All Chapters of เด็กเสี่ย : Chapter 61 - Chapter 70

มหาลัยตึกหน้าคณะ “แพง แกรู้ปะคลิปนั้นคลิปเดียวมีแต่คนขอวาร์ปแกอ่า เสียดายแกตั้งเป็นบัญชีส่วนตัว” “ก็ดีแล้วไง ใครจะไปเหมือนม่อน” พะแพงคลี่ยิ้ม หันไปทางบาสที่เพิ่งจะมาถึงแล้วบุ้ยปากให้ม่อนหันตามไปด้วย หล่อนเห็นก็เลิกคิ้วสูง ทำหน้ายียวนกวน “ทะเลขาวมาก อี๋” ทำเอาบาสหัวเราะไปตามๆกัน เขาทรุดตัวนั่งลงข้างหล่อนตรงข้ามพะแพง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง “อะไร?” “คนที่ไม่รู้ เขาคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แพงโอเคเหรอ” ได้ยินคำถามร่างบางชะงัก แต่เพียงแค่อึดใจก็หันมาส่ายหน้า พร้อมยิ้มน้อยๆ สำหรับเธอแค่นี้ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเอามาคิดมากอะไร เธอไม่ใช่คนดังจึงไม่มีผลต่อเธอ อีกอย่างบาสก็คือเพื่อน ต่างฝ่ายต่างรู้อยู่แก่ใจกันดี “สนุกมากเลยอ่า ไว้ครั้งหน้าไปกันอีกนะ คราวนี้เอาเป็นเที่ยวภูเขา เข้าป่า” “นี่ไง คนติดใจ” “ม่อนว่ามันทำให้แพงมีความสุขนะ แพงทำงานหนักมาตลอด ก็ควรต้องหาเวลาพักผ่อนบ้าง” “อย่าห่วงแต่แพงสิ ห่วงตัวเองกันบ้างเถอะ ทำแบบนี้แพงเคยตัว นึกว่า

หลายวันต่อมา.. เธอไม่ได้กดรับอนุมัติเพื่อนเขา แต่ก็ไม่ได้บล็อกอย่างที่เพื่อนสนิทของเธอแนะนำ และไม่ได้ติดต่อลูกน้องของเขากลับไปด้วย เกี่ยวกับเรื่องการเรียนขับรถที่ขอเก็บมาคิดและตัดสินใจดูก่อน หากได้เรื่องอย่างไรจะติดต่อกลับไป โดยนับตั้งแต่วันนั้นผ่านมาเป็นอาทิตย์ นอกจากปุณจะไม่ติดต่อกลับมาแล้ว ก็ยังไม่เห็นการเคลื่อนไหวของอาคีราด้วย สิ่งนี้ทำให้เธอได้เรียนรู้และเพิ่งจะเข้าใจว่าต่างสังคมเป็นยังไง ในขณะที่เธอเป็นเพียงสังคมชั้นกลางส่วนเขาไม่รู้จะสูงไปถึงไหน ถ้าเขาไม่ลดตัวลงมา เธอก็คงไม่มีโอกาสได้เข้าถึงตัวเขาอันที่จริงเธอว่าก็ดีอยู่แล้วกับเส้นทางที่เหมือนจะถูกจัดสรรไปในทางที่ถูกที่ควร ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด เธอถึงยังกระสับกระส่าย และร้อนรนอยู่แบบนี้ ราวกับสมองยังไม่ยอมรับความจริง ยังคงจดจำกับการมีเขา จนบางทีเธอเผลอไปนึกถึงข้อเสนอที่เขาหยิบยื่นให้ แต่แล้วก็ต้องสะบัดหัวแทบหลุดทุกครั้ง เนื่องจากมันไม่ถูกต้อง ด้านของอาคีรา หลังออกจากห้องประชุมสิ่งแรกที่เขาทำคือเรียกหาลูกน้องคนสนิท ทันทีที่ปุณเข้ามาก็ถามเรื่องของเธอทันที หลายวันมานี้เขาเอาแต่ทำงานไม่มีเวลาแ

“เอาให้หนูตั้งสติให้ได้ก่อน” นาทีนี้พะแพงไม่สามารถแยกแยะความรู้สึกระหยู่ๆคนที่เธอคิดถึงอยู่ทุกวี่ทุกวันโผล่หน้ามา “พี่มาได้ยังไงคะ” เธออยู่ในรถกับเขา ความมืดภายในรถที่อาศัยแสงสว่างจากไฟข้างทางสาดส่องเข้ามา เป็นระยะๆ ซึ่งไม่ได้ต่างกับสภาพจิตใจของเธอเลยในตอนนี้ “แน่ใจเหรอว่าเป็นคำถามที่หนูอยากรู้” มือบางของเธอถูกมือใหญ่จับกุมเอาไว้ เท่าที่สังเกตตั้งแต่นั่งรถมาเขาไม่ได้ปล่อยมันออกห่างจากมือของเขาเลย แถมยังบีบสลับกับคลายเป็นระยะ ประหนึ่งเป็นการปลอบโยนแทนคำพูดทั้งหมดด้วย “ตอนนี้หนู..” “โทรบอกที่บ้านก่อนไหม” เป็นประโยคที่ทำให้หัวใจอ่อนแรงกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง พลางช้อนตาขึ้น บอกเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่น “ใช่ แพงต้องโทรบอกแม่” “อืม ก็โทรเลยสิ” มือใหญ่ปล่อยมือเล็กให้หลุดจากพันธนาการ ดวงตาคมกริบหลุบต่ำจังหวะเห็นมือสั่นตอนหยิบโทรศัพท์เตรียมจะกด จึงคว้าหมับไว้อีกครั้ง “ยังไม่พร้อม” “คะ?” “เอาไว้ถึงโรงพยาบาล สถานการณ์ตรงนั้นจ

ความเงียบหลังจากนั้นนอกจากเสียงรองเท้าเหยียบทรายแล้ว ยังได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของตัวเองอีกด้วย วินาทีเหยียบบันไดขึ้นไปบนศาลาจนกระทั่งถึงขั้นสุดท้ายของบันไดแล้วได้เห็นผู้คนมากมายนั่งเรียงรายกันเป็นตับ เธอไม่ได้กวาดสายตามองหาใครอย่างเจาะจงเลยด้วยซ้ำ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นเขาที่นั่งอยู่ตรงมุมซ้ายสุด โดยมีผู้ติดตามนั่งอยู่เบื้องหลังอีกที ด้วยลักษณะท่าทางที่นั่งพับเพียบดูเรียบร้อยเสียเต็มประดา เสมือนไม่ใช่พวกเขา มันดูนอบน้อมซะจนคนพบเห็นอย่างเธอเริ่มใจคอไม่ดี อาคีรามาถึงที่นี่ได้สักพักใหญ่ นานพอที่จะแสดงความเคารพศพแล้วเสร็จและมานั่งพูดคุยกันอยู่กับกลุ่มผู้หญิงผู้ชายวัยกลางคน ซึ่งพากันนั่งล้อมรอบตัวเขาราวกับคนแปลกหน้า จับจ้องและให้ความสนใจประหนึ่งไม่เคยพบเห็น “สะ เสี่ย..” ร่างบางเพิ่งเดินมาถึงพึมพำด้วยเสียงที่เบาดังเฉพาะตัวเองได้ยิน สีหน้าของเธอค่อนข้างแตกตื่น หากแต่กำลังเก็บอาการอยู่ และที่เห็นได้ชัดเลยคือผิวของเธอที่ปกตินั้นขาวอยู่แล้วบัดนี้ซีดเผือดเป็นไก่ต้ม ส่วนอีกสองคนที่เดินตามหลัง เขารู้จักแค่ผิวเผินคือเพื่อนสนิท แต่เพียงแค่นั้น ไม่เค

ถึงเวลาสวดอภิธรรมโดยอาคีราเป็นเจ้าภาพ เขาได้นั่งเก้าอี้โซฟาแถวหน้าข้างกันกับผู้ใหญ่บ้านและข้าราชการท้องถิ่นอีกหลายคน หลายคนรู้จักเขาเพียงแค่เห็นชื่อบริษัท และเข้ามาทักทาย บางคนยกมือไหว้เขา ทั้งที่เขานั้นยังไหว้ชาวบ้านในงานอยู่เลย สิ่งนั้นเกินกว่าที่เขาจะควบคุม ซึ่งหากจะปลอมตัวมาต้องการไม่ให้ใครรู้ตัวตนของเขา ก็เหนื่อยเปล่า แถมคงไม่ใช่เรื่อง “แพง เขาเป็นใครเหรอลูก แม่เห็นบางคนที่เราไหว้ยังไหว้เขาเลย นี่ๆ ไม่ต้องไปไหนไกล ดูอย่างผู้ใหญ่บ้าน แก่กว่าเขาตั้งเยอะ พอเห็นเขานะอย่างกับเห็นเทวดา ปรี่ตัวเข้ามาอย่างไวเชียว... แฟนหนูจริงเหรอลูก” พินเดินมาถามลูกสาวที่ยืนล้างแก้วอยู่ในโรงทาน ช่วงจังหวะพระกำลังสวด และแขกเหรื่อพากันไปรวมตัวกันอยู่บนศาลานั้นเพื่อฟังพระเทศน์ แต่เจ้างานอย่างหล่อนและเหล่าญาติพี่น้อง คงนั่งฟังได้เพียงสั้นๆก็ต้องปลีกตัวมาตรวจดูความเรียบร้อย เนื่องจากหลังจากนี้จะมีการเลี้ยงน้ำและขนมแขก บางบ้านต้องการทำบุญร่วมจึงนำอาชีพของตนมาเปิดโรงทาน อาทิเช่น โรตีสายไหม ที่มีเด็กยืนต่อแถวคิวยาวตั้งแต่ช่วงเย็น และขนมปังย่างถ่านที่คิวแน่นถึงขนาดคนทำยังต้องหาผู้ช่วย สถา