All Chapters of เด็กเสี่ย : Chapter 71 - Chapter 80

เสียงเฉอะแฉะจากริมฝีปากแนบชิดกับอวัยวะเดียวกันที่ดังอยู่ภายในรถไม่ได้ทำให้คนขับตื่นเต้นเท่ากับคนถูกจู่โจมเลย ริมฝีปากบดขยี้รุนแรงตามอารมณ์ของเขาทำเอาสาวเจ้าดิ้นพล่าน แต่เพราะเหมือนหนูติดจั่นจึงไปไหนไม่รอด วินาทีนี้ถึงต้องยอมศิโรราบ เนื่องจากตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้ว คนตัวเล็กหยุดดิ้นรนเป็นวิธีเดียวที่จะไม่สร้างความเจ็บปวดเพิ่ม ทันทีที่เขารับรู้ ถึงไม่ได้ถอนริมฝีปากออกไปทั้งหมด แต่เขาก็ผ่อนแรงให้เบาลงช่วยให้เธอหายใจได้สะดวก ส่วนเธอก็อาจจูบตอบเขา ถ้าเธอไม่รู้สึกกลัวเขาซะก่อน ร่างสูงที่กำลังจู่โจมกันอย่างน่ากลัว ประหนึ่งว่าต่อให้เธอแตกสลายกลายไปเป็นปุ๋ยผง เขาก็จะไม่สน “พอแล้ว..” มือบางดันแผงอกกำยำออกห่างเบาๆ จังหวะเขาถอนริมฝีปากหวังดึงอากาศเข้าปอด ทว่าปลายจมูกก็ยังไม่ห่างไปไหน ยังคงชนกันกับอวัยวะเดียวกันของเธอ พลางกับมือหนาใหญ่จับแก้มไว้แล้วกอบกุม ทั้งคู่หอบถี่ เสียงนั้นลอยไปกระทบหูคนขับจนหัวใจเขาว้าวุ่น ถึงได้แสร้งทำเป็นตั้งใจมองทางข้างหน้าและนั่งตัวแข็งทื่อ “ทีหลังอย่าดื้อกับพี่” เสียงของเขาแหบพร่า ขณะปล่อยลมหายใจร้อนระอุปะทะพวงแก้ม “ถ้

“ขอโทษค่ะ แพงคิดไปไกล แพงนึกว่าคุณเองก็ชอบแพงถึงได้ตามมา” ถึงแม้ว่าจะยังไม่เข้าใจกับการกระทำอย่างลึกซึ้ง แต่คำพูดเหล่านั้นก็เพียงพอแล้ว มันกระจ่างซะจนหน้าของเธอร้อนวูบวาบ รู้สึกชาไปทั้งแถบ ปากถูกฟันแหลมคมขบกันจนเจ็บได้กลิ่นคาวคลุ้งของเลือด และที่สำคัญน้ำตากำลังจะมา “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยแพงไปเถอะนะคะ ส่งแพงกลับด้วยค่ะ พรุ่งนี้แพงจะต้องเผาศพน้อง” “เรื่องอะไร?” “คะ?” “เรื่องอะไรจะทำ” เขาพูดหน้าตาย ในขณะเธอนั้นหน้าชา “พี่ต้องทำตามค่ะ เพราะแพงไม่ยอม ตอนนี้เราไม่มีเงื่อนไขอะไรกันแล้วนะคะ สัญญาฉบับนั้นมันหมดอายุไปแล้ว” “ก็ทำมันขึ้นมาใหม่ ระยะเวลายาวๆไปเลย สิบปี ยี่สิบปีเป็นไง หรือ..ตลอดชีวิต” เธออยากตะโกนใส่หน้าเขาให้มันรู้แล้วรู้รอด อะไรก็ได้ที่สามารถบรรเทาความมึนงงของเธอได้ เขาต้องการอะไร เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ “สรุปง่ายๆเลยนะ ก็คือพี่ต้องการมีแพง แบบมีไปตลอด โดยที่แพงต้องเป็นเมียเก็บ แพงเข้าใจถูกไหม?” “ครับ นั่นแหละที่พี่เปลี่ยนใจ ถึงได้มาหา” “แล้วแพงก็บอกพี่ไปแล้วว่า แพงไ

ดวงตากลมโตมองเข้าไปในตาลึก ดวงตาที่เคยคมกริบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ตอนนี้ปรับเปลี่ยนเป็นละมุนอ่อนโยน ที่เคยไร้แสงประกายนั้นตรงกันข้ามทั้งหมด ระยิบระยับซะจนไม่กล้าละสายตาไปไหน ยิ่งเห็นใบหน้าตัวเองอยู่ในนั้นก็ยิ่งเคลิ้มไปใหญ่ กว่าจะรู้ตัวว่าติดอยู่ในภวังค์ก็ตอนเขาขยับตัว “แพงไปอาบก่อนนะคะ” “หืม?” เขายิ้มมุมปาก “ไม่รอของใช้จากปุณ?” “ไม่ค่ะ แพงไม่ถือ แพงโอเค เขาซักแล้ว” เมื่อเห็นว่าเขายักคิ้วและคลายท่อนแขนออกจากการรัดกุม เธอจึงลุกขึ้นยืนพลางเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ส่วนเขาไปหาที่สูบบุหรี่ แน่นอนจะต้องเดินออกไปข้างนอก หาที่โล่งๆ และคงหนีไม่พ้นข้างถังขยะ และใช้จังหวะนั้นกดสายหาปุณ “จัดการเรื่องนั้นหรือยัง” (อยู่ท้ายรถไอ้ดินแล้วครับ) “ยังไม่ต้องฆ่า ขังมันเอาไว้ก่อน” (ว่าแต่บาดเจ็บไหมครับนาย ให้ผมซื้อยาเข้าไปไหม) ร่างสูงหรี่ตามองจุดที่โดนปาขวด มากระแทกเข้าอย่างจังเมื่อก่อนหน้านี้ พลางพ่นหายใจด้วยความหงุดหงิด พร้อมควันขาวพวยพุ่งล้อมร่าง “ไม่ต้อง รีบมากูจะอาบน้ำ”

สนามบิน หลังจากเดินไปส่งเขาขึ้นเครื่อง เธอก็เดินกลับมาพร้อมกับปุณ ร่างสูงที่เดินตามเธอตลอด และนอบน้อมราวกับเป็นนายเขาคนหนึ่ง จนรู้สึกเกรงใจ สาวเจ้าส่งยิ้มให้และเอ่ยคำขอบคุณตอนเขาเปิดประตูรถเพื่อให้เธอขึ้นไป “ว่าแต่คุณปุณจะกลับยังไงคะ” “นายสั่งให้กลับพร้อมกับคุณครับ” “คะ?” “ให้รอจนกว่าคุณจะกลับ” “แต่แพงยังไม่รู้เลยว่าสถานการณ์เป็นยังไง อาจจะช้ากว่า หรือเร็วกว่าขึ้นอยู่ที่แม่แพงด้วย แถมยังไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ คุณปุณจะไม่เสียเวลาเอาเหรอคะ” “ไม่เป็นไรครับ นายสั่งให้ผมรอคุณ นานแค่ไหนก็ต้องรอครับ” “เผด็จการจัง” เธอขำและนั่นทำให้คนฟังอยู่ยิ้มตามด้วย “อืม..คุณปุณคะ ถ้าเจอร้านขายยาช่วยจอดให้แพงหน่อยค่ะ” “อ่า..ได้ครับ” แม้ว่าคนขับจะสงสัยอยากจะถามว่าเธอต้องการยาอะไร เผื่อเธอเป็นอะไรที่ต้องรายงานนาย แต่เพียงเหลือบไปเห็นสีหน้าของเธอผ่านกระจกหลัง แล้วเห็นความเศร้าผ่านแววตาคู่สวยนั้นขณะทอดมองออกไปนอกกระจก เขาจึงเงียบทันที เดาว่าเธอคงยั

เธอยิ้มกว้างทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายไปพร้อมประตูห้องถูกปิด โดยไม่รู้ว่าหลังบานประตูนั้นมีใบหน้าที่เศร้าหมองซ่อนอยู่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาติดต่อผู้เป็นพี่สาว มีศักดิ์เป็นป้าของเธอ (บอกลูกหรือยัง) “ยังเลย ไม่มีโอกาส ดูแกกำลังมีความสุข ไม่อยากทำให้ลูกเครียดตอนนี้” (แล้วจะบอกมันตอนไหนล่ะพิน โรคของแกรอไม่ได้แล้วนะ ว่าแต่ใบส่งตัวเอาไปหรือยัง) “ไม่ล่ะ ฉันกะว่าจะเริ่มรักษาใหม่ที่นี่ ไว้แพงมันเผลอค่อยออกไป” (โรงพยาบาลใกล้กับที่พักมันหรือเปล่า) “จะไกลหรือใกล้ก็นั่งรถเหมือนกันนั่นแหละ เอาเป็นว่าพี่อย่าเพิ่งหลุดปากบอกมันก็แล้วกัน ฉันจะหาทางบอกลูกเอง” (แพงมันเคยติดต่อฉันที่ไหนกัน แกไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอก ดูแลตัวเองก็พอ แต่ถ้าจะให้ดีก็ต้องรีบบอกเลย ถ้าเรื่องที่เคยคุยกันเป็นอย่างที่แกต้องการ ก็ขอให้ลูกได้รู้ตั้งแต่เนิ่นๆ ว่ามันจะไม่เหลือใครแล้ว แต่ถ้าแกยังอยากจะอยู่กับลูกนานๆ ก็ต้องยอมให้มันหาเงินมารักษาแก ) “จ้ะพี่” ภายในรถที่ติดเครื่องยนต์ไว้พร้อมแอร์เย็นฉ่ำ เบาะข้างคนขับคือร่างบา