กังหันเสน่หา のすべてのチャプター: チャプター 71 - チャプター 80

นี่ยังเช้าอยู่เลย แถมกาแฟแก้วที่สองหมดไปแล้ว แต่เฌอเอมยังรู้สึกว่าเธอยังง่วงหาวนอน จนเห็นตัวอักษรที่เจสันเขียนไว้ให้ หัวหางติดชนผูกรัดร้อยราวกับเชือกที่ผูกรัดเข้าหากันเป็นปมยุ่งเหยิง มือเล็กยกขึ้นปิดปากกลั้นหาวจนน้ำตาหยดไหล หนังตาอ่อนนุ่มหลุบลง พร้อมศีรษะทุยผงกโยกแรงๆ จนเธอสะดุ้ง เหลียวมองไปรอบห้องที่ตอนนี้ผู้เป็นเจ้าของบอกติดธุระต้องรีบไปทำ ทิ้งให้เธออยู่ในห้องเพียงลำพัง พร้อมความรู้สึกอยากหนีไปให้ไกลๆ แต่พอคิดอีกที ถ้าหนีหายไปจริงๆ สายน้ำผึ้งก็ต้องเดือดร้อน แล้วสิ่งที่สูญเสียไปอีกเล่า...การงานที่เขาให้เงินเดือนสูงขึ้นอีกล่ะ เงินที่เธอสามารถส่งไปช่วยทางบ้าน พยุงอาการป่วยของแม่ให้ดีขึ้นด้วย เลยจำต้องอดทนยอมถูกเจสันย่ำยีไปก่อน แล้วค่อยหาทางเอาคืนและลาจากเฌอเอมเอนกายอิงพนักเก้าอี้ แต่ความง่วงจากการไม่ได้หลับได้นอน อันเนื่องมาจากฝีมือของพ่อหมีขาวตัวดีก็ทำให้เธอฝืนลืมตาไม่ขึ้น... คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ อึดยิ่งกว่าไอ้ทุยที่ใช้ไถนากลางแดงร้อนจัดเสียอีก ทำอย่างกับคนไม่เคยพบเจอผู้หญิง ตายอดตายอยากพอได้เจอกับสมันน้อยเนื้อหวานเข้าหน่อย ก็กระโดดเข้าขย้ำฉีกทึ้งอย่างไม่ปรานี ‘คงไม่เป็นไรหรอกนะถ้าหาก

“ไม่จริง เป็นความผิดของเธอนั่นแหละ” “ตรงไหน” เฌอเอมแทบจะยกมือเท้าสะเอวขณะถาม ทุกทีเลย...อีตาหมีขาวนี่หาเรื่องโยนความผิดมาให้เธอตลอดศก จนไม่ทันรู้ว่าชายเสื้อที่ผูกรัดไว้หลุดออกจากกัน ไม่เว้นแม้แต่กระดุมที่กลัดไว้ ทำให้เธอกลายเป็นนางยั่วกระตุ้นราคะของคนความต้องการไม่เคยสิ้นสุด มีแต่มากขึ้นและมากขึ้นทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้ “ก็น่ารัก ทำให้ฉันหิวกระหายที่ขย้ำกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอิ่มสักทีนะสิ ตอนนี้พักพอแล้วใช่ไหม จะได้ชวนกินอาหารต่อ” ชายหนุ่มลูบไล้คลึงเคล้นบัวตูมเต่งตึง “บ้านะสิ นี่มันกลางวันแสกๆ น่ะ แล้วอีกอย่างฉันก็มีงานต้องทำ แล้วคุณน่ะ...” เฌอเอมเอ่ยต่อว่าหน้างอ กลีบปากอิ่มยู่ยื่นไปด้านหน้า ตวัดสายตาไม่พอใจใส่พ่อคนมีอำนาจบาตรใหญ่ ที่สามารถสั่งการปรับเปลี่ยนตำแหน่งให้เธอมาทำงานด้วยโดยไม่มีใครคัดค้าน แล้วเธออายจนไม่กล้าออกจากห้อง ด้วยกลัวถูกนินทาว่าร้ายและกล่าวหาใช้เต้าไต่หาตำแหน่งที่สูงขึ้น ทว่าเหตุการณ์กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะเพียงแค่เขาปรายสายตาใส่ คนที่แอบกระซิบกระซาบต่อว่าเธอก็หยุดกึก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็มีข้อยกเว้น ในกรณีนี้ก็เหมือนกัน เพราะมีหนึ่งคนทำตัวเป็นศัตรูอย

“พ่อผู้ใหญ่เขาแวะมาหา เห็นบอกว่าพ่อชัยลูกชายที่ไปทำงานโรงแรมแถวภูเก็ตลาออกกลับมาอยู่บ้าน รายนั้นก็มัวทำแต่งานจนอายุก็ปาไปสามสิบกว่าแล้วยังไม่แฟนเลย เป็นห่วงกลัวไม่มีหลานให้อุ้ม” ป้านุ้ยเปรยไปก่อน “แกมาเลียบๆ เคียงๆ บอกถ้าเรายอม แกยินดีรับไปเป็นสะใภ้” สายน้ำผึ้งลุกขึ้นทันควัน ให้เธอไปแต่งงานกับชัย...ชาญชัย ลูกชายเกกมะเหรกเกเรยังพอรับได้ แต่หน้าตานี่น่ะสิ...สิวเม็ดใหญ่เต็มไปด้วยหนองเต็มหน้า รอยแผลกระด่างกระดำก็เพียบ อือ...คิดแล้วขนลุกขนพองสยองเกล้า เห็นกลางค่ำกลางคืน ช็อกได้นะนี่ เพราะนึกว่าเห็นผี!“จริงนะแม่ หนูก็อายุหลายวันแล้วเหมือนกันนี่เนอะ ไม่แปลกถ้าจะมีใครสักคน” ทั้งที่ใจนะ... ‘ให้ตาย อย่ามาให้เห็นหน้านะ จะเอาน้ำอึหมูผสมพริกป่นราดใส่หน้า ซ้ำด้วยการถีบลงไปแช่ในคูเหม็นๆ เต็มไปด้วยโคลนตม’ แต่ด้วยเห็นบางคนเดินอาดๆ มาดห้าวๆ แกมโกรธกรุ่นที่แผ่รัศมีมาเลยทำให้เผลอพูดออกไปได้ยังไงก็ไม่รู้ แล้วเมื่อได้เห็นสายตาของภาสวรแล้ว...‘โอ๊ย!! ตายแน่เลยเธอ เผลอพูดไปได้ยังกันนี่’ กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง อึดอัดจนหายใจไม่คล่องคอ ยิ่งเจอกับสายตาราวกับมีเปลวเพลิงแผดเผาไหม้ร่างกาย ก็หนาวไปถึงขั้วหัวใ

ไม่! ศีรษะทุยสะบัดส่ายแรงๆ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น มาจากความเข้าใจผิด แม้ตอนนี้ทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะทั้งหมดเสียทีเดียว เหมือนมีม่านบางๆ แผ่ปีกกางกั้นอยู่ในหัวใจ ให้ต้องคิดถึงความเชื่อใจ คำพูดร้ายๆ และ...ความสูญเสียของเธอ คล้ายกำแพงโปร่งใสที่มองไม่เห็น ทำให้มิอาจมอบความรู้สึกนั้นให้ชายหนุ่มได้เต็มหัวใจ ก่อนเสียงเคาะและคำพูดจากคนข้างนอกปลุกสติให้กลับคืนมา“อือ...รู้แล้ว รอแป๊บสิ กำลังอาบน้ำ” “เร็วๆ ล่ะ หนาวนะ” สายน้ำผึ้งอดหัวเราะไม่ได้ ก็น่าจะหนาวอยู่ละ มีแค่ผ้าขาวม้าปิดกายเปียกๆ แค่ผืนเดียว งั้นก็นั่งตากลม บริจาคเลือดให้กับยุงไปสักพักละกัน กว่าที่เธอจะขัดสีฉวีวรรณให้ผิวนุ่มๆ และหอมกรุ่นอย่างที่ตาหมีควายนั่นชอบ​“คุณจะถามเรื่องคืนนั้นที่ฉันจำไม่ได้ขึ้นมาทำไมอีก” เฌอเอมเอ่ยถามอย่างกระฟัดกระเฟียด สะบัดร่างหนีท่อนแขนกำยำที่สอดรับรอบเอวคอดกิ่ว “ใจเย็นๆ หนูเอม” “ไม่ต้องเรียกหนูเอมได้ไหม เบื่อจะอ้วกอยู่แล้วนะ” คนที่เครียดจัดด้วยเพิ่งได้ข่าวจากน้องชาย...มารดาป่วยกระเสาะกระแสะเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว เธอรู้มารดาพยายามทำเป็นคนเข้มแข็ง ถ้าไม่ถึงที่สุดจริงๆ ก็จะ

มือใหญ่เชยคางมนให้มองขึ้นสบสายตาด้วย นิ้วยาวลูบไล้กลีบปากอิ่มนุ่มแผ่วเบา “ไม่น่าถาม หิวสิ...วันนี้ยังไม่ได้หม่ำเลยนะ” ก็เฌอเอมอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าแล้ว เธอกางกั้นผลักไสเขาให้ออกห่าง เข้าใกล้อย่างไรก็ไม่ได้ผลแถมยังถูกตะเพิดจนเข้าหน้าแทบไม่ติดอีก จนตอนแรกเขาคิดว่าเธอมีวันเบาๆ ซะอีก “ว่าแต่หนูเอมถามทำไมล่ะ” ชายหนุ่มสอดฝ่ามือหนาแทรกเข้าไปลูบไล้เรือนกายอรชร จนได้กอบกุมทรวงอกสล้างเต่งตึงซึ่งไหวกระเพื่อมอยู่ บีบเคล้นนวดคลึงเบาๆ คนตัวเล็กว่าก็หน้าออกสีแดงระเรื่อคล้ายกลีบดอกกุหลาบ สั่นไหวจนขนบนเรือนกายลุกชัน เฌอเอมไม่ตอบและยังปัดมือเขาออก ก่อนผุดลุกขึ้นยืน สองมือปลดกระดุมเสื้อด้วยมือไม้สั่นเทา ความกล้าไม่มากพอจึงรีบหันหลังให้เจสันพร้อมจัดการเสื้อผ้าบนเรือนร่างอย่างรวดเร็ว สองขาสั่นเทาหนีบเขาหากัน ไม่กล้าหันหน้ากลับไปหาพ่อหมีขาวตัวใหญ่ยักษ์ จึงจำเป็นต้องก้าวถอยไปด้านหลังอย่างช้าๆ เมื่อส้นเท้าแตะกับเท้าเจสันก็ทำให้เธอรู้ว่าถึงที่หมาย มือเล็กไขว้ไปด้านหลังจนได้สัมผัสกับร่างชายหนุ่ม แล้วจึงทรุดตัวลงอย่างช้าๆ “วันนี้พี่สรหน้าตาคร่ำเคร่ง งานเร่งใช่ไหมคะ ถ้าจะทานอาหารชุดใหญ่คงไม่ได้ งั้นรับเป็นออร