All Chapters of เพลิงสวาททาสรักฟาโรห์: Chapter 31 - Chapter 40

 หลายวันผ่านไป อาริสาเริ่มกลมกลืนกับชีวิตชุมชนแรงงานได้มากขึ้น เธอช่วยไอเส็ตนวดแป้งขนมปัง หาบน้ำ และซักผ้าร่วมกับสตรีคนอื่น ๆ ทุกการเคลื่อนไหวแม้จะยังเก้ ๆ กัง ๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ จนชาวบ้านเริ่มยอมรับเธอในฐานะ “เนต” หญิงแรงงานต่างถิ่นเคเบนที่ปกติเป็นหนุ่มสุขุม นิ่งเงียบเสมอ กลับเริ่มมองเธอนานกว่าที่ควรจะเป็น ยามเช้าเมื่อเธอหาบน้ำเหงื่อซึมแผ่วที่ขมับ เขามักรีบเข้าไปช่วยประคอง แม้เธอบอกว่าไหว ยามค่ำเมื่อพวกเขานั่งกินขนมปังรอบเตาไฟ เขาจะเอาอินทผลัมสุกในถุงเก็บไว้แบ่งให้เธอเสมอ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยแบ่งใครแม้แต่ผลเดียวสาว ๆ ในชุมชนแรงงานเริ่มซุบซิบกันอย่างอิจฉา “เคเบนไม่เคยสนใจใครมาก่อน” “เห็นเขาแบ่งน้ำ แบ่งขนมให้หญิงต่างถิ่นนั่นหรือไม่”“นางเป็นใครกัน ถึงทำให้ชายอย่างเคเบนเปลี่ยนไป”หลายสายตาจับจ้องอาริสาด้วยความระแวงปนริษยา แต่เธอกลับไม่รู้ตัวนัก เพียงก้มหน้าตามคำสั่งของไอเส็ต ไม่ตอบโต้หรือพูดคุยเกินจำเป็นหญิงชรามองทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ สังเกตความอบอุ่นในแววตาของหลานชายเวลามองหญิ

กลิ่นกำยานและน้ำนมอูฐลอยกรุ่นอบอวลในห้องบรรทม กลิ่นหอมที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เจ้าหญิงฮาเชียร่ารู้สึกสงบ บัดนี้กลับกลายเป็นกลิ่นที่ชวนคลื่นเหียนในพระอุระ พระนางนั่งเอนหลังอยู่บน ตั่งหินอ่อนลายทอง ผ้าลินินบางเฉียดไหล่เผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนสะท้อนแสงคบเพลิง แต่แววตาในเวลานี้กลับแดงจัดด้วยเพลิงโทสะ ที่แทบกลืนกินสตินิ้วเรียวยาวข้างหนึ่งขยุ้มถ้วยทองคำที่วางอยู่บนโต๊ะเสียงดังเพล้ง! น้ำองุ่นสีแดงเข้มกระเซ็นเปรอะเต็มพื้นราวเลือดสด“ไร้ค่า! โง่เขลา!” พระสุรเสียงของนางสั่นด้วยความคั่งแค้น“ข้าบอกให้กำจัดนาง! ไม่ใช่ปล่อยให้หนี!”พระนางหอบหายใจแรง หน้าอกขยับขึ้นลงด้วยแรงอารมณ์ที่ ไม่อาจระงับได้ ความทรงจำเรื่องนางทาสชั้นต่ำคนนั้นผุดขึ้นในหัวสตรี ที่นางตั้งใจให้นำไปบูชาแด่เทพีแห่งความตาย เพื่อแลกพรแห่งอำนาจและความเป็นนิรันดร์ แต่พวกข้ารับใช้กลับทำงานพลาด ปล่อยให้นางหลุดรอดไปได้“และที่น่าขยะแขยงยิ่งกว่า...” เสียงของนางแผ่วลง แต่เย็นเยียบราวมีดที่เพิ่งลับคม “คือ เขา... ฟาโรห์ราเมเซส พระอนุชา

แดดบ่ายคล้อยเปลี่ยนเป็นสีทองอบอุ่น ลมพัดเอื่อยพาเสียงกลองและขลุ่ยโบราณลอยมากับสายน้ำ เสียงสวดบูชาเทพเจ้าดังก้องไปทั่วหมู่บ้านแรงงาน ทุกครัวเรือนต่างออกมาพร้อมผ้าคลุมสีสันสดใส หญิงสาวถือดอกบัวสีขาวและสีชมพู ชายหนุ่มแบกตะเกียงน้ำมันและกระถางหอม ทุกคนรวมตัวกันเพื่อเข้าร่วมพิธีบูชาแม่น้ำไนล์ริมฝั่งน้ำขบวนเรือไม้เรียงรายเป็นสิบ ๆ ลำ แต่ละลำประดับผ้า สีครามและทอง ห้อยระย้าด้วยสายดอกบัวสดและกกแห้งที่ถักร้อยเป็นลายสัญลักษณ์แห่งเทพีไอซิสและเทพโอซิริสอาริสาในผ้าคลุมพรางตัวสีหม่น ยืนตะลึงงันดวงตากลมโตเป็นประกายเหมือนเด็กที่ได้เห็นโลกใบใหม่เป็นครั้งแรก หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกได้ถึงชีพจรเธออ้อนวอนหญิงชรา “ไอเส็ต” หลายครั้งและในที่สุด อีกฝ่าย ก็ยอมใจอ่อน แต่ก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวออกไปข้างนอก ไอเส็ตก็เอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับกำชับ ให้ระวังเป็นพิเศษเพราะแม้ในงานบูชาเทพี ก็ยังมีดวงตาทหารอยู่ทุกมุม อย่าได้ประมาทร่างบางพยักหน้าเบาๆ ดวงตาสีน้ำทะเลลึกเป็นประกายวาบ ซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่พูดออกมาไม่ได้“ฉันจะระวังค่ะ… ฉันแค่อยากเห็นด้วยตาตัวเอง

พระองค์ก้าวไปที่หัวเรืออย่างสง่างาม ทรงชักดาบศักดิ์สิทธิ์ ที่สลักด้วยสัญลักษณ์แห่งเทพเซต คมดาบสะท้อนแสงคบเพลิงราวเปลวไฟแห่งความโกลาหล จระเข้ยักษ์พุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็ว ปากกว้างขวางพร้อมฉีกเรือเป็นเสี่ยงๆเขากระโจนลงจากหัวเรือลงสู่ผืนน้ำอย่างไม่เกรงกลัว ร่างสูงสง่างามตวัดดาบฟันใส่จระเข้ด้วยพลังราวพายุ คมดาบเฉือนเกล็ดแข็งจนเลือดสีแดงเข้มพุ่งกระจายผสมกับสายน้ำ เสียงน้ำแตกกระจายดัง ผู้คนบนเรือกรีดร้องด้วยความตื่นตะลึงทันใดนั้น เสียงกรีดร้องแหลมของเจ้าหญิงฮาเชียร่าดังขึ้นจากดาดฟ้าเรือ “ราเมเซส! เสด็จกลับขึ้นมาเดี๋ยวนี้!เจ้าจะทิ้งข้าเพื่อนางนั้นหรือ?” เสียงของนางสั่นด้วยความห่วงใยปนความริษยาที่ลุกโชนราวไฟ นางตวาดสั่งทหาร“ลงไปปกป้ององค์ฟาโรห์เดี๋ยวนี้! หากน้องรักของข้าเป็นอะไรไป ข้าจะกุดหัวพวกเจ้า!”ทหารห้านายคว้าหอกและดาบ กระโจนลงน้ำด้วยความกล้าหาญ ล้อมจระเข้ยักษ์และฟาดอาวุธใส่เกล็ดของมัน แต่จระเข้ยังคงดุร้าย พุ่งเข้าใส่ราเมเซสด้วยคมเขี้ยวที่พร้อมฉีกทุกสิ่งเสียงสวดโบราณจากนักบวชดังขึ้นจากเรือใหญ่ เป็นสำเนียง ที่ไม่มีผู้ใดในยุค

 คำเงียบนั้นบีบรัดหัวใจหญิงสาวยิ่งกว่าคำพูดใด เธอกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาสีน้ำทะเลพร่าไหวด้วยความรู้สึกผิดและความห่วงใย แม่นมเนฟรัสรีบเบนความสนใจ หยิบขวดน้ำมันหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ เทลงฝ่ามือแล้วนวดเส้นผมเปียกชุ่มอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมหวานอบอวล เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูกสางด้วยหวีงาช้างจนเงางามเมื่อร่างสะอาดเกลี้ยงเกลา หญิงสาวสวมชุดลินินบางเบาที่ทาสสาวจัดเตรียม แม่นมจัดโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ข้างห้องบรรทม มีเนื้อย่าง เครื่องจิ้ม น้ำผึ้ง และขนมปังอบใหม่ แต่ขณะนั่ง อาริสายังใจลอย ดวงตาเหม่อมองแสงคบเพลิงนอกหน้าต่าง ขนมปังที่ควรหอมกรุ่นกลับจืดชืด ในปาก น้ำผึ้งหวานกลายเป็นขมในห้วงความคิด เสียงคำประกาศของราเมเซสก้องซ้ำอยู่ในใจ “หากครั้งหน้า... หากเจ้าคิดหนีอีกเพียงครั้งเดียว พวกทาสทั้งหมดจะต้องตาย” น้ำตารื้นขึ้นอีกครั้ง นางพยายามกลืนมันลงไปพร้อมขนมปังชิ้นเล็ก แต่หัวใจนางรู้ดีอิสรภาพของนางมิได้ผูกติดแค่ชีวิตตน แต่ยังพันธนาการวิญญาณบริสุทธิ์รอบตัวไว้ทั้งหมดยามราตรีของอีกวันแสงคบเพลิงสองข้างทางส่องวาววับสะท้อนกำแพงหินสูงตระหง่าน เปลวไฟโบกสะบัดพร