All Chapters of เพลิงสวาททาสรักฟาโรห์: Chapter 11 - Chapter 20

อาริสาเริ่มจับจังหวะของลมหายใจตัวเองให้สม่ำเสมอ เมื่อความวุ่นวายของตลาดทาสค่อย ๆ ถอยห่างออกไป เธอถูกบังคับให้เดินขึ้นตรอกแคบ ๆ ที่ฝุ่นทรายฟุ้งจนแสบจมูก ผ่านเรือนไม้เตี้ยสลับผนังอิฐดินดิบซึ่งเรียงตัวเป็นบล็อก ๆ ฝังตัวแน่นอยู่ข้างกำแพงเมืองปลายตรอกเชื่อมเข้ากับสนามกว้างกึ่งปิด มีหลังคาผ้าใบสีน้ำตาลหม่นกางรับแสงแดด เงาทอดยาวลงบนพื้นแข็งจนเห็นลวดลายผ้าทอจากเงา เธอได้ยินเสียงผู้คุมคุยกันเรื่อง “ค่าธรรมเนียมเข้าตลาดในค่ำนี้” กับเสียงหัวเราะเย็นชาที่ทำให้อาริสาขนลุกวาบท่ามกลางชุลมุน สมองเธอเริ่มหาหนทางจัดระเบียบความจริงทีละข้อ เหตุการณ์ทั้งหมดอาจอธิบายด้วยภาพลวงตา ภาวะขาดน้ำ หมอกควัน…แต่กลิ่นควันยางไม้ที่คละคลุ้งในอากาศ เสียงสำเนียงบางคำที่เธอเคยเห็นบนจารึกแต่ไม่คิดว่าจะได้ “ยิน” ในชีวิตจริง และวิธีที่ผู้คนแต่งกายผ้าลินินทอแน่นพันลำตัว เข็มกลัดทองแดงแบบที่เธอเคยเห็นในตู้จัดแสดงทุกอย่างชี้ไปทางเดียวกัน เสียงในหัวเธอประมวลภาพทั้งหมดนี่มัน…อียิปต์โบราณจริง ๆเธอหายใจเข้าลึก สูดเอากลิ่นปนกันของเหงื่อ เครื่องเทศ และดินทราย อารมณ์เหมือนนักโบราณคดีที่เผลอหล่นทะลุหน้ากระดาษต

 เสียงกลองหนังดัง “ตุบ! ตุบ!” สองครั้งตามด้วยเสียงแตรทองเหลืองลากยาว ประกาศว่าการแสดงสุดท้ายของคืนนี้กำลังจะเริ่มขึ้น เสียงพูดคุยจอแจทั่วลานประมูลเงียบลงชั่วขณะ ราวกับทุกคนพร้อมใจกันรอฟังพ่อค้าทาสสูงผอมผู้เป็นโฆษกยืนอยู่กลางเวทีไม้ แสงคบเพลิงสาดส่องให้เงาเขายาวเหยียดขึ้นไปบนผนังอิฐเบื้องหลัง เขาแย้มยิ้มเหยียดที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน พลางชูมือขึ้นสูง“ท่านทั้งหลาย…! สิ่งที่พวกท่านรอคอยตลอดทั้งวัน” เสียงเขาดังก้องสะท้อนด้วยความมั่นใจ “ดอกบัวจากแดนไกล งดงามประหนึ่งของขวัญจากเทพเจ้า! นางไม่เหมือนหญิงใดในแผ่นดินนี้ทั้งยังบริสุทธิ์พรหมจรรย์ยังไม่ถูกมือบุรุษใดแตะต้อง!”เสียงฮือฮาดังก้อง ผู้คนลุกจากที่นั่ง บ้างตะโกนถามชื่อ บ้างหัวเราะเสียงต่ำอย่างหื่นกระหาย“เร็วสิ! เอานางออกมา!”“อย่าให้ข้าคอยนาน!”พ่อค้าทาสผายมือไปทางม่านผ้าหนา ดวงตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจราวกับตนกำลังจะเปิดเผยสมบัติแห่งโอซิริสเสียงกุกกักเบื้องหลังดังขึ้น ก่อนที่สองผู้คุมกำยำจะลากสาวน้อยร่า

เสียงฝูงชนโห่ร้องอึกทึกเหมือนระลอกคลื่น ราคาที่ทะยานสูงขึ้นทุกครั้งทำให้ผู้คนตื่นเต้นราวกำลังดูมหรสพ พ่อค้าทาสเดินวนรอบอาริสาเหมือนนักเชิดหุ่นไม้ ชูแขนเธอขึ้นให้เห็นกล้ามเนื้อเรียวสวย ดึงให้หันซ้ายขวาเพื่อให้ทุกสายตาได้ชมหญิงสาวหน้าซีดเผือด รีบยกมือปิดอกอิ่มแน่นที่ถูกกระชากผ้าออกไป น้ำตาคลอเบ้า ขืนตัวพยายามต่อต้านอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ยิ่งเธอห่อร่างกายเพื่อปกปิดตนเอง ส่วนเว้าโค้งกลับยิ่งปรากฏเด่นชัดไหล่บอบบาง เอวคอดรับกับสะโพกผายงามจนยิ่งทำให้ผู้ชมตื่นตะลึงสายตาของบรรดาผู้ประมูลรอบลานเต็มไปด้วยความกระหาย ริมฝีปากหนาของชายคนหนึ่งยกยิ้มเหยียดอย่างไม่ปิดบัง ดวงตาวาวโรจน์จับจ้องเธอราวกับสัตว์นักล่าพบเหยื่ออ่อนแอ บางคนเลียริมฝีปากตนเองขณะตะโกนราคาดังลั่น อีกคนกำหมัดแน่นเหมือนแทบอดกลั้น ไม่ไหวที่จะกระโจนขึ้นเวทีเธอกัดริมฝีปากจนเลือดซึม หัวใจเต้นแรงราวจะหลุดออก จากอก เสียงประมูลดังรอบกายเหมือนคำพิพากษาแต่ละประโยค เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเพียงของประดับที่ทุกคน อยากได้ในความอึกทึกโสมมนั้น กลับมีเพียงหนึ่งสายตาที่แตกต่าง สายตาคมกริบราวคมดาบที่ซ่

  ชายหนุ่มก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน เงาของผ้าคลุมศีรษะปิดบังใบหน้าไว้แนบสนิท ใบหน้าคมสันที่มีรัศมีอำนาจแผ่รอบกาย ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจับจ้องรอบห้อง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงมุมที่เงามืด เพล้ง! อาริสาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดฟาดแจกันหินลงไปเต็มแรง เป้าหมายคือศีรษะของเขา แต่เสียงเพียงดังสนั่นเพราะชายหนุ่มก้าวหลบอย่างรวดเร็วอย่างนักรบผู้ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน แขนแกร่งเหยียดออก คว้าข้อมือเธอไว้มั่น ก่อนดึงเข้ามากอดตรึงแน่นกับอกกว้าง ร่างบางดิ้นรนสุดกำลังแต่แรงทั้งหมดกลับ ไร้ประโยชน์ “แมวป่าแสนซน…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยใกล้หู ริมฝีปากประดับรอยยิ้มบางที่ทั้งอ่อนโยนและอันตรายในเวลาเดียวกัน “เจ้าคิดหรือว่าจะเอาชนะข้าได้ด้วยแจกันเพียงใบเดียว” ลมหายใจอุ่นเป่ารดขมับ อาริสาหน้าแดงจัดไม่รู้ว่าเพราะพิษกำยานหรือความใกล้ชิดนี้ ร่างกายอ่อนแรงแต่หัวใจยังเต้นแรง เธอพยายามสะบัดตัวหนีแต่กลับยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น “ปล่อย!” เธอพยายามตะโกน

ไม่นานทหารก็แบกแผ่นหินสลักขนาดใหญ่เข้ามาวางกลางห้อง จารึกบนแผ่นหินเต็มไปด้วยอักษรเฮียโรกลีฟและภาพสัญลักษณ์ของเทพเจ้าดวงตาเหยี่ยว, งูเห่า, สัญลักษณ์ชีวิตอังค์ และประโยคที่สลักไว้เพื่อลองปัญญาราเมเซสเหลือบมองอาริสา “ถ้าเจ้ามาจากอนาคตจริง เจ้าต้องรู้จักสิ่งเหล่านี้ บอกข้ามามันว่าอย่างไร”อาริสากลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก เธอเดินเข้าไปใกล้แผ่นศิลา ปลายนิ้วไล้ไปตามร่องลึกที่สลักไว้อย่างละเอียดแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างสะท้อนบนผิวหิน เผยให้เห็นความลึกซึ้งของลายเส้นที่ถูกสลักด้วยมือคนโบราณ“นี่คือ…ดวงตาแห่งฮอรัส” เธอเอ่ยช้า ๆ “มันเป็นสัญลักษณ์แห่งการปกป้อง…และยังหมายถึงพลังของราชันย์ที่แท้จริง”สายตาของราเมเซสวาวโรจน์เล็กน้อย แต่ยังไม่พูดอะไรอาริสากวาดตาลงต่ำ เห็นสัญลักษณ์งูเห่าโค้งอยู่รอบดวงตา “นี่…คือวัจเชต ผู้ปกป้องฟาโรห์จากศัตรู ผู้ที่มองตรงเข้าตาจะถูกทำลายด้วยไฟแห่งเทพี”เธอสูดหายใจลึกอีกครั้ง มือชี้ไปที่เครื่องหมายอังค์“และนี่…คือช