บททั้งหมดของ กังหันเสน่หา: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ผมเพิ่งทำงานเสร็จ หิวจังเลยครับแม่ เดี๋ยวผมไปหาอะไรทานก่อนนะครับ” “หิวข้าวหรือหิวอย่างอื่นล่ะ” ภาสวรยกมือลูบต้นคอแกร่ง คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนความสงสัยจะคลายไป เมื่อนึกขึ้นได้ มีคนคอยรายงานความเคลื่อนไหวของเขาให้บิดาและมารดาได้รู้ “แม่ไม่กวนละ แต่เราก็อย่าทำงานหนักจนลืมดูแลสุขภาพนะ สุดสัปดาห์นี้มีวันหยุดหลายวัน ถ้าลูกไม่ติดธุระอะไรก็กลับบ้านนะ แม่คิดถึง” น้ำเสียงอ้อนนิดๆ ของปลายสายเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าเข้มดุได้อีกครั้ง พร้อมกับย้อนคิด เขาทำงานจนแทบไม่มีเวลาให้กับบุคคลอันเป็นที่รักทั้งสองคนนานมากแล้ว “ไม่รับปากนะครับแม่” ถ้าไม่ติดบางเรื่องเ ขาคงจะขับรถไปหาท่านทั้งสองคนในตอนนี้เลย กายแกร่งเอนตัวอิงกับเบาะรถ สองมือประสานกันสอดรองไว้ใต้ศีรษะ แสงดาวไม่ส่องแสงกะพริบพอๆ กับแสงจากพระจันทร์ที่ไม่กระจ่างสดใสเท่ากับบ้านที่บิดาและมารดาอาศัยอยู่ จนเขาอดคิดท้องฟ้า สายลม ร่มไม้และแสงดาวไม่ได้ ถึงมีธุระหนักหนาแค่ไหนก็คงต้องปลีกตัวกลับไปเติมพลังกายพลังใจจากคนที่รอคอยอยู่เสียแล้ว“รักแม่นะครับ” ภาสวรยิ้มและสตาร์สเครื่องพารถออกไปจากบ้านของคนที่เขาต้องเร่งรีบจัดการสั่งสอนให้เร็วที่สุด ก่อนควา

ทั้ง ๆ ที่มีงานกองสุมอยู่ตั้งเยอะ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่างเปล่า เหมือนวันเวลาเก่าๆ ตอนเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นย้อนกลับมาอีกครั้ง เหตุเพียงเพราะพ่อและแม่ทุ่มเทให้กับงาน จนวันๆ ไม่ได้พบหน้ากัน เขาเลยเหมาเอาไปว่าท่านไม่สนใจและไม่รัก เลยต้องเรียกร้องด้วยคบเพื่อนไม่ดี มั่วสุมรวมตัวกันทำผิดจนพลาดพลั้งหวิดเกือบสิ้นชีวิต ด้วยการไปหาเรื่องทะเลาะกับนักเลงต่างถิ่นคนก่อกรรมคือเขา แต่คนที่รับกรรมคือ...บิดาที่ยอมทิ้งการเซ็นสัญญาธุรกิจชิ้นใหญ่ เพียงแค่ได้รู้ว่าลูกชายมีภัย มารดาเองก็เช่นกัน ยอมทิ้งหน้าที่การงานซึ่งกำลังเจริญก้าวหน้ามาเพื่อช่วยลูกไม่รักดี มิหนำซ้ำยังพาตัวเองเข้ามาขวางมีดที่ตรงลิ่วเข้าหาแผ่นหลังเขา คิดถึงเรื่องเก่า ก็พานทำให้คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ทำให้เขาอารมณ์เสียได้ไม่น้อยเช่นกัน ไม่คิดว่าแม่จะนัดกับป้ารุจาพาผู้หญิงไปให้ดูตัว!แม่นะแม่คิดอย่างนั้นได้ยังไงกัน อายุเขาแค่สามสิบสี่ย่างสามสิบห้าปีเท่านั้นเอง ยังไม่แก่เลยสักนิด จะรีบหาห่วงผูกคอไปทำไมก็ไม่รู้ แล้วยายผู้หญิงที่คุณป้าแนะนำมา ทำเอาเขาอยากบึ่งรถหนีกลับมาเสียตั้งหลายครั้ง รูปร่างก็สมสวนดีอยู่หรอก หน้าตาหรือก็พาไปวัด

“สวัสดีค่ะ สายน้ำผึ้งเรียนสายค่ะ ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ” สายน้ำผึ้งเอ่ยถามเสียงใสแจ๋ว ยื่นมือไปคว้าสมุดโน้ตและดินสอมาเตรียมจดรายละเอียด “อยากรับเธอมานอนด้วย ได้ไหมล่ะ” ภาสวรตอบกลับน้ำเสียงเจือหัวเราะกลั้วคอ ปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยชอบแช่น้ำอุ่น ด้วยว่ามันเสียเวลา สู้อาบจากฝักบัวไม่ได้ ทว่าคราวนี้กลับเลือกที่จะหย่อนตัวเองลงในอ่าง ให้สายน้ำที่ไหลวนเวียนอยู่นวดผ่อนคลายร่างกายที่อ่อนล้า ก่อนไปทำกิจกรรมสำคัญ ต้องใช้ทั้งเรี่ยวแรงและพละกำลังอันมากมาย‘ไอ้บ้า!’ เพราะอยู่ในที่ทำงานสายน้ำผึ้งจึงทำได้แค่ขบกัดฟันจนมีเสียงดังกรอดๆ ทั้งที่ใจอยากยกมือตบโต๊ะแรงๆ ระบายเพลิงโทสะที่พุ่งลิ่วขึ้นมาราวกับรถแข่ง เมื่อรู้ว่าปลายสายที่ก่อกวนนั้นคือใคร!“ไปตายซะ!” หญิงสาวข่มกัดฟันพูดเสียงลอดไรฟัน หายใจเข้าปอดแรงเร็วๆ “แหม...ทักฉันซะไม่น่ารักเลยนะสายน้ำผึ้ง อย่างนี้ถ้าอยู่ใกล้ ฉันคงจะทำ...” “หยุดพูดบ้าๆ เลยนะ นอกจากโทรมากวนแล้ว ไม่มีธุระสำคัญอะไรอีกใช่ไหม เพราะฉันไม่อยากเสวนากับผู้ชายเลวๆ อย่างคุณ!”ภาสวรหัวเราะหึหึในลำคอ เคาะปลายนิ้วกับขอบอ่างเบาๆ “ผิดกับฉันนะ ไม่ได้อยากเจอหน้าเธอสักเท่าไหร่เหมือนกัน แต

“ตอนนี้ ฉันก็แค่อยากเห็นหนูเอมให้ชัดๆ อยากลิ้มรสลูกกวาดรสหวานอย่างกับน้ำผึ้งราดคาราเมลหลายๆ ครั้งเท่านั้นเอง ฉันขอแคนี้เอง หนูเอมจะใจดำไม่ยอมให้ฉันเชียวหรือ” เพราะรู้ว่าควรพูดอย่างไรให้คนตัวเล็กยินยอม พ่วงกับปลายนิ้วที่ตวัดเกี่ยวเอากระดุมหลุดจากรังดุมจนหมดและดันเสื้อตัวเล็กเคลื่อนหลุดจากไหล่มนโดยเร็จจนเฌอเอมไม่ทันได้ห้ามปราม ก่อนเสียงครางจะดังลั่นคอแกร่ง ทำให้คนที่กำลังจะปฏิเสธสะดุ้งตกใจ จนปากสั่นพูดไม่ออก“สวยมากเลยรู้ไหมหนูเอม” เจสันเอ่ยชมเสียงพร่าด้วยความกระหายที่ผุดขึ้นมาอย่างเร็วรี่ เห็นตอนแรกคิดว่าภายใต้หุ่นบอบบางไม่น่ามีอะไรให้สนใจ ทว่าเมื่อเปลือกที่ห่อหุ้มหลุดออกไป กลายเป็นเฌอเอมมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่ามองและน่าจับต้องเป็นยิ่งนัก อกกลมกลึงกะทัดรัดที่เมื่อทาบมือลงไป...เหมาะเจาะรับกับมือเขาเสียเหลือเกิน จนอยากจับต้องไม่วาง พ่วงกับความอยากรู้ที่พลุ่งพล่านขึ้นมา ถ้าเขาดึงเอาเจ้าม่านสีหวานที่ปกปิดเต้าสวยโยนทิ้งไป แล้วใช้ปากเขาทาบทับปิดแทนจะเป็นยังไงนะ เจ้าเม็ดสีดอกบัวจะหวานและนุ่มลิ้นสักแค่ไหนกันเฌอเอมห่อตัว ดึงร่างหนีมือใหญ่ที่ทาบลงบนทรวงอก แต่ก็ติดท่อนแขนกำยำที่สอดเข้ามาทางด้า

“อะไรนะ!” เฌอเอมแผดเสียงดังลั่น “บ้าหรือไงคุณ ให้ฉันตากหน้าขึ้นมาหาคุณที่นี่นะ เพี้ยนหรือไง คุณก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการให้ใครเห็นเราอยู่ด้วยกัน แล้วยังมีหน้านัดให้มาหาที่ห้องอีก บ้าหรือเปล่า” ถามกลับด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด ก่อนนัยน์ตากลมโตจะเบิกกว้าง เมื่อสมองเริ่มประมวลผลบางอย่างได้ “เฮ้ย! คุณคงไม่ใช่ผู้ชายที่พนักงานเขาว่ากันอยู่หรอกนะ” “เรื่อง?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนร้องอ๋อในลำคอ เมื่อนึกขึ้นมาได้ “พอดีบริษัทรวยน่ะ เลยให้สวัสดิการดีกับพนักงาน ลงทุนเช่าโรงแรมราคาแพงให้อยู่ แถวนี้อะไรๆ ก็ดี หาอาหารกินง่าย การสัญจรสะดวกรวดเร็วเหมาะสมในทุกด้าน” “แล้วไป” เฌอเอมตอบกลับอย่างสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย กลีบปากอิ่มแบะออก ไม่ชอบเลยให้ตายซิ คนรวยๆ นี่ คบยาก นิสัยก็ไม่ดี ชอบดูถูกคนจนและด้อยกว่า อย่างกับตัวเองอยู่เหนือกว่าแล้วจะไม่เจ็บไม่ไข้ แล้วไม่ตายอย่างนั้นแหละ เห็นคนเราตายไปก็ไม่เคยเอาอะไรไปได้เลยสักอย่าง แถมยังต้องอาศัยคนอื่นเขาห้ามขึ้นเมรุอีกด้วย อะไรๆ ไม่จีรังยั่งยืนสักอย่าง ความตายอยู่ใกล้นิดเดียว น่ารู้จักสังวรตัวเองกันไว้บ้าง “ทำไมล่ะหนูเอม เพราะอะไรถึงดูไม่ค่อยชอบคนรวยล่ะ” เจสันเอ่