All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 121 - Chapter 130

“ฟังให้ชัด ๆ นะ อิงฟ้าไม่ใช่ลูกของฉันกับธีร์ธัช แต่เป็นลูกของแกกับเขา เด็กที่แกอุ้มท้องให้ แต่ไม่เคยได้กอด ไม่เคยได้หอม ไม่เคยได้ยินเสียงเรียกคำว่าแม่ เพราะธีร์ธัชมันโกหกทุกอย่าง! มันรู้ตั้งแต่แรกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของแก แต่มันก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ เพื่อลบแม่ของลูกออกจากชีวิตไป!” อัยวานิ่งงัน ริมฝีปากเริ่มสั่นระริกขึ้นอีกครั้ง ดวงตาที่มองไม่เห็นกลับรู้สึกร้อนผ่าวเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ “ไม่จริง…” น้ำเสียงที่สั่นเครือถามกลับ ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่อีกคนพูดออกมาเมื่อครู่นี้คือความจริง “ฉันพูดความจริงทุกคำ ไม่เชื่อก็ไปถามหมอที่ทำคลอดให้แกดูสิเขารู้ดีที่สุด! ที่แกไม่ได้เลี้ยงลูกตัวเองไม่ใช่เพราะสัญญาอุ้มบุญบ้า ๆ นั่นหรอก แต่เพราะธีร์ธัชมันไม่อยากให้ลูกมีแม่อย่างแกอยู่ในชีวิตต่างหาก มันปิดปากแกด้วยคำโกหก แล้วยัดเยียดให้แกจากไปแบบคนไม่มีค่า!” ริมฝีปากของอัยวาสั่นระริก ดวงตาเริ่มร้อนผ่าว หัวใจมันสั่นจนเจ็บจุกไปหมดแล้วในตอนนี้ “ไม่จริง…คุณกำลังเล่นอะไรกับอัยอยู่คะ อัยไม่ตลกด้วยหรอกนะคุณวริษา” “ฉันพูดเรื่องจริงหมดนั่นแหละ มันเป็นความจริงที่ทุกคนควรจะต้องรับรู้ ไม่ใช่ถูกปิดบ

โรงพยาบาล อัยวาถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึง ทีมแพทย์รีบช่วยเหลือกันอย่างเร่งด่วน “แจ้งไปยังครอบครัวได้เลยนะ คนไข้ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอาการร้ายแรงมาก สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน หัวแตกและแขนซ้ายหัก แต่ต้องนอนพักรักษาตัวดูอาการที่นี่อีกสัก 3-4 วัน” เสียงนายแพทย์ออกมาแจ้งบอก หลังจากที่อยู่ในห้องอุบัติเหตุฉุกเฉินนานนับครึ่งชั่วโมง หนูน้อยอิงฟ้ายืนอยู่ข้าง ๆ กอดตุ๊กตาไว้แน่นเช่นเคย น้ำตายังไหลไม่หยุด แต่ก็ยังพยายามพูดว่าด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ที่ยังดูตื่นตระหนกและตกใจ “หนูรักพี่อัยนะคะ รีบตื่นมานะ หนูอยากคุยกับพี่อัยอีก” ฝ่ามือเล็ก ๆ ยื่นไปจับมือของคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ สายตาที่มองจ้องอาลัยอาวรณ์และเจ็บปวดแทน ไม่นานหลังจากนั้นธีร์ธัชเดินเข้ามาภายในห้องพักของอัยวาอย่างร้อนใจ เขาเห็นอิงฟ้านั่งกอดตุ๊กตากระต่ายอยู่มุมห้อง ใบหน้าจิ้มลิ้มเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนจะเข้าไปใกล้และนั่งลงโอบกอดลูกสาวเอาไว้อย่างปลอบประโลม “เกิดอะไรขึ้นลูก พี่อัยทำไมเป็นแบบนี้” น้ำเสียงเขาสั่นเครือ ดวงตาคมหันไปมองจ้องคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้นั้นอีกครั้ง ผ้ามีขาวพันรอบมีเลือดซึม

“มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วอัย แต่ฉันสัญญานะว่าฉันจะแก้ไขให้มันถูกต้อง กับทุกเรื่อง กับทุกอย่าง ที่มันควรจะเป็นอย่างที่จะต้องเป็นตั้งแต่แรก ฉันไม่ได้ขอให้เธอให้อภัย ฉันไม่ได้ขอให้เธออย่าโกรธเกลียด เธอไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอกับลูกอยู่ด้วยกันความรู้สึกฉันมันก็เจ็บไม่ต่างจากเธอเลย ฉันรู้ทุกอย่างแต่ฉันไม่คิดจะพูด ฉันรู้ทุกอย่างแต่ก็ยังเลือกที่จะปิดบังเอาไว้ เพราะฉันกลัวกลัวว่าความจริงทุกอย่างมันจะทำร้ายทุกคน แต่พอมาวันนี้ยิ่งฉันไม่พูดมันก็ยิ่งทำร้ายทุกคนมากขึ้นกว่าเดิม ขอเวลาให้ฉันอีกนิดฉันจะทำทุกอย่างไถ่บาปให้กับเธอเอง” น้ำเสียงที่สั่นเครือพูดขึ้นด้วยแรงสั่นสะท้าน แต่มันเป็นคำสัญญาที่ออกมาจากหัวใจที่ผิดบาปของเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ใช่ว่าเขาจะมีความสุขกับชีวิตเสียเมื่อไหร่ เขาทุกข์ในใจไม่ต่างจากเธอเลยนั่นคือความเป็นจริง “แล้วคุณเคยคิดหรือเปล่าว่าหลังจากวันนี้อัยจะกล้ามองหน้าอิงฟ้าได้สนิทใจได้ยังไง ทำไมคุณต้องทำเรื่องทุกอย่างให้มันเป็นเรื่องที่ยากมากขนาดนี้คะคุณธีร์” ธีร์ธัชมองจ้องหน้าอัยวาอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลอาบแก้มแสดงถึงความเจ็บปวดที่มาจากหัวใจ สีหน้าเธอที่ทุกข์หนัก สีหน

เสียงกริ่งหน้าพักดังขึ้นหลายต่อหลายครั้ง แล้วก็ตามด้วยเสียงเคาะประตูเรียกซ้ำ ๆ เหมือนกับไม่ได้ดั่งใจคนข้างนอก “โอ๊ย! ใครนะเคาะไม่มีมารยาทเลย” วริษาบ่นขึ้น เพราะเสียงที่ดังต่อเนื่องมันทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด “นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ขอความร่วมมือด้วยครับคุณวริษา” เสียงที่เอ่ยขึ้นทำเอาคนที่นั่งอยู่ในบ้านถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่ยังคงไม่แตกตื่นและยังทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เธอรีบเดินไปเปิดประตูออก พร้อมกับยิ้มทักทายคนที่อยู่ด้านนอก แต่ไม่ทันคิดว่าจะได้เห็นธีร์ธัชยืนกอดอกอยู่ข้างเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายด้วยเหมือนกัน “มีอะไรกับฉันงั้นเหรอคะ ยกโขยงกันมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ” “ไปทำอะไรไว้ เธอรู้ตัวดีอยู่นะวริษา” น้ำเสียงที่เยือกเย็นตอบกลับ สายตาคมดุจับจ้องมองหน้าภรรยาในสมรสตาเขม็ง “ทำอะไร ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ฉันอยู่ของฉันดี ๆ คุณจะมาใส่ร้ายอะไรฉันอีกฮะธีร์?” “เธอนี่มันยังตีหน้าซื่อเล่าความเท็จเก่งเหมือนเดิมเลยนะ ฉันไม่จำเป็นต้องใส่ร้ายใครทั้งนั้น เพราะฉันมีหลักฐานกับทุกอย่างก่อนที่ฉันจะพูดเสมอ ฉันมาทวงความยุติธรรมให้แม่ของลูกฉัน ที่เธอไปทำร้ายเขาจนเกือบตายมาแล้

แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่ใครหลายคนไม่ทันสังเกตมอง ธีร์ธัชก้าวออกมาจากมุมหนึ่งด้านหลังฝูงชน เขายืนฟังเธอมาตั้งแต่คำแรก วริษาหันไปเห็นเขา เขามองหน้าเธอเพียงไม่กี่วินาที สายตาเขาไม่ได้โกรธจัดเหมือนก่อนหน้า แต่ก็ไม่อ่อนโยน แววตาคู่นั้นเหมือนเต็มไปด้วยความย้อนแย้งที่กำลังพยายามจะเข้าใจ แต่ก็ไม่ให้อภัยกับทุกสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้ วริษาหลบสายตาเขาทันที เหมือนคนที่เพิ่งเปลือยใจให้คนทั้งโลกได้รับรู้ แต่สุดท้ายคนที่เธออยากให้ฟังที่สุดเขากลับไม่พูดอะไรตอบกลับเลยสักคำ ทันใดนั้นนักข่าวก็สังเกตเห็นธีร์ธัช เสียงตะโกนจึงดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง “คุณธีร์ธัชคะ ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ จริงไหมที่คุณเป็นคนแจ้งความภรรยาตัวเอง?” เขาเงียบ แต่นักข่าวก็ไม่ยอมแพ้ “คุณจะรับแม่อุ้มบุญไปอยู่ด้วยหรือเปล่าคะคุณธีร์?” ธีร์ธัชไม่ตอบคำถามใด ๆ ทั้งนั้น เขาเพียงเดินผ่านฝูงคนไปอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเปิดประตูรถของตัวเองเข้าไปนั่งและขับออกไปในทันที ทิ้งไว้เพียงเสียงกล้องที่ยังกดลั่นชัตเตอร์กับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น วริษามองตามหลังเขา ทั้งฝุ่นจากล้อรถ ทั้งเสียงนักข่าวที่ดังอยู่รอบตัว ไม่มีอะไรชัดเจนไป