บททั้งหมดของ กังหันเสน่หา: บทที่ 41 - บทที่ 50

“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องขอโทษคุณด้วยเหมือนกันนะคะที่ยืนขวางทาง” “ไม่เป็นไรครับ ผมประพันธ์แล้วคุณ...สายน้ำผึ้งใช่ไหมครับ” แทนที่จะเดินไปอย่างที่คิดไว้อย่างแรก ประพันธ์กลับเอ่ยชวนคนที่เบี่ยงกายให้เขาเดินอย่างสะดวกๆ คุยด้วย “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” แม้ไม่ค่อยพอใจในวิธีการบังคับกลายๆ ของอีกฝ่าย แต่เพราะชายตรงหน้าคือลูกค้าที่อนาคตยังใช้บริการของโรงแรมอีก จึงจำต้องยิ้มหวานๆ ให้ทั้งที่ภายในใจเริ่มเดือดดาล ด้วยชายคนนี้ทำให้เธอเจอเรื่องร้ายๆ สายน้ำผึ้งตวัดสายตาเกรี้ยวกราดเผื่อแผ่ไปถึงใครอีกคนที่เหลียวมองด้วยสายตาโกรธกรุ่นเป็นระยะ ชิ...ทำเป็นโกรธใส่เธอ นึกว่าสนใจหรือไง “ได้ยินชื่อเสียงคุณสายน้ำผึ้งมานานแล้ว” “ชื่อเสียงหรือว่าชื่อเสียกันแน่คะ” สายน้ำผึ้งตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวานๆ ในเมื่ออีกฝ่ายรู้จักกับวิลาวัลย์ เชื่อเถอะ! สิ่งที่ประพันธ์ได้รู้เกี่ยวกับเธอนะ ไม่มีสิ่งใดหรอกนะที่จะ...ดี!“ชื่อเสียงจริงๆ ครับ ได้ฟังเรื่องความเก่งและ...สวย” สายตาพราวระยับทอดมองกายอรชรสมส่วนด้วยความชื่นชม นอกจากรูปร่างเป็นทรัพย์แล้วสายน้ำผึ้งยังมีรูปหน้างดงามอีกด้วยสายน้ำผึ้งกัดฟันกรอดกับสายตาโลมเลีย

สองมือแกร่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยังคงมีคำถามค้างคาอยู่ในใจ สิ่งที่ทำอยู่นี่ถูกต้องแน่หรือ แล้วเขาทำเพื่อใครกันแน่ ครอบครัวคนอื่นหรือว่าตัวเขา...ที่อยากได้ผู้หญิงคนนี้จนร้อนรุ่มไปหมดทั้งร่างแล้ว อีกทั้งเขาจะดูเลวร้ายในสายตาใครหลายๆ คน แต่ก็ไม่ได้เลวจนทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ ยิ่งได้เห็นวงหน้าสายน้ำผึ้งที่ขลาดกลัวระคนตื่นตระหนก มองราวกับเขาเป็นอสุรกายอีก ความรู้สึกผิดเกาะกุมใจ จนต้องรีบเบือนหน้าหนี ด้วยกลัวจะล้มเลิกความตั้งใจเดิม ก่อนได้สั่งสอนให้เธอรู้สำนึกถึงบาปบุญคุณโทษ!​​แม้กลัวคำขู่และสายตาคมเข้มที่ตวัดมองมาบ้าง ทว่าสายน้ำผึ้งก็ไม่หวาดหวั่น ด้วยถ้าเธอให้ความกลัวมีอำนาจเหนือกว่าก็กลายเป็นเหยื่อให้ภาสวรขย้ำได้อย่างใจชอบ แล้วก็เขี่ยทิ้งอย่างกับผู้หญิงไร้ค่า ซึ่งเธอยอมไม่ได้!“ไม่กลัวคนเห็นสภาพยั่วยวนชวนขึ้นเตียงหรือไง” ภาสวรกวาดสายตาไล่ลงมาตามเรือนกายกลมกลึง เพราะเธอดิ้นรนไม่ยอมหยุดเลยทำให้เสื้อสูทที่เขาคลุมให้เคลื่อนหล่นไปกองอยู่ที่ปลายเท้า เขาถึงได้มองลำขาเสลากลมกลึงอย่างถนัดถนี่ พ่วงด้วยความหงุดหงิดระคนไขว้เขว แทบขับรถเข้าข้างทางบ่อยครั้ง“ (ฉันเสี่ยงขอความช่วยเหลือในสภาพอย่าง

สายน้ำผึ้งสะดุ้งเล็กน้อยยามปากอิ่มสัมผัสกับปากร้อนผะผ่าว แต่เพราะคิดเพียงว่าต้องทำให้ทุกอย่างจบสิ้นลงโดยเร็วไว เธอจึงทำใจให้ว่าง ค่อยๆ บดเบียดให้ริมฝีปากสลับฟันขบกัดกลีบปากหนาแผ่วเบาแล้วค่อยเพิ่มความหนักหน่วงลงไปทีละนิด ลิ้นเล็กร่วมผสมโรงเปิดแยกปากหนาออก สอดแทรกเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นอุ่นหน้าที่ถอยหนีสลับพลิกพลิ้วเกี่ยวกระหวัดไล่ต้อนราวกับแมวไล่จับหนูให้จมมุม“อือ...” เสียงครางผะแผ่วดังออกมา จิกเล็บลงบนไหล่กว้างเต็มแรง หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก ปั่นป่วนในช่องท้องจากพายุอารมณ์ที่พานพัดใส่จนวาบหวามไหวหวั่น ราวกิ่งไผ่ไหวลู่ไปตามกระแสลมแรง สายน้ำผึ้งรีบถอนจุมพิตออกมา ทว่า...นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง พร้อมเสียงกระอึกกระอักในลำคอ เมื่อร่างอรชรที่เคยอยู่เบื้องบนถูกเปลี่ยนให้อยู่ด้านล่าง!สายน้ำผึ้งพยายามผลักดันไหล่กว้างสลับระดมทุบไปบนลำตัวแกร่งเต็มแรง แต่กลับถูกภาสวรจับไปตรึงไว้เหนือศีรษะทุย ปากหนาร้อนขบกัดบดคลึงกลีบปากอิ่มนุ่ม ดื่มด่ำกับความหวานปานน้ำหวานดอกไม้แรกแย้มอย่างหนักหน่วง ฝ่ามือร้อนผ่าววาดไปบนลำแขนเสลาราวท่อนลำเทียน ต่ำลงไปถึงลำตัวกลมกลึง ‘อื้อ...ไม่นะ!’ สายน้ำผึ้งพยายามสะบัดร่างออกจา

“ยังไงก็ถือว่าบ้านนี้เป็นโรงแรม ถึงได้ถือวิสาสะเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายในบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอยู่แล้วนี่ แต่...ตื่นเช้าคงไม่เห็นคุณเสนอหน้าอยู่ในบ้านหลังนี้อีก อย่าให้ถึงขั้นต้องจับโยนออกไปแล้วกัน” ไม่ใช่คนใจดำ แต่ไม่อยากให้มีผู้หญิงมายุ่มย่ามวุ่นวายในบ้าน ยิ่งในตอนที่กำลังมีผู้หญิงร้ายๆ อีกคนอยู่ในห้อง ไม่รู้ป่านนี้ ทำอะไรอยู่ ชักจะเป็นห่วงแล้วสิ...รีบสาวเท้าก้าวลิ่วๆ ขึ้นไปอย่างเร็ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะ...“ถ้าขืนเห็นใครขึ้นไปยุ่มย่ามชั้นสอง...อย่าหาว่าไม่เตือน เพราะฉันไม่รีรอจะจับไอ้พวกไร้มารยาทออกจากบ้าน!”​เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนวงหน้านวลขาว เดินวนไปเวียนมารอบห้องสลับกับกระชากประตูหลายครั้ง จนเหนื่อยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก เวลาล่วงเลยผ่านไปนานแล้ว เธอยังไม่สามารถพาตัวเองให้หลุดรอดจากห้องนอนภาสวรได้ หัวใจเลยร้อนรุ่มราวกับถูกเพลิงไฟเผาไหม้ สาวเท้าถอยไปยังระเบียงห้องอีกครั้ง ทางนี้เธอคิดไว้ใช้เป็นหนทางสุดท้าย เพราะถึงจะเคยปีนป่ายต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว แต่นั่นก็เป็นเมื่อตอนเด็ก ตอนนี้ห่างเหินมานานแล้ว“เอาวะ...!” สายน้ำผึ้งสูดลมหายใจอัดเข้าปอด แล้วรีบไปเปิดประตูตู้ผ้าหยิบเอาเส

“เห็นหุ่นเธอแล้วฉันนึกไม่ออกเลยนะ ประพันธ์หลงไปไหลไปได้ยังไง ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย” เปล่าเลย เห็นกายสาวในสภาพกึ่งเปลือยเปล่ากึ่งมีเสื้อผ้าบางชิ้นติดกายอยู่อย่างนี้ ทำให้เขายิ่งร้อนรุ่มด้วยเพลิงกฤษณาที่ไหลพล่านไปทั่วกายา อยากจับเธอโยนขึ้นเตียงเร็วๆ กัดทึ้งเนื้อสาวขาวนวลจนจมเขี้ยว กระหน่ำซ้ำลงไปให้เหมือนกับหมาป่าหิวโซ“หุ่นเหลวหย่อนยานราวกับคนแก่อายุสักห้าสิบปีเห็นจะได้ อกแฟบๆ แบนๆ อย่างกับไข่ดาว มีทั้งพุงและหนังท้องหนาๆ อย่างกับคนผ่านการคลอดลูกมาสักสิบคนเห็นจะได้ เห็นมีดีอยู่อย่างเดียว...” ตวัดสายตาไล่มองลงไปตามเรือนกายอรชร “ก็ไอ้ขาเรียวๆ กลมกลึงนั่นแหละ” สายน้ำผึ้งหน้างอง้ำ ตวัดค้อนใส่ชายหนุ่มวงโต กลีบปากอิ่มนุ่มเบะออกเล็กน้อย นัยน์ตาขุ่นขวาง เธอไม่สวยไม่น่าปรารถนาแล้วมายุ่งกับเธอทำไมเล่า ไปไกลๆ สิ “งั้นคุณก็ปล่อยฉันไปสิ” หญิงสาวบดเบียดลำขาเสลาเกี่ยวไขว้กัน พลางยกสองมือขึ้นสอดไขว้ทาบทับปกปิดทรวงอกกลมกลึงจากสายตาวามวาวราวกับเธอเป็นเหยื่ออันโอชะ “มายุ่งด้วยทำไม” “รำคาญจริง พูดอยู่ได้” “ฉันมีปากไว้ด่าหมาบ้าอย่างคุณด้วย” สายน้ำผึ้งโต้กลับ สาวเท้าบอบบางไปด้านหลังอย่างเชื่องช้า ขนตามเ