All Chapters of กังหันเสน่หา: Chapter 31 - Chapter 40

อยากคิดเข้าข้างตัวเองอยู่หรอกนะ แต่ให้เปรียบเทียบยังไง เธอเป็นเพียงแค่เด็กกะโปโล หน้าตาก็เพียงแค่พอไปวัดไปวาตอนสายๆ ไม่อายพระอายเณร หน้าที่การงานก็เป็นเพียงแค่แม่บ้านทำความสะอาดห้องแขก ในขณะที่สายหน้าตาสะสวย รูปร่างก็สมส่วน อกเอวและสะโพกรวมถึงขาเรียวยาวนวลเนียนน่ามอง ทั้งเก่งและฉลาดเฉลียวอีก ผู้ชายที่ได้เห็นย่อมเลือกเป็น ไม่มีใครทิ้งเพชรหันมากเลือกก้อนกรวดหรอก “ไม่มีอะไรหรอกเอม แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องเท่านั้นเอง” “ถ้าแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง พี่น้ำผึ้งคงไม่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างนี้หรอก” ส่วนหนึ่งคือการคาดเดา รวมกับการประมวลเหตุการณ์หลายๆ ที่ทำให้สายน้ำผึ้งหงุดหงิดอารมณ์เสียตอนกลับบ้าน “เขาทำอะไรให้พี่น้ำผึ้งโกรธหรือคะ” “พี่ไม่อยากคิดเองเออเองนะเอม เรื่องที่เขาเข้ามาหยอดคำหวานเหมือนกับสนใจจีบเราเป็นแฟน เพราะการก้าวเข้ามาของเขา ไม่แค่ทำให้วุ่นวายให้ ยังทำให้พี่อับอายกลายเป็นตัวตลกในสายตาของเพื่อนร่วมงานด้วย” สายน้ำผึ้งยิ้มฝืนๆ เธอเองก็อยากกลายเป็นคนที่ถูกใครสักคนรักใครอย่างจริงใจด้วย แต่ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่มีผู้ชายเข้ามาใกล้ คล้ายเธอสัมผัสได้ถึงความไม่จริงใจยังไงไม่รู้ เฉกเช่นเดียวก

“ถามจริง ที่สั่งมานี่แน่ใจหรือว่ากิน ไม่ใช่สักแต่ยัดลงท้อง จนไม่รับรู้รสอาหาร สั่งมาเยอะขนาดนี้กินหมดหรือไง แล้วถามจริงไม่กลัวอ้วนหรือ ไหนฉันเคยได้ยินแต่ว่าผู้หญิงเขากินทีละน้อยๆ จะได้ไม่อ้วน” สายน้ำผึ้งคลี่ยิ้มกว้าง นัยน์ตาวาววับ ‘เหอะๆ ไม่ต้องตกใจไปหรอกคุณ เห็นฉันตัวเล็กๆ แบบนี้นะ กินจุนะจะบอกให้ อาหารเกือบสิบจานนี่นะหรือ...ไม่อิ่มหรอก แต่กลัวจะช็อกก่อนนะ เลยเอาแค่เบาะๆ เท่านี่ก่อนละกัน’ “อ้วนหรือ สนใจทำไม ให้มากกว่านี้อีกสักสองสามเท่าก็ยังไหว คนอย่างฉันไม่อ้วนหรอกน่า ถ้าอ้วนนะ อ้วนนานแล้ว แต่คุณน่ะซิ...ทำไมเลี้ยงฉันแค่นี้ ไม่ไหวหรือไง งก...ทำอย่างกับฉันกินนิดกินหน่อย ขนหน้าแข้งจะร่วงอย่างนั้นแหละ” หญิงสาวพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย ประกบสองมือถูกไถเบาๆ เพียงแค่อาหารซึ่งสั่งไว้ทยอยมา สายน้ำผึ้งก็ไม่รอช้า จัดการทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจภาสวรเลย เพียงไม่นานอาหารบนโต๊ะก็หมดลงและเธอก็สั่งเพิ่มอีกครั้งที่หมดลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน“โอ๊ย! อิ่มจัง และดีสุดๆ ด้วย เพราะตังค์อยู่ครบ” หญิงสาวลูบท้องพร้อมยิ้มกระจ่างสดใส “ตายจริง หิวมากเกินไปจนลืมถามไปเลย คุณนัดฉันมาทำไม ถ้าเป็นเรื่องคุณประพงปร

เพียงแค่ร่างหนาถอยห่างร่างสูงโปร่งถึงกับทรุดกองกับพื้น น้ำตาหยดไหลออกจากสองเบ้า กลีบปากอิ่มบวมขบเม้มเข้าหากันจนเจ็บ แสงที่สาดส่องมาทาบทับบนร่างหนาแกร่งซึ่งยืนหันหลังสอดสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเป็นเงาทะมึนคล้ายพญามารฉุดรั้งให้ชีวิตเธอตกลงไปในขุมนรกที่ลึกที่สุด “ถ้า...” หญิงสาวถามกึ่งสบถ “อยากฟัดฉันมาก ยังไงก็ช่วยอดทนรออีกสักคืนก็แล้วกัน คุณคงไม่ลงแดงตายไปก่อนหรอกนะ” สายน้ำผึ้งประชดประชันเสียงเขียวเข้ม “ไฟแดงเธอยังไม่หมดหรือไง” สายน้ำผึ้งสะอึก ริ้วลมร้อนผ่าวไหลขึ้นดวงหน้าทันที “เปล่า...แต่ฉันเหนื่อยกับงาน จนกลัวสนองความต้องการต่ำๆ ของคุณไม่ไหว แล้วจะมาโยนความผิดใส่ฉันอีก ฉันรับไม่ไหว” หญิงสาวโต้กลับเสียงแข็ง ปาดน้ำตาบนวงหน้าแรงๆ “ไม่ได้นอนกับฉันคืนนี้ คุณคงไม่ลงแดงตายก่อนหรอกนะ” ไหล่กว้างเลิกขึ้น “ก็ไม่แน่ อดอยากปากแห้งมาหลายวันแล้วนี่น่า” ภาสวรโต้กลับ สอดสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “อีกอย่างฉันขี้เกียจต้องวิ่งไล่จอมวางแผนอย่างเธอ สู้เก็บกลับไปหมกไว้ในห้องนอนเลยดีกว่า พอถึงเวลาจะได้เปิดกระป๋องกินทันทีไง” “เออ...ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยตามฉันให้เหมือนไอ้ด่างตามหลังนายละกัน จับไ

“ตอนเย็นหรือคะ...” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว เหลือบสายตาไปมองคนตัวใหญ่ที่คราวนี้ดูต้องการให้เธอรู้ว่ากำลังมองด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งยวด เฮอะ...นึกหรือว่าเธอจะสนหรือไง ทีตัวเองควบกับผู้หญิง ส่วนเธอก็แค่คุยกับเพื่อนเท่านั้นเอง ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไหล่กว้างเลิกขึ้นเล็กน้อย กลีบปากอิ่มยู่ยื่นส่งให้ก่อนหันไปคลี่ยิ้มกว้างให้เจสัน “ยังไม่รับปากได้ไหมคะ” เธอคิดว่าไปคนเดียวคงไม่ปลอดภัย เพราะถึงแม้เจสันจะดูเซื่องๆ ไปทางไม่จริงจังกับอะไร สนุกสนานขี้เล่น แต่มีอะไรบางอย่างสะกิดใจให้เธอต้องขบคิด ทำให้ไว้วางใจไม่ได้ ท่าทางเขาเป็นคนมือไวอย่างพวกแมวนอนหวดเสียละมากกว่า “คือฉันไม่แน่ใจว่าว่างหรือเปล่า แต่ถ้าอาหารเที่ยงเห็นจะไม่มีปัญหา” “อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ” เธอให้อะไรเขาก็รีบรับไว้ก่อนแล้วค่อยเขยิบทีละขั้น “ส่วนตอนนี้...” หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้าง ขยับกายไปเคลื่อนไปใกล้ร่างหนาแกร่ง และ... “ไปทานอาหารกันดีกว่าค่ะ ฉันหิวแล้ว” สายน้ำผึ้งสอดคล้องแขนกลมกลึงกับท่อนแขนใหญ่ เดินไปอย่างไม่สนใจรัศมีของเพลิงโทสะที่แผ่กระจายมา ด้วยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอรับและสู้ไหวแน่นอน“โอ๊ะโอ๋...มายืนน่าเศร้าอย่างกับหมาเหงาเพ

“อื้อๆ ” แค่ถูกจูบเป็นพายุบุแคมราวกับถูกสองมือที่มองไม่เห็นผลักลงไปในคุ้งน้ำเย็นจัด เฌอเอมก็วาบหวามปั่นป่วนจนเผลอเปิดปากกว้างกลายเป็นโอกาสให้คนตัวใหญ่สอดเรียวลิ้นอุ่นชื้นแทรกไปกวาดไล้ทั่วกระพุ้งแก้มนุ่มๆ พลิกพลิ้วหยอกเย้าเกี่ยวกระหวัดซอนไชดูดดื่มความหวานฉ่ำจากโพรงปากอุ่นนุ่มอย่างพึงพอใจ “อืม...ปากนี้ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะหนูเอม” ชายหนุ่มแนบปากร้อนผ่าวบนแก้มนวลนุ่มหอม วาดฝ่ามือลูบไล้บนเรือนกายกลมกลึงเรื่อยไปตามสีข้าง นวดเฟ้นสะโพกหนั่นแน่นไต่ลงไปทีละน้อย“หยุดนะคุณเจสัน!” เฌอเอมห้ามเสียงสั่น พยายามดึงแขนออกจากมือใหญ่ เพื่อจับมือที่เคลื่อนไหวไม่ยอมหยุด ทำให้เธอหวาดหวั่นระคนขลาดกลัว เพราะในสมองแวบไปถึงวันที่เกือบกลายเป็นขนมให้ชายหนุ่มกินเล่น “คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ” นอกจากต้องพยายามไม่ให้ชายหนุ่มเลิกชายกระโปรงแล้วยังต้องกันไม่ให้ขาแกร่งสอดแทรกระหว่างสองขาเรียว ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อปลายนิ้วยาวตวัดไล้ลูบต้นขานวลเนียนนุ่ม คืบคลานใกล้ถึงส่วนที่อ่อนไหวไวต่อความรู้สึก “ทำไมล่ะหนูเอม” ปากร้อนผ่าวคลอเคลียขบกัดซอกคอนุ่มหอม “ฉันไม่ทำแค่นี้ แต่จะทำมากกว่านี้ เธอจะห้ามยังไงล่ะ...หืม” ชายหนุ่มถามเ