All Chapters of เพลิงสวาททาสรักฟาโรห์: Chapter 21 - Chapter 30

ในค่ำคืนหนาวเหน็บของอียิปต์โบราณหญิงสาวหลับใหลด้วยฤทธิ์เหล้าองุ่นหวาน แต่ไม่นานนักร่างกายของเธอก็ถูกดึงเข้าสู่ห้วงฝันความรู้สึกหนักอึ้งราวจมดิ่งลงสู่ห้วงลึกของเงามืด กลิ่นโลหิตคาวคลุ้งอบอวลในอากาศ หนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก อุณหภูมิรอบตัว ลดต่ำลงอย่างประหลาด แม้ในความฝันก็ยังรู้สึกถึงความเย็นที่ไหลริน เข้าสู่ผิวหนังแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เสียงแหบพร่าของถ้อยคำโบราณที่ไม่มีผู้ใดเข้าใจ แต่กลับสั่นสะเทือนหัวใจอย่างรุนแรง มันไม่ใช่เสียงเดียว หากเป็นเสียงนับร้อย เสียงของวิญญาณที่สวดพร้อมกันอยู่ในความมืด ท่ามกลางกลิ่นเลือด ความตาย และคำสาปที่เริ่มฟื้นคืนชีพอีกครั้งกลิ่นโลหิตคาวคลุ้งอบอวลในอากาศ หนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออกพื้นหินใต้เท้าเปียกชุ่มราวแช่ในเลือดสด ทุกย่างก้าวของนางชุ่มด้วยความตายภาพตรงหน้า…คือ ห้องหอในวังทองที่แปรเปลี่ยนเป็นนรก ศพของทหารและบ่าวไพร่เกลื่อนกลาด บางศพถูกแทงกลางอก บางศพนอนแน่นิ่งดวงตาเบิก ควันไฟจากคบเพลิงที่ใกล้มอดส่งกลิ่นกำยานไหม้ปนกลิ่นเน่า บนผนังหิน อักษรไฮเออโรกลิฟเรืองแสงสีแดงเข้มราวถูกเขียนด้วยเลือดกลางห้องนั้น หญิงสาวในชุ

ราเมเซสกดร่างของเธอให้หันหน้าเข้าหาเขา ดวงตาของเขาจับจ้องเธอราวจะกลืนกินวิญญาณ เขาก้มลงจูบเธอทันที ปากร้อนจัดบดขยี้ริมฝีปากของเธอจนช้ำลิ้นร้อนของเขากวาดต้อนความหวานจากปากของเธอ เสียง “จ๊วบ” ดังชัดเจนในความเงียบของวิหาร มือของเขายังคงชักนำมือของเธอให้ขยับต่อ ราวจะสอนเธอถึงรสสวาทที่ทั้งหวานและรุนแรงหญิงสาวครางในปากของเขา“อ๊า… ท่าน...”ร่างกายของเธอตอบสนองโดยไม่ต้องถามหัวใจ มือของเธอขยับเร็วขึ้นตามจังหวะที่เขาสอน ความร้อนจากท่อนรักของเขาทำให้ฝ่ามือของเธอชื้นเยิ้ม น้ำใสไหลลงตามนิ้วของเธอ ราเมเซสครางต่ำ“ชิ… เจ้ากำลังทำให้ข้าคลั่ง...”“เจ้าสั่นอีกแล้ว นางทาสของข้า…”“แต่ข้ากลับรู้สึกได้... ว่าเจ้าร้อนยิ่งกว่าก่อนหน้านี้อีก”เขาพูดพร่า เสียงแหบต่ำก่อนจะขบเบาๆ ลงที่ติ่งหูน้อยของเธอ งับ เสียงดูด จ๊วบ ดังเบา ๆ แต่ทำเอาหญิงสาวหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้“อื้ออ… อย่า…!”ภายในห้องสรงน้ำ

ภายในวังหลวงโอ่อ่าที่ประดับด้วยเสาหินสูงตระหง่านและผ้าม่านไหมทองเลื่อมระยับ หญิงสาวถูกขังอยู่ในเขตตำหนักเล็กประหนึ่ง นกในกรงทอง ทุกวันนางถูกกำนัลคอยดูแลราวกับสตรีสูงศักดิ์ หากแต่แท้จริงแล้วกลับไม่มีสิทธิ์เลือกสิ่งใดด้วยตนเอง แม้จะมีอาหารเลิศรส เครื่องประดับและเสื้อผ้าลินินเนื้อนุ่มมอบให้ไม่ขาด แต่นางก็ยังรู้สึกเหมือนนักโทษผู้หมดสิ้นอิสรภาพฟาโรห์ราเมเนซเสด็จมาหาเป็นครั้งคราว พระองค์มักทอดพระเนตรนางราวกับ ของเล่นชิ้นใหม่ที่น่าสนุก มิใช่สตรีผู้ควรค่าแก่ความผูกพัน พระโอษฐ์บางครั้งเอ่ยหยอกเย้า บางคราก็ปล่อยให้สัมผัสอ่อนโยนเพียงผิวเผิน ไม่เคยก้าวล้ำไปกว่านั้น หญิงสาวมักนั่งนิ่งรับชะตาโดยไม่อาจขัดขืน และยิ่งทำให้นางตอกย้ำว่าตนไม่มีทางออกจากกรงแห่งนี้ได้เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงดาวพร่างพราวเหนือแม่น้ำไนล์สะกดสายตา ความคิดถึงบ้านแล่นวาบขึ้นมาในใจบ้านที่อยู่ไกลเกินเอื้อมในโลกเดิมของเธอร่างบางตัดสินใจแอบออกจากตำหนัก เดินทอดน่องเข้าสู่สวน ที่ทอดยาวไปถึงริมน้ำไนล์ ลมกลางคืนเย็นเอื่อยพัดผ้าลินินแนบกายบางเบา กลิ่นหอมของดอกบัวและเสียงใบกกเสียดสี

ค่ำคืนนั้น โถงบรรพราชวังถูกประดับประดาด้วยตะเกียงน้ำมันนับร้อย แสงเปลวเพลิงไหวระริกสะท้อนบนผนังหินแกะสลักเป็นรูปเทพเจ้า ขับให้บรรยากาศโอ่อ่าสง่างาม ขุนนาง ข้าราชบริพารและแม่ทัพนายกองมากมายต่างนั่งเรียงรายตามตำแหน่ง เสียงพิณ เสียงกลอง และเสียงขับร้องของสตรีก้องกังวาน ผสมกับกลิ่นกำยานหนักหน่วงที่ลอยคละคลุ้งราวหมอกแห่งความลับ ด้านนอก ลมเย็นจากแม่น้ำไนล์พัดผ่านช่องหน้าต่างหิน ราวเสียงกระซิบถึงชะตากรรมที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงบนบัลลังก์สูงสุด ท่ามกลางเปลวคบเพลิงนับร้อยที่ส่องแสงไหว เงาร่างสูงใหญ่ของฟาโรห์ราเมเซส ทอดกายเอนอย่างสง่างาม เสื้อคลุมไหมสีดำสนิทปักลายเหยี่ยวโฮรัสด้วยดิ้นเงินแนบกับพระวรกาย เผยให้เห็นแผงอกกว้างและกล้ามเนื้อแน่นดุจแกะสลักใบหน้าคมสันทุกมุมประหนึ่งฝีมือของเทพเจ้าสร้าง ดวงตาคมลึกดุจเหยี่ยวใต้พระขนงดกงาม สามารถสะกดสายตาทุกคนที่บังอาจมองสบได้ในพริบตา ริมฝีปากหยักยกยิ้มเพียงน้อยนิด แต่กลับทำให้หญิงสาวนับร้อยหัวใจเต้นระส่ำ“พระองค์งามสง่าราวเทพโอซิริส…”เสียงกระซิบแผ่วของนางกำนัลดังขึ้นจากมุมหนึ่ง เพียงแค่พระหัตถ์ใหญ่ขยับถือถ้ว

“ฉันจะไม่ยอมตายที่นี่!” อาริสากรีดร้องสุดเสียง ร่างเล็กดิ้นพล่านด้วยพลังที่มาจากสัญชาตญาณเอาตัวรอดเธอกัดฟัน มองหาทางออกด้วยสายตาที่ว่องไวราวเสือดาวที่ถูกต้อนจนมุม ข้างแท่นหินมีตะเกียงทองเหลืองที่จุดไฟสลัววางอยู่ เธอยื่นมือไปคว้ามันด้วยความเร็วโดยไม่ให้คนทำมัมมี่ตั้งตัว“อย่ามาแตะต้องฉัน!”เธอตะโกน ฟาดตะเกียงใส่หน้าคนชายตรงหน้าที่ยืนใกล้สุด เสียงกระแทกดัง “โครม!” น้ำมันร้อนสาดกระจาย ไฟลุกพรึ่บ เมื่อสัมผัสผ้าลินินที่พันศพบนแท่นข้างๆ ควันดำพวยพุ่งขึ้นทันที สร้างความโกลาหลในโถงหิน“จับนาง!” อีกคนตะโกน มือคว้ามีดหินพุ่งเข้าใส่ แต่แสงไฟที่ลุกไหม้ทำให้เขาต้องยกแขนป้องหน้า หญิงสาวยังไม่หยุด เธอสะบัดตัวหลุดจากการจับกุม มือเล็กฉวยขวดยาจากโต๊ะข้างๆ ซึ่งเต็มไปด้วยผง เรซินแห้ง เธอโยนมันลงในกองไฟที่กำลังลุกไหม้ “ตูม!” ผงเรซินระเบิดเป็นควันหนาที่ยิ่งทำให้โถงมืดมิดและสับสน เสียงพวกเขาสาปแช่งดังลั่น ขณะที่ทหารที่ยืนเฝ้าประตูเริ่มวิ่งเข้ามาด้วยหอกและดาบในมือหญิงสาวไม่รอช้า ร่างเล็กกระโจนลงจากแท่นหิน เท้าเปลือยเหย