไม่ไหว แล้วก็มีคำพูดจากเพื่อนๆ แว่วดังก้องในหู อาการเธอคล้ายกับ...คงไม่ใช่ว่าเธอโดน...?บ้าจริง...เธอถูกวิลาวัลย์ทำพิษเข้าให้แล้วไหมล่ะเฌอเอมขบกัดฟันกรามจนแก้มตอบนูนเด่น นัยน์ตาเป็นประกายแข็งกร้าว ขณะกำลังครุ่นคิดหาทางออก สายตาก็เผอิญเหลือบไปที่ทางเดิน ได้เห็นแขกชาวตะวันออกกลางเดินคุยกันมา เมื่อก้มมองดูสภาพของตัวเอง เสื้อผ้าเริ่มหลุดลุ่ย เห็นร่องอกอิ่มครัดแข็ง ผลิบานชูช่อไสวราวทานตะวันหันหน้าเข้าหาดวงตะวัน ควบคุมร่างกายไม่ได้ ใจอยากแต่วิ่งไปหาใครสักคน ขอให้เขาช่วยบำบัดความต้องการที่ไหลไปทั่วร่างอย่างไม่ทันคิดสิ่งใด...ร่างบอบบางเดินเอียงเล็กน้อยมุ่งไป