All Chapters of เจ้าพ่อมาเฟีย ( SET มาเฟีย ): Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมา “อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าค่ะพี่จันทร์” มินตราตื่นแต่เช้ามืดเพราะตอนที่ยังอยู่กับยายเธอก็ตื่นแต่เช้ามืดเพื่อมาช่วยงานในครัวเช่นกัน “ตื่นเช้าจังเลยคุณหนู”“ให้มินช่วยนะคะ”“ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู เดี๋ยวพี่ทำเองดีกว่านะคะ”“ให้มินช่วยเถอะค่ะ ตอนที่มินยังอยู่กับยายมินก็ตื่นแต่เช้าไปช่วยงานในครัวเหมือนกัน แต่มินทำได้แค่ช่วยหั่นผักหั่นเนื้อหรือเก็บของเท่านั้นนะเพราะมินทำอาหารไม่เป็น” “ค่ะ งั้นเดี๋ยวช่วยหั่นฟักให้พี่หน่อยนะคะ จะเอาทำต้มจืด”“ได้ค่ะ” มินตราช่วยศรีจันทร์ทำอาหารจนกระทั่งตะวันขึ้นส่องสว่างไปทั่วบริเวณ “พี่จันทร์แถวนี้ไม่มีพระบิณฑบาตหรอ?”“หึหึ” ศรีจันทร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปตอบมินตราพร้อมกับรอยยิ้ม “แถวนี้ไม่มีพระเข้ามาบิณฑบาตหรอกค่ะคุณหนู แทบจะไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่ามีเกาะอยู่ที่นี่ด้วย”“เหรอคะ แล้วพี่จันทร์อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดเลยหรอคะ?”“ไม่หรอก เมื่อก่อนพี่ทำงานอยู่กับเจ้านายคนเก่า เขาหลอกแล้วพามาทิ้งไว้ที่นี่พร้อมกับชาวบ้านนี่แหละ แต่ดีที่ได้คุณมังกรช่วยไว้พวกเราก็เลยมีโอกาสได้ใช้ชีวิตต่อ” “แล้วไฟฟ้าล่ะค่ะ ใช้กันยังไง มินเห็นแทบจะทุกบ้านเลยมีไฟฟ้าใช้กันด้วย” เธอแปลก

หลายวันต่อมา มินตรากลายเป็นที่รักของทุกคนในเกาะภายในไม่กี่วัน เพราะความเป็นเด็กโก๊ะๆ และพูดอะไรตามใจคิดของเธอ และตัวของเธอก็เป็นคนที่ดูไม่มีพิษภัยอะไรกับใคร แต่ความที่กลายเป็นที่รักของทุกคนก็นำพามาซึ่งความอิจฉาของรำพึง ที่พยายามเป็นที่รักของทุกคนมาโดยตลอดโดยเฉพาะกับมังกร แต่ทว่ากลับไม่มีใครสนใจเธอเลย ถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยแต่ผู้ชายที่นี่ชอบผู้หญิงที่ขยันทำมาหากินเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือน มากกว่าผู้หญิงที่ชอบแต่งหน้าแต่งตัวและเดินมองผู้ชายไปวันๆ ความสวยมันกินไม่ได้จริงๆ “คุณหนู คุณหนูครับ คุณหนูอยู่มั้ยครับ” “คะ? มีอะไรหรือเปล่าคะ?” มินตราเดินออกมาเพราะได้ยินเสียงเรียกที่หน้าบ้าน “คือพวกเราออกไปหาปลากันมาได้ปลามาเยอะเลย ก็เลยเอามาแบ่งให้คุณหนูครับ”“โห…ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ มีน้ำใจจริงๆ เลย” “ครับ เนื้อปลาชนิดนี้อร่อยมากเลยนะครับ นายเองก็ชอบกินปลาชนิดนี้มากๆ เลยเหมือนกัน”“อ๋อ..ค่ะ” ชอบกินแล้วไงตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย เพราะมังกรกลับออกไปได้สองสามวันแล้ว และบ้านหลังนี้เธอก็อยู่คนเดียวอาหารที่ทำกินในแต่ละวันก็เป็นของง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก เวลาผ่านไป “พี่จันทร์เอากั

มินตราเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมานั่งกินข้าวที่ศรีจันทร์ได้เตรียมเอาไว้ให้ แต่ยังไม่ทันที่ข้าวจะเข้าปากมินตราก็ได้กลิ่นอะไรแปลกๆ ออกมาจากอาหารตรงหน้า เป็นกลิ่นเหม็นๆ ชวนให้รู้สึกคลื่นไส้ “อึก…”“เป็นอะไรไปคะคุณหนู!?” “พี่จันทร์คะ ขอโทษนะคะต้มจืดนี่บูดหรือเปล่าคะ ทำไมกลิ่นมันเหม็นแบบนี้ล่ะคะ?” “เหม็น? ไม่เหม็นนะคะคุณหนู ต้มจืดนี่พี่ทำเสร็จเมื่อเช้าเองนะคะ ไม่ใช่กับข้าวค้างคืน กลิ่นก็ไม่เหม็นนะคะ” ศรีจันทร์ยกถ้วยต้มจืดขึ้นดมกลิ่นเพื่อพิสูจน์ว่ามันไม่ได้เหม็นอย่างที่มินตราบอก “แต่มันเหม็นจริงๆ นะคะพี่จันทร์ เหม็นจนคลืื่นไส้” “คุณหนู…”“คะ…”“เดี๋ยวพี่เก็บให้ค่ะ” ศรีจันทร์รีบเก็บอาหารตรงหน้าของมินตราทันที จากนั้นก็เดินออกมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับมินตรา “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่จันทร์ ทำไมมองหน้ามินแบบนั้นล่ะ?” “พี่ขอเสียมารยาทถามอะไรคุณหนูหน่อยได้ไหม”“ค่ะ” “ตอนที่คุณหนูกับคุณมังกรมีอะไรกันได้ป้องกันหรือเปล่า แล้วคุณหนูได้กินยาคุมหรือเปล่าคะ” “….” มินตราส่ายหัวไปมาเบาๆ เธอไม่ได้ทำอะไรเลยซักอย่างที่ศรีจันทร์พูดออกมา ไม่เคยป้องกันไม่เคยกินยาคุมเลย “อาการของคุณหนูตอนนี้มันเป็น

ตกดึกคืนนั้น มินตรานอนกระวนกระวายพร้อมกับรู้สึกปวดหน่วงๆ ท้อง ความรุนแรงของอาการปวดมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอนอนขดตัวงออยู่บนเตียง ขยับตัวก็ปวดอยากจะตะโกนร้องเรียกให้คนช่วยก็ไม่มีแรง เธอไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนเลย มันปวดเหมือนกับจะตายให้ได้ ปวดหน่วงๆ เหมือนมีอะไรจะร่วงหล่นลงมา จะบอกว่าเป็นประจำเดือนก็คงไม่ใช่ เพราะเกิดมาไม่เคยปวดท้องประจำเดือนเลยสักครั้ง และอาการก่อนเป็นประจำเดือนก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ด้วย “อือ…ปวดอะไรขนาดนี้เนี่ย!” ร่างบางโอดครวญเสียงแหบพร่า ก่อนจะพยายามพยุงร่างกายที่อ่อนแรงเดินเข้าไปในห้องน้ำ และแทบจะคลานไปให้ได้เลย มินตราคลานไปเข้าห้องน้ำด้วยความยากลำบาก ทว่าทันทีที่เธอลุกขึ้นยืนก็มีบางอย่างค่อยๆ ไหลออกมาจากหว่างขาของเธอ เธอก้มลงมองดูด้วยความสงสัยก่อนจะพบว่าของเหลวที่ไหลออกมาจากร่างกายของเธอเป็นเลือดสีแดงสด มันไหลออกมาเรื่อยๆ พร้อมกับอาการปวดท้องที่ทวีคูณรุนแรงมากยิ่งขึ้น“ละ เลือด! เลือดอะไร!?” ร่างเล็กถึงกับเข้งขาอ่อนแรงเมื่อได้เห็นเลือดสดๆ ที่ไหลออกมาจากร่างกายของเธอโดยที่ไม่รู้สาเหตุ “อะ โอ๊ะ! โอ้ย!” มินตรากลั้นใจลากสังขารของตนเองกลับมาที่เตียง โดยที่มีเลือดที่

สามวันถัดมา มินตรากลับมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านตามปกติ หลังจากที่คุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว เธอมีศรีจันทร์คอยดูแลไม่ห่าง มังกรเองก็คอยอยู่ใกล้ๆ เธอเช่นกัน "คุณหนูค่อยๆ นั่งนะคะ" "ขอบคุณค่ะพี่จันทร์" "เดี๋ยวพี่ทำโจ๊กให้นะคะ หมอสั่งว่าให้กินของอ่อนๆ ไปก่อน รอให้ร่างกายหายดีกว่านี้ถึงกินหลายๆ อย่างได้" "ค่ะพี่จันทร์ ลำบากพี่จันทร์แย่เลยนะคะ" "ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ" "ถ้าไม่อยากให้ลำบากจันทร์ก็ให้ฉันเป็นคนทำให้สิ""....." มินตราเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป ตั้งแต่วันนั้นเธอกับมังกรก็คุยกันนับคำได้ "คุณหนูคะคุณหนู" รำพึงเดินเข้ามาหามินตราในบ้าน "เป็นยังไงบ้างคะคุณหนู" ".....""เข้ามาทำไมรำพึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย""ทำไมมาไล่ฉันแบบนี้ล่ะพี่จันทร์ เจ้าของบ้านเขายังไม่เอ่ยปากไล่ฉันเลยนะ แล้วทำไมพี่ถึงเอ่ยปากไล่แล้วล่ะ?" "ทำอะไรไว้แกน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจนะรำพึง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้!""ทำอะไร?" มังกรเอ่ยถามขึ้น "ก็รำพึง...""ฮึก...รำพึงผิดเองค่ะที่เอายาสมุนไพรมาให้คุณหนูกิน ตอนแรกก็เห็นว่าคุณหนูไม่ค่อยสบาย ด้วยความหวังดีของรำพึงและอยากเห็นคุณหนูอาการดีขึ้นก็เลยเอาสมุนไพรที่ตัวเองมีอยู่ในบ้านมาให้คุ